Odpadam za połową przez niesmaczne sceny i mega rozwleczoną akcję. Początek super, bogowie słabo, główny cel mglisty i niewciągający. Szkoda mi kolejnych 10 h na to.

Odpadam za połową przez niesmaczne sceny i mega rozwleczoną akcję. Początek super, bogowie słabo, główny cel mglisty i niewciągający. Szkoda mi kolejnych 10 h na to.

Gdy chodzi o opowiadanie historii, na Neila Gaimana można liczyć. Pomysł na tę powieść też przypadł mi do gustu. Na pewno jednak nie sklasyfikowała bym tej książki jako dzieła wybitnego. Ot, rozrywka, może nieco zbyt rozwlekła.

Gdy chodzi o opowiadanie historii, na Neila Gaimana można liczyć. Pomysł na tę powieść też przypadł mi do gustu. Na pewno jednak nie sklasyfikowała bym tej książki jako dzieła wybitnego. Ot, rozrywka, może nieco zbyt rozwlekła.

Słynna już powieść fantasy brytyjskiego autora traktująca o mitologicznych bogach w Ameryce.
Początkowy zaraz fabuły Amerykańskich bogów jest obiecujący - skazany za ciężkie pobicie bohater, występujący pod imieniem Cień, wkrótce po opuszczeniu więzienia otrzymuje ofertę pracy od tajemniczego Wednesdaya, mającego zdolność teleportacji. Przyjęcie oferty okazuje się być początkiem przygody, której głównym motywem staje się konflikt między tradycją a nowością.
Książce nie udaje się wypełnić początkowej obietnicy. Po spektakularnym, emocjonalnym początku, rozwiązanie akcji okazuje się być rozczarowaniem. Powieść opiera się na oryginalnym pomyśle, jednak Neilowi Gaimanowi nie udało się rozwinąć jego potencjału. W szczególności brak w fabule wyrazistego punktu kulminacyjnego, słaba strona to nierównomierne rozłożenie akcji.
Amerykańscy bogowie to dzieło sprawnego, zręcznego pisarza, jednak nie udaje mu się osiągnąć nadzwyczajnego poziomu. W książce pojawiają się pospolite elementy, takie jak “bóg z maszyny”, czyli wyjątkowe szczęście głównego bohatera, czy też zagadka morderstw, którą Cień rozwiązuje bez wysiłku.

Słynna już powieść fantasy brytyjskiego autora traktująca o mitologicznych bogach w Ameryce.
Początkowy zaraz fabuły Amerykańskich bogów jest obiecujący - skazany za ciężkie pobicie bohater, występujący pod imieniem Cień, wkrótce po opuszczeniu więzienia otrzymuje ofertę pracy od tajemniczego Wednesdaya, mającego zdolność teleportacji. Przyjęcie oferty okazuje się być...

Nie rozumiem fenomenu tej książki. Wcześniej czytałem tylko "Nigdziebądź", które mimo dziwniejszego początku niż tutaj fajnie się rozkręciło i trzymało mnie do samego końca. Amerykańskich Bogów jakoś ukończyłem, ale nie była to dla mnie satysfakcjonująca lektura.

Nie rozumiem fenomenu tej książki. Wcześniej czytałem tylko "Nigdziebądź", które mimo dziwniejszego początku niż tutaj fajnie się rozkręciło i trzymało mnie do samego końca. Amerykańskich Bogów jakoś ukończyłem, ale nie była to dla mnie satysfakcjonująca lektura.

Pomysł rewelacyjny, początek świetny, czym dalej w fabułę, tym szybciej spada do średniaka.

Pomysł rewelacyjny, początek świetny, czym dalej w fabułę, tym szybciej spada do średniaka.

“Amerykańscy bogowie” to najsłynniejsza powieść Neila Gaimana, która zdobyła serca czytelników na całym świecie.
Ta opowieść o współczesnym świecie jest pełna magii, tajemnic i niezwykłych postaci. Pozwól mi podzielić się z Tobą pozytywnymi aspektami tej książki:

1.Współczesny Świat i Mitologia: Gaiman mistrzowsko łączy realny świat z mitologią. W Ameryce, gdzie nowoczesność miesza się z dawno zapomnianymi wierzeniami, bogowie starożytnych kultur żyją w ukryciu. To fascynujące połączenie stwarza unikalny klimat.
2.Bohaterowie i Ich Przygody: Główny bohater, Cień, wyrusza w niesamowitą podróż przez Stany Zjednoczone w towarzystwie tajemniczego Pana Wednesday. Ich zadaniem jest rozwiązywanie zagadek morderstw dokonywanych w małym amerykańskim miasteczku. To road trip pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji.
3.Sprytnie Przemycone Fakty Historyczne: Książka obfituje w ciekawostki z historii religii i kultury. Gaiman wplata je w fabułę, tworząc fascynujący kontekst dla swoich postaci.
4.Magia i Realizm: “Amerykańscy bogowie” to nie tylko bajka, ale także refleksja nad przemijaniem wartości, konfliktem między nowym a tradycją oraz codziennymi problemami ludzi na początku nowego tysiąclecia.
W skrócie, ta powieść to magiczna podróż, która wciąga czytelnika od pierwszych stron.
Jeśli lubisz tajemnicze historie, niezwykłe postaci i mitologię, to “Amerykańscy bogowie” są dla Ciebie!

“Amerykańscy bogowie” to najsłynniejsza powieść Neila Gaimana, która zdobyła serca czytelników na całym świecie.
Ta opowieść o współczesnym świecie jest pełna magii, tajemnic i niezwykłych postaci. Pozwól mi podzielić się z Tobą pozytywnymi aspektami tej książki:

1.Współczesny Świat i Mitologia: Gaiman mistrzowsko łączy realny świat z mitologią. W Ameryce, gdzie...

Przeczytać, a przedtem wyrzucić do kosza.

Każda strona rani, ostatnia kropka przynosi ulgę.

Co powstaje z połączenie ogromnej chęci pisania i kompletnego braku umiejętności tegoż? 'Amerykańscy bogowie'. Pomysł kanoniczny - walka nowego ze starym, wykonanie tragiczne. Tępa, szara narracja, rozciągana jak kurze smarki. Fatalne dialogi pisane na poziomie 13-latka, inspirowane bynajmniej nie (podrzędną) literaturą a sierialami. Nawet ze słynnej amerykańskij przyziemności pozostał jedynie Cień.

Hamburgerowa papka, która zawłaszczyła mitologie świata. A od rysów bóstw (ze wskazaniem na nordyckich i egipskich) oraz historii (syndrom wikipedii) aż zęby bolą. Czuć też wpływ prostolinijnej/prostodusznej antropologii Campbella, nie zagłębiającego się w faktyczne powiązania kulturowe. Na tej pożywce Gaiman staje się samozwańczym ekspertem wszechreligijnym, tak moralizatorsko powierzchownym jak uroda 17-latki. I do tego wtręty porno niewyżytego umysłu.

Akcja rozkręca się wolniej niż pęd walca: mija 1/4 książki zanim pojawia się clue czyli tytułowi bogowie. Przeskoki geograficzne i ciągła tułaczka bohaterów to groteska opowieści drogi. Powieść dla fascynatów amer-kultury, zarówno poprzez liczne nawiązania do americany jak i typowo jankesko-centralistyczne spojrzenie na świat, o bodaj najdłuższej finalizacji jakie widziała literatura: Gaiman odwleka zakończenie ze zdania na zdanie i tak przez 80-100 stron. Serial - choć rasistowski - wyszedł 4x lepszy, głównie dlatego, że nie trzymano się kurczowo litery autora, a słabiej niż w pierwowzorze być już nie mogło. A co jest najgorsze? Wplątanie w ten chaotyczny eklektyzm klasyka Wojciecha Jerzego Hasa.

Oby na zawsze pozostała niezgłębioną tajemnica ciągoty, każącej rzemieślnikom chwytać za klawiaturę!

PS.
Paleolityczny homoseksualizm?!?!?! Litości...

Przeczytać, a przedtem wyrzucić do kosza.

Każda strona rani, ostatnia kropka przynosi ulgę.

Co powstaje z połączenie ogromnej chęci pisania i kompletnego braku umiejętności tegoż? 'Amerykańscy bogowie'. Pomysł kanoniczny - walka nowego ze starym, wykonanie tragiczne. Tępa, szara narracja, rozciągana jak kurze smarki. Fatalne dialogi pisane na poziomie 13-latka,...

Pierwszy Neil Gaiman na czytelniczej liście. Obejrzałem serial, teraz przeczytałem książkę. Bardzo oryginalny pomysł, który jest napisany jako całkiem intrygujący materiał do czytania.

Humor, połączenie historii z mitologiami wielu kultur oraz dorosłe słownictwo nadają wydźwięk opowieści.

Ocena 6.5/10. Polecam, choć jest to rzut monetą czy Ci podejdzie ;)

Pierwszy Neil Gaiman na czytelniczej liście. Obejrzałem serial, teraz przeczytałem książkę. Bardzo oryginalny pomysł, który jest napisany jako całkiem intrygujący materiał do czytania.

Humor, połączenie historii z mitologiami wielu kultur oraz dorosłe słownictwo nadają wydźwięk opowieści.

Ocena 6.5/10. Polecam, choć jest to rzut monetą czy Ci podejdzie ;)

Nie rozumiem fenomenu, zbitek przygód bohaterów które nie mają sensu. Strasznie się zawiodłem.

Nie rozumiem fenomenu, zbitek przygód bohaterów które nie mają sensu. Strasznie się zawiodłem.

Książka do mnie nie trafia. Ciągnący się chaos. Mam wrażenie, że kolejne dwieście czy trzysta stron autor mógłby napisać i nic by to nie zmieniło. Tyle postaci, że nie da się utożsamiać z nimi.

Książka do mnie nie trafia. Ciągnący się chaos. Mam wrażenie, że kolejne dwieście czy trzysta stron autor mógłby napisać i nic by to nie zmieniło. Tyle postaci, że nie da się utożsamiać z nimi.