Znakomita orientacja w dorobku dyscypliny, wsparta poważnym własnym w tym dorobku udziałem, pozwoliła autorce na opracowanie syntetycznej, informacyjno-podręcznikowej opowieści o socjologii sztuki: o jej narodzinach i początkach, o jej późniejszym rozwoju i o jej stanie obecnym.

Na wstępie autorka kreśli dzieje dyscypliny. Wyróżnia w tych dziejach cztery fazy: w pierwszej, jeszcze „przedhistorycznej”, do ukształtowania się socjologii sztuki najpoważniej przyczyniły się dwie dziedziny: socjologia i kulturoznawstwo historyczne; w drugiej istotne były zwłaszcza osiągnięcia tzw. socjologicznej estetyki; w trzeciej doszła do głosu przede wszystkim społeczna historia instytucji artystycznych; w czwartej nowością było odwołanie się socjologów sztuki do empirycznych metod badawczych. Następnie autorka, już w trybie narracji systematycznej, rysuje stan obecny socjologii sztuki. Zaczyna od omówienia współczesnej estetyki recepcji. Z kolei charakteryzuje sferę „mediacji” między sztuką i jej odbiorcami, istotne znaczenie przypisując badaniom nad doniosłą pośredniczącą rolą wyróżnionych osób i specyficznych instytucji artystycznych. Zarysowane w tych dwu fragmentach tło pozwala autorce przejść do charakterystyki socjologicznych badań nad produkcją artystyczną, w tym zwłaszcza badań Pieere’a Bourdieu. Autorka omawia współczesne socjologiczne badania nad samym dziełem sztuki, nad społecznym uwarunkowaniem jego specyfiki, granic i zmienności. Książkę kończy rozdział podsumowujący refleksję nad obecnym statusem socjologii sztuki i nad jej prawdopodobnymi perspektywami: jako dyscypliny swoistej, względnie autonomicznej, coraz bardziej świadomej swoich powinności.