Każdy kolejny tom fascynująco zaskakujący. Niesamowicie pociągają mnie pomysły Andreasa, sposób przedstawiania przeszłości, wspomnień. I ta symbolika na każdym kroku. Przenikanie się wydarzeń, za każdym razem znajdujemy coś nowego, intrygującego, odkrywamy inny wymiar czegoś. Coś, co było kiedyś, nagle się wyłania i nabiera znaczenia. I te kadry! W tym tomie najbardziej ujął mnie Kozio spoglądający na nocne niebo – powalający!

Każdy kolejny tom fascynująco zaskakujący. Niesamowicie pociągają mnie pomysły Andreasa, sposób przedstawiania przeszłości, wspomnień. I ta symbolika na każdym kroku. Przenikanie się wydarzeń, za każdym razem znajdujemy coś nowego, intrygującego, odkrywamy inny wymiar czegoś. Coś, co było kiedyś, nagle się wyłania i nabiera znaczenia. I te kadry! W tym tomie najbardziej...

Andreas ma cechę charakterystyczną... pewnie nie jedną ale ta zwróciła moją uwagę. Kręgi. Ma nie tylko skłonność do ich rysowania... ale wręcz zataczania. W fabule. Tak, tak, jego opowieść wcale nie jest liniowa ale zatacza kręgi. gdyby rozrysować diagram łączący ze sobą wątki i wskazówki w tomach (to by było coś niesamowitego!) widać byłoby jasno te zatoczone kręgi. Andreas powraca do raz objawionych (sic!) wątków czy postaci... i to w niesamowity sposób. Najmniej oczekiwany. Zdawać by się mogło, ze to tylko taka efemeryda w fabule, taka wrzutka by udziwnić treść... a tymczasem On to zręcznie łączy w całość. Jak pan to robi Andreasie? I te znaczące kadry! Czyta się... no dobra, kadr w innym kolorze... i dopiero po kilku następnych stronach wszystko nabiera sensu. A historia i okoliczności jej opowiedzenia, jakie zaserwował nam Andreas... ła, ostro jest. Ale wszystko ma sens... to znaczy nabiera sensu to co już nam pokazał. Tej serii zwyczajnie nie da się czytać liniowo. A najlepiej się czyta w dwie pary oczu.

PS. Na litość boską "statek" a nie "okręt". Statek jest cywilny, okręt wojskowy. Każdy okręt to statek ale nie każdy statek to okręt.

Andreas ma cechę charakterystyczną... pewnie nie jedną ale ta zwróciła moją uwagę. Kręgi. Ma nie tylko skłonność do ich rysowania... ale wręcz zataczania. W fabule. Tak, tak, jego opowieść wcale nie jest liniowa ale zatacza kręgi. gdyby rozrysować diagram łączący ze sobą wątki i wskazówki w tomach (to by było coś niesamowitego!) widać byłoby jasno te zatoczone kręgi....

Jeden ze zdecydowanie najlepszych tomów Koziorożca. Andreas zabrał się za to, co wychodzi mu najlepiej, czyli statki kosmiczne, horrory w stylu Lovecrafta, oraz rysowanie maszyn i ogólnie techniki (tutaj ładownie starego frachtowca, oraz laboratoria szalonych naukowców). Komiks wygląda w skrócie tak: Ogromna meduza pokazywana w cieniu, z którego wychodzą tylko macki, robi Koziorożcowi operację na stole w ładowni starego frachtowca. Otwieranie klatki, działania skalpeli i innych narzędzi chirurgicznych trzymanych przez macki, są umilane miłą pogawędką tego wielkiego potwora i Koziorożca na temat statku kosmicznego, szalonego naukowca i jego laboratorium. No przepięknie.

Jeden ze zdecydowanie najlepszych tomów Koziorożca. Andreas zabrał się za to, co wychodzi mu najlepiej, czyli statki kosmiczne, horrory w stylu Lovecrafta, oraz rysowanie maszyn i ogólnie techniki (tutaj ładownie starego frachtowca, oraz laboratoria szalonych naukowców). Komiks wygląda w skrócie tak: Ogromna meduza pokazywana w cieniu, z którego wychodzą tylko macki, robi...