rozwińzwiń

Rok w rozmowie: Pisarze krytycznym okiem

Okładka książki Rok w rozmowie: Pisarze krytycznym okiem Jarosław Czechowicz
Okładka książki Rok w rozmowie: Pisarze krytycznym okiem
Jarosław Czechowicz Wydawnictwo: popularnonaukowa
161 str. 2 godz. 41 min.
Kategoria:
popularnonaukowa
Wydawnictwo:
Data wydania:
2014-01-01
Data 1. wyd. pol.:
2014-01-01
Liczba stron:
161
Czas czytania
2 godz. 41 min.
Język:
polski
ISBN:
9788379750047
Tagi:
wywiady z pisarzami
Średnia ocen

5,5 5,5 / 10

Oceń książkę
i
Dodaj do biblioteczki

Porównaj ceny

i
Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Ładowanie Szukamy ofert...

Patronaty LC

Książki autora

Mogą Cię zainteresować

Oceny

Średnia ocen
5,5 / 10
11 ocen
Twoja ocena
0 / 10

OPINIE i DYSKUSJE

Sortuj:
avatar
399
345

Na półkach:

Czułam po lekturze ogromny niedosyt. Wywiady były o wiele za krótkie i często miałam wrażenie, że urywały się jakby w samym środku. Niemniej znalazłam w książce kilka pozycji, które chętnie bym przeczytała, więc czas spędzony z "Rokiem w rozmowie" na pewno nie był zmarnowany

Czułam po lekturze ogromny niedosyt. Wywiady były o wiele za krótkie i często miałam wrażenie, że urywały się jakby w samym środku. Niemniej znalazłam w książce kilka pozycji, które chętnie bym przeczytała, więc czas spędzony z "Rokiem w rozmowie" na pewno nie był zmarnowany

Pokaż mimo to

avatar
690
82

Na półkach: , ,

Jako fanka wywiadu z pisarzami, nie mogę dać więcej niż 5 gwiazdek. Pytania w wielu miejscach były z tezą i wydumane. Czasem było widać, że robiący wywiad nie nawiązał więzi ze swoim rozmówcą. Co mogę powiedzieć, dla mnie mistrzynią gatunku "rozmowy" jest nadal Agnieszka Drotkiewicz.

Jako fanka wywiadu z pisarzami, nie mogę dać więcej niż 5 gwiazdek. Pytania w wielu miejscach były z tezą i wydumane. Czasem było widać, że robiący wywiad nie nawiązał więzi ze swoim rozmówcą. Co mogę powiedzieć, dla mnie mistrzynią gatunku "rozmowy" jest nadal Agnieszka Drotkiewicz.

Pokaż mimo to

avatar
698
110

Na półkach: , , ,

CZŁOWIEK W PISARZU

„Sztuka rozmowy, tak jak sztuka czytania, polega na współtworzeniu. Pytania i odpowiedzi, komentarze i riposty – wszystko to składa się na nowy tekst, którego żaden z uczestników dysputy nie jest wyłącznym autorem. A jednak to stawiający pytania ma najtrudniejsze zadanie” – Alberto Manguel

Jednym z zadań literatury jest objaśnianie otaczającej rzeczywistości. Po co rozmawiać z pisarzami, skoro swoje credo i poglądy zawarli w twórczości? Ponieważ tworząc, poddają analizie nie tylko świat zewnętrzny, dokonują też podróży w głąb siebie i własnej duszy. Po to, by „odczytać” książkę, trzeba zrozumieć przesłanie. Docieramy do sedna, gdy pojmiemy intencje autora. Wywiad zatem pozwala zbliżyć się do „człowieka” w pisarzu, zrozumieć jego motywy, a tym samym wejść głębiej w literaturę.

We wrześniu 2014 roku ukazała się książka, która jest zapisem kilkunastu wywiadów z polskimi pisarzami. Inicjatorem rozmów jest znany z dociekliwych i nieszablonowych recenzji i omówień krytycznych autor bloga literackiego „Krytycznym okiem”. Jego rozmówcami są: Kaja Malanowska, Remigiusz Grzela, Piotr Czerwiński, Dawid Kornaga, Marta Syrwid, Grzegorz Kozera, Jacek Wangin, Joanna Bator, Justyna Bargielska, Katarzyna Bonda, Ignacy Karpowicz, Anna Janko i Inga Iwasiów. Wywiady zostały wcześniej opublikowane na blogu (poza jedną, najważniejszą dla autora). Rok w rozmowie… to kilkanaście ciekawych spotkań. To świat przeżywany na trzynaście różnych sposobów, prezentowany przez nietuzinkowe i niebanalne osobistości. To także inspiracje książkowe – kilkanaście propozycji na każdy z dwunastu miesięcy najbliższego roku.

Rozmówcy Czechowicza są wielobarwni, często skrajnie różni. Jedni dopiero zaczynają literacką przygodę i poszukują swej drogi, inni mają imponujący dorobek. Jedni są otwarci, chętnie opowiadają o sobie, inni zgadzają się uchylić drzwi do swej prywatności zaledwie odrobinę. Piszą w różnych formach i w odmienny sposób. Jedni tworzą w zaciszu gabinetu, potrzebują izolacji i odpowiedniej scenerii. Dla innych warsztatem pracy jest samo życie, więc rzucają się na nie zachłannie, zdobywają doświadczenie eksperymentując, intensyfikując bodźce. Żyją tak, by ich nic nie ominęło… Mówią o swych inspiracjach, literackich wzorach, pasjach, blogach, o podróżach bądź emigracji, o niezbędnych zmianach w życiu, frustracjach i depresjach, wreszcie o własnej twórczości i o cenie, jaką się płaci za popularność. Czechowicz pozwala swym „gościom” narzucać ton, więc rozmowy są żywiołowe bądź melancholijne, smutne, gorzkie, a nawet cierpkie. Mimo tej rozmaitości, wywiady umieszczone w zbiorku stanowią w pewnym sensie całość, gdyż ich powstaniu przeświecała wspólna myśl. Zostały przeprowadzone, by ukazać system wartości twórców i wysondować, co nadaje ich życiu sens.

Na co możemy liczyć sięgając po książkę? Z pewnością dokonamy kilku ciekawych odkryć. Poznamy sylwetki twórców, z którymi nie mieliśmy dotychczas okazji się zetknąć albo pozbędziemy się paru stereotypów. Przekonamy się, że twórcy znani ze skłonności do emocjonalnego ekshibicjonizmu wbrew pozorom nie są skłonni odpowiadać na wszystkie pytania. Poznamy diagnozę polskiej literatury. Możemy też przyjrzeć się Jarosławowi Czechowiczowi w zupełnie nowej dla niego roli, podczas rozmów prowadzonych z prawdziwie dziennikarskim zacięciem. Jest taktowny i rzetelnie przygotowany. Potrafi cierpliwie krążyć wokół tematu, a jeśli nie otrzymuje odpowiedzi, dociera do sedna w inny sposób. „Podpuszcza”, gdy trzeba, ale nie jest prowokacyjny. Przede wszystkim zaś nie angażuje czasu pisarzy, by pytać o banalne i powierzchowne sprawy.


https://forumakademickie.pl/recenzje/czlowiek-w-pisarzu/

http://ksiazkioli.blogspot.com/2015/01/rok-w-rozmowie-pisarze-krytycznym-okiem.html

CZŁOWIEK W PISARZU

„Sztuka rozmowy, tak jak sztuka czytania, polega na współtworzeniu. Pytania i odpowiedzi, komentarze i riposty – wszystko to składa się na nowy tekst, którego żaden z uczestników dysputy nie jest wyłącznym autorem. A jednak to stawiający pytania ma najtrudniejsze zadanie” – Alberto Manguel

Jednym z zadań literatury jest objaśnianie otaczającej...

więcej Pokaż mimo to

avatar
6035
3379

Na półkach:

Przez lata nauki uczono nas udzielania odpowiedzi. Stawianie pytań w szkole często było umiejętnością kłopotliwą. Ćwiczenie swoich umiejętności prowadzenia rozmowy na rodzinie i znajomych też często bywa wątpliwym rozwijaniem potencjału. Trzeba lat czytania książek, zgłębiania ludzkiej psychiki i otwartości na innych, a do tego trzeba znaleźć sobie odpowiednich rozmówców, czyli takich, których zainteresowania częściowo pokrywają się z tym, co rozmówcy robią. Mit o przyciąganiu się przeciwności jest przereklamowany: jak nie ma punktu wspólnego to powstają konflikty.
Jarosław Czechowicz w zbiorze wywiadów „Rok w rozmowie” zadaje pytania wybranym autorom na różnorodne tematy. Czasami są one tak osobiste, że powodują obnażenie się rozmówcy, innym razem pisarze krążą wokół tematu lub ucinają wątek. Autor wywiadów nie brnie na siłę w obszary, które mogą być dla drugiej strony niewygodne, ale też posiada dar czekania na rozwinięcie przemyśleń, dzięki czemu powstaje interesujący zbiór rozmów z dwunastoma pisarzami.
Kto został wybrańcem Jarosława Czechowicza? Nie zabraknie tam wyrazistych sylwetek kobiet – pisarek (Kaja Malanowska, Marta Syrwid, Joanna Bator, Joanna Bargielska, Katarzyna Bonda, Anna Janko, Inga Iwasiów) oraz pisarzy poszukujących (Remigiusz Grzela, Piotr Czerwiński, Dawid Kornaga, Grzegorz Kozera, Jacek Wangin, Ignacy Karpowicz). Zbiór jest nie tylko świetnym źródłem informacji o autorach, ale też może być przykładem dla początkujących dziennikarzy jak prowadzić rozmowy, aby ludzie chcieli z nami przebywać i się otwierać.
Książkę polecam wszystkim interesującym się literaturą współczesną oraz tym, którzy swoją przyszłość wiążą z zadawaniem pytań innym. Wywiady czyta się bardzo przyjemnie. Może być ona traktowana, jako lektura na jedno popołudnie, ale też można po nią sięgać szukając wskazówek w realnej rozmowie do kolejnego wywiadu, jaki chcemy przeprowadzić.

Przez lata nauki uczono nas udzielania odpowiedzi. Stawianie pytań w szkole często było umiejętnością kłopotliwą. Ćwiczenie swoich umiejętności prowadzenia rozmowy na rodzinie i znajomych też często bywa wątpliwym rozwijaniem potencjału. Trzeba lat czytania książek, zgłębiania ludzkiej psychiki i otwartości na innych, a do tego trzeba znaleźć sobie odpowiednich rozmówców,...

więcej Pokaż mimo to

avatar
913
189

Na półkach:

O pisaniu, modelowym czytelniku, a także o tym, co obecnie znaczy być Polakiem…

Dobry wywiad lub ciekawa rozmowa nie zależą wyłącznie od tego, czy zaprosimy interesującego gościa. W równym, jeśli nie większym, stopniu zależą od nas samych lub osoby, która wywiad przeprowadza.
Nie bez przyczyny listy, które krążyły pomiędzy Stanisławem Lemem a Sławomirem Mrożkiem tak wspaniale się czyta. Obaj pisarze byli tęgimi umysłami i barwnymi, nietuzinkowymi osobowościami.

„Rok w rozmowie” Jarosława Czechowicza to trzynaście interesujących wywiadów, w których mamy możliwość poznać mniej, lub bardziej znanych, polskich pisarzy. Można powiedzieć, że autor książki, który wywiady przeprowadził, zjadł zęby na krytyce literackiej, a także słynie z dość ciętego języka. Nie jest jednakże zawodowym dziennikarzem, reporterem co to w butach albo przez okno, gdy drzwiami wyrzucą. To przecież bloger, belfer, polonista. Jak widać żyłkę dziennikarką ma.

Po pierwsze, co bardzo mi się podobało, jak mawiają Amerykanie - „solidnie odrobił pracę domową”. Jarosław Czechowicz przeczytał jeśli nie wszystkie, to większość książek swoich gości, zapoznał się z ich biografią oraz poglądami. Nie maca zatem na oślep, nie usiłuje dowiedzieć się czegokolwiek o osobie, z którą rozmawia, ale umiejętnie naprowadza i podpuszcza, aby owa postać zaprezentowała nam się z tej strony, z jakiej chce nam ją Czechowicz pokazać.

Po drugie, nie rozmawia na kolanach. Obaj rozmówcy są sobie równi, nikt nikomu wazeliny nie wciska, a czasem jeden drugiego zaczepia.
W założeniu miało być wywiadów dwanaście, po jednym na każdy miesiąc, ale być może dwanaście miesięcy w roku to zabobon i przeżytek, skoro natura dała księżycowych miesięcy trzynaście, bo tyleż jest wywiadów.

Na pierwszy ogień poszła Kaja Malanowska, tak, ta sama, której zdjęcie z napisem „Jestem pisarką, to nie znaczy, że pracuję za darmo” niedawno wywołało wiele dyskusji. Autorka szczerze pisze o swojej chorobie, emocjach i warsztacie pisarskim. Chwali polską literaturę za żywy język, ale martwi ją niedomoga w tworzeniu spójnych konstrukcji. „Ustawienie stabilnego rusztowania, na którym mogłaby się oprzeć książka, to chyba najtrudniejsza część pracy pisarza.”[1] – powiedziała Malanowska Czechowiczowi.

O tym, czy pisanie może być terapią autor „Roku w rozmowie” rozmawiał nie tylko z Kają Malanowską, ale również z Joanną Bator. A także o podróżach Joanny i potrzebie stabilizacji, o słowach, które przybywają znikąd i nakłaniają do napisania kolejnej książki. Joanna Bator bardzo broni swojej prywatności, uchyla drzwi leciutko, na chwilę, zerkamy przez wąską szczelinę i musimy uważać, żeby nie przytrzaśnięto nam nosa.
W podróży często jest także Anna Janko, podróżowała Kaja Malanowska, a Marta Syrwid przeprowadzała się wiele razy. Do miejsca, w którym mieszka, nie czuje się przywiązany Jacek Wangin. Czyżby tułacze życie sprzyjało literaturze?

Remigiusz Grzela, w lutym, podzielił się swoim doświadczeniem wykładowcy dziennikarstwa. Studenci, według Grzeli, dzielą się na tych „którzy fantastycznie opowiadają o tym, co chcą napisać, a nie piszą ciekawie. I są tacy, którzy nie potrafią opowiedzieć dobrze, a piszą fenomenalnie.”[2] Na wszystko jest sposób i autor uchyla rąbka tajemnicy, jaki. Jest także wątek fascynacji Remigiusza Grzeli Kafką (Franzem) i prozaiczną kawą, którą wąchał z kubka innego pacjenta w szpitalnej sali.
O kawie również, a także o snach i promocji literatury przez media elektroniczne Jarosław Czechowicz rozmawiał we wrześniu z Justyną Bargielską.
Żyjący na emigracji w Dublinie Piotr Czerwiński został w marcu wyciągnięty na zwierzenia o koneksjach, sitwach i układach związanych z rynkiem wydawniczym. Na pytanie „Co najbardziej wkurza cię w Polakach?” [3] odpowiedział „plebejska służalczość”[4]
Grzegorz Kozera w czerwcu dorzucił „cierpiętnictwo, ponuractwo i chamstwo”[5]. Dzieli z Remigiuszem Grzelą fascynację Kafką i podobnie jak on, prowadzi literackiego bloga. Blogi piszą i inni rozmówcy, ma przykład Inga Iwasiów.

W wywiadach pojawia się co rusz nazwisko Pawła Szweda, kiedyś wydawcy w Świecie Książki, dobrego ducha dla kilku polskich autorów, których twórczość dostrzegł oraz „legendarnego już redaktora Jana Koźbiela, który opiekował się (…) działem prozy polskiej w wydawnictwie Prószyński i S-ka”[6]
O tym ile jest „szołbizu” w literaturze i literatury w „szołbizie” Jarosław Czechowicz rozmawiał z Martą Syrwid, która zadebiutowała w wieku osiemnastu lat książką „Czkawka”. Po wydaniu książki „Bogactwo”, zaczęto porównywać Martę Syrwid do Doroty Masłowskiej.

A modelowy czytelnik?
Grzegorz Kozera wyobraża sobie modelowego czytelnika „jako osobę otwartą, tolerancyjną, oczytaną, z poczuciem humoru. Ale zarazem romantyczną, a nawet odrobinę sentymentalną.”[7] Natomiast modelowy pisarz dla Polski czytającej według Jacka Wangina to „Taki ktoś, kto pisze powieść na jedynie słuszny temat z listy aktualnie obowiązujących: homofobia, homoseksualizm, toksyczne relacje w rodzinie, niezniszczalny antysemityzm, martyrologia lub odniesienie do niej, feminizm, szeroko rozumiany bankiet życia, emigracja zarobkowa – to z grubsza w prozie.”[8] W dalszej części rozmowy panowie żartują sobie na temat dobrze sprzedających się autorów reportaży, autorów poczytnych kryminałów oraz piszących książki celebrytów, a także czy to jest jeszcze literatura, czy już stanowczo nie. Również Anna Janko z żalem zauważa, że „obecnie książka została uznana za towar i tak paskudnie jest traktowana. Że wychodzi z mody w jeden sezon, jak tiszert z nadrukiem.”[9]

Jak by jednakże nie pomstować na bardziej lub mniej sprawiedliwy podział pieniędzy ze sprzedaży książek, na trudności wydawców w finansowaniu mniej chwytliwych tytułów, na poziom bestsellerów, to każdy autor, z półki wysokiej, średniej czy tej, do której trzeba się czołgać po podłodze, ma rachunki do zapłacenia i musi z czegoś żyć. A na to, co kupi klient, autor wpływu nie ma.

Z rozmowy z Katarzyną Bondą dowiemy się o drodze pisarki od dziennikarstwa do literatury, jak sama autorka klasyfikuje gatunkowo swoje książki i jak się przygotowuje do ich pisania. Z wywiadu wyłania się obraz kobiety wręcz przesiąkniętej pasją poznania źródeł zła, a jednocześnie chwalącej moralność i honor, jako cechy ważne, a będące obecnie w zaniku. Kiedy w lipcu Jarosław Czechowicz zapytał Jacka Wangina „dlaczego w tym kraju więcej ludzi pisze książki, niż je czyta?”[10] rozmówca nie pozostawił na samozwańczych adeptach sztuki pisarskiej suchej nitki. Natomiast Katarzyna Bonda jest mocno zaangażowana „w MaszynęDoPisania.pl – wirtualną inicjatywę wzajemnego wsparcia dla pisarzy wielu gatunków.” [11] „Jest coś niesamowitego w tym, że coraz więcej ludzi odczuwa nieodpartą potrzebę pisania. Ludzie chcą pisać i piszą. Dlaczego nie pomóc im, by robili to świadomie, a nie tylko intuicyjnie? Jest wiele badań mówiących o tym, że jeśli długo nie ma wojny, ludzie zaczynają bardzo dużo pisać. Dlaczego? Potrzebują przeżywać emocje silniejsze niż w życiu, a na kartach opowieści emocje takie mogą bezpiecznie sięgać zenitu.”[12] – odpowiedziała.

O potrzebie adrenaliny w czasach pokoju mówił także Ignacy Karpowicz, ważący słowa jak cenny kruszec na jubilerskiej wadze. Podobnie jak w rozmowie z Joanną Bator pojawił się wątek ateizmu, a z Anną Janko wątek Boga. Co do polskości, która przewija się w wielu wypowiedziach, Karpowicz stwierdził, że „Prawdą jest jednak, że małe społeczności nie cechują się szczególną otwartością i tolerancją. Nie w tym kraju.”[13] Bo, jak odparł Czechowicz „w wielu krajach przymus politycznej poprawności każe im być otwartymi i tolerancyjnymi”[14].

Podobało mi się także, po trzecie chyba, że Jarosław Czechowicz nie lansuje swojej osoby. Pozostaje w tle, w cieniu, światło reflektorów kierując na zaproszonego gościa.

Czy jest coś, co mi się nie podobało? Owszem. Jarosław Czechowicz zdecydowanie zbyt często, według mnie, używał słowa: opresyjny.

Zaproszonych do rozmów autorów różni niemal wszystko, poglądy, gatunki literackie, biografie. Jedną cechę mają wspólną: męczy ich nadmiar ludzi wokół, wyjściowy strój, gala lub obowiązkowe piwo po autorskim spotkaniu. Lubią zaszyć się w ciszy własnego domu, w samotności, w dresie, pracować w spokoju lub po prostu robić nic. A jeśli spotkanie, to niezobowiązujące, w malutkim gronie wypróbowanych od lat przyjaciół. I prowadzą raczej tułaczy niż osiadły tryb życia. Parafrazując tytuł książki Carsona McCullersa, pisarz to samotny myśliwy.
Serdecznie zachęcam do zapoznania się z polskimi pisarzami, na których „krytycznym okiem” spojrzał Jarosław Czechowicz. Zapewne jednych, tak jak ja, polubicie od razu, do innych, poczujecie niechęć. Z jednymi zgodzicie się, a z innymi chętnie wdalibyście się w polemikę. Być może, tak jak ja, zostaniecie zachęceni, by po jedną lub więcej, z wymienionych w wywiadach książek, sięgnąć.

---------
[1] „Rok w rozmowie: pisarze krytycznym okiem”, Czechowicz Jarosław, Wydawnictwo Simple Publishing, Poznań 2014, s. 14
[2] tamże s. 20
[3] tamże s. 37
[4] tamże
[5] tamże s. 75
[6] tamże s. 50
[7] tamże s. 72
[8] tamże s. 83
[9] tamże s. 143
[10] tamże s. 90
[11] tamże s. 127
[12] tamże
[13] tamże s. 136
[14] tamże

O pisaniu, modelowym czytelniku, a także o tym, co obecnie znaczy być Polakiem…

Dobry wywiad lub ciekawa rozmowa nie zależą wyłącznie od tego, czy zaprosimy interesującego gościa. W równym, jeśli nie większym, stopniu zależą od nas samych lub osoby, która wywiad przeprowadza.
Nie bez przyczyny listy, które krążyły pomiędzy Stanisławem Lemem a Sławomirem Mrożkiem tak...

więcej Pokaż mimo to

Książka na półkach

  • Chcę przeczytać
    14
  • Przeczytane
    13
  • Posiadam
    4
  • 2018
    2
  • Domowa biblioteczka
    1
  • Inne
    1
  • Sprzedam lub wymienię:)
    1
  • ♥♥♥
    1
  • Mam do przeczytania
    1
  • Do książki
    1

Cytaty

Bądź pierwszy

Dodaj cytat z książki Rok w rozmowie: Pisarze krytycznym okiem


Podobne książki

Przeczytaj także

Ciekawostki historyczne