Piękna historia! Wzruszyłam się kilkukrotnie czytając tą książkę. Warto przeczytać :)

Piękna historia! Wzruszyłam się kilkukrotnie czytając tą książkę. Warto przeczytać :)

Moja ulubiona książka D.Steel Czytałam ją po raz kolejny.
Historia Sarah i Jeffa ,wzrusza i skłania do refleksji, co jest w życiu najważniejsze.

Moja ulubiona książka D.Steel Czytałam ją po raz kolejny.
Historia Sarah i Jeffa ,wzrusza i skłania do refleksji, co jest w życiu najważniejsze.

Bardzo fajna

Bardzo fajna

Książkę łatwo sie czyta ale nie porywa, ukazuje historię rodzinną, zarazem pokazuje dziwny układ między dwoma partnerami, trudna relacja córka- matka. Nieszczęśliwe dziecinstwo .Koniec końców książka kończy się szczęśliwie.

Książkę łatwo sie czyta ale nie porywa, ukazuje historię rodzinną, zarazem pokazuje dziwny układ między dwoma partnerami, trudna relacja córka- matka. Nieszczęśliwe dziecinstwo .Koniec końców książka kończy się szczęśliwie.

Chociaż Sarah nie miała łatwego dzieciństwa, a później jeszcze doszły problemy z partnerem, to jednak potem wszystko się odmieniło na lepsze. A wszystko za sprawą jednego domu i bardzo ciekawej historii związanej z nim oraz z rodziną Sarah ;)

Chociaż Sarah nie miała łatwego dzieciństwa, a później jeszcze doszły problemy z partnerem, to jednak potem wszystko się odmieniło na lepsze. A wszystko za sprawą jednego domu i bardzo ciekawej historii związanej z nim oraz z rodziną Sarah ;)

Trzydziestoośmioletnia prawniczka Sarah opiekuje się nie tylko prawnie, wiekowym Stanleyem, który uczynił z zarabiania pieniędzy swoje motto życiowe. Zgubił swoje miłości, nie miał dzieci, wnuków. Całe życie zarabiał pieniądze. W testamencie zapisuje Sarah pieniądze, które pozwalają jej na zakup jego ukochanego domu. Spadek otrzymuje w wyraźnym poleceniem - ma być szczęśliwa.
Sarah w sumie jest szczęśliwa. Sześćdziesiąt godzin tygodniowo w satysfakcjonującej pracy, w weekendy w związku z zabójczo przystojnym Philem, w małym mieszkanku, które choć może nie najładniejsze, lubi, a może się do niego przyzwyczaiła. Tyle, że pewnego dnia, w dzień śmierci Stanleya zaczyna jej znacznie mocniej niż dnia poprzedniego czegoś brakować. A kiedy Phil lekko odmawia jej kilku minut spotkania – bo to nie ich weekend, coś w niej zaczyna pękać.
Książkę, jak dla mnie czytało się ciężko. Głównie pewnie z powodu ciężkich, długich i niestety niejednokrotnie powtarzanych rozważań. A już rozważania w temacie Phila kręcą się wokół jednego. W sumie czasami miałam wrażenie, że czytam cały czas to samo, a bohaterka ma standardowy zestaw rozważań, którym raczy mnie co chwila. Miałam wrażenie przeładowania tekstu czynnościami dnia codziennego, które tutaj podane są jak w sprawozdaniu… Ciężko więc, aby wywoływały jakieś silniejsze odczucia czy emocje. Nawet kłótnie bohaterów, może pseudo kłótnie, podane są na tym samym talerzu. Monotonia życia, przeżyć i przemyśleń.
Denerwowało mnie nazywanie Sarah „młodą kobietą” niemal częściej niż wymienianie jej z imienia. Nie w sensie, że ujmuję młodości trzydziestoośmiolatce, ale brzmiało to wyjątkowo „drętwo” i niepasująco. Przyznam, że na początku gdy czytałam, że młoda kobieta podeszła do… to zastanawiałam się jaka młoda kobieta? Która? I gdzie do diaska jest Sarah? Irytująco w scenach bardzo ładnych, które dla bohaterów znaczyły wiele, brzmiały określenia młoda prawniczka, przystojny architekt. Przypominały mi się od razu wypracowania ze szkoły podstawowej w których robiło się wszystko, aby uniknąć powtórzeń. Być może właśnie taki styl, taka dbałość o słowa, umniejszyła dbanie o bohaterów. Przyznam, że nie wyczułam zbytniego przywiązania autorki do nich. Ot, dystans i opowiedziana reporterskim okiem historia, z zachowaniem szczegółów – choćby kulinarnych czy około naprawczych-samochodowych, tydzień po tygodniu, dzień po dniu. Ja bym określiła sposób opowiadania jako bezpłciowy, bezemocjonalny, bez wyrazu.
Historia miłosna?
Trochę tak.
Bohaterowie poznają się kiedy każdy z nich jest w związku. Nie do końca spełnionym, ale trwającym. Ona tkwi w czteroletnim związku weekendowym, on ma od czternastu lat partnerkę z którą dzieli życie prywatne i zawodowe. Jeff wkracza na scenę w drugiej części książki, ale czy rozbija świat Sarah?
Nie przekonała mnie sfera emocjonalna tej książki. Może nie oczekuję skakania pod sufit i przenoszenia gór z powodu pierwszego pocałunku, ale relacje między bohaterami bardziej przypominały suchą wymianę informacji niż zaangażowanie. Wyrafinowanie? Brak emocji? Aż nie chce się wierzyć, że ludzi koło czterdziestki nie stać na nic więcej.
Denerwowali mnie ze swoim oczekiwaniem na czas kiedy coś się stanie i będą wolni. Mieli szczęście, bo Phil wziął sobie do łóżka cycatą nastkę, a partnerka Jeffa zostawiła go. Kto wie co by było gdyby to połówki bohaterów pośrednio nie zadecydowały o ich przyszłości.
Przyznam, że romansowo znudziła mnie ta książka. Najciekawsza wydawała się historia prababki Sarah. Kobiety, która porzuciła męża i dzieci dla przypadkowo spotkanego francuskiego markiza. I co ważne była z nim szczęśliwa.
I tyle.
Chyba nie ma szans, abyśmy z Panią Steel zawarły bliższą znajomość. I podejrzewam, że to nie tylko może być kwestia tłumaczenia. Przeczytałam, ale z niemałym trudem.

Trzydziestoośmioletnia prawniczka Sarah opiekuje się nie tylko prawnie, wiekowym Stanleyem, który uczynił z zarabiania pieniędzy swoje motto życiowe. Zgubił swoje miłości, nie miał dzieci, wnuków. Całe życie zarabiał pieniądze. W testamencie zapisuje Sarah pieniądze, które pozwalają jej na zakup jego ukochanego domu. Spadek otrzymuje w wyraźnym poleceniem - ma być...

Recenzowałem Danielle Steel “Tatę” z 1989 (5 gwiazdek) oraz “Światła Południa” z 2009 (też 5) i pisałem tam:
"....TYPOWE CZYTADŁO!
Danielle Steel (ur. 1947),autorka ponad 100 książek, czwarta na "List of best-selling fiction authors", z 800 mln egzemplarzy, za Szekspirem (2 mld),Agatą Christie (2 mld) i Barbarą Cartland (1 mld). Steel ma dodatkowy atut w rywalizacji: w przeciwieństwie do pozostałych żyje i pisze. Jest tak popularna, że rekomendacji nie potrzebuje, więc mam miejsce i czas, by zaprotestować przeciw określaniu jej twórczości jako "literatury dla kobiet". (Tak napisano np w Wikipedii),Drogie Panie! Przecież takie określenie jest wobec Was obraźliwe i dyskryminujące.. Protestujcie! Nie ma "literatury dla kobiet"; jest tylko literatura dobra i zła....."
Ta jest z 2006 a w Wikipedii czytam o niej:
„Overlooking San Francisco, a huge mansion in need of repair is viewed by Sarah Anderson, an estate lawyer, who has just inherited a huge fortune from a deceased client with the intention of spending it on something that she desires. Sarah restores the mansion, drawn to its grandeur and beauty with the help of architect Jeff Parker, who is as passionate about the house as she. As the two work together, they fall in love with the house and then each other as the house touches both of them and opens their hearts once more”
Bohaterka ma 38 lat i dochodzącego kochanka, który utrzymuje kontakty ze swoimi dziećmi, lecz bez niej. A więc znowu kobieta w wieku balzakowskim, niespełniona. Dalej musi być romans, a z kim to zależne od płodnej autorki. Przeciętność nad przeciętnościami, czyli następne 5/10

Recenzowałem Danielle Steel “Tatę” z 1989 (5 gwiazdek) oraz “Światła Południa” z 2009 (też 5) i pisałem tam:
"....TYPOWE CZYTADŁO!
Danielle Steel (ur. 1947),autorka ponad 100 książek, czwarta na "List of best-selling fiction authors", z 800 mln egzemplarzy, za Szekspirem (2 mld),Agatą Christie (2 mld) i Barbarą Cartland (1 mld). Steel ma dodatkowy atut w...

Chwilami utożsamiałam sie z sama bohaterka i szczerze zazdroszcze jej odwagi, że postanowiła wywrócić swój świat do góry nogami. Profesjonalna Daniele Steel jak zawsze mnie nie zawiodła polecam każdą jej książke !

Chwilami utożsamiałam sie z sama bohaterka i szczerze zazdroszcze jej odwagi, że postanowiła wywrócić swój świat do góry nogami. Profesjonalna Daniele Steel jak zawsze mnie nie zawiodła polecam każdą jej książke !

Całkiem przyjemna, sympatyczna książka :) polecam :)

Całkiem przyjemna, sympatyczna książka :) polecam :)

Kolejna świetna książka. Czytało się jednym tchem:)

Kolejna świetna książka. Czytało się jednym tchem:)