Uuuu jest lepiej niż w pierwszym tomie, a już dałam dyszkę, to nie wiem co teraz będę dawać.
Andreas to dla mnie przede wszystkim genialne kadry… sposób przedstawienia cmentarza, miasto w mroku, odbicia w szybie czy podziemia wieżowca wmurowały mnie w zachwyt. Również fabuła porywa, zaskakuje... z ekscytacją podążam za szczegółami nawiązującymi do Rorka ale i tymi, które pozwalają mi zanurzyć się w niepokojącej wyprawie, która dopiero się zaczyna...

Uuuu jest lepiej niż w pierwszym tomie, a już dałam dyszkę, to nie wiem co teraz będę dawać.
Andreas to dla mnie przede wszystkim genialne kadry… sposób przedstawienia cmentarza, miasto w mroku, odbicia w szybie czy podziemia wieżowca wmurowały mnie w zachwyt. Również fabuła porywa, zaskakuje... z ekscytacją podążam za szczegółami nawiązującymi do Rorka ale i tymi, które...

To raptem druga część a Andreas się już mocno rozkręca. Widoczne są eksperymenty z odwrotnym powieleniem kadrów na całej planszy oraz brakiem tekstów. I to jest właśnie doskonałe - te jego ciągłe zabwy z formą, zaskakiwanie czytelnika, szukanie nowych środków wyrazu. I jak zwykle Andreas serwuje nam kolejne tajemnice... ale i wskazówki. Dlatego nie jest to seria którą czyta się w jedną stronę - i trzymajcie mnie za słowo - trzeba ją czytać też na inne sposoby... w innych kierunkach. Zwłaszcza Ci, którzy są po lekturze Rorka odnajdą tutaj kilka znajomych motywów. Tak... coś już gdzieś widzieliście. Nie ma tak lekko. A mówiłem o "czytaniu na inne sposoby". Nie mogę więcej podpowiedzieć. Ten komiks to gra Andreasa z uważnym czytelnikiem. Ale... można też w nią nie grać. Można czytać komiks od deski do deski. Fabuła będzie się spinać... ale stracicie. Mimo, że "Obiekt" oceniłem na 10 i "Elektryczności" również daje 10, to uważam, że tom drugi jest lepszy od pierwszego. Fabuła jest bardziej niesamowita a kreska bardziej okrzepła. Andreas śmielej sobie poczyna na planszach... co wkrótce stanie się o wiele bardziej znamienne. Obserwujemy drogę zarówno Andreasa jako artysty jak i Koziorożca jako... no właśnie? Kogo? Pamiętacie Rorka? Długo go nie powinniście zapominać... przynajmniej przez 7 pierwszych tomów. I powiadam Wam: studiujcie dokładnie kadry a będziecie krok do przodu. Ten komiks budzi we mnie niesamowite emocje - kadry są ucztą estetyczną a enigmatyczna fabuła dostarcza paliwa myślom. Nie sposób jej zapomnieć czy się od niej oderwać.

(Przyjazna rada: Tę serię najlepiej się czyta tom po tomie, bez dłuższych przerw. Inaczej się nie da.)

To raptem druga część a Andreas się już mocno rozkręca. Widoczne są eksperymenty z odwrotnym powieleniem kadrów na całej planszy oraz brakiem tekstów. I to jest właśnie doskonałe - te jego ciągłe zabwy z formą, zaskakiwanie czytelnika, szukanie nowych środków wyrazu. I jak zwykle Andreas serwuje nam kolejne tajemnice... ale i wskazówki. Dlatego nie jest to seria którą czyta...