Esej autora znanego chociażby ze świetnych Jasnowidzenia inżyniera Szarka. Fascynujący zapis ludzkiej wyobraźni i nadziei powstały na dekadę przed pierwszym lądowaniem na Księżycu. Nie tylko pozwala wejrzeć w umysły ludzi patrzących dziesiątki lat temu niebo, ale też poznać wciąż aktualne problemy związane z opuszczaniem Ziemi.

Esej autora znanego chociażby ze świetnych Jasnowidzenia inżyniera Szarka. Fascynujący zapis ludzkiej wyobraźni i nadziei powstały na dekadę przed pierwszym lądowaniem na Księżycu. Nie tylko pozwala wejrzeć w umysły ludzi patrzących dziesiątki lat temu niebo, ale też poznać wciąż aktualne problemy związane z opuszczaniem Ziemi.

Książka rzecz jasna z punktu widzenia materiału poznawczego pachnie myszką, bo dziś wiemy już dużo, dużo więcej o kosmosie i Układzie Słonecznym, niż w czasach, kiedy została napisana. Wówczas zastanawiano się choćby nad tym, czy ciemna strona Księżyca wygląda podobnie, jak ta widziana z Ziemi (dziś wiemy, że wygląda ona katastrofalnie inaczej!). Zapewne autorowi nie śniło się wtedy, że ludzka sonda kosmiczna po kilkudziesięciu zaledwie latach sfotografuje powierzchnię Tytana z jego metanowymi jeziorami i odkryjemy wodę na księżycu Saturna Enceladusie czy na Księżycu Jowisza Europie, nie mówiąc o wiedzy na temat Plutona, który wydawał się zbyt daleko, żeby pomyśleć o jego badaniu, ani spodziewać się, że w jego wnętrzu jest woda w stanie ciekłym.
Wartością tej książki pozostają jednak rozważania oparte na oczywistych obliczeniach, w których autor zastanawia się, jakie problemy trzeba rozwiązać, żeby wyruszyć w kosmos, a zwłaszcza w podróże międzyplanetarne.
Lot człowieka na Księżyc wydaje się z dzisiejszej perspektywy zwykłym amerykańskim kowbojstwem obliczonym na pokazanie zimnowojennego FAKA ruskim. Z punktu widzenia czysto naukowego było to przedsięwzięcie zbyt wczesne, zbyt kosztowne i dopiero przymiarki do kolonizacji Księżyca, Marsa czy może jeszcze jakichś innych obiektów Układu Słonecznego mogłyby uzasadniać udanie się człowieka fizycznie w takie podróże. Dopiero rozwój elektroniki i komputerów z dążeniem do zbudowania sztucznej inteligencji włącznie, sygnalizuje właściwy czas do rozpoczęcia intensywnej eksploracji i eksploatacji kosmosu. Dziś wszystkie czynności poznawcze, a nawet eksploatacyjne mogą wykonywać komputerowo sterowane maszyny. Być może mogą one nawet przygotować grunt pod kolonizację ciał niebieskich przez człowieka, a w dalszej perspektywie będzie to nie kaprys, a konieczność. Z punktu widzenia gospodarczego opłacalna może być eksploatacja ciał niebieskich, w tym asteroid bogatych w złoża rzadkich pierwiastków i to w stosunkowo niedalekiej przyszłości.
Książka warta przeczytania, a przy okazji zadziwienia nad tym, jak daleko w rozwoju technologicznym posunęła się ludzkość od tamtych czasów.

Książka rzecz jasna z punktu widzenia materiału poznawczego pachnie myszką, bo dziś wiemy już dużo, dużo więcej o kosmosie i Układzie Słonecznym, niż w czasach, kiedy została napisana. Wówczas zastanawiano się choćby nad tym, czy ciemna strona Księżyca wygląda podobnie, jak ta widziana z Ziemi (dziś wiemy, że wygląda ona katastrofalnie inaczej!). Zapewne autorowi nie śniło...