Nie dziwią mnie bardzo różne oceny tej książki, gdyż można ją odebrać na wiele sposobów i jest to kwestia całkowicie indywidualna.
Jest to rodzaj kroniki fanstasy, opisującej codzienność grupy ludzi-wilkołaków, którzy zaczynają tworzyć odrębną sforę, rozgaszczając się w bogatym, rozległym majątku położonym w lasach Kalifornii. Początki znajomości głównych bohaterów są przedstawione w pierwszej części cyklu. W tym tomie wątki są kontynuowane i pojawia się kilka nowych postaci.
Autorka przedstawia nam obchody święta Jul na tle okresu Bożego Narodzenia, organizację wielkiego, świątecznego festynu dla zwykłych śmiertelników oraz dzikie obrzędy istot nadprzyrodzonych. W całość wplecione są sceny wilczych polowań, zagmatwane historie rodzinne oraz wiele refleksji na temat życia, śmierci i wiary.
Książka ma niepowtarzalny klimat i napisana jest ładnym stylem. Jednak wzbudza także sporo przeciwstawnych odczuć. Historia toczy się niespiesznie, by niespodzianie zaskoczyć jakimś zwrotem, jest na przemian męcząca i zaciekawiająca, momentami zniechęca by za jakiś czas czymś zaintrygować, rozczarowuje i zadowala zarazem.

Nie dziwią mnie bardzo różne oceny tej książki, gdyż można ją odebrać na wiele sposobów i jest to kwestia całkowicie indywidualna.
Jest to rodzaj kroniki fanstasy, opisującej codzienność grupy ludzi-wilkołaków, którzy zaczynają tworzyć odrębną sforę, rozgaszczając się w bogatym, rozległym majątku położonym w lasach Kalifornii. Początki znajomości głównych bohaterów są...

Jeśli planujecie spokojny weekend, w trakcie którego zamierzacie zanurzyć się w lekturę okraszoną aromatyczną kawą, to proponuję sięgnąć po “Wilcze przesilenie”. Choć początki lektury nie są łatwe, to Wasza cierpliwość zostanie wynagrodzona. Im dalej w las, tym więcej pojawia się pytań i chęci do ich zrozumienia. Czytamy, czytamy i nie mamy dość. To jedna z tych książek, przy których nie musicie się stresować ani zbytnio analizować. Zrelaksujecie się, zrobicie sobie przerwę od bardziej wymagających pozycji i myślę, że będziecie się przy tym dobrze bawić.


Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/03/04/odkryj-w-sobie-moc-wilcze-przesilenie-8-2020/

Jeśli planujecie spokojny weekend, w trakcie którego zamierzacie zanurzyć się w lekturę okraszoną aromatyczną kawą, to proponuję sięgnąć po “Wilcze przesilenie”. Choć początki lektury nie są łatwe, to Wasza cierpliwość zostanie wynagrodzona. Im dalej w las, tym więcej pojawia się pytań i chęci do ich zrozumienia. Czytamy, czytamy i nie mamy dość. To jedna z tych książek,...

Hymmm lepsza niz tom I ,ale nic szczegolnego , duzo zapożyczeń z innych nam znanych historii.
Bardzo dobrze sie czyta, bo autorka ma lekkie pioro i nie bombarduje opisami i szczegółami. Lubie generalnie takie klimaty, ale historia mnie nie zaskoczyla.Moze ktos sie ze mna nie zgodzic, ale seria "Zmierzch" dla nastolatkow, bardziej mnie wciagnela niz ta.

Hymmm lepsza niz tom I ,ale nic szczegolnego , duzo zapożyczeń z innych nam znanych historii.
Bardzo dobrze sie czyta, bo autorka ma lekkie pioro i nie bombarduje opisami i szczegółami. Lubie generalnie takie klimaty, ale historia mnie nie zaskoczyla.Moze ktos sie ze mna nie zgodzic, ale seria "Zmierzch" dla nastolatkow, bardziej mnie wciagnela niz ta.

Anne Rice w swojej mrocznej odsłonie zawsze działa na mnie magnetyzująco, tym razem również nie mogłam się oderwać :)

Książka jest trochę mniej zadowalająca niż jej poprzedniczka, za to z dużym potencjałem do rozbudowania w kolejnych tomach, na które będę czekała z niecierpliwością.

Zastanawiam się czy tylko ja mam taką wersję czy w 30 i kawałku 31 rozdziału ciągle mam zamiast "Jim" - "Jamie" a w 31 nawet "James" - a to niestety kluczowe dla samej historii błędy...

Anne Rice w swojej mrocznej odsłonie zawsze działa na mnie magnetyzująco, tym razem również nie mogłam się oderwać :)

Książka jest trochę mniej zadowalająca niż jej poprzedniczka, za to z dużym potencjałem do rozbudowania w kolejnych tomach, na które będę czekała z niecierpliwością.

Zastanawiam się czy tylko ja mam taką wersję czy w 30 i kawałku 31 rozdziału ciągle mam...

Bardzo lubię czytać książki Anne Rice do tego tematyka wilkołaków jest jedną z moich ulubionych w świecie fantasty. Książka ta przepełniona jest swego rodzaju magią, taką którą możemy poczuć, taką w którą możemy uwierzyć. Uwielbiam ją za klimat (jak z resztą wszystkie książki Rice),cudowny mroczny klimat, przeplatający się z tematyką świąteczną. Wszystko to umieszczone głęboko w lesie, głęboko w starych wierzeniach i obrzędach, gdzieś gdzie przecinają się tajemnice. Specjalnie nie odnoszę się do fabuły, myślę że to warto przeżyć samemu. Na pewno widoczny jest progres u bohaterów, ich przemiany i w pewny sensie dojrzewanie. Język także się zmienił, mam wrażenie że nie jest już tak smutny, przepełniony goryczą, jest jakby poddany odnowie.

Bardzo lubię czytać książki Anne Rice do tego tematyka wilkołaków jest jedną z moich ulubionych w świecie fantasty. Książka ta przepełniona jest swego rodzaju magią, taką którą możemy poczuć, taką w którą możemy uwierzyć. Uwielbiam ją za klimat (jak z resztą wszystkie książki Rice),cudowny mroczny klimat, przeplatający się z tematyką świąteczną. Wszystko to umieszczone...

Drugi tom sagi Wilczego Daru okazał się nie gorszy od pierwszej książki z tego cyklu, styl Anne Rice jest świetny jak zawsze. Jeszcze więcej fantastyki, tajemniczych istot i ras, historia wciąga już od początkowych stron. Jednak muszę przyznać, że zaczynam się trochę martwić o to, w którą stronę zmierza ta historia. Mam nieodparte wrażenie, że niektóre wątki zaczynają być niedorzeczne i przesadzone. Oby to było mylne uczucie ;) Powiem też szczerze, że chętnie przeczytałabym historię, w której główni bohaterowie tej sagi spotkają na swojej drodze np. Lestata czy innego wampira z Kronik Wampirów, mogłoby to być bardzo interesujące :D

Drugi tom sagi Wilczego Daru okazał się nie gorszy od pierwszej książki z tego cyklu, styl Anne Rice jest świetny jak zawsze. Jeszcze więcej fantastyki, tajemniczych istot i ras, historia wciąga już od początkowych stron. Jednak muszę przyznać, że zaczynam się trochę martwić o to, w którą stronę zmierza ta historia. Mam nieodparte wrażenie, że niektóre wątki zaczynają być...

208/2016

208/2016

Jedna z nielicznych książek A. Rice której nie doczytałam do końca. Nie dało się. Rozwlekłość i ciągliwość porównywalna z najlepszym polskim toffi.

Jedna z nielicznych książek A. Rice której nie doczytałam do końca. Nie dało się. Rozwlekłość i ciągliwość porównywalna z najlepszym polskim toffi.

Ogólnie spoko.

Ogólnie spoko.

Świetna powieść o wilkołakach. Czyta się rewelacyjnie. Szkoda tylko, że Anne Rice nie zdołała rozbudować tego cyklu.

Świetna powieść o wilkołakach. Czyta się rewelacyjnie. Szkoda tylko, że Anne Rice nie zdołała rozbudować tego cyklu.