"Jak Pan Bóg chce kogo ukarać, to mu najpierw rozum odbiera". Takie to nasze skaranie boskie :)
Kolejne, po "Zbrodni i karze" oraz "Braciach Karamazowa" wielkie dzieło Dostojewskiego, choć jednak nie tak znakomite, jak te wymienione tytuły. Mnogość postaci, które często drżą, mdleją, krzyczą, czerwienią się, szepczą, płaczą, łapią za ręce... No, taki już urok Dostojewskich postaci. Były momenty znużenia fabułą (szczególnie druga część książki),choć koniec końców "Idiota" to dzieło warte spędzonego z nim czasu.

"Jak Pan Bóg chce kogo ukarać, to mu najpierw rozum odbiera". Takie to nasze skaranie boskie :)
Kolejne, po "Zbrodni i karze" oraz "Braciach Karamazowa" wielkie dzieło Dostojewskiego, choć jednak nie tak znakomite, jak te wymienione tytuły. Mnogość postaci, które często drżą, mdleją, krzyczą, czerwienią się, szepczą, płaczą, łapią za ręce... No, taki już urok Dostojewskich...

Fantastyczna powieść, która wzbudza poczucie nieograniczonego współczucia wobec głównej postaci - Księcia Myszkina, ale i nie tylko. Tak jak zawsze, portrety psychologiczne postaci są na najwyższym poziomie, jednakże klimat całego dzieła jest niezwykle... straszny. Mniej więcej każdy doznaje jednocześnie cierpienia. Nastasja Filipowna to przykład postaci tragicznej. Dostojewski urzekł mnie tym, że skonstruował tak wspaniale bohaterkę, która jest wręcz opętana przez swoją ideologię, myśląc i powtarzając jak mantre, że nie zasługuje na lepsze życie. I gdy ma szanse chociaż poprawić swój stan to ona tego nie robi mimo, że jest świadoma swoich "idiotycznych" czynów, które zniszczą jeszcze bardziej jej żywot. Osobiście uważam że tytuł nie odnosi się tylko do głównej postaci. Każdy jest obnażony w mniej lub większym stopniu przez autora, dzięki czemu nie raz my, czytelnicy możemy powiedzieć, że opisywana przez mistrza postać jest idiotą. Osobiście mnie ostatni rozdział oraz epilog dobił i przygnębił przez kilka dni. Wybitne dzieło skupiające w sobie cierpienie, dobroć, poniekąd mesjanizm, krytykę społeczeństwa rosyjskiego oraz niesprawiedliwość, która jest wszechobecna w tym świecie

Fantastyczna powieść, która wzbudza poczucie nieograniczonego współczucia wobec głównej postaci - Księcia Myszkina, ale i nie tylko. Tak jak zawsze, portrety psychologiczne postaci są na najwyższym poziomie, jednakże klimat całego dzieła jest niezwykle... straszny. Mniej więcej każdy doznaje jednocześnie cierpienia. Nastasja Filipowna to przykład postaci tragicznej....

"Idiota" Fiodora Dostojewskiego to jedno z najbardziej znaczących dzieł w historii literatury rosyjskiej i światowej, uznawane za głębokie studium psychologiczne i społeczne. Opowiada historię Księcia Myszkina, postaci o czystym sercu, który powraca do Rosji z leczenia w Szwajcarii i staje się nieświadomym katalizatorem destrukcji i tragedii w życiu osób, które spotyka. Dostojewski portretuje Myszkina jako "pozytywnego bohatera", jedynego w swoim rodzaju, który w ostry kontrastie do otaczającego go społeczeństwa reprezentuje ideały niewinności, dobroci i chrześcijańskiej moralności.

Książka wnikliwie bada motywy i psychikę różnych postaci, ukazując skomplikowaną sieć relacji międzyludzkich oraz konflikt między dobrocią a egoizmem, miłością a nienawiścią, niewinnością a korupcją. "Idiota" jest również refleksją nad Rosją i jej przyszłością, przedstawiając społeczeństwo w okresie głębokich zmian i niepewności.

Dostojewski wykorzystuje swój charakterystyczny styl, pełen głębokich monologów wewnętrznych, złożonych dialogów i szczegółowych opisów, aby stworzyć bogaty i wielowymiarowy obraz ludzkiej kondycji. "Idiota" jest książką wymagającą, ale niezwykle satysfakcjonującą, oferującą czytelnikowi bogactwo tematów do przemyśleń, od natury ludzkiej po pytania o moralność i sens życia.

Mimo że "Idiota" może być momentami trudna w odbiorze ze względu na swoją głębię psychologiczną i filozoficzną, oraz bogactwo postaci i wątków, to jednak jest to dzieło niezwykle wartościowe, które pozostaje aktualne i wpływowe nawet po latach od pierwszego wydania. Dostojewski w mistrzowski sposób łączy analizę psychologiczną z filozoficzną głębią, tworząc dzieło, które jest nie tylko powieścią, ale także głęboką refleksją nad człowieczeństwem.

"Idiota" Fiodora Dostojewskiego to jedno z najbardziej znaczących dzieł w historii literatury rosyjskiej i światowej, uznawane za głębokie studium psychologiczne i społeczne. Opowiada historię Księcia Myszkina, postaci o czystym sercu, który powraca do Rosji z leczenia w Szwajcarii i staje się nieświadomym katalizatorem destrukcji i tragedii w życiu osób, które spotyka....

wkurzał mnie ten idiota

wkurzał mnie ten idiota

Przede wszystkim mierzi mnie poczwiennictwo i typowo rosyjski (i jakże współczesny!) konserwatyzm Dostojewskiego, zwłaszcza serwowany w takich podstępnych, niemal niezauważalnych w kontekście całości mikrodawkach.
Mamy tu na przykład opętańczą przemowę Myszkina u Jepaczynów; złą Europę tj. "Panią Bovary" sugestywnie odnalezioną u Nastasji; "niechrześcijańkich" katolików i podejrzanego Polaka, którzy sprowadzili na "złą drogę" Agłaję pod koniec. Tyle, skrótowo, o kwestii światopoglądowej "Idioty" (na pewno jest jeszcze wiele podobnych punktów, choć w tej chwili nie jestem w stanie ich podać).
Z perspektywy czysto strukturalnej i treściowej powieść być może i broni się choć raczej mozolnie i bez zażartej walki.
Sentymentalizm Dostojewskiego, ta charakterystyczna, dbająca o detale poczciwość, jest tu o tyle dziwna, że niespecjalnie potrafi sobie znaleźć miejsce w całości; rozmywa się w niekończących się "wujkowych" monologach i przeciągniętych perypetiach; i nawet jeśli byłaby w stanie początkowo z siłą i wartością przemówić rozpada się, zwłaszcza w głównej osi fabuły, którą jest przecież Nastazja Iwanowa.
Początkowo bardzo cieszył mnie bardzo dojrzały obraz kobiety "upadłej", która jest "upadła" przez wzgląd na społeczny osąd, który sama sobie przypisuje; przez samopotępienie, które wyciąga z potępienia innych nawet jeśli jest ono tylko implicite. Portret bardzo sprawiedliwy, niebanalny. Ale potem Dostojewski oczywiście wszystko spłycił, a nawet w pewnym sensie zignorował cały wątek, czyniąc z Nastasji obłąkaną histeryczkę, która tak naprawdę niewiele miała potem do powiedzenia i której "niewłaściwe" prowadzenie się musiało oczywiście doprowadzić do jej śmierci. Tu poczciwość nie odnalazła się, nie wygrała w zetknięciu ze "śmiercionośnym" dogmatem Dostojewskiego i całkiem zdroworozsądkowy obraz kobiety uwikłanej w społeczny obyczaj zburzył się pomimo obiecujących zapowiedzi.
I mamy jeszcze Księcia Myszkina, którego wciąż, z perspektywy czysto literackiej i filozoficznej, staram się rozgryźć, gdyż jest to gagatek (prawdopodobnie niezamierzenie) bardzo sprzeczny.
Z jednej strony to uosobienie tej Dostojewszczyzny i poczciwości; to czysta chrześcijańskość, która szafuje wyższą, nieerotyczną miłością i współczuciem (kontrast do "erotycznego" Rogożyna),nie zna nienawiści i zawsze przebacza. Z drugiej strony to chrześcijańskość, która wikła się w codzienności, daje się wciągać w namiętności innych, których de facto nie rozumie i która finalnie daje się im w zupełności pochłonąć i pokonać (w końcu Książe żenił się z Nastasją wyłącznie, żeby jej pomóc). Wniosek nasuwa się tu niejasny i paradoksalny (kompromitujący chrześcijaństwo lub afirmujący je) a mianowicie, że dobroć absolutna nie poradzi sobie z zimną rzeczywistością, gdyż jest na nią po prostu zbyt dobra; że rzeczywistość zniszczy dobroć absolutną w zarodku.
Nie wiem jaki był dokładnie filozoficzny zamysł Dostojewskiego i dam sobie jeszcze czas żeby to przemyśleć.

Przede wszystkim mierzi mnie poczwiennictwo i typowo rosyjski (i jakże współczesny!) konserwatyzm Dostojewskiego, zwłaszcza serwowany w takich podstępnych, niemal niezauważalnych w kontekście całości mikrodawkach.
Mamy tu na przykład opętańczą przemowę Myszkina u Jepaczynów; złą Europę tj. "Panią Bovary" sugestywnie odnalezioną u Nastasji; "niechrześcijańkich"...

Druga po białych nocach najlepsza książka Dostojewskiego

Druga po białych nocach najlepsza książka Dostojewskiego

22/2024 (A)

22/2024 (A)

Po kilku podejściach i z wielkim bólem przebrnąłem wreszcie przez "Idiotę" Dostojewskiego, zdecydowanie nie jest to lektura dla mnie. Dialogi są rozwlekłe i męczące, akcja wartka jak woda w zamulonym stawie, a bohaterowie plączą się bez celu, przeżywając swoje "dramaty" niczym przedszkolaki zabawę w chowanego. Mdłe romanse dopełniają obrazu nudy i rozczarowania.

Osiemset stron tej książki to dla mnie strata czasu. Nie polecam nikomu, kto ceni wartką akcję i ciekawych bohaterów. Daję 3/10, bo nazwisko Dostojewskiego zobowiązuje, ale to zdecydowanie nie jest "dzieło", do którego będę wracać

Po kilku podejściach i z wielkim bólem przebrnąłem wreszcie przez "Idiotę" Dostojewskiego, zdecydowanie nie jest to lektura dla mnie. Dialogi są rozwlekłe i męczące, akcja wartka jak woda w zamulonym stawie, a bohaterowie plączą się bez celu, przeżywając swoje "dramaty" niczym przedszkolaki zabawę w chowanego. Mdłe romanse dopełniają obrazu nudy i rozczarowania.

Osiemset...

"Idiota" Fiodora Dostojewskiego to majstersztyk literatury, który wyróżnia się niezwykłą głębią psychologiczną i złożonością postaci. Jedną z najmocniejszych stron tej powieści jest ukazanie nie tylko wewnętrznych konfliktów głównego bohatera, ale także bogactwo charakterów towarzyszących mu postaci, które są równie fascynujące. Dostojewski mistrzowsko eksploruje ludzką naturę, analizując jej najgłębsze zakamarki oraz moralne dylematy. Ponadto, powieść ta porusza ważne tematy społeczne i filozoficzne, stawiając pytania o sens życia, miłość i ludzką kondycję. Ostatecznie, "Idiota" nie tylko zachwyca czytelnika swoją literacką wielkością, ale również prowokuje do refleksji nad kondycją ludzką i ludzkimi relacjami.

"Idiota" Fiodora Dostojewskiego to majstersztyk literatury, który wyróżnia się niezwykłą głębią psychologiczną i złożonością postaci. Jedną z najmocniejszych stron tej powieści jest ukazanie nie tylko wewnętrznych konfliktów głównego bohatera, ale także bogactwo charakterów towarzyszących mu postaci, które są równie fascynujące. Dostojewski mistrzowsko eksploruje ludzką...

Słaba bo rozwlekła, niesamowicie wiele wątków, które autor słabą nicią pozszywał. Wszystko się pruje, szew nie trzyma. Jak widać Pan Dostojewski pisać się wprawia i nie do końca mu to wychodzi...niech się od choćby niejakiego Bolesława Prusa jako czeladnik trochę poduczył.

Słaba bo rozwlekła, niesamowicie wiele wątków, które autor słabą nicią pozszywał. Wszystko się pruje, szew nie trzyma. Jak widać Pan Dostojewski pisać się wprawia i nie do końca mu to wychodzi...niech się od choćby niejakiego Bolesława Prusa jako czeladnik trochę poduczył.