Wiek niewinności

Rzadko zdarza mi się to powiedzieć, ale w przypadku "Wieku Niewinności" film w reżyserii Martina Scorsese jest lepszy niż książka. Reżyserowi udało się tchnąć życie w bohaterów powieści.

Rzadko zdarza mi się to powiedzieć, ale w przypadku "Wieku Niewinności" film w reżyserii Martina Scorsese jest lepszy niż książka. Reżyserowi udało się tchnąć życie w bohaterów powieści.

Pokaż mimo to

To cudowna satyra, która wyciąga na światło dzienne wszelkie uprzedzenia i przywileje związane z klasą społeczną i majątkiem. Rywalizacja między „nowymi” a „starymi pieniędzmi”, nadążanie za trendami, utrzymanie statusu i pozorów, nieustanna walka o akceptację — czyli do czego zdolni są ludzie, żeby się o nich dobrze mówiło.

Ale to także przejmująca opowieść o miłości i jej rodzajach. O burzliwych emocjach, wyrachowanych decyzjach, cichych uniesieniach oraz głośnych deklaracjach. I zgodnie z tytułem, to także opowieść o niewinności i różnych jej przejawach. Do czego jesteśmy zdolni pod przykrywką dobrych manier i czego nie jesteśmy w stanie osiągnąć przez wzgląd na nasze wychowanie i głęboko zakorzenione wartości.

Pełną recenzję można przeczytać na blogu Redhead in Wonderland:
https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2020/07/wiek-niewinnosci.html

To cudowna satyra, która wyciąga na światło dzienne wszelkie uprzedzenia i przywileje związane z klasą społeczną i majątkiem. Rywalizacja między „nowymi” a „starymi pieniędzmi”, nadążanie za trendami, utrzymanie statusu i pozorów, nieustanna walka o akceptację — czyli do czego zdolni są ludzie, żeby się o nich dobrze mówiło.

Ale to także przejmująca opowieść o miłości i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pewnego dnia do Nowego Jorku niespodziewanie wraca hrabina Ellen Olenska, która w środowisku uważana jest za skandalistkę. Ta młoda kobieta odeszła bowiem od swojego męża, co w latach 70. XIX wieku uważane było za zachowanie mało przystojące damie. Bohaterka ma własne zasady, którymi się kieruje, co niejednokrotnie przyprawia towarzystwo o szybsze bicie serca. To wszystko nie przeszkodzi jej jednak w zwróceniu na siebie uwagi pewnego zaręczonego mężczyzny.

Nie bójcie się tej książki! „Wiek niewinności” nie jest typowym romansem. To bardziej książka obyczajowa skupiająca się na niesamowicie ciekawym obrazie nowojorskiego społeczeństwa, jego hierarchii i przyjętych norm zachowania. To genialny przekrój bohaterów, ich życia, pragnień i marzeń.

Rzekłabym nawet, że miłość jest tu wątkiem dość pobocznym, choć w drugiej części książki na pewno o wiele bardziej widocznym niż w pierwszej. Budzące się uczucie jest wystawiane na liczne próby a czytelnik do samego końca nie jest w stanie powiedzieć, jak to wszystko się zakończy. No właśnie, to zakończenie! Nie o taki koniec walczyłam! Żądam innego obrotu wydarzeń…

Warto zaznaczyć, że powieść ta została nagrodzona Pulitzerem w roku 1921, co może jeszcze dodatkowo podbić jej czytelniczą wartość. Poza tym na podstawie książki nakręcono film Martina Scorsese, który także warto zobaczyć.

Pewnego dnia do Nowego Jorku niespodziewanie wraca hrabina Ellen Olenska, która w środowisku uważana jest za skandalistkę. Ta młoda kobieta odeszła bowiem od swojego męża, co w latach 70. XIX wieku uważane było za zachowanie mało przystojące damie. Bohaterka ma własne zasady, którymi się kieruje, co niejednokrotnie przyprawia towarzystwo o szybsze bicie serca. To wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podobała, zarówno pod katem języka, jak i historii. Zakończenie dopełniło całości - idealne. Gdyby było takie "hollywodzkie" to odbiór książki byłby inny i myślę, że i wtedy inne wartości byśmy z niej wyciągnęli. Taki smakowity kąsek, zwłaszcza dla tych, którzy lubią powieści obyczajowo-społeczne.

Bardzo mi się podobała, zarówno pod katem języka, jak i historii. Zakończenie dopełniło całości - idealne. Gdyby było takie "hollywodzkie" to odbiór książki byłby inny i myślę, że i wtedy inne wartości byśmy z niej wyciągnęli. Taki smakowity kąsek, zwłaszcza dla tych, którzy lubią powieści obyczajowo-społeczne.

Pokaż mimo to

Niestety wynudziłam się okropnie nawet słuchając audiobooka. Pani Oleńska nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak w książce starali się to opisać. Po prostu była jedną z wielu. Postacie były mdłe i nudne. Owszem pojawił się watek romansu. Cały ten Archer dający się unieść namiętności również nie był ciekawy. Duża ilość postaci dodatkowych przytłoczyła watek główny.
Klasyka klasyką, ale romans słaby.

Niestety wynudziłam się okropnie nawet słuchając audiobooka. Pani Oleńska nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak w książce starali się to opisać. Po prostu była jedną z wielu. Postacie były mdłe i nudne. Owszem pojawił się watek romansu. Cały ten Archer dający się unieść namiętności również nie był ciekawy. Duża ilość postaci dodatkowych przytłoczyła watek główny....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O! jakie to było dobre! Rzecz napisana równo sto lat temu, a jakby dotyczyła ludzi współczesnych, których znam i spotykam. Zwłaszcza ostatnie 30 procent jest mocne prawdą, że żyły wypruwa. Trzeba tylko przebrnąć przez nudę codziennego życia elit. Napisane genialnie, choć bohaterowie (uwaga spoiler) boleśnie, ale prawdziwie nas rozczarowują. Jak bardzo my, naród chłopów w fazie dorobkiewiczów, jesteśmy do nich podobni! Mistrzostwo świata w literaturze.

O! jakie to było dobre! Rzecz napisana równo sto lat temu, a jakby dotyczyła ludzi współczesnych, których znam i spotykam. Zwłaszcza ostatnie 30 procent jest mocne prawdą, że żyły wypruwa. Trzeba tylko przebrnąć przez nudę codziennego życia elit. Napisane genialnie, choć bohaterowie (uwaga spoiler) boleśnie, ale prawdziwie nas rozczarowują. Jak bardzo my, naród chłopów w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka. Wysmakowana i wciągająca

Klasyka. Wysmakowana i wciągająca

Pokaż mimo to

Uwielbiam powieści, w których pozornie niewiele się dzieje, ale to, co jest jej sednem, to emocje bohaterów. Ta właśnie do takich należy. Plus ten Nowy Jork lat 70. XIX wieku... co za opresyjne społeczeństwo!

Uwielbiam powieści, w których pozornie niewiele się dzieje, ale to, co jest jej sednem, to emocje bohaterów. Ta właśnie do takich należy. Plus ten Nowy Jork lat 70. XIX wieku... co za opresyjne społeczeństwo!

Pokaż mimo to

Światki, światki. Dziewiętnastowieczna elita Nowego Jorku niczym w zasadzie się nie różni od „uroku” społeczności małych miasteczek. Są rzeczy wybaczalne i te nie do podarowania, są grzechy śmiertelne i takie, od których jest przyzwolone odwrócić dyskretnie wzrok, krótko mówiąc są rzeczy, które mężczyznom robić wolno a kobietom absolutnie nie wypada pod groźbą społecznego ostracyzmu. W tym właśnie ponadczasowość tej książki, przeplecionej rozwleczonymi lekko przemyśleniami głównego bohatera (momentami naprawdę się ciągną a wnioski jakby ciągle te same) a ponadczasowość to coś to w literaturze bardzo cenię. No i zakończenie, takie słodko-gorzkie, drażni a jednak wywołuje uśmiech, lubię takie skrajne emocje podczas lektury. Pozycja z so called „klasyki” którą faktycznie warto przeczytać.

Światki, światki. Dziewiętnastowieczna elita Nowego Jorku niczym w zasadzie się nie różni od „uroku” społeczności małych miasteczek. Są rzeczy wybaczalne i te nie do podarowania, są grzechy śmiertelne i takie, od których jest przyzwolone odwrócić dyskretnie wzrok, krótko mówiąc są rzeczy, które mężczyznom robić wolno a kobietom absolutnie nie wypada pod groźbą społecznego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co jakiś czas czytam tzw "babskie" powieści,to pierwsza taka książka w nowym roku.Nazwałbym ją amerykańską odpowiedzią na twórczość Jane Austen.Akcja dzieje się w latach 70tych XIX wieku w Nowym Jorku.Autorka opisuje obyczaje tamtejszych wyższych sfer,ich znudzenie,brak zainteresowań i pasji,hipokryzję.Głównym bohaterem jest młody prawnik z dobrego domu,który zakochuje się w hrabinie Olenskiej,będąc już człowiekiem zaręczonym.Mimo iż,delikatnie mówiąc,nie darzył swojej przyszłej żony gorącym uczuciem (fantazjował nawet o jej śmierci),to nie zrobił nic żeby podążyć za głosem swojego serca.Dlatego ta książka ma smutny wydźwięk,tym różni się od angielskiej klasyki.Na końcu pokazany jest postęp jaki dokonał się na przestrzeni trzydziestu lat,telefony,elektryczność,ale przede wszystkim większa otwartość Amerykanów.Jako tzw kraj kolonialny długo chcieli naśladować Anglików,ale to ludzie o innych predyspozycjach charakterologicznych.Niska średnia tej nagrodzonej Pulitzerem książki mnie nie dziwi.Polacy nie lubią klasyki,nie lubią powieści obyczajowych,nie rozumieją ich.Oczywiście z wyjątkami.Powieść nie dla każdego,jednego zachwyci,innego wynudzi.Dla mnie była bardzo dobra,ale do miana arcydzieła było daleko.

Co jakiś czas czytam tzw "babskie" powieści,to pierwsza taka książka w nowym roku.Nazwałbym ją amerykańską odpowiedzią na twórczość Jane Austen.Akcja dzieje się w latach 70tych XIX wieku w Nowym Jorku.Autorka opisuje obyczaje tamtejszych wyższych sfer,ich znudzenie,brak zainteresowań i pasji,hipokryzję.Głównym bohaterem jest młody prawnik z dobrego domu,który zakochuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to