"Jak wiadomo, w Polsce rewolucja społeczna dziedziców nie wymordowała. Była to rewolucja łagodna, bezkrwawa, nie niszczyła biologicznie dawnej klasy posiadającej. Toteż trwająca przez pierwsze dwa, trzy lata wojna domowa była możliwa i z tego powodu, między innymi, że nurty opozycyjne znalazły oparcie w dawnej klasie posiadającej
Tylko znikoma część byłych posiadaczy, głównie największe rody arystokratyczne, wyemigrowała za granicę. Dawni posiadacze roli, w przemyśle, dawna burżuazja i finansjera oraz związane z nią liczne kadry inteligencji zawodowej, urzędnicy – pozostały w kraju. To była baza opozycji, tu lęgły się wszystkie przeciwne nowemu porządkowi nastroje, poglądy, teorie, wyegzaltowane uczucia narodowe, patriotyczne, religijne. Stąd szła najróżniejszego rodzaju i najrozmaitszymi drogami propaganda przeciwko obozowi rządzącemu, przeciwko komunistom.
Cała dawna sfera posiadająca jakoś się usiłowała przystosować do nowej rzeczywistości, jakoś się w niej urządzić, uratować coś ze swojego stanu posiadania i ze swoich wpływów. Sporo spłynęło do krzewiącej się w tym okresie jeszcze bujnie inicjatywy prywatnej, której w ograniczonym zakresie dozwolone było powoływać do życia prywatne zakłady pracy, przedsiębiorstwa, różne spółdzielnie, niewielkie sklepiki, niezbyt duże fabryczki, rozmaite zamaskowane spółki akcyjne, które przez wpływowych ludzi uzyskiwały dla siebie akceptację i obronę w odpowiednich urzędach. […]
Sporo ludzi z dawnych sfer posiadających i przedwojennych wysokich kół urzędniczych ulokowało się w nowej administracji, nawet niekiedy na szczeblach dyrektora departamentu, a także i w poszczególnych wypadkach – wiceministra. Byli to ludzie niezwykle zdolni, elastyczni, wytrawni w udawaniu innych, niż byli, znakomici urzędnicy, świetnie pracujący, umiejący udawać zimnych rewolucjonistów, wtedy gdy było im to potrzebne, zazwyczaj wówczas, gdy chodziło o zgnębienie prawdziwego, ideowego marksisty, komunisty.
Reakcja zawsze popadała i popada we wściekłość, gdy ma do czynienia z głęboko ideowym marksistą. Wtedy wyczuwa najistotniejsze niebezpieczeństwo – i najgłówniejszego swojego wroga. Instynktownie solidaryzuje się i jednoczy w zwalczaniu go, a gdy zdarzyło się to w organizującej się wówczas administracji – najczęściej poprzez intrygi, szkalowanie, podstawianie nogi – i tępieniu w misterny, perfidny sposób, który nie nazywa się wtedy tępieniem, lecz uwalnianiem się od mącicieli i rozrabiaczy, że niby to bierze się w ochronę spokojnie pracujących, porządnych, prawdziwie ideowych ludzi. I dla dobra sprawy wypędzało się takiego „mąciciela” na zbity łeb, doprowadzało go do ruiny.
W tym okresie w ten właśnie sposób tępiono wojowniczych komunistów po różnych urzędach. I w dodatku ci, którzy to przeprowadzali, dostawali jeszcze odznaczenia za czujność wobec wroga."


Po wyzwoleniu Polski przez Armię Czerwoną w kraju zaczyna się rewolucja socjalistyczna. Powstaje Polska Ludowa - państwo robotników i chłopów. Do instytucji państwowych i gospodarczych wciskają się kombinatorzy, aferzyści, wrogowie władzy ludowej z klas posiadających, którzy traktują je jak prywatny folwark. Także do rządzącej Polskiej Partii Robotniczej garną się karierowicze, których celem jest dorwanie się do koryta. Zaczyna się walka z tymi kontrrewolucyjnymi elementami.

"Jak wiadomo, w Polsce rewolucja społeczna dziedziców nie wymordowała. Była to rewolucja łagodna, bezkrwawa, nie niszczyła biologicznie dawnej klasy posiadającej. Toteż trwająca przez pierwsze dwa, trzy lata wojna domowa była możliwa i z tego powodu, między innymi, że nurty opozycyjne znalazły oparcie w dawnej klasie posiadającej
Tylko znikoma część byłych posiadaczy,...