Posiadam egzemplarz z 1973 roku, mocno już wysłużony, z posklejanymi taśmą kartami, stronicami pobazgranymi kolorowymi flamastrami. Przechodził z rąk do rąk, aż w końcu trafił do mnie na stałe, jako najmłodszej z rodzeństwa. Na początku, gdy jeszcze byłam na bakier z czytaniem, wpatrywałam się tylko w czarnobiałe fotografie. Jest ich bardzo dużo, o dużym formacie, przedstawiające przeróżne sceny z życia opisywanych zwierząt. Z czasem, gdy nauczyłam się czytać, zafascynowały mnie także opisy – raczej zwięzłe, ale rzeczowe i oddające miłość autora do dzikich zwierząt, przyrody, a także pełne ciekawostek. Jaroslaw Holecek nauczony własnym doświadczeniem, zaznacza żeby nie próbować udomawiać dzikich zwierząt. „Mnie osobiście, dla spełnienia moich zamiarów, udało się zdobył młode wilcze szczenię i tak je obłaskawić, że swobodnie poruszało się w obrębie leśniczówki i przybiegało na każde wezwanie. Ze szczeniaka wyrosła wkrótce stateczna wilczyca. Ja i domownicy w roli opiekunów zastępowaliśmy jej rodziców i krewniaków. Przeżyliśmy z nią wiele niezapomnianych chwil, zarówno dobrych, jak i złych. Była najwierniejszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek znałem. Swoje przywiązanie przypłaciła w końcu życiem. Pewnego razu, gdy po dłuższej nieobecności znowu mnie ujrzała, w dzikiej i obłędnej radości pokąsała własny zad i tylne łapy, raniąc się tak dotkliwie, że musiałem ją w końcu zabić. Podobny zwyczaj okaleczania się mają zranione wilki, stając się często ofiarą stada, które podniecone zapachem krwi rozrywa je na strzępy.”
Książka zawiera opisy i fotografie 45 dzikich zwierząt żyjących w Czechach i Polsce – ssaków i ptaków.

Posiadam egzemplarz z 1973 roku, mocno już wysłużony, z posklejanymi taśmą kartami, stronicami pobazgranymi kolorowymi flamastrami. Przechodził z rąk do rąk, aż w końcu trafił do mnie na stałe, jako najmłodszej z rodzeństwa. Na początku, gdy jeszcze byłam na bakier z czytaniem, wpatrywałam się tylko w czarnobiałe fotografie. Jest ich bardzo dużo, o dużym formacie,...

Album trochę trąci myszką, zwłaszcza jeśli chodzi o poligrafię. Ale nie bądźmy wymagający, w końcu książka ma ponad 40 lat. Ale, jak to bywa u naszych południowych sąsiadów, kiedy biorą się za albumy przyrodnicze (i nie tylko) można się spodziewać profesjonalizmu. Autor przedstawił w albumie plon swoich "polowań" z aparatem w ponad 40 rozdziałach - minimonografiach dotyczących zwierząt, któe można spotkać Czechach, ale i w Polsce. Świetne zdjęcia sów, lisów, borsuków, zajęcy, koszatek, orzesznic, wiewiórek etc. Do każdego rozdziału dodany jest krótki, ale bardzo przystępny opis zwyczajów fotografowanych zwierząt. Współcześni malkontenci mogą wybrzydzać, że brak koloru, że same czarno-białe zdjęcia, że nie kreda etc., ale ja wolę takie zdjęcia, nawet jeśli czasem mają niewielkie mankamenty, kiedy wiem, że autor miał do dyspozycji bardzo toporny sprzęt w porównaniu z tym, czym dysponujemy dziś, film fotograficzny z ograniczoną ilością klatek a w domu nie dysponował Photoshopem, w którym mógł dokonać korekty, o jakiej owe 40 lat temu nikomu się nie śniło.

Album trochę trąci myszką, zwłaszcza jeśli chodzi o poligrafię. Ale nie bądźmy wymagający, w końcu książka ma ponad 40 lat. Ale, jak to bywa u naszych południowych sąsiadów, kiedy biorą się za albumy przyrodnicze (i nie tylko) można się spodziewać profesjonalizmu. Autor przedstawił w albumie plon swoich "polowań" z aparatem w ponad 40 rozdziałach - minimonografiach...