Mezopotamia

Książki tego autora są dość specyficzne i trzeba się do niego przekonać. Z treści przebija pewna poetyckość, nostalgia i nieoczywistość.
To jest druga z pozycji, którą czytałam tego autora. Pierwsza to "Internat" i chyba ją lepie mi się czytało.

Książki tego autora są dość specyficzne i trzeba się do niego przekonać. Z treści przebija pewna poetyckość, nostalgia i nieoczywistość.
To jest druga z pozycji, którą czytałam tego autora. Pierwsza to "Internat" i chyba ją lepie mi się czytało.

przeczytalam te ksiazke tylko dlatego, ze nie przeczytalam opisu i myslalam, ze naprawde jest o mezopotamii. xD ale i tak bylo warto, strasznie mi sie podoba w zbiorach opowiadan kiedy bohater poprzedniego pojawia sie jako postac drugoplanowa w kolejnym i mozna odczuc, ze sa ze soba jakos powiazane.

przeczytalam te ksiazke tylko dlatego, ze nie przeczytalam opisu i myslalam, ze naprawde jest o mezopotamii. xD ale i tak bylo warto, strasznie mi sie podoba w zbiorach opowiadan kiedy bohater poprzedniego pojawia sie jako postac drugoplanowa w kolejnym i mozna odczuc, ze sa ze soba jakos powiazane.

To nie jest łatwa lektura. Zmęczyła mnie bardziej, niż inna powieść pisarza - "Internat". Coś je łączy. I tu i tam jest poczucie osaczenia, niemożność decydowania o sobie.
Ale "Mezopotamia" to książka o miłości, a konkretniej - o rozpaczliwym poszukiwaniu miłości. Bohaterowie zakochują się lub ulegają namiętności na ogół niedostępnej, niespełnionej, ba, nawet raczej niemożliwej.. A jak już uda się ją spełnić - to najczęściej towarzyszy temu zawód.
To także książka pełna zwykłych-niezwykłych postaci, cudnie, ze smakiem opisanych przez autora.
Nie są one jakoś specjalnie oryginalne, jednak całkowite i ciepłe utożsamienie się z nimi narratora czyni je autentycznymi, interesującymi i dadzą się nawet polubić.
Cała powieść to kilka jakby odrębnych opowiadań i kolejnych perypetiach miłosnych. Od chyba trzeciego takiego obrazka sytuacja zaczyna się klarować, wątki i zdarzenia zazębiać, wiemy, że to jeden, choć szeroki krąg.
Ostatnią i niemałą częścią jest zbiór myśli autora/narratora, takie swoiste i w formie wiersza podsumowanie, czasem dopowiedzenie losów tej, czy innej postaci.
Dla mnie niekonieczna część.

To nie jest łatwa lektura. Zmęczyła mnie bardziej, niż inna powieść pisarza - "Internat". Coś je łączy. I tu i tam jest poczucie osaczenia, niemożność decydowania o sobie.
Ale "Mezopotamia" to książka o miłości, a konkretniej - o rozpaczliwym poszukiwaniu miłości. Bohaterowie zakochują się lub ulegają namiętności na ogół niedostępnej, niespełnionej, ba, nawet raczej...

Nie czytalem innych recenzji, pisze na swiezo, zaraz po przeczytaniu. Autor ma momenty genialne, w pewnych chwilach odczuwa sie poryw takiego talentu i takiego natchnienia ktore zdarzaja sie tylko pisarzom najwybitniejszym. Tlumacz z pewnoscia mial wielka frajde przy pracy nad takim tekstem. Ale poza tymi momentami czytelnik gubi sie w zygzakach i labiryntach owych historii, czy moze raczej historyjek. Autor bajdurzy raczej niz opowiada, ale robi to czarujaco, dopoki nie zacznie sie powtarzac. Ma sie czasem wrazenie ze krecimy sie w kolko. Zadan za duzo lubi sluchac swego wlasnego bajdurzenia, a o zdezorientowanym, odurzonym wrecz czytelniku ciut zapomina. Najlepiej ta ksiazke czyta sie wolno i na glos, wtedy mamy uczucie ze wyciskamy z jezyka wszystkie sosy i przyprawy, i niczego nie opuszczamy. A kazda strona zyje i porusza sie z wielka energia. Mamy w tej ksiazce do czynienia z cala galeria przeroznych kolorowych charakterow z robotniczego socjalistycznego miasta, ktore przeszlo gwaltowny przeskok na surowy postsowiecki skorumpowany kapitalizm. Spoleczenstwo ukrainskie pokazane jest jako rozbite, wyniszczone materialnie i moralnie, zyjace na ruinach, w oparach alkoholu i tytoniu. To co jest wspolnym mianownikiem tych historii to element ludzki ktory lgnie do siebie i nie poddaje sie. Tu mamy wlasnie tego slawnego "czulego narratora". W ksiazce kompletnie brak "wyzszych" klas spolecznych, oraz "wyzszych" aspiracji. To wlasnie ta "ludowosc" tej ksiazki jest taka ukrainska. Glebsze tresci i refleksje sa, ale wypowiadane sa polgebkiem, na marginesie, niesmialo, jakby od niechcenia, mozna je latwo przeoczyc. Denerwowaly mnie natomiast te niezwykle luzne obyczaje kobiet i jakies niepisane "prawo mezczyzn do kobiet", a raczej jakis rzekomy obowiazek kobiet dzieleniem sie swym cialem z mezczyznami, w tym temacie wplyw sowiecki i robotniczy byl bardzo wyrazny. Mezczyzni musza przeciez "miec" kobiety bo w przeciwnym razie ktos zacznie podejrzewac ze nie sa "prawdziwymi" mezczyznami. Tu nasz autor wyszedl troche niedojrzale i na macho, ale pamietajmy se ta ksiazka nijak nie wpisuje sie w obecny dyskurs intelektualny na zachodzie. Jest kompletnie poza nim, co jest jednoczesnie zrodlem jej atrakcyjnosci.

Nie czytalem innych recenzji, pisze na swiezo, zaraz po przeczytaniu. Autor ma momenty genialne, w pewnych chwilach odczuwa sie poryw takiego talentu i takiego natchnienia ktore zdarzaja sie tylko pisarzom najwybitniejszym. Tlumacz z pewnoscia mial wielka frajde przy pracy nad takim tekstem. Ale poza tymi momentami czytelnik gubi sie w zygzakach i labiryntach owych...

Trochę mi z Mezopotamią nie po drodze- gdzie Rzym, a gdzie Krym. Choć narracja bardzo ciekawa, to fabuła kompletnie mi nie odpowiada. Często łapię się na tym, że próbuję czytać powieści aspirujące do portretów lokalnych społeczności i ostatecznie nudzę się opisami wyczynów nizin społecznych. Rzucona w kat jeszcze przed połową.

Trochę mi z Mezopotamią nie po drodze- gdzie Rzym, a gdzie Krym. Choć narracja bardzo ciekawa, to fabuła kompletnie mi nie odpowiada. Często łapię się na tym, że próbuję czytać powieści aspirujące do portretów lokalnych społeczności i ostatecznie nudzę się opisami wyczynów nizin społecznych. Rzucona w kat jeszcze przed połową.

Chyba najbardziej poetycka książka Żadana, którą do tej pory czytałam. I nie chodzi tylko o to , że ostatni rozdział jest zbiorem wierszy , ale o sam styl prozy , jaką reprezentuje we wcześniejszych częściach. Autor przedstawia losy mieszkańców Charkowa w typowy dla siebie sposób. Bohaterowie nie są jednoznacznie dobrzy czy źli, a sam autor nigdy nie ocenia ich wyborów. Jak różni nie byliby bohaterowie - łączy ich jedno- przekonanie, że miłość jest najważniejsza rzeczą w życiu. I jakby ckliwie i tandetnie to stwierdzenie nie brzmiało , Żadan potrafi pisać tak, że czyta się te opowiadania bez cienia żenady.

Chyba najbardziej poetycka książka Żadana, którą do tej pory czytałam. I nie chodzi tylko o to , że ostatni rozdział jest zbiorem wierszy , ale o sam styl prozy , jaką reprezentuje we wcześniejszych częściach. Autor przedstawia losy mieszkańców Charkowa w typowy dla siebie sposób. Bohaterowie nie są jednoznacznie dobrzy czy źli, a sam autor nigdy nie ocenia ich wyborów....

Nostalgiczno-łotrzykowska ballada o ukochanym mieście. Na dziewięć głosów rozpisany portret niegdysiejszego Charkowa. Starych kamienic na przedmieściach. Podwórek zamkniętych pomiędzy nimi. Parków. Skwerów. Blokowisk... Gdzie ludzie kochają się i nienawidzą. Pracują i balują. Przyjaźnią się i dają sobie po gębach.

Wędrujemy z nimi ulicami tej ukraińskiej Mezopotamii, a losy bohaterów płyną niczym charkowskie rzeki, splatając się i rozgałęziając, zabierając nas ze sobą w dziewięć odrębnych opowieści o pragnieniach, nadziejach, potrzebach, a przede wszystkim - o poszukiwaniu miłości.

Napisana piękną, poetycką prozą. Bogata w metafory i dygresje opowieść o codzienności w cieniach i zaułkach wielkiego miasta. Z szelmowskim sznytem, czyli ze wskazaniem na środowisko niegdysiejszej, obecnie już dorosłej, podwórkowej łobuzerki.

Wciągająca, intrygująca i zabawna. Ba! Niejednokrotnie czytelnik śmieje się w głos, gdyż porównania bywają tak obrazowe i trafione w punkt, że nie sposób nie zachichotać. Równie często można się rozczulić, ponieważ w opowieściach o ludziach, którzy swoje prawdziwe uczucia skrywają głęboko pod przeróżnymi maskami, autor potrafi o tychże wewnętrznych emocjach i rozterkach pisać doskonale. O przyjaźni, miłości, lojalności i wierności niepisanemu kodeksowi honorowemu dawnych kumpli z podwórka.

Osiem lat temu z okładem Serhij Żadan napisał książkę-hołd dla rodzinnego miasta.
Zaraz potem przyszła rewolucja 2014 roku i bunt wspieranych przez Rosję separatystów.

Dziś zaś,
śledząc prasowe doniesienia
bezradnie obserwujemy,
jak obraz tego świata przemija.

Zostają gruzy.

Nostalgiczno-łotrzykowska ballada o ukochanym mieście. Na dziewięć głosów rozpisany portret niegdysiejszego Charkowa. Starych kamienic na przedmieściach. Podwórek zamkniętych pomiędzy nimi. Parków. Skwerów. Blokowisk... Gdzie ludzie kochają się i nienawidzą. Pracują i balują. Przyjaźnią się i dają sobie po gębach.

Wędrujemy z nimi ulicami tej ukraińskiej Mezopotamii, a...

Jak "Internat" mnie zachwycił, tak "Mezopotamia" rozczarowała, początek ciekawy a im głębiej tym mniej ciekawie z mniejszym pazurem, zaskoczeniem ... część druga dla mnie nie do przebrnięcia - siermiężne wiersze, ugrzęzłem i nawet nie byłem w stanie przebrnąć tych kilkunastu stron do końca

Jak "Internat" mnie zachwycił, tak "Mezopotamia" rozczarowała, początek ciekawy a im głębiej tym mniej ciekawie z mniejszym pazurem, zaskoczeniem ... część druga dla mnie nie do przebrnięcia - siermiężne wiersze, ugrzęzłem i nawet nie byłem w stanie przebrnąć tych kilkunastu stron do końca

Wyzwanie LC marzec 2022 - książka zza wschodniej granicy lub o krajach z Europy Wschodniej
Ucieszyłam się, kiedy już na pierwszej stronie trafiłam na zdanie:
„Chyba jako jedyni przyjechaliśmy na cmentarz z nieboszczykiem i wyglądaliśmy zupełnie nienaturalnie – jakbyśmy przyszli do sklepu muzycznego z własnym pianinem.”
Przydałoby się trochę ożywczego humoru. Na tej bazie przetrwałam 3 opowiadania i… poddałam się. Wprawdzie dowcip pozostał, ale było tego zbyt mało, aby zneutralizować budzące niechęć postaci unurzane w egzaltowanej mitomanii zalanej alkoholem.
Ani moja stylistyka, ani temat.

Wyzwanie LC marzec 2022 - książka zza wschodniej granicy lub o krajach z Europy Wschodniej
Ucieszyłam się, kiedy już na pierwszej stronie trafiłam na zdanie:
„Chyba jako jedyni przyjechaliśmy na cmentarz z nieboszczykiem i wyglądaliśmy zupełnie nienaturalnie – jakbyśmy przyszli do sklepu muzycznego z własnym pianinem.”
Przydałoby się trochę ożywczego humoru. Na tej bazie...

Część napisana prozą jest ciekawa. Piękny, kwiecisty język, sprawia, że czyta się z przyjemnością. Podobał mi się zabieg z zaczepianiem jednej historii z kolejną. Niemniej jednak odpadłem na ostatniej części. Może nie mam do tego odpowiednich narzędzi, dawno nie czytałem poezji, ale ja z tej części niewiele zrozumiałem.

Część napisana prozą jest ciekawa. Piękny, kwiecisty język, sprawia, że czyta się z przyjemnością. Podobał mi się zabieg z zaczepianiem jednej historii z kolejną. Niemniej jednak odpadłem na ostatniej części. Może nie mam do tego odpowiednich narzędzi, dawno nie czytałem poezji, ale ja z tej części niewiele zrozumiałem.