Książka powinna zaciekawić fanów Autorki, ale tytuł mocno mylący.

Książka powinna zaciekawić fanów Autorki, ale tytuł mocno mylący.

Bardzo topornie napisana biografia królowej kryminałów. Z przykrością stwierdzam, że autor miał wielką potrzebę zaznaczenia, że to właśnie on odkrył wszystkie tajemnice Agathy Christie, która z taką zaciekłością broniła swej prywatności. Książka ciężo się czyta i pomimo tego, że życie Pani Agathy było bardzo ciekawe, sposób pisania książki odbiera całą przyjemność czytania. Męczyłam ją niemiłosiernie i odliczałam każdą kartkę do końca. Książka jest po prostu przeciętna pomimo zawartej w niej treści.

Bardzo topornie napisana biografia królowej kryminałów. Z przykrością stwierdzam, że autor miał wielką potrzebę zaznaczenia, że to właśnie on odkrył wszystkie tajemnice Agathy Christie, która z taką zaciekłością broniła swej prywatności. Książka ciężo się czyta i pomimo tego, że życie Pani Agathy było bardzo ciekawe, sposób pisania książki odbiera całą przyjemność czytania....

Jestem zawiedziona tą biografią. Choć widać pracę włożoną przez autora w napisanie i zdobycie materiałów do książki, to zbyt wielką jej część stanowią własne interpretacje kolejnych książek i opowiadań Christie, dopowiadające zdarzenia.

Cade nie potrafił się także zdecydować, czy pisze o tych tytułowych zaginionych dniach z życie Christie czy całą, pełnoprawną biografię i w konsekwencji wyszło coś pomiędzy. Szkoda, że nie umiał doprowadzić do końca swojego początkowego pomysłu czyli pokazania, że do końca życia Christie prześladowało to zniknięcie - a problemem okazała się sam życiorys autorki, także można podziwiać umiejętność planowania przez Cade'a.

Na uwagę za to zasługują fotografie pochodzące z prywatnych zbiorów rodziny Christie, a także szczegółowy spis dzieł autorki oraz komentarze dotyczące napisanych czy nakręconych biografii poświęconych życiu najsłynniejszej pisarki kryminałów.

Jestem zawiedziona tą biografią. Choć widać pracę włożoną przez autora w napisanie i zdobycie materiałów do książki, to zbyt wielką jej część stanowią własne interpretacje kolejnych książek i opowiadań Christie, dopowiadające zdarzenia.

Cade nie potrafił się także zdecydować, czy pisze o tych tytułowych zaginionych dniach z życie Christie czy całą, pełnoprawną biografię i...

Nie podoba mi się. Ni to pełna biografia, ni to relacja z jedenastu dni, kiedy Christie zniknęła. Styl niespójny, pełen anegdotek (zaczerpniętych z innych książek i wspomnień) niczego niewnoszących do treści. To i owo się powtarza. Przeszkadzały mi komentarze autora: ktoś coś powiedział niefortunnie, kiedy indziej nierozważnie, coś znowu było oczywiste... Nie przepadam za tym, gdy autor narzuca czytelnikowi własną interpretację. Jeszcze gorsze było dla mnie zakończenie: autor rozprawia się z krytykami poprzedniego wydania swojej książki, krytykując ich książki o Christie.
Nie można odmówić Cade'owi, że wykonał kawał roboty, docierając do tylu osób, wspomnień i zapisków. Cenne są też załączone zdjęcia. Mimo to nie wrócę do tej książki.

Nie podoba mi się. Ni to pełna biografia, ni to relacja z jedenastu dni, kiedy Christie zniknęła. Styl niespójny, pełen anegdotek (zaczerpniętych z innych książek i wspomnień) niczego niewnoszących do treści. To i owo się powtarza. Przeszkadzały mi komentarze autora: ktoś coś powiedział niefortunnie, kiedy indziej nierozważnie, coś znowu było oczywiste... Nie przepadam za...

Tytuł może wprowadzać potencjalnych czytelników w błąd, sugeruje przecież, że autor skupi się wyłącznie na owych 11 dniach. Wydawało mi się, jeszcze przed lekturą, że skoro czytałam „Autobiografię” Christie i znam trochę jej twórczość, to autor nie będzie w stanie mnie niczym specjalnym zaskoczyć. Nic bardziej mylnego. „Autobiografia” w świetle informacji z książki Jared`a. Cade okazała się szalenie wybiórczą, pozycją, na dodatek pomijającą bardzo ważne fakty z życia. Książkę czyta się wręcz świetnie.
Autor opowiada praktycznie o całym życiu pisarki, a owe 11 dni są wyeksponowane w tytule z tego względu, że uznał je za bardzo ważne i dla późniejszego życia i dla twórczości. Mowa jest o 11 dniach, kiedy to w 1926r. pisarka zniknęła bez śladu, a w kraju trwały zakrojone na szeroką skalę i barwnie opisywane w mediach poszukiwania.

A co do konkretów, okazało się, że życie pisarki wcale nie było tak szczęśliwe, jak wynikało to z „Autobiografii. ”Drugie małżeństwo, z Maxem Mallowanem, młodszym o 14 lat, było szczęśliwe, tylko przez lat kilka, małżonek bowiem zaczął zdradzać żonę ze studentkami, a potem nawiązał trwały romans już z jedną wybranką, która na dodatek bywała często w domu państwa Christie. Max żył niczym bigamista, a Agata jak sam autor to określił, w czymś w rodzaju trójkąta. Wiedziała o romansie, każdy wiedział, ale nie mogła znieść myśli, że mogłaby zostać porzucona po raz drugi, o porzuceniu męża zaś najprawdopodobniej nie myślała w ogóle. Nie można wykluczyć, że Max ożenił się z nią dla pieniędzy tylko i wyłącznie, tak chociażby uważała jej przyjaciółka, niemal całe życie był utrzymankiem Agaty. Miał pracę jako archeolog, ale też nie wiadomo, czy gdyby nie stały za nim pieniądze Agaty i możliwość finansowania wyjazdów na wykopaliska i w ogóle wykopalisk jako całości, czy dostałby taką pracę i takie propozycje. I wielce jest prawdopodobne, że Max mógł mieć romans z córką Agaty. Agata z nerwów z powodu tej sytuacji dostała łuszczycy, z którą borykała się do końca życia. Trudno jest mi wyobrazić sobie kobietę we współczesnych czasach, która mogłaby tolerować coś takiego. Teraz z pewnością jest łatwiej, kobiety w wieku 50 lat i więcej rozwodzą się i wychodzą ponownie za mąż, rozwód czy zdrada nie są stygmatyzacją. Może ona uznała, że po ewentualnym pozbyciu się Maxa, z racji wieku, już nigdy nie wyjdzie za mąż… I może przez to nie zdecydowała się na ten krok…Może z racji wiktoriańskiego wychowania w ogóle nie rozważała takiego wariantu… A może zadecydowały względy religijne, była głęboko wierząca… Autor opisując te kwestie nie goni za sensacją, stara się sięgnąć głęboko, poznać motywy, skutki itp.

Z bardziej budujących kwestii, to okazało się, że jedną z najbliższych osób dla Agaty była jej przyjaciółka, Nan, z którą zbudowały trwałą, szczerą przyjaźń na całe życie. I równie bliskim dla pisarki był jej pies, którego kochała, jak człowieka.
Myślę że książka ta może zainteresować nie tylko wielbicieli twórczości A. Christie. Można ją też potraktować jako opowieść o osobie, która niemal całe życie nie potrafi uporać się z traumą po zdradzie i porzuceniu, mimo dobrego zdrowia, przyjaciół, bogactwa , samodzielności i spełnienia na wszystkich niemal polach, nie potrafi stać się tak naprawdę szczęśliwa.

całość http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2017/06/jared-cade-agatha-christie-i-jedenascie.html

Tytuł może wprowadzać potencjalnych czytelników w błąd, sugeruje przecież, że autor skupi się wyłącznie na owych 11 dniach. Wydawało mi się, jeszcze przed lekturą, że skoro czytałam „Autobiografię” Christie i znam trochę jej twórczość, to autor nie będzie w stanie mnie niczym specjalnym zaskoczyć. Nic bardziej mylnego. „Autobiografia” w świetle informacji z książki...

Każdy z nas miał chociaż raz w życiu pragnienie zapaść się pod ziemię, po prostu zniknąć na jakiś czas. Takie odczucie pojawiło się też w głowie Agathy Christie, która nie skończyła na samej myśli i wprowadziła plan w życie. Zaginięcie pisarki, czyli tytułowe "jedenaście zagubionych dni" staje się punktem wyjścia dla biografii pióra Jareda Cade'a. Autor poprzez analizę źródeł i twórczości pisarki, a także rozmowy z jeszcze żyjącymi świadkami i znajomymi Agathy odtwarza wydarzenia i pokazuje w jaki sposób odcisnęły one piętno na dalsze życie i twórczość pisarki. Wyłania się z nich obraz konserwatywnej pani, wychowanej w brytyjskich wyższych sferach, która przez całe życie zazdrośnie strzegła nie tylko swojej prywatności, ale i majątku oraz uczynienie z zniknięcia pisarki rodzinnej tajemnicy.
Na plus zdecydowanie opis życia autorki i jej twórczości bez zbędnych dłużyzn, co czyni go strawnym dla przeciętnego czytelnika. Ciekawe też jest przedstawienie życia brytyjskich wyższych sfer ze wszystkimi ich wadami i aspektami, które w dzisiejszych czasach mogą być już niezrozumiałe. W książce widoczne są też istniejące wówczas różnice klasowe. Dla przykładu przeciętny brytyjski policjant zarabiał w latach 20. 3 funty, a matka pozwala Agacie na lot samolotem za 5 funtów mimo, że było wtedy u nich krucho z gotówką ;) A takich smaczków jest znacznie więcej...
Na minus przydługi opis zaginięcia i reakcji opinii publicznej na to wydarzenie oraz krytyka innych biografii pisarki.

Każdy z nas miał chociaż raz w życiu pragnienie zapaść się pod ziemię, po prostu zniknąć na jakiś czas. Takie odczucie pojawiło się też w głowie Agathy Christie, która nie skończyła na samej myśli i wprowadziła plan w życie. Zaginięcie pisarki, czyli tytułowe "jedenaście zagubionych dni" staje się punktem wyjścia dla biografii pióra Jareda Cade'a. Autor poprzez analizę...

Uwielbiam książki Agathy Chriesty i z przyjemnością tą książkę przeczytałam. Polecam wszystkim miłośnikom jej kryminałów, książek i życia. Można się z niej dowiedzieć o jej życiu więcej niż z autobiografii.

Uwielbiam książki Agathy Chriesty i z przyjemnością tą książkę przeczytałam. Polecam wszystkim miłośnikom jej kryminałów, książek i życia. Można się z niej dowiedzieć o jej życiu więcej niż z autobiografii.

Najnowsza pozycja na rynku dotycząca królowej kryminałów. Autor, jak sugeruje tytuł, chciał się zająć tajemnicą zaginięcia pisarki w 1926 roku. Niestety, miast skupić się tylko na tym wątku, który wyszedł mu nawet jako tako, Jared Cade rozpisał się na temat całego życia Agaty, tworząc niezbyt udaną biografię. Sam nie jest zawodowym pisarzem, wygrał jednak teleturniej, w którym wykazał się ogromną wiedzą na temat pisarki i na fali tej popularności postanowił wydać książkę.
Czytając, widzimy wyraźnie, że pan Cade nie ma lekkiego pióra i nie wystarczy "encyklopedyczny" umysł do stworzenia ciekawej opowieści. Wszystkie rozdziały poświęcone życiu Agaty Christie przed i po zaginięciu są napisane w stylu monotonnego sprawozdania czy skonstruowane na zasadzie statystyk wymieniających poszczególne wydarzenia i wydawane dzieła. Autor szczyci się tym, że jako jedynemu "biografowi", udało mu się rozmawiać z bezpośrednimi znajomymi pisarki - córką jej wieloletniej przyjaciółki, Judith oraz jej mężem, Grahamem Gardnerem. Faktycznie ten kontakt bardzo ułatwił mu pracę i dostarczył wiedzy, której nie posiadali wszyscy inni, chcący opisać zarówno twórczość, jak i osobiste perypetie Lady Agaty. Państwo Gardner dostarczyli mu nie tylko cennych szczegółów na temat spisywanej historii, ale pozwoli także na wykorzystanie fotografii z ich prywatnych zbiorów czy kopii listów. Swoją chęć do współpracy tłumaczyli tym, iż chcieli, by prawda wreszcie wyszła na jaw, a matka Judith, która była niejako wplątana w całą tajemniczą historię, została oczyszczona z wszelkich fałszywych zarzutów. A dlaczego zaufali akurat Jaredowi Cade? Jak tłumaczyli, był pierwszą osobą, chcącą pisać o Agacie, która naprawdę czytała jej książki... Cóż, to stawia w kiepskim świetle pozostałych biografów, chociaż nie do końca byłabym skłonna wierzyć w to stwierdzenie, bowiem są to słowa przytaczane przez samego Jareda ;) Poza tym, jak przeczytacie dalej w moim poście, kolejny autor zajmujący się spuścizną literacką słynnej Angielki, także miał dostęp do jej osobistych zapisków, materiałów, a dwie książki, które wydał udowadniają, że naprawdę świetnie znał bibliografię. Ale po kolei.
Zniknięcie Agaty Christie wywołało wielką burzę i zmobilizowało wielu policjantów do gorączkowych poszukiwań. W 1926 roku autorka była już dosyć dobrze znana, z kilkoma sukcesami wydawniczymi na koncie i szeregiem opowiadań publikowanych w gazetach. Jared Cade, opierając się na relacji Judith i Grahama, policyjnych dokumentach, artykułach prasowych i wywiadach ze świadkami, rekonstruuje przebieg 11 dni, podczas których nie wiedziano, czy pisarka żyje, a jeśli tak, to gdzie się znajduje. Była wszak jedna osoba, która wiedziała to doskonale, a była nią właśnie matka Judith Gardner, Nan Watts. To ona pomogła przyjaciółce zaszyć się w hotelu Harrogate Hydro, nikomu nie zdradzając ich misternego planu. Cade, krok po kroku, odsłania całą historię, pokazując z jednej strony działania policji, reakcje pułkownika Archibalda Christie na zniknięcie żony, spekulacje dziennikarskie, z drugiej wyjaśniając motywy Agaty i udział Nan w całej sprawie. Ten fragment książki skonstruowany jest całkiem nieźle, sprawozdawczy styl autora pasuje do przedstawianych treści czyniąc je jeszcze bardziej wiarygodnymi. I chociaż całe wyjaśnienie zagadki nie jest specjalnym zaskoczeniem dla fanów pisarki (szczególnie, jeśli uważnie czytali jej autobiografię, w której wprawdzie nie wspomina o zaginięciu, ale pisząc o relacjach z mężem, być może nieświadomie, naprowadza czytelnika na prawdę),to udział Nan jest intrygującą informacją, a pozostałe szczegóły śledztwa czyta się z ciekawością. I gdyby na tym autor książki poprzestał, byłoby w porządku. W końcu nie trzeba teraz wyrabiać określonej liczby stron czy rozdziałów, wydaje się zarówno cienkie broszurki jak i ogromne księgi. Jednak, chyba woda sodowa po wygranej w konkursie nieco uderzyła Jaredowi do głowy, w każdym razie postanowił uczynić z siebie "poważnego" biografa i w tym momencie poległ. Lektura jego książki zaczyna nas, po dłuższym bądź krótszym czasie, nużyć. Cade często się powtarza, wyjaśnia po raz kolejny kto jest kim i dla kogo, tak, że czytelnik czuje się potraktowany jak roztrzepany dzieciak, który nieuważnie czyta, nie pamięta faktów i autor musi mu je, co pewien czas, na nowo uświadomić. Zbyt rozwlekłe opisy wybranych kryminałów, pseudo psychologiczne analizy powieści pisanych pod pseudonimem Mary Westmacott (bez wywodów Cade’a można się łatwo domyślić, że była to swego rodzaju autoterapia Agaty) czy kolejne suche fragmenty poświęcone prywatnemu życiu, spotkaniom z nowymi znajomymi, drugiemu małżeństwu – wszystko to sprawia, że nie chce nam się już nic więcej wiedzieć. Oczywiście jest kilka faktów, które są dla czytelnika nowe, jeśli nawet pochłonął wszystkie pozostałe biografie pisarki - jak choćby dowody na to, że małżeństwo z Maxem Mallowenem, archeologiem, nie było wcale tak udane. Jednak czy bez tej wiedzy bylibyśmy o wiele ubożsi? Nie sądzę.

Jared Cade zbyt mocno się w tej książce kreuje, zbyt jest pewny siebie, swojej wiedzy i koneksji. Do tego stopnia, że cały rozdział poświęca na punktowanie innej biografki i ocenianie nie tylko jej znajomości tematu, ale także warsztatu.
Naprawdę szkoda, bo gdyby ograniczył się tylko do treści, którą zapowiada tytuł z okładki, nie można byłoby tej książki tak mocno krytykować. Na koniec zostawiłam jednak pewien plus, którym może pochwalić się polskie wydanie omawianej pozycji – bibliografia zamieszczona na końcu książki jest chyba najpełniejszą, jakie do tej pory powstały. Warto na pewno do niej zajrzeć, aby zorientować się jak bogaty dorobek zostawiła nam Agata Christie, która, mimo nie do końca szczęśliwego życia prywatnego, znalazła pocieszenie w swojej pisarskiej pasji.

http://fileiholicy.blogspot.com

Najnowsza pozycja na rynku dotycząca królowej kryminałów. Autor, jak sugeruje tytuł, chciał się zająć tajemnicą zaginięcia pisarki w 1926 roku. Niestety, miast skupić się tylko na tym wątku, który wyszedł mu nawet jako tako, Jared Cade rozpisał się na temat całego życia Agaty, tworząc niezbyt udaną biografię. Sam nie jest zawodowym pisarzem, wygrał jednak teleturniej, w...

Mówi się, że pisarz zdobywa miłość czytelników wtedy, gdy ich największym marzeniem staje się odnalezienie po jego śmierci choć jednej nieznanej jego książki. I ja się właśnie tak czuję, jakbym znalazła ukrytą przed czytelnikami część jej autobiografii- tę najbardziej osobistą.
Po jej lekturze mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że w końcu poznałam Agatę Christie. To jakby odkrycie jej na nowo, ponieważ moim dotychczasowym źródłem wiedzy była jej pośmiertnie wydana autobiografia i w większości oparte na niej artykuły prasowe. Zresztą owa autobiografia, cytując Jareda Cade, nie wspomina o najtrudniejszych sprawach w życiu Agaty, bo została pomyślana jako coś w rodzaju hymnu dziękczynnego za wszystkie dobre rzeczy, które przydarzyły się autorce.
Biografia królowej kryminału autorstwa Jareda Cade w moim odczuciu jest rzetelna i konkretna. Owszem, porusza wiele prywatnych, możliwe że często niewygodnych dla jej bliskich tematów np. małżeństwa z Archim i Maxem, zdrad i romansów obu mężów, stosunków z córką, podejścia do kwestii finansowej, relacji z bliskimi, a nawet jej kondycji psychicznej, ale autor robi to w sposób na tyle taktowny, że nie czujemy się zdegustowani tymi doniesieniami. Zresztą najwięcej informacji do książki dostarczyły mu właśnie osoby z najbliższego i zaufanego kręgu przyjaciół pisarki. Nie są to wyssane z palca rewelacje zaczerpnięte z brukowców wydawanych w latach 20 i 30 XX wieku, którymi żywiła się ówczesna opinia publiczna od momentu jej słynnego zaginięcia w 1926 roku.
Podtytuł sugeruje, że autor skupiać się będzie na tych sławnych jedenastu dniach, ale to błędne wrażenie. Mamy tu przekrojowe i pełne spojrzenie na jej życie i twórczość, spojrzenie dobrze udokumentowane i bynajmniej nie idealizujące pisarkę. Ta bezstronność w ocenie (mimo iż pisarz przyznaje się do bycia jej wielkim fanem) jest bardzo pomocna . Pozwala bowiem czytelnikowi na wyciągnięcie własnych wniosków co do jej decyzji i postępowania. Dość długo postrzegałam ją jako jowialną starszą panią, poza którą jej młodszy o 14 lat mąż nie widzi świata. A teraz w końcu stała się osobą z krwi i kości, która tak jak każdy z nas ma swoje bolączki i zmaga się z demonami przeszłości.
To dopiero też dzięki tej książce zrozumiałam dlaczego jej wnuk nawiązał współpracę z Sophie Hannah i pokusił się o przywrócenie do życia belgijskiego detektywa. W autobiografii Agata bowiem dość mocno koloryzuje stosunki rodzinne, ubarwia nienajlepsze relacje z córką, nie wspomina o tym, że żałuje wielu posunięć związanych z obdarowaniem bliskich prawami autorskimi do jej spuścizny. Po lekturze książki Jareda Cade mamy szansę przekonać się, że jej własna rzeczywistość nie była tak kolorowa, jak chciała byśmy myśleli.

Szczerze polecam


NOTATKI:
1. Po wojnie jeden z ocalałych z KL Buchenwald wysłał do Christie list, w którym pisał, że więźniowie wystawiali w obozie adaptację jej sztuki "Dziesięciu Murzynków"(światowy nakład tej powieści to ponad 100 mln egzemplarzy)
2.Wiele lat po swoim zaginięciu pisarka zaczęła cierpieć na agorafobię, bała się tłumów i obcych osób.
3 Monty, brat Agaty, był narkomanem. Zmarł na wylew w 1929 r. we Francji, gdzie został pochowany.
4. Hioscyjamina występuje m.in. w pokrzyku wilczej jagodzie. W dawkach wyższych od terapeutycznych działa porażająco na układ nerwowy, powoduje pobudzenie psychoruchowe, potem zmęczenie, zaczerwienienie skóry, przyspieszenie oddechu, dezorientację, niepokój, omamy wzrokowe i słuchowe, stany delirium, śpiączkę.
5. Harrogate Hydro to modne uzdrowisko na trasie Londyn-Edynburg. Agata zameldowała się w nim jako pani Teresa Neele z Kapsztadu w Pd Afryce. Posłużyła się nazwiskiem kochanki swojego męża. Zniknięcie pisarki pomogła zorganizować jej najbliższa przyjaciółka Nan Watts (zmarła na raka w 1959).
6. Rozwód pisarki uprawomocnił się 20.09.1929 r. 3 tyg. później Archie ożenił się z Nancy Neele. Mieli syna Archibalda- Beau (ur. w 1930 r.). Nancy zmarła na raka w 1958, a Archie w 1962.
7. Drugi mąż pisarki, Max Mallowan był młodszy od niej o 14 lat. Pobrali się w 1930 r (znali się od 7 miesięcy). Po pierwszym poronieniu pisarki, nie starali się więcej o dziecko.
8. W 1968 r. jej mąż za zasługi dla archeologii otrzymał tytuł szlachecki, a ona tym samym stała się lady Mallowan.
9. Maks Mallowan nawiązał romans ze swoją byłą studentką Barbarą Parker. Po śmierci pisarki została ona jego żoną (w 1977). Rok później Max zmarł na atak serca. Barbara zmarła w 1993 r. Rodzina Agaty nie zgodziła się by została pochowana obok Maxa.
10. Pod wpływem stresu związanego z romansem męża u pisarki rozwinęła się łuszczyca.
11. Przez opinię publiczną uważana była za szczęśliwą mężatkę, która "zarobiła na morderstwach więcej niż ktokolwiek od czasów Lukrecji Borgii".
12. W 1971 Muzeum Madame Tussaud's zwróciło się do niej z prośbą o pozwolenie na wykonanie figury woskowej.

Mówi się, że pisarz zdobywa miłość czytelników wtedy, gdy ich największym marzeniem staje się odnalezienie po jego śmierci choć jednej nieznanej jego książki. I ja się właśnie tak czuję, jakbym znalazła ukrytą przed czytelnikami część jej autobiografii- tę najbardziej osobistą.
Po jej lekturze mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że w końcu poznałam Agatę Christie. To jakby...

Przeczytałam i owszem, ale nie najlepiej się z tym czuję. To dosyć drobiazgowa biografia Agaty Christie, którą lubię od zawsze. Wywleczone jej najbardziej skrywane tajemnice, to, czego nie chciała nikomu pokazać. I na dodatek w otoczce sensacji. Autor krzyczy od pierwszych stron - oto ja i tylko ja odkryłem słabe strony tej kobiety. Teraz wam je zdradzę, nie pomijając niczego. I ot, mamy prawdę. Prawdę także o tym, jak niebezpieczne jest pisanie dobrych kryminałów. Uwaga panowie Krajewski, Czubaj czy Wroński; uwaga pani Marto Gudzowska - wasi wielbiciele są dociekliwi i chętnie wsadzają nos w różne tajemnice. Inaczej nie czytaliby kryminałów. Strzeżcie się - nic się nie ukryje, wszystkie wasze tajemnice wcześniej czy później wyjdą na jaw. Chyba, że zaczniecie pisać gorsze kryminały i nikt się nie będzie interesował waszymi książkami i wami. To cena za popularność. A tabloidowa cząstka siedzi widać także we mnie.

Przeczytałam i owszem, ale nie najlepiej się z tym czuję. To dosyć drobiazgowa biografia Agaty Christie, którą lubię od zawsze. Wywleczone jej najbardziej skrywane tajemnice, to, czego nie chciała nikomu pokazać. I na dodatek w otoczce sensacji. Autor krzyczy od pierwszych stron - oto ja i tylko ja odkryłem słabe strony tej kobiety. Teraz wam je zdradzę, nie pomijając...