Jest to pierwsza książka, którą przeczytałem tego autora. Nie wielka w swej pojemności ponieważ liczy tylko 230 stron, ale nie dajcie się zwieść. Jest ona trudna i wymaga dużej determinacji i wysiłku by ją przeczytać. Celem tej książki jest analiza tego czy konserwatyzm jest tylko pewną obronną reakcją na wydarzenia czy też może mieć charakter afirmatywny, twórczy. Pierwsza część składa się z krytyki niemieckich romantyków. Cichocki krytykuje w nim tradycjonalistyczne podejście. Konserwatyzm reaktywny odwołuje się do przeszłości, nie dlatego, że tak bardzo przemawia do ludzi lecz z obrzydzenia dla obecnej rzeczywistości. Była to odpowiedź na racjonalizm oświeceniowy. Cichocki krytykuje również tezę tradycjonalistów, że świat przed rewolucją był jedyny i prawdziwy, natomiast teraz żyjemy w nierzeczywistej rzeczywistości. Twierdzi, że człowiek ciągle się w niej znajduje, ciągle jest w niej. Gdyby tak nie było to trzeba było by przyjąć tezę, że człowiek potrafi wyjść za otaczającą go rzeczywistość oraz umiejętnie osądzić co jest prawdziwe a co fałszywe. Tak robili rewolucjoniści twierdząc, że zrozumieli oni sens dziejów. Druga część skupia się na odpowiedzi czy postawa konserwatywna może być afirmatywna. Odwołuje się tutaj do trzech niemieckich myślicieli. Pierwszy z nich to Jacob Burckhardt. Chciał on wyznaczyć granice historyczności. Uważał on, że nie jest możliwa nauka historii w sposób obiektywny. Historia nie jest dla niego skarbnicą mądrości. Człowiek jest jedynie stałym punktem w zmieniającej się ciągle rzeczywistości. By nie utonąć w bezmiarze przypadkowości zdarzeń, które tworzą historię człowiek porządkuje je nadający im sens. Te wnioski zmuszają człowieka do poszukiwania coraz to nowych źródeł ludzkiej aktywności. Drugi myśliciel to Fryderyk Nietzsche. Twierdzi on, że powinniśmy uwolnić się od ciężaru historii. Ludzie nie wrócą już do Boga, tradycji i dawnych zwyczajów. Proponuje on więc wolę mocy, twórcze działanie człowieka wobec problemów rzeczywistości. Szczerze to nie przekonuje mnie jego argumentacja. Ostatnia osoba to niemiecki prawnik i konstytucjonalista Carl Schmitt. Zajmuję się on problemem polityczności. Twierdzi, że dzisiejsza nowoczesna, liberalna rzeczywistość niszczy duchowość człowieka. Nie istnieje konflikt egzystencjalny między przyjacielem a wrogiem. Aby żyć potrzebujemy form mówi Schmitt. Ale tylko, żywa forma pozwala żyć. Dlatego też nie możliwe są same instytucję bez osoby i jej decyzji. Żeby uchronić dany porządek potrzeby jest autorytet. Dziś świat go nie zapewnia. Schmitt chce odzyskać całość świata i człowieka. Chce skończyć z podziałem na materię i idee. Wszystko składa się na fenomen życia. Znalezienie form przez dany porządek polityczny, prawny ma pomóc wyrazić wszelkie sprzeczności świata. Ale porządek tworzą także osoby. I tutaj ujawnia się jego afirmatywność. Człowiek i jego decyzje muszą ciągle istnieć i działać. Książka fajna, ale trudna w czytaniu. Mimo to polecam

Jest to pierwsza książka, którą przeczytałem tego autora. Nie wielka w swej pojemności ponieważ liczy tylko 230 stron, ale nie dajcie się zwieść. Jest ona trudna i wymaga dużej determinacji i wysiłku by ją przeczytać. Celem tej książki jest analiza tego czy konserwatyzm jest tylko pewną obronną reakcją na wydarzenia czy też może mieć charakter afirmatywny, twórczy....