Moja ocena książki nie wynika z treści w niej zawartych, bo treściowo tom wspomnień Putramenta jest naprawdę ciekawy. Chodzi mi o styl. Putrament pisze w taki sposób, że się tego po prostu nie da czytać.
Nie wiem, czy to ja jestem jakaś dziwna czy co, ale te nieco ponad trzysta stron było dla mnie drogą przez mękę. Udało mi się zmusić do przebrnięcia przez wspomnienia pisarza tylko dlatego, że raz na jakiś czas trafiałam na perełkę - wzmiankę o kimś, o kim czytałam lub kogo czytałam. W tym osoby żydowskiego pochodzenia, co szczególnie mnie interesuje, aczkolwiek Putrament jakoś nie przesadzał ze wzmiankowaniem o czyimś żydowskim pochodzeniu. Niewiele tego było.
W każdym razie było ciężko. Raz, że są to wspomnienia pisarza zaangażowanego w polityczne życie PRL-u, silnie komunizującego (aczkolwiek raz na jakiś czas zdarzało mu się kogoś niezwiązanego z reżimem bronić, co mnie i zaskoczyło, i zaciekawiło),dwa, że Putrament był ciężkim przypadkiem zarówno człowieka, jak i pisarza. Z tego jednego tomu wspomnień wypływa, że łatwy we współżyciu to on raczej nie był.
Cóż, dobre toto jako ciekawostka i poznanie warszawskiego i ogólnopolskiego środowiska literackiego lat pięćdziesiątych z innej perspektywy. Jakoś mało moim zdaniem mówi się o perspektywie osób zaangażowanych partyjnie i politycznie (po myśli partii oczywiście),a porównanie takiego punktu widzenia i tego, jak postrzegała rzeczywistość szeroko pojęta opozycja, nie jest takim złym pomysłem.

Moja ocena książki nie wynika z treści w niej zawartych, bo treściowo tom wspomnień Putramenta jest naprawdę ciekawy. Chodzi mi o styl. Putrament pisze w taki sposób, że się tego po prostu nie da czytać.
Nie wiem, czy to ja jestem jakaś dziwna czy co, ale te nieco ponad trzysta stron było dla mnie drogą przez mękę. Udało mi się zmusić do przebrnięcia przez wspomnienia...