Panuje często przekonanie, że gdyby Polska w 1939 przyłączyła się do Trzeciej Rzeszy to dziś cała Europa mówiła by po niemiecku. Po przeczytaniu tej książki nasuwa się myśl, że gdyby główny dowódca armii rosyjskiej miał nieszczęśliwy wypadek zanim dostał się na szczyt władzy to dziś Europa a może i świat mówiły by jednak po rosyjsku. Historia świetna ale i straszna, gdzie mimo, że opisana jest historia państwa wrogiego Polsce to żal serce ściska widząc jak niekontrolowana władza może traktować obywateli. Pozycja obowiązkowa jeśli ktoś chce jakkolwiek zrozumieć czym jest Rosja. Autor bardzo dużo odgaduje na podstawie faktów i okoliczności pobocznych. Ma do tego świetne przygotowanie (polecam przeczytać wpierw jego książkę Akwarium) połączone z ponadprzeciętną zdolnością dedukcji. Pokazuje również jak bardzo możemy się oszukać bazując na oficjalnych dokumentach jednego z najbardziej zakłamanych państw świata.

Panuje często przekonanie, że gdyby Polska w 1939 przyłączyła się do Trzeciej Rzeszy to dziś cała Europa mówiła by po niemiecku. Po przeczytaniu tej książki nasuwa się myśl, że gdyby główny dowódca armii rosyjskiej miał nieszczęśliwy wypadek zanim dostał się na szczyt władzy to dziś Europa a może i świat mówiły by jednak po rosyjsku. Historia świetna ale i straszna, gdzie...

Odczarowanie wizerunku 'boga wojny' Żukowa. Bardzo dużo faktów z IIWŚ oraz opisu elit wojskowych do społeczeństwa. Książka wyjaśnia też ogromy straty wojsk radzieckich oraz ich podejście do armii, w której widzą tylko masę do użycia. Jedyny minus to brak pokazania plusów Żukowa (zakładam, że jakieś musiał mieć ;)).

Odczarowanie wizerunku 'boga wojny' Żukowa. Bardzo dużo faktów z IIWŚ oraz opisu elit wojskowych do społeczeństwa. Książka wyjaśnia też ogromy straty wojsk radzieckich oraz ich podejście do armii, w której widzą tylko masę do użycia. Jedyny minus to brak pokazania plusów Żukowa (zakładam, że jakieś musiał mieć ;)).

7,5/10

7,5/10

Tym razem na "ruszcie" Marszałek Żukow i jest "grillowany" perfekcyjnie. Nawet jeśli książka jest wybitnie jednostronna i nawet jeśli nie ze wszystkim można się z autorem zgadzać to jest napisana naprawdę bardzo dobrze.

Tym razem na "ruszcie" Marszałek Żukow i jest "grillowany" perfekcyjnie. Nawet jeśli książka jest wybitnie jednostronna i nawet jeśli nie ze wszystkim można się z autorem zgadzać to jest napisana naprawdę bardzo dobrze.

Moja pierwsza ksiązka Wiktora Suworowa ,ale napewno nie ostatnia.

Moja pierwsza ksiązka Wiktora Suworowa ,ale napewno nie ostatnia.

Dziwna książka, napisana jakby z fobii anty Żukowskiej...
Owszem jest tendencyjna i w zasadzie jedno stronna ale naprawdę obnaża - nie bójmy się słów - bandytę Żukowa. Kata nie odstającego daleko od samego Stalina.
Po drugie dla nieznającego tematu komunizmu (a może dla tęskniącego za "starymi czasami) pozycja ta powinna skutecznie wybić z głowy nadzieje jakie miał przedstawiać bolszewizm/proletariat/komunizm. Drodzy Państwo - w tym nie ma nadziei. To nic dobrego.
A książkę polecam fanom nie całkiem minionej epoki.

Dziwna książka, napisana jakby z fobii anty Żukowskiej...
Owszem jest tendencyjna i w zasadzie jedno stronna ale naprawdę obnaża - nie bójmy się słów - bandytę Żukowa. Kata nie odstającego daleko od samego Stalina.
Po drugie dla nieznającego tematu komunizmu (a może dla tęskniącego za "starymi czasami) pozycja ta powinna skutecznie wybić z głowy nadzieje jakie miał...

Według opisu zamieszczonego na okładce (wydawnictwo Rebis, Poznań 2009) książka "Cień Zwycięstwa" Wiktora Suworowa jest poświęcona najnowszej historii Rosji. Skupia się ona na postaci marszałka Gieorgija Żukowa a w zasadzie jest po prostu wyrazem antypatii autora do opisywanego stratego. Suworow nawet nie próbuje być obiektywny - wszystkie opisywane sytuacje mają za zadanie przedstawić Żukowa w jak najgorszym świetle.

Nie jestem wielbicielką historii chociaż nie stronię jakoś wyjątkowo od książek ją opisujących. Wydarzenia II Wojny Światowej znam raczej z rodzimej literatury więc książka na ten temat pisana przez wojskowego z Rosji wydała mi się niezwykle odświeżająca, pokazująca ten konflikt z nieco innej perspektywy. To w zasadzie jedyny plus tej publikacji - czyta się ją dobrze. Autor potrafi przykuć uwagę i nawet pomimo wielokrotnego powtarzania pewnych informacji ani na chwilę nie stracił mojego zainteresowania. Małe zgrzyty pojawiły się tu i ówdzie w postaci niezbyt wybrednego języka ale były one na tyle małe, że nie wpłynęły zbyt mocno na mój odbiór.

Jeśli chodzi o wartość historyczną nie jestem w stanie poprawnie jej ocenić ze względu na swoją niewielką wiedzę w tym temacie. Znajdują się jednak w książce fragmenty, które w moich oczach świadczą niezbyt pochlebnie o tej publikacji. Oto kilka z nich:
"Każdy, kto zechce, bez trudu znajdzie świadectwa zdecydowanie negatywnego stosunku do Żukowa wszystkich pozostałych marszałków Związku Radzieckiego" str.22
"Nie będę przecież streszczał całej publikacji tym bardziej, że liczy ona 407 stron. Trzeba ją odszukać i przeczytać" str. 91
"Nie będę nużyć czytelników statystyką zapadalności na schorzenia onkologiczne w okolicy poligonu tockiego. Nie jest bynajmniej optymistyczna" str.354

Brak źródeł w książce, która pragnie uchodzić za naukową jest karygodne i poddaje w wątpliwość jej historyczną wartość. Z resztą już sam wydawca niejako ostrzega nas na okładce: "Suworow - atakowany przez historyków za nadmierną rzekomo swobodę doboru faktów i ich interpretacji (...)".

Podsumowując - "Cień zwycięstwa" Wiktora Suworowa to dobra rozrywka ale raczej nie powinno się jej traktować jako literaturę faktu. Bezpieczniej i rozsądniej będzie zaliczyć tą publikację do grona opinii. Po przeczytaniu jej moja wątła wiedza na temat historii Rosji wzbogaciła się o nowy fakt - Wiktor Suworow nie przepada za Gieorgijem Żukowem.

Według opisu zamieszczonego na okładce (wydawnictwo Rebis, Poznań 2009) książka "Cień Zwycięstwa" Wiktora Suworowa jest poświęcona najnowszej historii Rosji. Skupia się ona na postaci marszałka Gieorgija Żukowa a w zasadzie jest po prostu wyrazem antypatii autora do opisywanego stratego. Suworow nawet nie próbuje być obiektywny - wszystkie opisywane sytuacje mają za zadanie...

Frontalny, napisany z pasją atak na kult marszałka Związku Radzieckiego Żukowa. Wciągający, aczkolwiek nie pozbawiony wad. Widać, że książka pisana była przede wszystkim z myślą o czytelnikach w Rosji, co trzeba uwzględnić podczas lektury tej pozycji. W pracy Suworowa zdaje się mieć zastosowanie odwrócona zasada, że "kłamstwo powtarzane wiele razy staje się prawdą", a mianowicie "prawda powtarzana wiele razy ma szansę obalić obowiązujące kłamstwo". Bo tylko tak można wytłumaczyć wielokrotne powracanie autora do wcześniej przytaczanych wydarzeń i argumentów dotyczących Żukowa. Myślę również, że mogłoby to być całkiem dobre motto przewodnie cyklu "Cień zwycięstwa". Trzeba to wybaczyć Suworowowi, choć nieraz wprowadza to wrażenie narracyjnego chaosu. Autor zdaje się jednak nie pretendować do napisania pracy naukowej w ścisłym tego słowa znaczeniu - tworzy raczej dzieło polemiczne, w którym stara się zetrzeć w proch argumenty zwolenników kultu "świętego Grigorija". I trzeba przyznać, że czyni to w doskonałym stylu.

W rzeczy samej, książka nie posiada jakiejś zwartej konstrukcji, choć autor stara się trzymać ram chronologicznych, co nie zawsze mu się udaje. "Cień zwycięstwa" i "Cofam wypowiedziane słowa", bo obie pozycje należy tratować jako całość, zdają się być raczej zbiorem felietonów i artykułów polemicznych, które wiąże ze sobą osoba marszałka Żukowa. Autora stara się obalać nie tylko wielkie mity dotyczące tej postaci, ale niejednokrotnie zagłębia się w szczegółach wypowiedzi marszałka, lub też osób redagujących za niego jego wspomnienia. Z jednej strony to zamiłowanie do precyzyjnego rozliczenia "Wielkiego Stratega" z każdej bzdurki i przekłamania odkrywa, jak bardzo osobiście autor pochodzi do zagadnienia, ale dla nierosyjskiego czytelnika może to wydawać się rzeczą osobliwą. Myślę, że w tym elemencie wychodzi "rosyjska dusza" Suworowa dotycząca zagadnień historycznych i ich interpretacji, która zmusza do wyczerpania każdego detalu w celu udowodnienia własnej racji. Zachodni czytelnik nie potrzebuję aż takiej dociekliwości, aby uznać lub odrzucić argumentację czy narrację historyczna. Natłok tego typu elementów pracy Suworowa może zatem wywołać w nas zdziwienie, ale jednocześnie pozwala lepiej zrozumieć Rosjan i specyficznie rosyjski sposób uprawiania historii.

Książka powstała w jednym celu - obalenia latami budowanego mitu marszałka Żukowa jako wybitnego wodza i zbawcę ojczyzny. W swoich końcowych wnioskach Suworow zdaje się jednak przeceniać wpływ jednostki na historyczne wydarzenia. Autor kładzie na Żukowie bardzo ciężkie oskarżenia, wiele z nich posiada odpowiedni poziom argumentacji, ale wydaje mi się, że jednak czasami to obarczanie winą za wszystkie klęski ZSRR w roku 41 i kolejnych latach idzie zbyt daleko, choć może lepiej byłoby napisać - jest zbyt płytką diagnozą. Wyczerpanie tego zagadnienia nie jest jednak celem zasadniczym Suworowa, lecz wyłania się jako efekt uboczny prowadzonej narracji dotyczącej licznych przejawów niekompetencji marszałka Żukowa. Warto jednak zwrócić na ten element uwagę podczas lektury.

To, co najbardziej może urzekać w książce Suworowa to pewien specyficzny sposób myślenia dotyczący zagadnień wojskowości. Armia dla Suworowa to nie jakiś wyizolowany obiekt badań, który poznaje się gdzieś z boku, lecz zwarty i komplementarny organizm, którego częścią autor był przez długie lata. Czuć w jego książce, że autor wie, o czym pisze. I dzieli się tą wiedzą z odbiorcą - dlaczego wojska III Rzeszy nie zdobyły Leningradu, co w praktyce oznacza rejon umocniony, czym jest praca sztabu przed i w trakcie wojny, dlaczego tak istotną rolę w każdej wojnie odgrywa kontrwywiad? To tylko niektóre kwestie, które autor w sposób niezwykle przystępny odsłania przed czytelnikami. Popularyzator to osoba przybliżająca tajniki danego obszaru wiedzy szerszemu kręgowi odbiorców. Suworow w roli popularyzatora historii wojskowości oraz II WŚ na pewno należy do światowej czołówki. Warto zatem sięgnąć po jego książki.

Jako że jest to pierwsza pozycja Suworowa, z którą się zapoznałem, do oceny końcowej dorzucam dodatkową gwiazdkę.

Frontalny, napisany z pasją atak na kult marszałka Związku Radzieckiego Żukowa. Wciągający, aczkolwiek nie pozbawiony wad. Widać, że książka pisana była przede wszystkim z myślą o czytelnikach w Rosji, co trzeba uwzględnić podczas lektury tej pozycji. W pracy Suworowa zdaje się mieć zastosowanie odwrócona zasada, że "kłamstwo powtarzane wiele razy staje się prawdą", a...

Kolejny Suworowa i kolejna ocena BDB.

Kolejny Suworowa i kolejna ocena BDB.

Czy należy wierzyć w to, co pisze Suworow ? Nawet jeśli dobiera fakty tendencyjnie, nawet jeśli koloryzuje i upraszcza, jest wiele, bardzo wiele racji w jego twórczości.

Czy należy wierzyć w to, co pisze Suworow ? Nawet jeśli dobiera fakty tendencyjnie, nawet jeśli koloryzuje i upraszcza, jest wiele, bardzo wiele racji w jego twórczości.