Carey ma prawdziwy dar tworzenia nieprzeciętnie interesujący bohaterów. Tym razem znów mamy do czynienia z nimfomanką. Termin niby mający negatywne konotacje, ale właśnie dlatego właściwy dla określenia Moirin. Carey bowiem, podobnie jak we wcześniejszych tomach cyklu o D'Angeline'ach, ma misję zwalczania stygmatyzacji zachowań seksualnych. Jak Fedra, tak i Moirin jest kobietą o wielkim seksualnym apetycie. Carey wykorzystuje to, by raz jeszcze powtórzyć lekcję, którą jej odbiorcy zdołali już chyba pojąć, że to nie zachowanie należy piętnować, a jedynie niewłaściwe intencje. W aktach Moirin nie ma nic nagannego, ba jej rozwiązłość jest wręcz pożądana i prowadzi do narodzin większego dobra. Carey jeszcze mocniej niż w poprzednich książkach odrzuca też sztywne podziały orientacji seksualnej. Zamiast tego mamy tutaj do czynienia z wielką pochwałą panseksualizmu: relacja intymna nie jest bowiem sprawą biologii, a ducha, a fizyczność jest tylko przejawem a nie definicją tej relacji.

Akcja "Namaah's Kiss" rozgrywa się wiele lat po wydarzeniach z cykli o Fedrze i Imrielu. Już samo to sprawia, że tło akcji powieści jest ciekawe. Widzimy te same miejsca, ale już nie takie same. Jednak Carey wykorzystała też nowy cykl, by zaprezentować fanom serii te części świata, o których wcześniej nie było w serii mowy. Tym razem padło na Chiny i trzeba powiedzieć, że bardzo fajnie wykorzystała ich rzeczywistą tradycję do budowy fikcyjnego Ch'in. "Namaah's Kiss" to znakomita lektura, przyjemna, pełna akcji i do tego po mistrzowsku łącząca tradycję fantasy z nowymi punktami widzenia.

Carey ma prawdziwy dar tworzenia nieprzeciętnie interesujący bohaterów. Tym razem znów mamy do czynienia z nimfomanką. Termin niby mający negatywne konotacje, ale właśnie dlatego właściwy dla określenia Moirin. Carey bowiem, podobnie jak we wcześniejszych tomach cyklu o D'Angeline'ach, ma misję zwalczania stygmatyzacji zachowań seksualnych. Jak Fedra, tak i Moirin jest...