bardzo klimatyczna, pełno w niej takiego nastroju, że po chwili czuje się jakby było się wewnątrz opowieści. rewelacyjnie przedstawiona osobowość Morrirgan, bez tego opowiadania trudno zrozumieć kolejne decyzje bohaterów

bardzo klimatyczna, pełno w niej takiego nastroju, że po chwili czuje się jakby było się wewnątrz opowieści. rewelacyjnie przedstawiona osobowość Morrirgan, bez tego opowiadania trudno zrozumieć kolejne decyzje bohaterów

Dobrze, że to był tylko dodatek do tomu , a nie oddzielna strona. Widać że autor szanuje swoich czytelników. Tom polecam przeczytać przed przeczytaniem tomu 5, ja tak nie zrobiłem i żałuje.

Dobrze, że to był tylko dodatek do tomu , a nie oddzielna strona. Widać że autor szanuje swoich czytelników. Tom polecam przeczytać przed przeczytaniem tomu 5, ja tak nie zrobiłem i żałuje.

"Nie lubię wyrzutów sumienia. To pomieszanie żalu, samooskarżania się i rozpaczania nad tym, czego już nie da sie zmienić."

Krótkie, ale jakże istotne opowiadanie, które było małym dodatkiem do szóstego tomu "Kronika wykrakanej śmierci", które przedstawia wydarzenia mające miejsce między czwartym a piątym tomem. Dzieli je aż 12 lat, a mają swój jakże wazny udział w przebiegu historii po uwolnieniu Lokiego. Podobało mi się także to jak przedstawiona była tutaj Morigan, której natura okazała sie byc bardziej bezlitosna dla niej samej niż dla ludzi, którym przyszło się z nią zetknąć. Opisuje przede wszystkim spotkanie Morigan, Atticuca, Frigg i Odyna, którzy to próbują dojść do porozumienia, aby wspólnie zmierzyć się z nadchodzącym Ragnarökiem.
Cieszę się, ze zostało to opowiadanie dołączone do głównej książki, choć możnaby sie było bez niego obejść, to jak dla mnie - tylko uzupełniło pewne luki i uzupełniło wiedzę. Poza tym - opowieści Atticusa (nie raz niedorzecznych) nigdy za wiele :)

"Nie lubię wyrzutów sumienia. To pomieszanie żalu, samooskarżania się i rozpaczania nad tym, czego już nie da sie zmienić."

Krótkie, ale jakże istotne opowiadanie, które było małym dodatkiem do szóstego tomu "Kronika wykrakanej śmierci", które przedstawia wydarzenia mające miejsce między czwartym a piątym tomem. Dzieli je aż 12 lat, a mają swój jakże wazny udział w...

Fajne, miłe i przyjemne opowiadanie. Przeogromnie się cieszę, że nie było wydane jako coś oddzielnego, ale znalazło się na końcu tomu szóstego. Chyba właśnie w taki sposób powinno się puszczać w świat dodatki do serii, co by nie naciągać czytelników.

Akcja opowiadania umieszczona jest sześć lat po wydarzeniach z tomu czwartego, a tym samym sześć lat przed wydarzeniami z piątego. Cieszę się, bo właśnie w całej historii Atticusa brakowało mi właśnie czegoś z tej 12-letniej przerwy, kiedy to druid szkolił swoją uczennicę, chciałam poznać trochę ich myśli i odczuć z tamtego okresu. A o czym jest historia? Morrigan zabiera Atticusa na odnowienie tatuażu, przy okazji aranżuje spotkanie z jednymi z bogów i oczywiście, jak to w tej serii bywa wciąż na okrągło, dochodzi do wydarzeń, z których driud ledwo uchodzi z życiem.

Nie było wielkich wow, ale miło się czytało. Relacja Atticusa z Morrigan znów nabrała trochę kolorów. Bardzo szkoda, że ten dodatek nie był zamieszczony na końcu tomu piątego, ponieważ po lekturze szóstego znamy pewne fakty odnośnie Morrigan, których fajniej byłoby nie znać przed czytaniem tego opowiadania. No i za mało Granuaile i Oberona.

Fajne, miłe i przyjemne opowiadanie. Przeogromnie się cieszę, że nie było wydane jako coś oddzielnego, ale znalazło się na końcu tomu szóstego. Chyba właśnie w taki sposób powinno się puszczać w świat dodatki do serii, co by nie naciągać czytelników.

Akcja opowiadania umieszczona jest sześć lat po wydarzeniach z tomu czwartego, a tym samym sześć lat przed wydarzeniami z...

Umieszczenie tego opowiadania pod koniec "Kroniki Wykrakanej Śmierci" było doskonałym chwytem. Podstępnym i chyba przemyślanym.
Genialne...

Umieszczenie tego opowiadania pod koniec "Kroniki Wykrakanej Śmierci" było doskonałym chwytem. Podstępnym i chyba przemyślanym.
Genialne...