Chatka Puchatka

Wspaniałe było przywrócić wspomnienia, gdy to rodzice na kasecie odtwarzali mi to słuchowisko. Polecam

Wspaniałe było przywrócić wspomnienia, gdy to rodzice na kasecie odtwarzali mi to słuchowisko. Polecam

Wielu ma sentyment do pierwszej części, która osobiście mi niezbyt przypadła do gustu. Wolę „Chatkę Puchatka”, ponieważ jest literacko bogatsza, dokładniejsza niż „Kubuś Puchatek”. Jednakże wciąż mówimy tutaj o tej samej sferze, ale prostota języka i opowieści oraz to, iż gorzej mi było się wczuć w poprzedni tom, jest dla mnie jasna.

Budowanie domku dla Kłapouchego kojarzy mi się ze sformułowaniem „uszczęśliwianie na siłę”. Ani Puchatek, ani Prosiaczek nie pytał zainteresowanego, czy on tego chce. Osiołek niekoniecznie musiał pragnąć tego, co inni. Z drugiej jednak strony trudno jest myśleć i troszczyć się o kogoś, kto trzyma się narracji godzenia się z niemiłym. Zwykle bycie troskliwym nasyca okazującego troskę oraz bywa kłopotem, lecz wobec tego, co robić? Właśnie. Trudno na to odpowiedzieć. Ja nie mam pojęcia, dlatego robię „po swojemu”, więc nie mogę krytykować decyzji Kubusia i Prosiaczka. Z tekstu wymyślonego przez pierwszego z nich wnioskuję, iż chociaż jest „Misiem o Bardzo Małym Rozumku” pojmuje, że obojętnie, czy zwierzę czy człowiek, a także ile by ta osoba żyła, nie będzie w stanie się całkowicie wcielić w kogo innego. Wobec tego tym bardziej nie można krytykować misia Puchatka. Co powstało w rezultacie jego współpracy ze swoim prosięcym przyjacielem, tego nie zdradzę. Poza tym zaznaczam, że również moje wnioski mogą być obarczone błędem. Nie przesadzam ze skromnością, tylko ta postawa stanowi dla mnie logiczne następstwo tego, co wyciągnęłam ze swoich wcześniejszych przeżyć, zaś znów sobie uświadomiłam podczas owej książki Milnego.

Kłapouchy zdaje się pałać pewną dozą niechęci do tych mieszkańców Stumilowego Lasu, którzy jego zdaniem są nierozumni, szczególnie do Puchatka. Sam siebie, Sowę i Królika ocenia jako rozumnych. Dodatkowo prawdopodobnie się przejmuje najbardziej ze wszystkich, stąd cały sarkazm. Nie wiem, jak ma brzmieć autentyczne, przepracowane lub naturalne nieprzejmowanie się. Osiołek nie przepada też za Tygryskiem i insynuuje, że to właśnie pręgowany go wepchnął do wody. Wydaje się być uprzedzony, zaś Tygrysek się wypiera. Nie pada jednoznaczne określenie, kto zawinił. Przecież Kłapouchy mógł go obwinić, żeby nie musieć powiedzieć, że był nieostrożny, lecz z drugiej strony winy Tygryska nie da się wykluczyć. Niechęć do rozwiązań Kubusia Puchatka i winienie Tygryska mogą być uzasadnione. Czy naprawdę chodzi o chowanie urazy? Znów wieloznaczność.
Jednakże w późniejszej historii Kłapouchy wprost mówi do Puchatka, iż nie lubi jego pomysłów. Podobało mi się, gdy Królik mu przygadał, by zamiast marudzić, że nikt go nie odwiedza, sam złożył komuś wizytę bez wymyślania tysiąca argumentów przeciw. Sama jestem podobna do Osiołka, ale lubię, gdy ktoś powie coś wprost, dosadnie, lecz bez inwektyw.

Do Lasu można wejść z wielu stron. Byle się odnaleźć – nawet po własnych śladach.

Wielu ma sentyment do pierwszej części, która osobiście mi niezbyt przypadła do gustu. Wolę „Chatkę Puchatka”, ponieważ jest literacko bogatsza, dokładniejsza niż „Kubuś Puchatek”. Jednakże wciąż mówimy tutaj o tej samej sferze, ale prostota języka i opowieści oraz to, iż gorzej mi było się wczuć w poprzedni tom, jest dla mnie jasna.

Budowanie domku dla Kłapouchego...

Czytając ponownie poczyniłam dwa ważne odkrycia:
1. Do niektórych książek mózg musi dojrzeć. W przypadku mojego dziecka jest to 8 lat. Wcześniej próbowałam wielokrotnie, bez rezultatu. Teraz za to domagał się wielokrotnego czytania a potem sam doczytywał ulubione rozdziały.
2. Sarkazm Kłapouchego jest niesamowity. Przecież on ich ciągle obraża!!!

Czytając ponownie poczyniłam dwa ważne odkrycia:
1. Do niektórych książek mózg musi dojrzeć. W przypadku mojego dziecka jest to 8 lat. Wcześniej próbowałam wielokrotnie, bez rezultatu. Teraz za to domagał się wielokrotnego czytania a potem sam doczytywał ulubione rozdziały.
2. Sarkazm Kłapouchego jest niesamowity. Przecież on ich ciągle obraża!!!

Sarkazm i teksty Kłapouchego to złoto.

Sarkazm i teksty Kłapouchego to złoto.

Kubusia Puchatka chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Taki to roztrzepany gość, co to wpadł na pomysł zbudowania domku dla Kłapouchego, ale nie pomyślał, że te patyki to właśnie pochodzą z domu samego Kłapouchego. To też ten gość co poznał Tygryska i zachodził w głowę co Tygrysy jedzą na śniadanie, zaangażował nawet Prosiaczka i Kłapouchego, ale zagadkę rozwiązali u Mamy-Kangurzycy. Puchatek też zorganizował akcję poszukiwawczą oraz okazał się mistrzem w wymyślaniu zabaw. To tylko kilka przykładów, bo książka zawiera dziesięć rozdziałów przygód Kubusia Puchatka i jego przyjaciół. To świetne rozdziały, przy których można się uśmiechnąć, które wciągają i bawią, ale i pokazują moc przyjaźni. Książkę barwią minimalistyczne ilustracje, ale myślę, że największym jej atutem jest dwujęzyczność, gdyż moi drodzy, każda strona jest tłumaczona na język angielski. Nie muszę chyba pisać dlaczego to taki duży plus? 😉 Bardzo polecam taką dawkę nauki i rozrywki.

Kubusia Puchatka chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Taki to roztrzepany gość, co to wpadł na pomysł zbudowania domku dla Kłapouchego, ale nie pomyślał, że te patyki to właśnie pochodzą z domu samego Kłapouchego. To też ten gość co poznał Tygryska i zachodził w głowę co Tygrysy jedzą na śniadanie, zaangażował nawet Prosiaczka i Kłapouchego, ale zagadkę rozwiązali u...

Ciąg dalszy przygód, do których chce wracać się z przyjemnością. Fajnie, że są tłumaczenia na języki regionalne.

Ciąg dalszy przygód, do których chce wracać się z przyjemnością. Fajnie, że są tłumaczenia na języki regionalne.

Cudowna książka!
Mimo że nie jestem najmłodszą czytelniczką, to bawiłam się świetnie. Opowieści o Kubusiu Puchatku i jego przyjaciołach, mieszkających przy Stumilowym Lesie, to ponadczasowe, zabawne i po prostu urocze historie.
Bardzo podobał mi się fakt, że książka jest dwujęzyczna. W ogóle nie przeszkadzało to w praktyce.
Przepiękne ilustracje, świetnie dopracowana książka, chociaż wersja polska wydaje mi się odrobinkę uboższa (do wybaczenia, nie wszystko da się tak idealnie przełożyć) :)

Cudowna książka!
Mimo że nie jestem najmłodszą czytelniczką, to bawiłam się świetnie. Opowieści o Kubusiu Puchatku i jego przyjaciołach, mieszkających przy Stumilowym Lesie, to ponadczasowe, zabawne i po prostu urocze historie.
Bardzo podobał mi się fakt, że książka jest dwujęzyczna. W ogóle nie przeszkadzało to w praktyce.
Przepiękne ilustracje, świetnie dopracowana...

"Chatka Puchatka" jest kontynuacją "Kubusia Puchatka", wydaną w 1928 (PL - 1938r.). Tytułowa Chatka wcale nie jest domem Puchatka, jak pierwotnie myślałem przed przeczytaniem pierwszy raz tej książki - jest Chatką, zbudowaną przez Puchatka (i Prosiaczka) dla Kłapouchego. Choć może "zbudowaną" to chyba zbyt mocne słowo :) W tej książce pojawia się też najbardziej rozbrykany na świecie Tygrys, który zamieszka z Kangurzycą i Maleństwem. Tygrys bardzo nietypowy, bo jedzący Tran, którego Maleństwo nie znosi. A jadł on Tran każdego dnia, na śniadanie, obiad i kolację! Poznajemy też grę w misie-patysie, w trakcie której przyjaciele wyjaśniają zagadkowe pojawienie się Kłapouchego. W jednym z rozdziałów (ponownie jest ich 10) Kubuś i Prosiaczek namówieni przez Królika (a jakżeby inaczej...) próbują zmienić zachowanie Tygrysa - chcą aby Tygrys mniej brykał i próbują zgubić go w lesie, aby spotulniał. Poznajemy też bohaterską stronę Prosiaczka, jak również jego ogromne serce.

Maluchom bardzo podobały się przygody Kubusia i przyjaciół - obie książki czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Forma krótka i podzielona na krótkie rozdziały, w sam raz na bajkę do poduszki. Polecamy :)

"Chatka Puchatka" jest kontynuacją "Kubusia Puchatka", wydaną w 1928 (PL - 1938r.). Tytułowa Chatka wcale nie jest domem Puchatka, jak pierwotnie myślałem przed przeczytaniem pierwszy raz tej książki - jest Chatką, zbudowaną przez Puchatka (i Prosiaczka) dla Kłapouchego. Choć może "zbudowaną" to chyba zbyt mocne słowo :) W tej książce pojawia się też najbardziej rozbrykany...

Urzekająca i mądra. Czytałam tą książeczkę jak byłam dzieckiem, ale przypomnienie sobie przygód Kubusia Puchatka i całej ekipy ze Stumilowego Lasu sprawiło mi ogromną przyjemność. Szkoda, że tak szybko się skończyło.

Prosiaczek wyjątkowo chwyta że serce. A Kłapouchy... to Kłapouchy. Kocham ❤️

Wysłuchałam audiobooka, którego rewelacyjnie przeczytał Janusz Gajos.

Urzekająca i mądra. Czytałam tą książeczkę jak byłam dzieckiem, ale przypomnienie sobie przygód Kubusia Puchatka i całej ekipy ze Stumilowego Lasu sprawiło mi ogromną przyjemność. Szkoda, że tak szybko się skończyło.

Prosiaczek wyjątkowo chwyta że serce. A Kłapouchy... to Kłapouchy. Kocham ❤️

Wysłuchałam audiobooka, którego rewelacyjnie przeczytał Janusz Gajos.

Pierwsza część przygód Puchatka zdecydowanie bardziej przypadła mi do serca. Nie zmienia to faktu, że to bardzo dobra bajka. W tej części poznajemy nową rozbrykaną postać, ale dzieje się mniej niż w poprzedniej. Jak zawsze, w bajce ukryte jest drugie dno, a nawet nie jedno.

Pierwsza część przygód Puchatka zdecydowanie bardziej przypadła mi do serca. Nie zmienia to faktu, że to bardzo dobra bajka. W tej części poznajemy nową rozbrykaną postać, ale dzieje się mniej niż w poprzedniej. Jak zawsze, w bajce ukryte jest drugie dno, a nawet nie jedno.