Baśń jest tekstem kultury. Stanowi frapujący przedmiot badań nie tylko dla literaturoznawcy, lecz także dla antropologa, etnologa, filozofa, psychologa czy kulturoznawcy. Baśniowe opowieści są najprawdopodobniej tak stare jak ludzka twórczość; związana z nimi tradycja oralna sięga tysięcy lat. (…)

Trudno byłoby sobie wyobrazić współczesną kulturę Zachodu bez baśni o Czerwonym Kapturku, Królewnie Śnieżce, Kopciuszku czy Jasiu i Małgosi. Towarzyszą one zarówno dzieciństwu, gdy kształtują hierarchię wartości, przekazują wzorce ludzkich postaw, stają się pierwszym „kulturowym alfabetem” i punktem odniesienia dla późniejszych doświadczeń lekturowych, jak i dorosłości, powracając w nowych, zmodyfikowanych formach literackich, filmowych itd., czasem rozpoznawalne na pierwszy rzut oka, czasem ukryte i wymagające od odbiorcy, by zauważył charakterystyczny szczegół czy schemat. (…).

Przedmiotem tej pracy jest wpływ postmodernistycznych tendencji literackich na baśń (rozumianą zarówno jako gatunek, jak i jako konwencja). (…) Kluczowe dla podjętych tu rozważań są następujące pytania:

Co składa się na kanon baśniowy, do którego odnosi się baśń postmodernistyczna, na jakich zasadach należałoby wyróżnić owo kulturowe centrum?
W jaki sposób tradycyjna topika baśniowa występuje w baśni postmodernistycznej, jaki charakter mają nawiązania do tradycji?
W jakim sensie i w jakim zakresie metodologiczne koncepcje badania baśni stały się obiektami postmodernistycznych gier z tradycją?
Jak kryzys związany z „literaturą wyczerpania” odzwierciedla się w baśni postmodernistycznej i jakie są jego skutki?
Czy w odniesieniu do baśni postmodernistycznej rozłączne kategorie „starego” (tradycja literacka) i „nowego” (utwór napisany współcześnie) mają jeszcze rację bytu?

Odpowiedzi na te pytania znajdziecie Państwo w tej publikacji. Zapraszamy do lektury