Kolejna książka Melchiora Wańkowicza, może trochę mniej ciekawa niż ,,Na tropach Smętka'' czy ,,Ziele na kraterze ", ale nadal jest to wyborna lektura. ,,Tędy i owędy" jest zbiorem opowieści, anegdot i wspomnień z życia autora. Taki literacki misz masz. Tędy i owędy podążamy za autorem śladami jego dzieciństwa, czasów szkolnych i studenckich, towarzyszymy mu w dziewiczym rejsie na statku Batory i na szlaku bojowym wiodącym przez Blisko Wschód. Mnie najbardziej podobała się opowieść o wnuczkach Wańkowicza , Ewie i Ani mieszkających w Stanach , bardzo wzruszająca i pełna miłości. ,, Tędy i owędy " to książka pełna humoru, wywołuje uśmiech pomimo, że niektóre anegdoty zdezaktualizowały się przez upływ czasu, niemniej Wańkowicz jest rewelacyjnym pisarzem ,szkoda tylko, że zapomnianym i niedocenionym.

Kolejna książka Melchiora Wańkowicza, może trochę mniej ciekawa niż ,,Na tropach Smętka'' czy ,,Ziele na kraterze ", ale nadal jest to wyborna lektura. ,,Tędy i owędy" jest zbiorem opowieści, anegdot i wspomnień z życia autora. Taki literacki misz masz. Tędy i owędy podążamy za autorem śladami jego dzieciństwa, czasów szkolnych i studenckich, towarzyszymy mu w dziewiczym...

Melchior Wańkowicz opisuje etapy swojego życia i rozwoju; od dzieciństwa, przez szaloną młodość, dorosłość i starość (chyba równie zwariowaną jak młodzieńcze lata). Nie powiedziałabym, że wszystkie rozdziały ciekawiły mnie w równym stopniu, były lepsze i gorsze, ale całokształt książki- arcydzieło! Śmiałam się bardzo dużo, a moim ulubionym rozdziałem jest „Nasza kamienica”. Kunszt stylu i lekkość pisania pana Wańkowicza zupełnie mnie urzekły. ❤️❤️❤️

Melchior Wańkowicz opisuje etapy swojego życia i rozwoju; od dzieciństwa, przez szaloną młodość, dorosłość i starość (chyba równie zwariowaną jak młodzieńcze lata). Nie powiedziałabym, że wszystkie rozdziały ciekawiły mnie w równym stopniu, były lepsze i gorsze, ale całokształt książki- arcydzieło! Śmiałam się bardzo dużo, a moim ulubionym rozdziałem jest „Nasza kamienica”....

Jeśli kto czytał „Szczenięce lata” albo „Ziele na kraterze” i pokochał gawędziarski styl autora to znajdzie go tutaj jeszcze więcej. Jeśli kto nie czytał, również powinien być zadowolony, bo to niezwykle barwny zbiór anegdot. W przeciwieństwie do tamtych pozycji jest tu więcej momentów mocno nieprzyzwoitych, więc raczej dla starszych czytelników.

Jeśli kto czytał „Szczenięce lata” albo „Ziele na kraterze” i pokochał gawędziarski styl autora to znajdzie go tutaj jeszcze więcej. Jeśli kto nie czytał, również powinien być zadowolony, bo to niezwykle barwny zbiór anegdot. W przeciwieństwie do tamtych pozycji jest tu więcej momentów mocno nieprzyzwoitych, więc raczej dla starszych czytelników.

Miejscami ciężko się czyta , ten język trochę jest trudny w odbiorze,ale mimo tego można się co nieco dowiedzieć o czasach , w których żył autor. I nie do końca nasi " bracia" byli naszymi braćmi, jak to się teraz usiłuje nam wmawiać na siłę. Warto czytać, warto znać naszą niełatwą historię....

Miejscami ciężko się czyta , ten język trochę jest trudny w odbiorze,ale mimo tego można się co nieco dowiedzieć o czasach , w których żył autor. I nie do końca nasi " bracia" byli naszymi braćmi, jak to się teraz usiłuje nam wmawiać na siłę. Warto czytać, warto znać naszą niełatwą historię....

Jedna z moich najukochańszych książek, czytam przynajmniej dwa-trzy razy rocznie.
Arcymistrz języka, mistrz humoru, człowiek niesamowity pięknie pisze o swoim niesamowitym życiu :)

Jedna z moich najukochańszych książek, czytam przynajmniej dwa-trzy razy rocznie.
Arcymistrz języka, mistrz humoru, człowiek niesamowity pięknie pisze o swoim niesamowitym życiu :)

Jedna z książek mojej młodości. Wtedy te wszystkie facecje, żarty, anegdoty śmieszyły. W zgrzebno-nudnym brzydkim PeeReL-u były oddechem dawno zamordowanej kultury, kolorowego świata - choć perspektywa autora pomijała całe obszary rzeczywistości.

Przejrzane dziś, są raczej mało śmieszne. Stanowią wykwit ówczesnej obyczajowości obowiązującej w warstwie, z której pochodził Wańkowicz, czyli ziemiaństwie - w dodatku bardzo kresowym, bo z bardzo dalekiej Białorusi pod Mińskiem. W tym sensie są ważnym zapisem tamtych czasów, tamtej mentalności i poczucia humoru.

Z dzisiejszej perspektywy Wańkowicz jawi się w tej akurat książce jako klasyczny "dziaders". Pełno tu jawnej mizoginii, poczucia wyższości, wyniosłego paternalizmu, przekonania o wyjątkowości swego środowiska, zarozumialstwa etc. etc.

A o tym, że do końca autor nie stracił swoistego poczucia humoru, świadczy pytanie "To co, donosiłeś?", zadane ciężko już choremu Pawłowi Jasienicy - po słynnej mowie Gomułki, który w 1968 r. niedwuznacznie zarzucił mu donoszenie na "Łupaszkę"...

Jedna z książek mojej młodości. Wtedy te wszystkie facecje, żarty, anegdoty śmieszyły. W zgrzebno-nudnym brzydkim PeeReL-u były oddechem dawno zamordowanej kultury, kolorowego świata - choć perspektywa autora pomijała całe obszary rzeczywistości.

Przejrzane dziś, są raczej mało śmieszne. Stanowią wykwit ówczesnej obyczajowości obowiązującej w warstwie, z której pochodził...

Zapomniany Autor, zapomniany mistrz slowa sypiący anegdotami jak z rękawa. Polski czytelnik MUSI przeczytać chociaż 1 książkę Wańkowicza.

Zapomniany Autor, zapomniany mistrz slowa sypiący anegdotami jak z rękawa. Polski czytelnik MUSI przeczytać chociaż 1 książkę Wańkowicza.

Im dalej w las... tym mniej sympatii mam do autora. Pod względem literackim - pierwsza klasa. Ale poza tym - niekoniecznie.

Im dalej w las... tym mniej sympatii mam do autora. Pod względem literackim - pierwsza klasa. Ale poza tym - niekoniecznie.

Bardzo ciekawa książka w, której autor opowiada o różnych etapach swojego życia.

Bardzo ciekawa książka w, której autor opowiada o różnych etapach swojego życia.

Po powrocie do kraju Wańkowiczowi już nie pozwolono na wydanie żadnej nowej książki reportażowej dlatego to co wówczas wydawano to były gównie przeróbki wcześniejszych książek oraz kompilacje różnych wcześniejszych tekstów. I taką kompilacją jest ta książka z 1961 roku. A jednak Pan Melchior nawet z takiej kompilacji zrobił coś bardzo zabawnego! Uśmiech nie schodził mi z twarzy przez 400 stron. Przegląd różnych dykteryjek, wiców ale także i refleksji z całego życia. Nie da się nie zazdrościć Wańkowiczowi zarówno przeżyć jak i poczucia humoru.

Ale można też poznać go jako człowieka swoimi "practical jokes" jadącego "po bandzie" a nawet tę bandę przekraczającego. Wiemy skądinąd, że w kilku momentach życia były z tego poważne problemy: przed wojną obrazili się na niego adwokaci-obrońcy docenta Cywińskiego i pewnie zrujnowaliby go, gdyby nie to, że wojna wybuchła zanim rozpoczął się proces; wiadomo też, że jedno nieprzemyślane pytanie Wańkowicza wpędziło do grobu Pawła Jasienicę... No tak, czasami przesadzał, ale to była nieodłączna część jego charakteru co czyniło go postacią wyjątkową a do tego dziedzicem wielowiekowej tradycji dowcipów wykręcanych przez szlachtę kresową.

Napisałem, że Wańkowiczowi nie pozwolono już pisać reportaży? No tak. Ale Pan Melchior nie byłby sobą, gdyby nie kombinował: czymże jest bowiem końcówka tej książki zatytułowana "Nasza kamienica" jeśli nie reportażem? Niby nic, wspomnienia emeryta po powrocie do kraju. A jednak jest to genialny reportaż o życiu w Polsce na przełomie lat 50 i 60, którego to reportażu bohaterami stają się niepostrzeżenie dzieci. Dzieci których wówczas "było pełno".

Jeśli Wańkowicz potrafił ugotować zupę na gwoździu to jest właśnie ta książka. Nomen omen kilka lat później wydał także i prawdziwą "Zupę na gwoździu".

Po powrocie do kraju Wańkowiczowi już nie pozwolono na wydanie żadnej nowej książki reportażowej dlatego to co wówczas wydawano to były gównie przeróbki wcześniejszych książek oraz kompilacje różnych wcześniejszych tekstów. I taką kompilacją jest ta książka z 1961 roku. A jednak Pan Melchior nawet z takiej kompilacji zrobił coś bardzo zabawnego! Uśmiech nie schodził mi z...