Nieśpieszne śledztwo , prowadzone przez niezawodnego Herkulesa Poirot. Jest tu również kapitan Hastings. Mamy galerię typowych postaci : piękna kobieta z temperamentem , uroczy nicpoń , charakterne starsze panie , niezbyt mądra dama do towarzystwa.To taka książka jakie powinna pisać królowa kryminału - czyli logiczna. Autorce nieraz zdarzało się puścić wodze fantazji i nie zwracać uwagi na psychologię postaci , ani na prawdopodobieństwo akcji. Tu niby wszystko jest w porządku , ale pod koniec dość łatwo możemy się domyślić , kto jest winny i paradoksalnie brakowało mi tu trochę szalonych pomysłów Agathy Christie.
Tytuł "Niemy świadek" jest mylący , ponieważ uroczy terier Bob w krytycznym momencie szwędał się poza domem , więc nie mógł niczego zauważyć , nie przynosił również listów w pysku , jak to widać na okładce. Bob w żaden sposób nie pomaga w śledztwie , chociaż jest bardzo sympatycznym elementem książki.
Myślę , że trochę roboty mieliby tu " wrażliwi czytelnicy" , którzy tropią obraźliwe wypowiedzi.
" To okropne , że angielska dziewczyna poślubiła Turka" , ale przecież takie w tych czasach [ 1937] były poglądy.
Ciekawe czy w najnowszym wydaniu [ moje jest z r 1993] znajdzie się określenie " zramolały lokaj". A jeżeli nie wolno mówić o kimś , że jest "zramolały" , to czy to słowo całkowicie zniknie z języka?
W naturalny sposób znikają słowa dotyczące nazw przedmiotów , których się dzisiaj nie używa. Natrafiłam tutaj na " bibularz" .Musiałam sprawdzić w Internecie co to takiego. Okazuje się , że to przedmiot w postaci małej kołyski z rączką, do którego od spodu była przyczepiona bibuła, którą osuszało się świeżo napisane atramentem dokumenty. Tłumacz źle użył tego słowa , ponieważ w powieści w bibularzu został schowany list , więc musiało to być chyba pudełko do przechowywania bibuł i może papierów listowych i kopert. Przypomina mi się , że w niedawno przeczytanej książce młody autor stwierdzil , że ktoś " pisał kałamarzem". Zdziwiło mnie to tym bardziej , że jest z wykształcenia historykiem.
Zauważyłam też, że jak w prawie każdej książce Agathy Christie , jadane są cynaderki. U nas potrawy z tymi podrobami nie są popularne ,a wyglada na to , że w Anglii jadano je na codzień. Zaczęłam odnosić wrtażenie , że angielski krowy i świnie miały jakąś nadprogramową ilość nerek.
Znalazłam jeszcze sporo ciekawostek ale recenzja jest już za długa. Przyjemniej czytać Agathę Christie niż omówienia jej książek.

Nieśpieszne śledztwo , prowadzone przez niezawodnego Herkulesa Poirot. Jest tu również kapitan Hastings. Mamy galerię typowych postaci : piękna kobieta z temperamentem , uroczy nicpoń , charakterne starsze panie , niezbyt mądra dama do towarzystwa.To taka książka jakie powinna pisać królowa kryminału - czyli logiczna. Autorce nieraz zdarzało się puścić wodze fantazji i nie...

Uwielbiam Poirota. W tej części najbardziej podoba mi się wątek psa Boba, którego Herkules traktuje w sposób bardzo ludzki i czyta w jego myślach.

Uwielbiam Poirota. W tej części najbardziej podoba mi się wątek psa Boba, którego Herkules traktuje w sposób bardzo ludzki i czyta w jego myślach.

Klasyka gatunku ze świetną, kryminalną fabułą w roli głównej z Herkulesem Poirot.

Klasyka gatunku ze świetną, kryminalną fabułą w roli głównej z Herkulesem Poirot.

O wieeeeele za długa, monotonna. Mój ulubiony bohater to pies bo nawet Poirot mnie w tej części irytował...

O wieeeeele za długa, monotonna. Mój ulubiony bohater to pies bo nawet Poirot mnie w tej części irytował...

Hercules Poirot został postawiony w dziwnej sytuacji. Dostał list, ale nie zdążył poznać adresatki, gdyż zmarła. Można by pomyśleć, że ona jest niemym świadkiem, ale to nie tak. Owa Pani posiadała psa, który był obserwatorem wszystkich zdarzeń dziejących się w domu. Czy Pani Arundell została zamordowana czy zwykła zabrała ją choroba? Dociekliwość Poirota doprowadzi do rozwiązania zagadki.

Hercules Poirot został postawiony w dziwnej sytuacji. Dostał list, ale nie zdążył poznać adresatki, gdyż zmarła. Można by pomyśleć, że ona jest niemym świadkiem, ale to nie tak. Owa Pani posiadała psa, który był obserwatorem wszystkich zdarzeń dziejących się w domu. Czy Pani Arundell została zamordowana czy zwykła zabrała ją choroba? Dociekliwość Poirota doprowadzi do...

Wspaniały kryminał w starym stylu.

Wspaniały kryminał w starym stylu.

Świetna fabuła, ciekawa zagadka, interesujący bohaterowie i sam Herkules Poirot który po raz kolejny musi wykazać się swoją wiedzą. Uwielbiam książki kryminalnę, zawsze ciekawi mnie kto jest zabójcą. Agatha Christie, świetnie buduje napięcie a na koniec idealnie pokazuje jak wszystko było przemyślane. Gorąco polecam. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna fabuła, ciekawa zagadka, interesujący bohaterowie i sam Herkules Poirot który po raz kolejny musi wykazać się swoją wiedzą. Uwielbiam książki kryminalnę, zawsze ciekawi mnie kto jest zabójcą. Agatha Christie, świetnie buduje napięcie a na koniec idealnie pokazuje jak wszystko było przemyślane. Gorąco polecam. Zapraszam też na swojego bloga ...

Kryminał "spadkowy", czyli akcja toczy się wśród mniej lub bardziej oczywistych sukcesorów. Mimo że krąg podejrzanych jest ograniczony, to autorce udało się nieźle namieszać w głowach czytelników.

Kryminał "spadkowy", czyli akcja toczy się wśród mniej lub bardziej oczywistych sukcesorów. Mimo że krąg podejrzanych jest ograniczony, to autorce udało się nieźle namieszać w głowach czytelników.

Póki co jak dla mnie jedna z lepszych historii z Poirotem (przeczytałem do tej pory 9 książek z cyklu).

Póki co jak dla mnie jedna z lepszych historii z Poirotem (przeczytałem do tej pory 9 książek z cyklu).

Książkę czyta się dobrze. Zaskoczeniem jest czytanie w myślach psa przez Poirota :-)

Książkę czyta się dobrze. Zaskoczeniem jest czytanie w myślach psa przez Poirota :-)