Cicha 5

Bardzo, ale to bardzo się zawiodłam i rozczarowałam. To nie tak, że spodziewałam się cudów, ale kategorycznie przestaję już czytać takie opowiadania (i powieści też), polskich autorek, nazywane literaturą kobiecą. Jest przaśna, cofająca w rozwoju, infantylna, traktująca czytelnika jak osobę, która ukończyła co najwyżej podstawówkę i taki też ma zasób słów - dopasowany maksymalnie do 6 klasy szkoły podstawowej. Czemu więc taka wysoka ocena? Byłoby pewnie 7-8, bo ja nie mówię, że miło nie spędziłam czasu z niektórymi opowiadaniami. Chodzi tylko o to, że można jeść paluszki rybne, a można jeść halibuta w papilotach. Odejmuję gwiazdeczki ze żenująco niski poziom, naprawdę, jestem aż zdziwiona.

Najbardziej zawiodłam się Katarzyną Bondą, nie czytałam żadnej jej książki, ale jest popularna, czytałam kilka wywiadów z nią, podoba mi się jej kreacja medialna, miałam w planach coś przeczytać, w zasadzie nadal mam, a tu taki klops. Może swoje książki pisze lepiej, ale styl, słownictwo i dialogi w jej opowiadaniu wbiły mnie w fotel, z zawstydzenia. Samo opowiadanie pod względem sympatyczności jest całkiem przyzwoite, taka tam amerykańska komedia romantyczna niskich lotów, bardzo głupia i dziecinna, ale w wersji polskiego opowiadania dla kur domowych.
Katarzyna Michalak, Małgorzata Warda, Magdalena Witkiewicz (a kiedyś pisała nawet przyzwoicie, pamiętam jej "Szkołę żon", potem niestety się bardzo zepsuła) - wstydziłabym się coś takiego napisać, a co dopiero to gdzieś wydać i się podpisać swoim nazwiskiem.

Średniakiem jest opowiadanie Krystyny Mirek, styl mnie miażdżył i tratował, ale treść budziła moją sympatię. Znam już Nataszę Sochę, wiedziałam, czego mogę się spodziewać, bardzo płytkie opowiadanie z bardzo głupią narratorką w roli głównej, ale jakieś takie, ponownie - sympatyczne.

Podobało mi się opowiadania Małgorzaty Kalicińskiej, zupełnie przyzwoite, chociaż zakończenie wygląda tak, jakby je dopisał ktoś inny, bo jej się zwyczajnie zapomniało. Serio, jak z jakiejś innej bajki.

Opowiadania takie stereotypowe, w stylu każdy Włoch ma temperament, każda blondi z dużym biustem i rzęsami jest tępą dzidą i w ogóle wszędzie magia świąt do porzygu. Ble. Dialogi damsko-męskie najprymitywniejsze z najprymitywniejszych, jakby ci ludzie byli wyjęci z marginesu, bez szkół, na zasiłku i przeczytali tylko Pinokia.
Przykro mi, że taka literatura powstaje, będę teraz uważniej dobierać tytuły. Bo jak sięgam po głupie, to naprawdę wolę czytać o kosmetykach.

Wyzwanie czytelnicze LC styczeń 2021: Przeczytam książkę z liczbą w tytule.

Bardzo, ale to bardzo się zawiodłam i rozczarowałam. To nie tak, że spodziewałam się cudów, ale kategorycznie przestaję już czytać takie opowiadania (i powieści też), polskich autorek, nazywane literaturą kobiecą. Jest przaśna, cofająca w rozwoju, infantylna, traktująca czytelnika jak osobę, która ukończyła co najwyżej podstawówkę i taki też ma zasób słów - dopasowany...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polecam :)

Polecam :)

Pokaż mimo to

Na Cichą 5 trafiłam dzięki historiom, które czytałam kilka lat temu w zbiorze #zakochanezakopane, które zmieniły moje życie całkowicie.

Opowiadania są oczywiście świąteczne, pełne miłości, dające nadzieję.
Każde z osobna i wszystkie razem nawiązują do Wigilii, jako najpiękniejszego dnia w roku, i ze wszystkim zgadzam się całkowicie.

Mieszkania w kamienicy przy Cichej 5 skrywają rodzinne dramaty, tajemnice, szczęścia, historie jak wszędzie indziej na świecie.

Niektóre z nich prawdopodobnie są podobne do naszych, troszeczkę lub dokładnie takie same. Chwytają za serce i dają ogromną nadzieję.

Na początku poznajemy każdego z mieszkańców starej kamienicy Cichej 5, którzy z pozoru nie mają ze sobą coś wspólnego, jednak (co nie jest spoilerem) finalnie okazuje się, że ten zwykły i niezwykły budynek łączy ich ze sobą w niesamowicie silny sposób.

Nie zamierzam streszczać opowiadań - jedyne co powiem - czytajcie i zatraćcie się w tych cudnych historiach.

I coś ode mnie:

Wigilia jest to dzień, kiedy największy samotnik nie chce być sam, największy skąpiec chce się dzielić z innymi, największy problem chce zostać rozwiązany.

Potrafimy zawierać kompromisy, wyznawać uczucia, nie chcieć nic w zamian, potrafimy kochać.

Wtedy każdy wierzy w jakąś nieopisaną magię… nawet ja.

24 grudnia ma w sobie wielką moc, nie ważne kim się jest.
Tego dnia każdy w coś wierzy, choćby w siebie.

Ja kilka lat temu uwierzyłam w magię - dzięki zbiorowi “Zakochane Zakopane” i opowiadaniu Anny H. Nieczynow o łańcuszku.
Od tego czasu moje życie się zmieniło z każdą Wigilią ta moc jest coraz większa.

Ale nie w Boga dalej nie wierze ani w żadne inne wytwory.
Tylko w magię jaką ma 24 grudnia.

Na Cichą 5 trafiłam dzięki historiom, które czytałam kilka lat temu w zbiorze #zakochanezakopane, które zmieniły moje życie całkowicie.

Opowiadania są oczywiście świąteczne, pełne miłości, dające nadzieję.
Każde z osobna i wszystkie razem nawiązują do Wigilii, jako najpiękniejszego dnia w roku, i ze wszystkim zgadzam się całkowicie.

Mieszkania w kamienicy przy Cichej 5...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skusiłam się na tę antologię po przeczytaniu zbioru pt. "Zakochane Zakopane" tego samego wydawnictwa, jednak tak jak tamto było bardzo przyjemne tak tutaj nie.
Opowiadania niestety nie w moim klimacie, niby było o miłości, ale ja wolę jak jest bardziej romantycznie. Poza tym atmosfera tej książki jest przygnębiająca.
Początkowe historie w ogóle do niczego, im dalej tym poziom wzrasta, ale i tak jako całość rozczarowuje.
Natomiast dwa opowiadania, które uznałabym za najbardziej znośne: o rzeźbiarzu od p. Mirek oraz o przeszczepie serca p. Wardy, są urwane w najlepszym momencie - akurat gdy coś zaczynało się dziać! Bardzo mnie to sfrustrowało...

Skusiłam się na tę antologię po przeczytaniu zbioru pt. "Zakochane Zakopane" tego samego wydawnictwa, jednak tak jak tamto było bardzo przyjemne tak tutaj nie.
Opowiadania niestety nie w moim klimacie, niby było o miłości, ale ja wolę jak jest bardziej romantycznie. Poza tym atmosfera tej książki jest przygnębiająca.
Początkowe historie w ogóle do niczego, im dalej tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam znowu książkę, która bardzo długo była na mojej półce. I cóż mogę powiedzieć Pani Magdalena Witkiewicz tylko potrafi napisać tak, że człowiek oderwać się nie może od książki. Myślałam, że Pani Katarzyna Michalak da radę napisać bardzo fajne opowiadanie ... Przyjemnie też czytało się Pani Nataszy Sochy, ale reszta miałam wrażenie, że na siłę ... Jeśli ktoś chce przeczytać przyjemną książkę to na pewno znajdzie coś dla siebie, ale nie wiem czy ja znalazłam ...

Przeczytałam znowu książkę, która bardzo długo była na mojej półce. I cóż mogę powiedzieć Pani Magdalena Witkiewicz tylko potrafi napisać tak, że człowiek oderwać się nie może od książki. Myślałam, że Pani Katarzyna Michalak da radę napisać bardzo fajne opowiadanie ... Przyjemnie też czytało się Pani Nataszy Sochy, ale reszta miałam wrażenie, że na siłę ... Jeśli ktoś chce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór siedmiu opowiadań, z których większość oceniam bardzo średnio. Tylko jedno wybiło się ponad nie: "Niebieski język" Nataszy Sochy, w którym pewna starsza pani spod "czwórki" w dość nietypowy sposób usiłuje oswoić się ze świadomością zdiagnozowanego u niej raka płuc. Pozostałe historie - cóż, przeleciały.

Przyznaję, że pomysł na książkę o bohaterach spod jednego adresu wyśmienity - mamy okazję podglądać mieszkańców zabytkowej warszawskiej kamienicy w ferworze przygotowań do świąt Bożego Narodzenia. Choć nie dla każdego miały one być spokojne i wesołe. Szkoda tylko, że nie pojawiło się więcej powiązań między opowiadaniami, co zapobiegłoby poczuciu, że ci wszyscy ludzie są sobie zupełnie obcy.

Zbiór siedmiu opowiadań, z których większość oceniam bardzo średnio. Tylko jedno wybiło się ponad nie: "Niebieski język" Nataszy Sochy, w którym pewna starsza pani spod "czwórki" w dość nietypowy sposób usiłuje oswoić się ze świadomością zdiagnozowanego u niej raka płuc. Pozostałe historie - cóż, przeleciały.

Przyznaję, że pomysł na książkę o bohaterach spod jednego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właśnie skończyłam ją czytać. Muszę przyznać, że bardzo bym chciała mieszkać na takiej Cichej.... Każde opowiadanie jest inne, a jednak coś je łączy. Przy jednym obśmiałm się do łez (Socha), a znowu pochłaniając inne, prawie nie zalałam się łzami.... Polecam. Spędziłam z autorkami fajne chwile.

Właśnie skończyłam ją czytać. Muszę przyznać, że bardzo bym chciała mieszkać na takiej Cichej.... Każde opowiadanie jest inne, a jednak coś je łączy. Przy jednym obśmiałm się do łez (Socha), a znowu pochłaniając inne, prawie nie zalałam się łzami.... Polecam. Spędziłam z autorkami fajne chwile.

Pokaż mimo to

Bardzo fajne opowiadania, ciekawe, wzruszające. Polecam !

Bardzo fajne opowiadania, ciekawe, wzruszające. Polecam !

Pokaż mimo to

Michalak, Warda i Witkiewicz odwaliły trywialne opowiadania w duchu taniego sentymentalizmu, przy czym ta ostatnia robi z bohaterki idiotkę, która nie potrafi się domyślić oczywistych rzeczy, a autorka napawa się opisywaniem jej zaskoczenia. Opowiadanie Krystyny Mirek o rzeźbiarzu jest po prostu infantylne. Natasza Socha napisała całkiem przyzwoite opowiadanie o starszej pani ze zdiagnozowanym rakiem, która za namową wnuczka (homoseksualisty) rozpoczyna działalność na facebooku. Jedynie opowiadanie Kalicińskiej nie kończy się happy endem i można je uznać za dość udane. Lektorka, Mirella Rogoza-Biel, ma denerwującą manierę: niezależnie co czyta, co parę chwil się śmieje, również w sytuacjach, w których śmiech jest wykluczony, np. czyta ubawiona o śmiertelnym wypadku na motorze.

Michalak, Warda i Witkiewicz odwaliły trywialne opowiadania w duchu taniego sentymentalizmu, przy czym ta ostatnia robi z bohaterki idiotkę, która nie potrafi się domyślić oczywistych rzeczy, a autorka napawa się opisywaniem jej zaskoczenia. Opowiadanie Krystyny Mirek o rzeźbiarzu jest po prostu infantylne. Natasza Socha napisała całkiem przyzwoite opowiadanie o starszej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miłe czytadełko do złapania oddechu. Część opowiadań lepsza, inne niestety gorsze. Ot tak do odstresowania się. Troszkę zabrakło mi interakcji między sąsiadami. Nawiązania do wcześniejszych opowiadań znalazłam tylko w dwóch ostatnich. Ogólnie miło się czyta ,ale nie porywa.

Miłe czytadełko do złapania oddechu. Część opowiadań lepsza, inne niestety gorsze. Ot tak do odstresowania się. Troszkę zabrakło mi interakcji między sąsiadami. Nawiązania do wcześniejszych opowiadań znalazłam tylko w dwóch ostatnich. Ogólnie miło się czyta ,ale nie porywa.

Pokaż mimo to