Maigret – jako policjant – to moja ulubiona postać i jakoś podświadomie zawsze porównuję go do bombastycznego megalomana Bernarda Żbika, Adama Nasielskiego. I, to porównanie, zawsze druzgocze tego drugiego.
Maigert jest absolutnie prawdziwy jako człowiek, to jego największa zaleta. Simenon nie pisze „z przytupem”, jego powieści nie galopują, a snują się, nie są widowiskowe, spektakularne, brak w nich ozdobników, zaskakujących zwrotów, humoru wymuszonego i tego nie, ale zawsze pochłaniają.
Nie inaczej jest w „Porażce”, choć nie jest to porażka zawodowa Maigreta, a raczej natury psychologicznej, moralnej może.
Bo oto zgłasza się do niego potentat rzeźniczy Fumal: człowiek znany Maigretowi z dzieciństwa, który w nim samym wzbudza wstręt, zresztą nie tylko w nim, a we wszystkich osobach, które przewijają się w powieści (wszystkich minus jedna). I właśnie ta odpychająca osobowość Fumala i uprzedzenie do niego, hamuje działania Maigreta. Hamuje na tyle, że Fumal zdąży zostać zabity.
Maigret, przez cały czas prowadzenia śledztwa, ma nieodparte wrażenie, że własne uprzedzenia przesłaniają prawidłowy osąd sytuacji, a to budzi w nim wyrzuty sumienia. I choć – ostatecznie – sprawca odpowie za swój czym, to gdzieś w tyle głowy pozostaje ta świadomość zaniechania.

Maigret – jako policjant – to moja ulubiona postać i jakoś podświadomie zawsze porównuję go do bombastycznego megalomana Bernarda Żbika, Adama Nasielskiego. I, to porównanie, zawsze druzgocze tego drugiego.
Maigert jest absolutnie prawdziwy jako człowiek, to jego największa zaleta. Simenon nie pisze „z przytupem”, jego powieści nie galopują, a snują się, nie są...

Do Maigreta przychodzi znajomy z dzieciństwa, dziś rekin w branży rzeźniczej. Obawia się o swoje życie. Maigret, wspominając dawne animozje, podchodzi do sprawy z lekceważeniem. Znajomy pada trupem.

Rzecz napisana w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku ma typowy dla tamtych czasów sznyt narracyjny, pewną łagodność, ale nieprzesadną, w operowaniu dramatem, narrację z punktu widzenia detektywa i jakieś spojrzenie na społeczeństwo. Zagadka jest tu w dużej mierze rozgrywką intelektualną, jednak przeprowadzona jest trochę niezgrabnie, skrótowo, niezbyt przekonywująco.

Lektura jest krótka, dość przyjemna. Nie obiecuje niczego wyjątkowego i się z tej nieobiecanki wywiązuje.

Ciekawostka taka, że wszyscy Francuzi o jakiej takiej pozycji społecznej, mają kochankę albo kilka i jest to traktowane jako norma społeczna.

Wysłuchałem w zupełnie niezłej interpretacji Kamila Prubana.

5,5/10

Do Maigreta przychodzi znajomy z dzieciństwa, dziś rekin w branży rzeźniczej. Obawia się o swoje życie. Maigret, wspominając dawne animozje, podchodzi do sprawy z lekceważeniem. Znajomy pada trupem.

Rzecz napisana w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku ma typowy dla tamtych czasów sznyt narracyjny, pewną łagodność, ale nieprzesadną, w operowaniu dramatem, narrację z...

Kryminał z Maigretem słuchany w poprawnej interpretacji Kamila Prubana. Komisarz prowadzi sprawę morderstwa bogatego biznesmena znienawidzonego przez wszystkich wokół. Ciekawostką są nawiązania do dzieciństwa Maigreta, ale fabuła jest raczej wątła, zaś tło psychologiczne czy obyczajowe słabe. Niemniej wysłuchałem audiobooka z przyjemnością, te książki lepiej słuchać niż czytać.

Kryminał Simenona słuchany w wykonaniu Kamila Prubana. Fajnie się tego słucha, powolna narracja Simenona w lekturze nudzi często, zaś w wersji audio jest OK, zwłaszcza gdy słucha się przy okazji robienia innych czynności: gotowanie, mycie naczyń, golenie, itp. itd. Inna zaleta audiobooka: jest krótki, trwa niecałe cztery godziny. Chwała Storytelowi, że ma w planach wydanie więcej kryminałów Simenona w formie audiobooków.

W książce mamy typowy dla Simenona scenariusz. Zostaje zamordowany w swoim domu bogaty biznesmen, lista podejrzanych jest krótka: rodzina, służba, domownicy. Ale nie ma tu zagadki intelektualnej a la Agata Christie, raczej psychologiczna gra między komisarzem a podejrzanymi. Śledztwo utrudnia fakt, że zamordowany był powszechnie znienawidzony, jego prawdziwą pasją było niszczenie ludzi, doprowadzał ich do bankructwa, całkowitego upodlenia, wręcz samobójstwa, na przykład kompletnie zaszczuł swoją żonę, która popadła w alkoholizm. Przy okazji zauważa Simenon, że w większości bogatych domów, które tak pięknie wyglądają z zewnątrz, kryją się wielkie dramaty i nieszczęścia. Miło to czytać...

Mamy w książce różne smaczki, oto wszyscy faceci o jakiejś pozycji społecznej i materialnej mają kochanki, to zdaje się we Francji rzecz zupełnie normalna, tylko Maigret jest wciąż wierny swojej żonie. Dalej, Maigret przesłuchuje pijaczka, który jest na kacu, i, litując się nad jego losem nalewa mu dwie lampki koniaku... I jeszcze, zamordowany pochodził z tej samej wsi co Maigret. Przy okazji dowiadujemy się trochę o dzieciństwie Maigreta, np. że jego ojciec był zarządcą majątku ziemskiego.

Zakończenie książki rozczarowuje: Maigret znajduje zabójcę ni stąd ni zowąd, wyciąga go z kapelusza. Poza tym tło obyczajowe i psychologiczne książki jest słabe. Mimo to słuchało mi się audiobooka z przyjemnością. Czekam na następne!

Kryminał z Maigretem słuchany w poprawnej interpretacji Kamila Prubana. Komisarz prowadzi sprawę morderstwa bogatego biznesmena znienawidzonego przez wszystkich wokół. Ciekawostką są nawiązania do dzieciństwa Maigreta, ale fabuła jest raczej wątła, zaś tło psychologiczne czy obyczajowe słabe. Niemniej wysłuchałem audiobooka z przyjemnością, te książki lepiej słuchać niż...

Żadna wielka zagadka, jedynie wejrzenie w śledztwo, zresztą śledztwo nieudane.

Żadna wielka zagadka, jedynie wejrzenie w śledztwo, zresztą śledztwo nieudane.

Nieustanny wewnętrzny monolog komisarza analizujący sprawę, ale czy porażkę, tak bym tego śledztwa nie nazwała, choć początek może rzeczywiście niezbyt fortunny.

Nieustanny wewnętrzny monolog komisarza analizujący sprawę, ale czy porażkę, tak bym tego śledztwa nie nazwała, choć początek może rzeczywiście niezbyt fortunny.