Lalka budzi "skojarzenia z dramatem, a dokładniej z tragedią grecką. Naśladowanie jest dyskretne i w pierwszym czytaniu dość trudno rozpoznawalne. Także dlatego, iż mamy tu do czynienia z nowatorskimi transgresjami, częściowymi kongruencjami, a nie niewolniczą szablonowością, która wymagałaby tylko przekształceń literalnych."

Cechy tragedii greckiej ujawniają się w Prusowskim arcydziele m.in. w konstrukcji bohatera o takim doborze cech, jakimi zalecali się herosi antyczni, w płaszczyźnie fabuły i akcji, w której wyraźnie i rytmicznie objawiają się jej zasadnicze "momenty" - perypetia i rozpoznanie. Zabieg podwójnej narracji pozwolił Prusowi zachować uwspółcześniony schemat budowy tragedii - podział na epizody i partie chóru ("stasimony" Rzeckiego). Naśladowaniu podlega także styl Lalki - silnie udramatyzowany i zindywidualizowany. Koncepcja Prusa to nowatorski i mistrzowski w wykonaniu sposób nadania dziełu uniwersalnej perspektywy.