Zbiór listów św. Hieronima zawiera 154 pisma, które powstały w latach 374-419, to znaczy od czasu jego przybycia do Antiochii Syryjskiej (po opuszczeniu mniszej wspólnoty w Akwilei, a przed udaniem się na pustynię Chalkis) aż do końca życia. Są one niewątpliwie tak ważne, iż należy je umieścić zaraz po jego największym dziele - po tłumaczeniu Pisma Świętego na język łaciński - po Wulgacie. Powodem takiego znaczenia są przede wszystkim zagadnienia, które listy poruszają, oraz wykwintny, pełen krasomówczego piękna styl pisarski autora.

Listy zajmują cenne miejsce w twórczości piśmienniczej św. Hiero­nima. On sam miał tego świadomość, skoro umieścił je w wykazie swej twórczości pisarskiej. Zbiór Hieronimowych listów zawiera 154 pisma, które powstały w latach 374-419, to znaczy od czasu jego przybycia do Antiochii Syryjskiej (po opuszczeniu mniszej wspólnoty w Akwilei, a przed udaniem się na pustynię Chalkis) aż do końca życia.

Pisaniu ich poświęcał św. Hieronim wiele czasu. Pisząc listy, ­­myślał zwykle o ich rozpowszech­nianiu i powielaniu. Już do 392 r. zostały wydane dwa ich zbiory: Epistulae ad diversos liber I oraz Ad Marcellam epistula­rum liber I. Do nie­których osób pisał on nawet codzien­nie, jak miało to miejsce w przypadku Pauli i Eusto­chium.

Ze względu na treść Hieronimowe listy można podzielić na osobiste, w których autor mówi o sobie samym i o swych bliskich; na pocieszające (litterae consolatoriae),do których należy m.in. Epitaphium Sanctae Paulae; zachęcające do dobrego (litterae exhorta­toriae) i do życia ascetyczno-mniszego, do których należy m.in. tłumaczony tutaj list 22 do Eustochium De virginitate servanda; listy wychowawcze, które są ściśle związane z poprzednimi i nawzajem się uzupełniają; listy egzegetyczno-biblijne, które w sposób dłuższy lub krótszy wyjaśniają trudne miejsca Pisma świętego; listy polemiczno-apolo­getyczne, w których św. Hieronim jako człowiek, biblista, mnich i duchowny broni się przed nieprzyjaciółmi, usprawie­dliwiając swoje postępowanie.

Listy św. Hieronima są niewątpliwie tak ważne, iż należy je umieścić zaraz po jego największym dziele – po tłumaczeniu Pisma Świętego na język łaciński – po Wulgacie. Powodem tego są przede wszystkim zagadnienia, które listy poruszają, oraz wykwintny, pełen krasomówczego piękna styl pisarski autora. Prawdę powiedziawszy, nie wszystkie listy, które znajdują się w Hieronimowym epistularium, są jego autorstwa. Szesnaście bowiem listów, które tu spotykamy, jest skierowanych do Hieronima, a czternaście posiada nie tylko innych autorów, ale nawet nie zostało wprost doń wysłanych / Bazyli Degórski OSPPE, fragment wstępu