Nie tak sobie wyobrażamy starość i emeryturę.

Nie tak sobie wyobrażamy starość i emeryturę.

Ciekawy i wartościowy w tej książce jest moim zdaniem tylko ostatni rozdział - wywiad z psychologiem mogący pomóc osobom na co dzień borykającym się ze starością lub/i niedołężnością najbliższych. Reszta książki to albo ckliwe, przekoloryzowane celem zagrania na emocjach czytelnika opowiastki, albo opisy toksycznych zachowań osób starszych - niestety ukazane zbyt jednostronnie. Miałam zamiar dać do poczytania tę książkę mojej mamie, osobie w podeszłym wieku, ale boję się że po lekturze zaczną przychodzić jej do głowy głupie pomysły, więc raczej zrezygnuję. Generalnie nie polecam, aczkolwiek może ktoś znajdzie tu coś ciekawego dla siebie.

Ciekawy i wartościowy w tej książce jest moim zdaniem tylko ostatni rozdział - wywiad z psychologiem mogący pomóc osobom na co dzień borykającym się ze starością lub/i niedołężnością najbliższych. Reszta książki to albo ckliwe, przekoloryzowane celem zagrania na emocjach czytelnika opowiastki, albo opisy toksycznych zachowań osób starszych - niestety ukazane zbyt...

Bardzo interesujaco napisana pozycja, ciekawie prezentujaca rozne odcienie bycia szeroko pojetym seniorem

Bardzo interesujaco napisana pozycja, ciekawie prezentujaca rozne odcienie bycia szeroko pojetym seniorem

„Minuty” tę książkę szukałam parę lat, w końcu dorwałam w subskrypcji legimi.

Ta książka bardzo wiele emocji we mnie rozdmuchała. Po pierwsze znalazłam kilka historii podobnych do ludzi których teraz znam, po drugie przeraziła mnie jak ludzie potrafią być okropni, a drudzy niewiarygodnie czuli.
Bardzo mnie poruszyła i uświadomiła, że większość z nas nie zastanawia się kim będziemy jak będziemy „starzy”, co się zmieni w naszym życiu i naszych bliskich. Jak również pokazała mi, jak ważne jest nauczenie się, że przyszłość jest bliżej niż dalej i trzeba umieć sobie radzić i stać się wyrozumiałym dla siebie i bliskich.

Poraża, porusza i całkiem ją polecam!

„Minuty” tę książkę szukałam parę lat, w końcu dorwałam w subskrypcji legimi.

Ta książka bardzo wiele emocji we mnie rozdmuchała. Po pierwsze znalazłam kilka historii podobnych do ludzi których teraz znam, po drugie przeraziła mnie jak ludzie potrafią być okropni, a drudzy niewiarygodnie czuli.
Bardzo mnie poruszyła i uświadomiła, że większość z nas nie zastanawia się kim...

Reportaże o starości.
Prawdziwe historie  starszych ludzi przebywających w domach opieki i hospicjach,
ale również tych, otoczonych miłością i opieką bliskich.....
owdowiałych, często osamotnionych, 
schorowanych, i bezradnych....
Starość nie ominie nikogo...
Trzeba oswoić się z przemijaniem i nadchodzącą jesienią życia...
Żyć ile sił starczy...
mimo chorób i różnego rodzaju ograniczeń...
być aktywnym i widocznym..
Kochani polecam tę książkę bo uczy empatii i zrozumienia.

Reportaże o starości.
Prawdziwe historie  starszych ludzi przebywających w domach opieki i hospicjach,
ale również tych, otoczonych miłością i opieką bliskich.....
owdowiałych, często osamotnionych, 
schorowanych, i bezradnych....
Starość nie ominie nikogo...
Trzeba oswoić się z przemijaniem i nadchodzącą jesienią życia...
Żyć ile sił starczy...
mimo chorób i różnego...

Reportaże o starości, które zmuszają do refleksji. O starości nikt nie myśli, natomiast zawsze wiadomo że kiedyś nadejdzie. Przedstawione historię są różnorodne, bardzo emocjonujące, i pokazujące że starość nie musi oznaczać koniec wszystkiego.

Reportaże o starości, które zmuszają do refleksji. O starości nikt nie myśli, natomiast zawsze wiadomo że kiedyś nadejdzie. Przedstawione historię są różnorodne, bardzo emocjonujące, i pokazujące że starość nie musi oznaczać koniec wszystkiego.

Autorka zabiera nas w emocjonalną podróż wśród seniorów, którzy opisują czym jest dla nich starość.

Razem z nią odwiedzamy ich w domach ich dzieci, w domach spokojnej starości lub w ich własnych domach gdzie szczęśliwie z drugą połową lub w totalnej samotności docierają do kresu swoich dni. Dowiemy się od nich czym jest dla nich starość… zrozumiemy ich zachowania (czasami przez młodych uważane za natręctwa),jak wpływa na nich zamknięcie w czterech ścianach, nie branie pod uwagę ich opinii (bo przecież są „starzy”) lub wykorzystywanie ich do zajmowania się wnukami bez zważania na ich własne potrzeby.

Podejrzewałam ze starość jest trudna, ale ta książka pokazała mi ten proces z jeszcze innej strony. Starość to nie tylko zmarszczki i problemy z poruszaniem i nie zawsze tez musi być smutna (choć w większości poruszonych przypadków taka właśnie jest 😞).

Upłakałam się przy tej lekturze… Teraz jeszcze bardziej będę doceniać każdą minutę, którą otrzymam i nad którą mam jakąkolwiek kontrolę…

To bardzo wartościowa lektura poruszająca niesamowice trudny temat.

Polecam przeczytać, ale uprzedzam, ze nie jest to łatwa pozycja.

Autorka zabiera nas w emocjonalną podróż wśród seniorów, którzy opisują czym jest dla nich starość.

Razem z nią odwiedzamy ich w domach ich dzieci, w domach spokojnej starości lub w ich własnych domach gdzie szczęśliwie z drugą połową lub w totalnej samotności docierają do kresu swoich dni. Dowiemy się od nich czym jest dla nich starość… zrozumiemy ich zachowania (czasami...

Tak jak każdy jest inny, tak i każda starosć jest inna. Są ludzie, którzy potrafią sami zająć się sobą będąc po dziewięćdziesiątce a są i tacy, którzy nie osiągnąwszy osiemdziesiątki są całkowicie zależni od innych. W dzisiejszym pędzącym świecie starość jest jednak przeważnie smutna. Seniorzy nie nadążają za technologią, zabiegana rodzina nie ma czasu się nimi zajmować, lekarze przytłoczeni nawałem pracy najczęściej zbywają... Można mieć i pięcioro dzieci a całymi dniami siedzieć w fotelu i gapić się w telewizor, z czego niewiele tak naprawdę się rozumie. Wiem to, bo pracuję jako opiekunka osób starszych w UK.
Iza Klementowska pokazała starosc z różnych stron i bardzo dobrze, bo to nie jest tak, że w wieku podeszłym jest wyłącznie źle. Niestety tych gorszych stron jest bardzo dużo, a luksus jednoosobowego pokoju w domu spokojnej starosci, gdzie wszyscy są mili i uśmiechnięci to przywilej bardzo majętnych osób. Ogromna rzesza seniorów jest skazana na samotność w swoich czterech ścianach. Nie wiemy o tym bo ich nie widać, a skoro ich nie widac to tak jakby ich nie było. No i faktycznie; starosci w kolorowej i pełnej życia przestrzeni publicznej niewiele.

Tak jak każdy jest inny, tak i każda starosć jest inna. Są ludzie, którzy potrafią sami zająć się sobą będąc po dziewięćdziesiątce a są i tacy, którzy nie osiągnąwszy osiemdziesiątki są całkowicie zależni od innych. W dzisiejszym pędzącym świecie starość jest jednak przeważnie smutna. Seniorzy nie nadążają za technologią, zabiegana rodzina nie ma czasu się nimi zajmować,...

Bohaterowie Minut przyglądają się życiu, zmianom i momentom z dużą uważnością i zaskoczeniem. Nie zwracają uwagi na samo starzenie jako proces, tylko dostrzegają zmiany w swoim ciele, życiu. Głębokie bruzdy, zmarszczki, problemy z poruszaniem. Każdy z nich opowiada inną historię, co prawda pojawiają się też wspólne wątki. Jednak każdego owiewa inna historia. Wyznają oni różne wartości, dla jednych najważniejsza jest rodzina i miłość, dla innych kariera i bycie docenianym. Autorka zbierając tę historię musiała zanurzyć się w ten świat. Dlatego bardzo dobrze oddaje prawdziwość wypowiedzi swoich bohaterów. Towarzyszyła im w ich codziennych czynnościach, aby opowiedzieć i pokazać jak trudna jest starość. Jednak pomaga również się z nią oswoić. Pokazuje czego potrzebują seniorzy, skłania do refleksji nad życiem, które szybko mija.
Seniorzy czują się odrzucani, nie często robią na złość własnej rodzinie by dać nauczkę. Bywają zawistni, ale tak naprawdę są porzuceni, brakuje im kontaktów z rodziną, czują się nie rozumieni, wyręczani z najprostszych czynności, wykluczeni z życia.

Książka wciągnęła mnie od samego początku. Podobało mi się, że historię były pokazane z wielu różnych perspektyw.
Po przeczytaniu jej mam większą świadomość tego jak traktować własnych dziadków czy inne napotkane osoby starsze. Czasami wystarczy trochę dobroci dla człowieka który już całe życie ma za sobą.
A co najważniejsze, autorka również poruszyła nieodzowna w sumie część starości, a mianowicie śmierć. Przez co ja trochę bardziej się z nią oswoiłam.
Teraz staram się bardziej rozumieć otaczający świat i skupiać się na obecnych momentach.
Książkę bardzo polecam każdemu. Naprawdę warto zapoznać się z tymi historiami i dać sobie czas na refleksję i rozmyślania.

Bohaterowie Minut przyglądają się życiu, zmianom i momentom z dużą uważnością i zaskoczeniem. Nie zwracają uwagi na samo starzenie jako proces, tylko dostrzegają zmiany w swoim ciele, życiu. Głębokie bruzdy, zmarszczki, problemy z poruszaniem. Każdy z nich opowiada inną historię, co prawda pojawiają się też wspólne wątki. Jednak każdego owiewa inna historia. Wyznają oni...

Przyglądacie się starości z dystansu, a na hasło „latka lecą” odpowiadacie szczerym żartem? A może ktoś bliski przechodzi właśnie przez tę niezapisaną granicę i szuka dla siebie nowego miejsca po drugiej stronie? Powyższa książka nie będzie poradnikiem czy drogowskazem, ale pozwoli spojrzeć na starość z wielu różnych perspektyw.

„Minuty. Reportaże o starości” Izy Klementowskiej to zebrane teksty o różnym poziomie literackości - niektóre przypominają sprawozdanie, inne zdają się być zbeletryzowaną opowieścią o życiu. Całość przyjemnie się ze sobą łączy i uzupełnia, co dla mnie było dużym plusem.

Bohaterowie „Minut” to ludzie w różnym, choć dość zaawansowanym wieku, bo i starość przychodzi do nich w rożnym momencie. Jedni prawie ją przegapili zajęci pracą, drudzy poczuli ją fizycznie. Tym drugim ciężko pogodzić się z ograniczeniami, pierwsi nie mogą zrozumieć kiedy minęły wszystkie te lata. Każda z tych historii daje czytelnikowi możliwość poznania, a być może też posmakowania towarzyszących tym zmianom emocji.

Dlaczego będę polecać „Minuty. Reportaże o starości” każdemu, kto tylko będzie chciał poświecić uwagę lekturze? Bo otwierają oczy i serce na to, co dzieje się obok nas. Tłumaczą uczucia i sposób patrzenia na świat osób samotnych, które żyją wspomnieniami i ciężko im z optymizmem patrzeć na to, co jeszcze przed nimi. Dają też nadzieję na dobrą starość, która mimo chorób pozwala nadal czuć się potrzebnym człowiekiem. Człowiekiem w ogóle.

Iza Klementowska poruszyła temat trudny w sposób przyjazny - oswaja starość, pokazuje ją z wielu stron. I pewnie, że nie każdego w życiu starość spotka, ale warto wiedzieć co czeka za pozbawioną magii granicą.

Przyglądacie się starości z dystansu, a na hasło „latka lecą” odpowiadacie szczerym żartem? A może ktoś bliski przechodzi właśnie przez tę niezapisaną granicę i szuka dla siebie nowego miejsca po drugiej stronie? Powyższa książka nie będzie poradnikiem czy drogowskazem, ale pozwoli spojrzeć na starość z wielu różnych perspektyw.

„Minuty. Reportaże o starości” Izy...