Jak zwykle u Dostojewskiego: wiele wątków, mnóstwo postaci, dygresje gonią filozoficzne rozważania. Zauważam pewne powtórzenia w stosunku do Zbrodni i kary, a może to potwierdzenia poglądów autora. Znowu rozkminianie, czy jest Bóg, czy go nie ma, a jeśli nie ma, to czy wszystko wolno i człowiek nie jest ograniczony w swoich wyborach? Moralność jako konsekwencja strachu przed bożym gniewem? Jakby zaprzeczenie efektów rozwoju kultury i cywilizacji. Poza tym archaiczny styl, dialogi zupełnie niedzisiejsze i podejrzewam, że i nawet nie niegdysiejsze, ot po prostu musiał autor włożyć w czyjeś usta swoje rozmyślania. Na koniec kłopot z tłumaczeniami. Powieść czytałam i słuchałam w oryginale i na przemian w trzech różnych tłumaczeniach, żadne nie wydało mi się doskonałe (choć najlepsze chyba Adama Pomorskiego). Oceniam na 8, bo dzieło jest monumentalne, tezy do przemyśleń mocne, zadziwiająco wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów.

Jak zwykle u Dostojewskiego: wiele wątków, mnóstwo postaci, dygresje gonią filozoficzne rozważania. Zauważam pewne powtórzenia w stosunku do Zbrodni i kary, a może to potwierdzenia poglądów autora. Znowu rozkminianie, czy jest Bóg, czy go nie ma, a jeśli nie ma, to czy wszystko wolno i człowiek nie jest ograniczony w swoich wyborach? Moralność jako konsekwencja strachu...

Powieść iście monumentalna, jej głębia, złożoność i mądrość pozostaną ze mną na długo. Gdyby nie sposób narracji (który jest typem tutaj mocno mnie irytującym) „Bracia Karamazow” staliby się jedną z moich ukochanych powieści.

Powieść iście monumentalna, jej głębia, złożoność i mądrość pozostaną ze mną na długo. Gdyby nie sposób narracji (który jest typem tutaj mocno mnie irytującym) „Bracia Karamazow” staliby się jedną z moich ukochanych powieści.

Jeden z klasyków wybranych do przeczytania w tym roku. Zdecydowanie było warto.
Przemyślenia:
- propsy dla tłumacza(Adam Pomorski) - książka wydana w 1880 - czyta się zaskakująco dobrze, nie odniosłem wrażenia że język jest archaiczny i nie rozumiem co drugiego zdania
- uniwersalne problemy i rozkminki poruszone w książce - często miałem wrażenie że przeanalizowane znacznie głębiej niż zrobionoby to obecnie
- uderzyła mnie ilość odwołań do innych książek oraz nawiązań autora do polemik które prowadził na łamach prasy/listów
- stworzenie takiej księgi bez pomocy internetu wydaje się niemożliwe

Teraz wypadałoby przeczytać Annę Kareninę albo innych Nędzników.

Jeden z klasyków wybranych do przeczytania w tym roku. Zdecydowanie było warto.
Przemyślenia:
- propsy dla tłumacza(Adam Pomorski) - książka wydana w 1880 - czyta się zaskakująco dobrze, nie odniosłem wrażenia że język jest archaiczny i nie rozumiem co drugiego zdania
- uniwersalne problemy i rozkminki poruszone w książce - często miałem wrażenie że przeanalizowane znacznie...

Bardzo dobrze się czyta. Dużo rzeczy które są komedia pomimo tragedii bohaterów. Nie podobało mi się zakonczenie. Takie trochę aby szybciej skończyć książkę.

Bardzo dobrze się czyta. Dużo rzeczy które są komedia pomimo tragedii bohaterów. Nie podobało mi się zakonczenie. Takie trochę aby szybciej skończyć książkę.

Świetna, choć jest kilka miejsc, które są nieco przydługie (biografia Zosimy i przewód sądowy). Klimat i realizm ubiegłej epoki oraz mentalność ówczesnych ludzi są ogromnymi atutami tej książki. Zestarzała się niestety narracja trzecioosobowa w wersji wszechwiedzącego narratora, który komunikuje się czasem z czytelnikiem. Od psychologicznej strony - arcydzieło.

Świetna, choć jest kilka miejsc, które są nieco przydługie (biografia Zosimy i przewód sądowy). Klimat i realizm ubiegłej epoki oraz mentalność ówczesnych ludzi są ogromnymi atutami tej książki. Zestarzała się niestety narracja trzecioosobowa w wersji wszechwiedzącego narratora, który komunikuje się czasem z czytelnikiem. Od psychologicznej strony - arcydzieło.

Po zakończeniu przez kilka minut nie mogłem z siebie wydusić słowa, nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, gdy skończyła się ta książka. Nigdy, nigdy nie czytałem jeszcze tak głębokiej, mobilizującej do myślenia, pokazującej ludzkie dobro nawet w największym nikczemniku, a zarazem tak świetnej, wciągającej powiesci. W internecie wydziałem debatę pt. "Is Brothers Karamazow the best book ever written" - myślę, że wiele osób wesprze tę tezę.

Po zakończeniu przez kilka minut nie mogłem z siebie wydusić słowa, nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, gdy skończyła się ta książka. Nigdy, nigdy nie czytałem jeszcze tak głębokiej, mobilizującej do myślenia, pokazującej ludzkie dobro nawet w największym nikczemniku, a zarazem tak świetnej, wciągającej powiesci. W internecie wydziałem debatę pt. "Is Brothers Karamazow the...

Jest to absolutnie epicka lektura. Myślę, że mogę ją porównać rozmachem do Nędzników czy Anny Kareniny. Dostojewski porusza mnóstwo problemów, które dotykają i współczesnych ludzi, co pokazuje jak uniwersalne one są na przestrzeni wieków. Niesamowite portrety psychologiczne bohaterów, pogłębione, czuje się, jakby były to żywe postaci. Wszystkie rozterki są przeanalizowane z każdego możliwego kąta co wprawia czytelnika w refleksję nad tym, jak bardzo świat nie jest czarno-biały.
To, że książka ma prawie 900 stron jest tylko wisienką na torcie. Pozwala się to zaglębić w świat przedstawiony bez reszty, zżyć z bohaterami i przeżywać historię tak, jakby dotykała ona nas personalnie.
Gorąco polecam

Jest to absolutnie epicka lektura. Myślę, że mogę ją porównać rozmachem do Nędzników czy Anny Kareniny. Dostojewski porusza mnóstwo problemów, które dotykają i współczesnych ludzi, co pokazuje jak uniwersalne one są na przestrzeni wieków. Niesamowite portrety psychologiczne bohaterów, pogłębione, czuje się, jakby były to żywe postaci. Wszystkie rozterki są przeanalizowane z...

Ostatnia książka wydana przez Dostojewskiego, która jest świetnym zwieńczeniem jego trudności. W trakcie czytania książka podsunęła mi pytania, na które nie wiedziałem, że szukam odpowiedzi.

Ostatnia książka wydana przez Dostojewskiego, która jest świetnym zwieńczeniem jego trudności. W trakcie czytania książka podsunęła mi pytania, na które nie wiedziałem, że szukam odpowiedzi.

Monumentalne dzieło, choć chyba zbyt monumentalne... Wybitne fragmenty (opisy stanów psychicznych bohaterów, Wielki inkwizytor, Ilusza itp) przeplatają się z przegadanymi i nieistotnymi (starzec Zosim, odwiedziny w stylu Bułhakowa). Dostojewski był wielkim intelektualistą, aczkolwiek jego styl pisarski nie zachwycił mnie tak, jak treść jego ostatniej powieści.

Monumentalne dzieło, choć chyba zbyt monumentalne... Wybitne fragmenty (opisy stanów psychicznych bohaterów, Wielki inkwizytor, Ilusza itp) przeplatają się z przegadanymi i nieistotnymi (starzec Zosim, odwiedziny w stylu Bułhakowa). Dostojewski był wielkim intelektualistą, aczkolwiek jego styl pisarski nie zachwycił mnie tak, jak treść jego ostatniej powieści.

EDIT: Już po przeczytaniu książki i napisaniu recenzji dowiedziałam się, że to wydanie wydawnictwa Wydawnictwo MG jest bardzo okrojone i brakuje w nim co najmniej jednego rozdziału. Żałuję, że zostałam tego pozbawiona z winy wydawnictwa.

"Bracia Karamazow" Fiodor Dostojewski.

„Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego, to pierwsza powieść tego znanego na całym świecie pisarza, którą przeczytałam i którą w dodatku recenzuję. Już samo nazwisko autora onieśmiela. A napisanie recenzji jego książki jest tym bardziej stresujące. Zwłaszcza, że same szacowne autorytety, takie jak Albert Einstein i Zygmunt Freud uznali tę powieść „za jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej”. A gdzie ja do nich, marny żuczek?

Dlaczego jeszcze nigdy nie przeczytałam żadnej książki Fiodora Dostojewskiego? No właśnie, dlaczego? Przyznam się, że po cichu myślałam, że tak znamienity pisarz, jak Fiodor Dostojewski pisze tak mądre książki, że z pewnością ich nie zrozumiem, a co za tym idzie bardzo się wynudzę. I to mnie trochę przerażało i równocześnie odstręczało od jego twórczości. W końcu się odważyłam… i nie żałuję. A właściwie żałuję, że nie czytałam do tej pory Dostojewskiego.
I teraz spróbuję wyrazić swoją skromną opinię na temat jednej z jego powieści.

Fiodor Pawłowicz Karamazow był dwukrotnym wdowcem i ojcem trzech synów: Dymitra, z pierwszego małżeństwa z Adelajdą Miasow pochodzącą z zamożnej szlacheckiej rodziny oraz Iwana i Aleksego, z drugiego małżeństwa z Zofią Iwanowną, biedną sierotą, wychowanką wdowy po generale Worochow. Nie można tu również nie wspomnieć o czwartym, nieślubnym synie Fiodora Pawłowicza Karamazowa, czyli Smierdiakowie, występującym trochę w tle, niezbyt wyeksponowanym w powieści, a jednak bardzo ważnym ze względu na to, co uczynił.
Według biografki Fiodora Dostojewskiego, Sylwi Frołow, pierwowzorem ojca rodziny Karamazowów, imiennika autora, czyli Fiodora Pawłowicza Karamazowa był w rzeczywistości ojciec Fiodora Dostojewskiego – Michaił Dostojewski. Podobieństwa dotyczą charakteru obu ojców, ich lubieżności, chciwości, skąpstwa, rozpustnego stylu życia oraz okrucieństwa w traktowaniu swoich bliskich, ich statusu cywilnego – obydwaj byli wdowcami z kilkorgiem dzieci, a także rodzaju gwałtownej śmierci, jaką ponieśli. Obydwaj zostali zamordowani.

„Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego, to powieść wielowątkowa. W tej jednej powieści zmieszanych jest także kilka gatunków literackich, a więc jest tu kryminał, powieść psychologiczna i filozoficzna. Główny motyw obejmuje życie toczące się wokół wszystkich aktualnych członków rodziny Karamazowów w gronie ich znajomych bliższych i dalszych, a więc tych, których namiętnie kochali, tych, których szanowali, czy tych, których nienawidzili.

Powieść „Bracia Karamazow” powstawała w okresie rodzącego się komunizmu, przemian społecznych w dziewiętnastowiecznej Rosji, gdy na salony zaczęły wkraczać idee Karola Marksa. Czasami czuć tu na plecach oddech komunistycznej walki klas, walki z poniżeniem i biedą, nierówności klas społecznych, czyli generalnie - krytyki społeczeństwa klasowego. Czy jednak Dostojewski był zwolennikiem przemian w Rosji według komunistycznych założeń? Niekoniecznie wszystkich, moich zdaniem. Zapewne niektóre te idee doceniał, a zwłaszcza takie, które mogły ulżyć w życiu ludziom biednym, a w szczególności dzieciom, którym poświęcił trochę miejsca w swojej powieści opisując nie raz bardzo drastyczne przypadki okrutnego znęcania się nad dziećmi przez ludzi uprzywilejowanych, a nawet przez ich własnych rodziców. Dostojewskiego bolał również los zwierząt, niejednokrotnie nie mniej okrutnie traktowanych przez swoich właścicieli. „Czy wytłumaczysz mi teraz, bracie ty mój, pokorny i słodki sługo Boży, na co i po co potrzebne są takie potworności? Czy w istocie po to, aby się człowiek nauczył odróżnić zło od dobra?”

Dużo miejsca w powieści zajmuje również sprawa religii i wiary w Boga, którą Dostojewski uważa za warunek konieczny i niezbędny w życiu każdego człowieka. „I tak, uznaję z całego serca, uznaję potęgę, mądrość i wielkość Bożą. Wierzę także w cel, jakkolwiek zupełnie dla nas niepojęty, istnienia wszechrzeczy, w porządek, ład i wieczystą harmonię, w którą zlejemy się kiedyś wszyscy i w rozmaite inne pewniki…” A jednak Dostojewski bardzo krytykuje ciemnotę, zabobony, dewocję oraz fanatyzm związane z wypaczonym pojmowaniem religijności.

Według mnie powieść „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego poświęcona jest głównie miłości. Miłości niekoniecznie pięknej, sentymentalnej, czy romantycznej, ale pełnej zazdrości, chorobliwej, wpędzającej w opętańczą potrzebę posiadania kochanej osoby kosztem wszystkiego i wszystkich. Miłości ludzkiej, ułomnej, żądającej ofiar i łez. I również miłości do Boga, chociaż nie bezkrytycznej, tylko rozumnej, pełnej rozważań, wątpliwości i sceptycyzmu. „Ale wahania, ale niepokój, ale walka wewnętrzna wiary z niewiarą to taka męka dla człowieka uświadomionego, jakim ty jesteś, że nieraz wolałby się powiesić”.

Niemniej najbardziej dotkliwie dosięga czytelnika realizm przedstawiony przez Fiodora Dostojewskiego w tej książce. Jego znajomość ludzkiej psychiki, spostrzegawczość i odtwórcze przedstawienie brudu, smrodu i nędzy ludzkiej porusza najgłębsze pokłady naszej duszy. Nie da się tej książki przeczytać szybko, pobieżnie, bez wgłębienia się w filozofię Dostojewskiego, jego postrzegania otaczającej go za jego życia rzeczywistości i przeżywania jej wraz z autorem na bieżąco. Autor zadaje nam tu wiele pytań, na które sami musimy znaleźć odpowiedzi. A powieść „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego wymaga naszego pełnego skupienia i wstrząsa dogłębnie naszymi sumieniami.

Książkę otrzymałam z serwisu Sztukater

EDIT: Już po przeczytaniu książki i napisaniu recenzji dowiedziałam się, że to wydanie wydawnictwa Wydawnictwo MG jest bardzo okrojone i brakuje w nim co najmniej jednego rozdziału. Żałuję, że zostałam tego pozbawiona z winy wydawnictwa.

"Bracia Karamazow" Fiodor Dostojewski.

„Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego, to pierwsza powieść tego znanego na całym świecie...