I oto Dickens w pełnej krasie literackiej. Następna jego powieść, która wciąga i pochłania czytelnika. Tym razem powieściopisarz swoich bohaterów umieszcza w czasach Rozruchów Gordona. Było to wystąpinie Stowarzyszenia Protestanckiego w 1780 r. w Londynie przeciwko ustawie łagodzącej antykatolickie prawa. Dickens wiernie odzwierciedla fakty historyczne, dostrzega, że przywódca wystąpień protestanckich traci kontrolę nad tłumem, do którego dołączają szumowiny i męty londyńskie, dltego też rewolucja ta przynosi duże szkody dla wielu mieszkańców Londynu.
Na tym tle historycznym Dickens prezentuje swoich bohaterów i ich konflikty, bo jak zwykle u tego pisarza są postacie pozytywne, jak i te złe.
Książka jest dosyć obszerna, ale jest łatwa w odbiorze i czyta się ją szybko.
Książki Dickensa to piękno literatury, więc lekturę „Barnaba Rudge” jak najbardziej polecam.

I oto Dickens w pełnej krasie literackiej. Następna jego powieść, która wciąga i pochłania czytelnika. Tym razem powieściopisarz swoich bohaterów umieszcza w czasach Rozruchów Gordona. Było to wystąpinie Stowarzyszenia Protestanckiego w 1780 r. w Londynie przeciwko ustawie łagodzącej antykatolickie prawa. Dickens wiernie odzwierciedla fakty historyczne, dostrzega, że...

Dobra, choć nierówna.

Co do minusów. Autor słabo zarysował postacie kobiece. Z reguły istnieją na kartach powieści tylko dlatego, bo są czyimiś służącymi, córkami, żonami, czy matkami. Cóż, taki charakter epoki. Elementy miłosne stanowią najsłabszy aspekt ,,Barnaby...". Można je pominąć, bo tylko odsuwają na dalszy plan, to co bardziej pasjonujące.
Powieść jest niekiedy pretensjonalna, przeaktorzona. Nie rozumiem dlaczego bohaterowie sami do siebie mówią, mając głosić jakieś monologi.

Co do plusów. Tajemniczy wątek kryminalny. W pewnym sensie spaja on całą powieść. Niestety wielokrotnie spychany jest na dalszy plan. Można go też było lepiej zakończyć. Właściwie to mam wątpliwość, czy wątek kryminalny w ogóle został wyjaśniony.
W sposób charakterystyczny dla klasyki, ukazano nam całą masę bohaterów. Z początku mogą się oni mylić. Potem jednak dochodzimy do tego, że to ma sens, bo ich losy splatają się wokół historycznych wydarzeń.
Bardzo ciekawie i interesująco ukazano tzw. rozruchy Gordona. Wydarzenia dość nieznane w Polsce. Widać, że autor odrobił solidną lekcję historii.
Zachwycające są opisy, zwłaszcza dawnego Londynu. Wszystko to okraszone urokliwym, barokowym językiem. Jeśli ktoś był kiedyś w tym mieście, to z pewnością znajdzie w tej książce coś dla siebie.

Książkę polecam fanom klasyki, uodpornionym na dłużyzny, zwłaszcza miłosne. Daję mocne 6, bo nie przekonało mnie zakończenie, nie wykorzystano kryminalnego potencjału. Generalnie jednak, bardzo ciekawa opowieść.

Dobra, choć nierówna.

Co do minusów. Autor słabo zarysował postacie kobiece. Z reguły istnieją na kartach powieści tylko dlatego, bo są czyimiś służącymi, córkami, żonami, czy matkami. Cóż, taki charakter epoki. Elementy miłosne stanowią najsłabszy aspekt ,,Barnaby...". Można je pominąć, bo tylko odsuwają na dalszy plan, to co bardziej pasjonujące.
Powieść jest niekiedy...

No przeczytałem, ale męczyłem się. Gubiłem wątek. Nie jestem wielbicielem. Chociaż dowiedziałem się ciekawych faktów o Anglii.

No przeczytałem, ale męczyłem się. Gubiłem wątek. Nie jestem wielbicielem. Chociaż dowiedziałem się ciekawych faktów o Anglii.

nie dościgniony złodziej czasu
Panie Dickens dziękuje za te emocje i wzruszenia

nie dościgniony złodziej czasu
Panie Dickens dziękuje za te emocje i wzruszenia

Pan Dickens na blisko ośmiuset stronach swojej powieści obrzuca swoich bohaterów najgęstszym błotem i każe tarzać im się w najbardziej odpychającym bagnie. Nie szczędzi im bólu, cierpienia, odbiera wiarę w ludzi...

Wszystko po to, aby miłość, przyjaźń, nadzieja czy honor lśniły na tym odrażającym tle jak najpiękniejsze diamenty.
Książka ta utwierdziła mnie w przekonaniu, że Karol Dickens to mistrz słowa, artysta pióra... Buduje swą fabułę na tle historii o rozruchach gordonowskich, które do dziś pozostają czarną plamą na honorze stolicy Anglii. Opis płonącego Londynu, obalanego Newate, czy (szczególnie) opis rowów wypełnionych płynnym ogniem zostaną przeze mnie zapamiętane na długo.
Dokładna relacja ze stawiania gilotyny na miejskim placu i powolne odliczanie godzin do mających odbyć się przy niej wydarzeń nikogo nie pozostawią obojętnego.

Nie tylko tytułowy bohater wart jest uwagi. Dickens jak zwykle zaopatrzył swoją powieść w pełnokrwiste postaci, jak choćby szlachetny Józef Willet, czy śliczna i bezbronna Dolly Varden, którą ma się ochotę mocno przytulić gdy tylko się o niej czyta.
Tradycyjnie dla tego autora jako przeciwwagę dla bohaterów prawych i czystych, spotkamy w Londynie i na przedmieściach cynicznego Johna Chestera, zjawę widzianą nocami przy cmentarzu, czy Stagga - człowieka (o ile można nazwać go człowiekiem),którego znienawidziłem tak mocno, że kilkukrotnie zarzekałem się, że nie przeczytam już ani linijki, byle tylko nie musieć obcować z tą postacią.

Do przodu jednak pchało mnie jedno: Przecież u Dickensa dobro zawsze zwycięża!
Na pewnym etapie lektury, gdy wydawało się, że zło zatriumfowało już na dobre, powiedziałem sam do siebie "Jak pan z tego wybrnie panie Dickens? Czy taką beznadzieję da się naprawić?"

Dał radę...

Pan Dickens na blisko ośmiuset stronach swojej powieści obrzuca swoich bohaterów najgęstszym błotem i każe tarzać im się w najbardziej odpychającym bagnie. Nie szczędzi im bólu, cierpienia, odbiera wiarę w ludzi...

Wszystko po to, aby miłość, przyjaźń, nadzieja czy honor lśniły na tym odrażającym tle jak najpiękniejsze diamenty.
Książka ta utwierdziła mnie w przekonaniu,...

Klasyka, nic dodać nic ująć.

Klasyka, nic dodać nic ująć.