Samotność Bogów

Książka na czasie. Jak bardzo potrzeba nam tolerancji wzajemnego zrozumienia. Kazdy z nas jest inny, ma prawo do własnych wyborów a jednocześnie wszyscy jesteśmy ludźmi i powinniśmy wzajemnie o siebie dbać. SZkoda tylko, że tak mało znamy naszą własną słowiańską mitologię.

Książka na czasie. Jak bardzo potrzeba nam tolerancji wzajemnego zrozumienia. Kazdy z nas jest inny, ma prawo do własnych wyborów a jednocześnie wszyscy jesteśmy ludźmi i powinniśmy wzajemnie o siebie dbać. SZkoda tylko, że tak mało znamy naszą własną słowiańską mitologię.

Na początku akcja wolno się rozkręcała. Kiedy jednak mamy całkowitą zmianę scenografii bardziej zainteresowałam się książką. Zaintrygowało mnie do czego zmierza autorka i jakie będzie zakończenie. Muszę jednak przyznać, że ten moment zaskoczenia ze zmiany "światów" był najlepszym fragmentem. Niestety samo zakończenie mnie trochę rozczarowało. Czułam jakiś niedosyt.

Na początku akcja wolno się rozkręcała. Kiedy jednak mamy całkowitą zmianę scenografii bardziej zainteresowałam się książką. Zaintrygowało mnie do czego zmierza autorka i jakie będzie zakończenie. Muszę jednak przyznać, że ten moment zaskoczenia ze zmiany "światów" był najlepszym fragmentem. Niestety samo zakończenie mnie trochę rozczarowało. Czułam jakiś niedosyt.

Samotność bogów jest jednocześnie powieścią opowiadającą losy Jona zamieszkującego małą wioskę w puszczy, o którą powoli dopomina się cywilizacja i traktatu filozoficzno teologicznego. Autorka w delikatny sposób rozprawia się z kwestią słabości religii, leżącą najczęściej w ich wyznawcach i przypomina o tym co dla każdego wyznawcy powinno być najważniejsze. Piękna opowieść o historii miłości do bogów.

Samotność bogów jest jednocześnie powieścią opowiadającą losy Jona zamieszkującego małą wioskę w puszczy, o którą powoli dopomina się cywilizacja i traktatu filozoficzno teologicznego. Autorka w delikatny sposób rozprawia się z kwestią słabości religii, leżącą najczęściej w ich wyznawcach i przypomina o tym co dla każdego wyznawcy powinno być najważniejsze. Piękna opowieść...

Magia w czystej postaci. Wszystko już napisano o tej książce. Naprawdę warto, bo to arcymistrzostwo języka.

Magia w czystej postaci. Wszystko już napisano o tej książce. Naprawdę warto, bo to arcymistrzostwo języka.

Genialna powieść. Co za niesamowita wyobraźnia autorki.

Genialna powieść. Co za niesamowita wyobraźnia autorki.

Niezwykła powieść fantasy.

Niezwykła powieść fantasy.

„Samotność bogów” to moje czwarte spotkanie z pisarstwem Doroty Terakowskiej. I muszę przyznać, że autorka nie przestaje mnie zaskakiwać poruszaną tematyką i sposobem jej prezentacji. Jedno, co pozostaje niezmienne to styl pisarki, która nie boi się trudnych tematów, ale podchodzi do nich z wyczuciem i stara się dojrzeć wszystkie ich aspekty. Terakowska doskonale wykorzystuje realizm magiczny, by poruszyć myśli i uczucia czytelnika, by zostawić niezatarty ślad. Co ciekawa, w jej powieściach nie ma gwałtownych zwrotów akcji, opowieść raczej się snuje niż pędzi, a jednak pochłania czytelnika bez reszty.

„Samotność bogów” jest w pewnym sensie opowieścią drogi. Główny bohater, Jon w Drodze, podróżuje w czasie i przestrzeni, w pogoni za Chłopcem z lodowym soplem zamiast serca. Przychodzi na myśl „Królowa śniegu”? I bardzo dobrze, że przychodzi – autorka wykorzystała tę baśń. Choć oczywiście przepuściła ją przez własną wrażliwość. W tych drogach między światami będzie Jonowi towarzyszyła Dziewczyna – powinna być Gerdą, ale nie jest. To by było zbyt proste. Za to ma wiele wspólnego z pewna postacią historyczną.

Główna oś zdarzeń w „Samotności bogów” osadzona jest w bliżej nieokreślonym miejscu i czasie. Jon należy do plemienia żyjącego w puszczy. Dawniej plemię wierzyło w Światowida, ale teraz przyjęło wiarę w Boga Dobroci. Jeszcze nie zapomniało całkiem o starym bogu, ale nie składa mu już ofiar. Pisarka w fantastyczny sposób ukazała ten czas transformacji, kiedy przeszłość jeszcze nie jest przeszłością, a przyszłość dopiero błyska na horyzoncie. Świetnie została wykreowana postać starego szamana, który czuwa nad spokojem plemienia i wcale nie zamierza zatrzymać postępu, bo wie, że z pewnymi rzeczami walczyć nie należy. Ale prawdziwym majstersztykiem jest kontrastowe zestawienie dwóch misjonarzy, którzy czuwają, by bałwany nie wróciły do wioski. Starszy z kapłanów Isak ma wątpliwości – jego wiara jest głęboka, a on sam jest pełny zrozumienia i miłosierdzia, nie jest jednak przekonany do drastycznych metod krzewienia wiary, które w fanatyczny sposób wyznaje młodszy z braci – Ezra. Trawiący go płomień nienawiści do wszystkiego, co nie jest Bogiem Dobroci, chętnie rozpaliłby stosy. To nigdy nie przestanie mnie zadziwiać – jak to się stało, że w imię miłości do Boga Dobroci można było siać nienawiść, śmierć i zniszczenie. Akurat na tę kwestię Terakowska nie udziela odpowiedzi, ale cieszę się, że porusza tę kwestię.

Cały czas zastanawiałam się, co tak naprawdę jest celem wędrówki Jona. I myślę, że w pewnym sensie droga sama w sobie jest celem, bo prowadzi do poznania i zrozumienia. Na religii uczono mnie, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. Ci wszyscy zapomniani bogowie zostali stworzeni na obraz i podobieństwo człowieka. I uderzyły mnie słowa wypowiedziane przez szamana – ludzie nie zasługują na Boga Dobroci, który im wszystko wybacza…

„Samotność bogów” to książka o zmianach, których nie można uniknąć, o prawdach, które w końcu trzeba przyjąć i z którymi trzeba się pogodzić, i o wierze. Myślę, że warto wyruszyć razem z Jonem w daleką podróż Kamienną Drogą ku posągowi umierającego boga.

„Samotność bogów” to moje czwarte spotkanie z pisarstwem Doroty Terakowskiej. I muszę przyznać, że autorka nie przestaje mnie zaskakiwać poruszaną tematyką i sposobem jej prezentacji. Jedno, co pozostaje niezmienne to styl pisarki, która nie boi się trudnych tematów, ale podchodzi do nich z wyczuciem i stara się dojrzeć wszystkie ich aspekty. Terakowska doskonale...

Pełna życiowej mądrości jak na baśń przystało i jakżesz aktualna w dzisiejszych czasach, choć nie porywająca.

Pełna życiowej mądrości jak na baśń przystało i jakżesz aktualna w dzisiejszych czasach, choć nie porywająca.

"Samotność Bogów" to bardzo mądra powieść.
Mówi o wierzeniach i tolerancji, w tym przypadku o prawie bliźniego do wierzenia w całkiem innego Boga.

Opisy skupiają się na życiu wewnętrznym Jona i innych bohaterów, a także na sposobie funkcjonowania słowiańskiej wioski, w przełomowym dla niej czasie.
Otóż nastaje chrystianizacja ziem polskich, ludzie wierzący dotąd w słowiańskie bóstwa, dowiadują się nagle od kapłanów że Bóg jest tylko jeden i że to Bóg dobroci.
Wynika z tego tabu, plemię przestaje mówić o bóstwach gdyż boi się ich gniewu. Jednak młody Jon słyszy wezwanie, od Światowida, najważniejszego słowiańskiego bożka, którego przy życiu utrzymuje ludzki lęk.

Sposób pisania tej powieści należy do realizmu magicznego.

Myślę że mogę polecić tę pozycję. Nie jest może ekscytująca, ale można wynieść z niej ważne życiowe wnioski. Stawiam jej zasłużone 7/10.

"Wdzięczność ma najkrótszą pamięć, ze wszystkich ludzkich uczuć."

"Pytania... pytania, synku, są ważniejsze niż odpowiedzi. Wiara to właśnie pytania. Więc nie bój się pytań."

"Samotność Bogów" to bardzo mądra powieść.
Mówi o wierzeniach i tolerancji, w tym przypadku o prawie bliźniego do wierzenia w całkiem innego Boga.

Opisy skupiają się na życiu wewnętrznym Jona i innych bohaterów, a także na sposobie funkcjonowania słowiańskiej wioski, w przełomowym dla niej czasie.
Otóż nastaje chrystianizacja ziem polskich, ludzie wierzący dotąd w...

Trudno jest mi być sprawiedliwym dla tej książki, gdyż składa się ona z motywów, których nie lubię takich jak:
a) powoływanie i karmienie się "bogów" wiarą wyznawców,
b) podróże w czasie,
c) łączenie fantastyki z naszą historią,
d) mit wiedzy przedchrześcijańskich kapłanów.

Przedstawia wizję autorki, która za pomocą prostej fabuły, która nie ma jakiś szczególnych momentów wprawiających w czytelniku emocje buduje pomnik indyferentyzmu religijnego i trochę synkretyzmu. Można przeczytać, ale właściwie nie jest to nic nowego, ani nic szczególnie pociągającego. Choć indyferentyści religijni też mają prawo do swojej literatury.

Trudno jest mi być sprawiedliwym dla tej książki, gdyż składa się ona z motywów, których nie lubię takich jak:
a) powoływanie i karmienie się "bogów" wiarą wyznawców,
b) podróże w czasie,
c) łączenie fantastyki z naszą historią,
d) mit wiedzy przedchrześcijańskich kapłanów.

Przedstawia wizję autorki, która za pomocą prostej fabuły, która nie ma jakiś szczególnych momentów...