Książka z dużym, nie do końca wykorzystanym, potencjałem. Rozgrywa się w Abchazji, części Gruzji aktualnie okupowanej przez Rosję i powoli przez nią anektowanej. Tytułowy Sandro z Czegemu, jak i jego rodzina oraz większość postaci, to abchascy górale, z pochodzenia i wyznania muzułmanie, jednak na szczęście dość letnio i wybiórczo praktykujący (wieprzowina - nigdy, wino i czacza – zawsze – tu trzeba przyznać, że wybrali lepsze).
Książkę można czytać zarówno jako powieść jak i zbiór opowiadań, łączących się osobą głównego bohatera (chociaż w jednym rozdziale – opowiadaniu nie występuje osobiście, tylko jest omawiany). Autor nie jest konsekwentny. W większości rozdziałów (opowiadań) stosuje trzecioosobową narrację, by w dwóch wystąpić osobiście i opowiadać z własnej perspektywy. Układ poszczególnych części jest niechronologiczny. Ogólnie książka obejmuje okres od czasów sprzed pierwszej wojny światowej do okresy po drugiej. Mamy zatem przeskoki od księcia Oldenburskiego w Gagrze do scen z życia kołchozu. I poziom rozdziałów jest nierówny. W dwóch z nich zajeżdża na kilometr ideologią komunistyczną – chodzi o te, w których „nasi” czyli bolszewicy walczą ze strasznymi mienszewikami, czyli po prostu gruzińskimi socjaldemokratami, chcącymi niepodległości swojego państwa.
Paradoksalnie lepsze są scenki z życia Abchazów (ale i … Greków tam mieszkających) już pod rządami władzy radzieckiej. Autor nie ukrywał, że jej przedstawiciele (m.in. milicjant i prokurator) brali bakszysz w naturze, co było społecznie akceptowane a kumoterstwo, znajomości (mówiąc korposlangiem - relacje) i załatwianie w ten sposób swoich spraw (w tym finansowych) było traktowane przez mieszkańców jako normalne działanie.
Plusem jest tez tytułowa postać – jak wyjęta z dawnej powieści łotrzykowskiej. W młodości dzielny jeździec i awanturnik, później lokalny cwaniak (rzadko pracował i tylko wtedy, gdy mu to coś dawało na boku) i tamada, czyli mistrz toastów, starający się nie opuścić żadnego wesele, stypy czy innej imprezy, będącej sensem życia lokalnych mieszkańców.
Warto przeczytać, ale bez dwóch rozdziałów (opowiadań) byłaby jedna gwiazdka więcej.

Książka z dużym, nie do końca wykorzystanym, potencjałem. Rozgrywa się w Abchazji, części Gruzji aktualnie okupowanej przez Rosję i powoli przez nią anektowanej. Tytułowy Sandro z Czegemu, jak i jego rodzina oraz większość postaci, to abchascy górale, z pochodzenia i wyznania muzułmanie, jednak na szczęście dość letnio i wybiórczo praktykujący (wieprzowina - nigdy, wino i...

Znakomite opowiadania z Abchazji z czasów kiedy bolszewicka zaraza dochodziła do władzy. Wspaniały styl i język autora. Czytane w oryginale opowieści dadzą każdemu fanowi języka rosyjskiego dużo radości.
Jednocześnie książka jest kopalnią wiedzy o życiu codziennym oraz zwyczajach panujących na Kaukazie w pierwszej połowie XX wieku. Oczami bohatera, wujaszka Sandro z Czegema, obserwujemy oraz uczestniczymy w przemianach obyczajowości, jakie zaszły po dojściu do władzy bolszewików.
Gorąco polecam. Moim zdaniem nie tylko dla fanów Kaukazu.

Znakomite opowiadania z Abchazji z czasów kiedy bolszewicka zaraza dochodziła do władzy. Wspaniały styl i język autora. Czytane w oryginale opowieści dadzą każdemu fanowi języka rosyjskiego dużo radości.
Jednocześnie książka jest kopalnią wiedzy o życiu codziennym oraz zwyczajach panujących na Kaukazie w pierwszej połowie XX wieku. Oczami bohatera, wujaszka Sandro z...