Noc wyroczni

Powieść w powieści, w tej powieści jeszcze kilka powieści - "Noc wyroczni" to prawdziwa postmodernistyczna powieść szkatułkowa. Można w niej nawet zauważyć echo "Podróży po skryptorium". Jedna część wynika z drugiej, ta z kolei daje różne możliwości i otwiera kolejną historię. I na odbiór wcale nie wpływa negatywnie fakt, że jedna historia jest wyjaśniona od początku do końca, a druga urywa się w połowie. Wręcz przeciwnie - ten zabieg daje czytelnikowi możliwość "napisania" własnego zakończenia. Jak powiedział bohater powieści, John, do swojego przyjaciela: "Myśli są rzeczywistością. Słowa są rzeczywistością. Wszystko, co ludzkie, jest rzeczywistością; czasami wiemy, że coś się wydarzy, nawet jeśli nie uświadamiamy sobie swojej wiedzy. Żyjemy w teraźniejszości, ale przez cały czas tkwi w nas przyszłość. Może o tym opowiada całe pisarstwo, Sid. Nie opisuje zdarzeń z przeszłości, lecz prowokuje zdarzenia, które dopiero zajdą".

Powieść w powieści, w tej powieści jeszcze kilka powieści - "Noc wyroczni" to prawdziwa postmodernistyczna powieść szkatułkowa. Można w niej nawet zauważyć echo "Podróży po skryptorium". Jedna część wynika z drugiej, ta z kolei daje różne możliwości i otwiera kolejną historię. I na odbiór wcale nie wpływa negatywnie fakt, że jedna historia jest wyjaśniona od początku do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ha! Auster po raz kolejny dowodzi, że fikcja może być tak przyjemna i tajemnicza, że za żadne skarby nie chce się wracać do ponurej, zgniłej szarości dnia codziennego. Moim zdaniem jedna z lepszych pozycji w katalogu niedocenianego, moim skromnym zdaniem, pisarza. Obowiązkowa lektura dla miłośników "Trylogii Nowojorskiej"

Ha! Auster po raz kolejny dowodzi, że fikcja może być tak przyjemna i tajemnicza, że za żadne skarby nie chce się wracać do ponurej, zgniłej szarości dnia codziennego. Moim zdaniem jedna z lepszych pozycji w katalogu niedocenianego, moim skromnym zdaniem, pisarza. Obowiązkowa lektura dla miłośników "Trylogii Nowojorskiej"

Pokaż mimo to

Książka przeciętna. Nie było w niej nic, co by mnie urzekło. Książka jest opowieścią, rodzajem pamiętnika z życia bohatera, rozgrywającym się między 18 września, a 1 października. Bohater uznaje te dni, jako przełomowe dla siebie. Ciekawy jest opis tworzenia książki przez autora, gdzie fikcja literacka przez niego stwarzana przenika rzeczywistość i na odwrót. Książka zawiera w sobie dwie książki i dużą liczbę odsyłaczy, które opowiadają wydarzenia wcześniejsze. Książka mnie rozczarowała,

Książka przeciętna. Nie było w niej nic, co by mnie urzekło. Książka jest opowieścią, rodzajem pamiętnika z życia bohatera, rozgrywającym się między 18 września, a 1 października. Bohater uznaje te dni, jako przełomowe dla siebie. Ciekawy jest opis tworzenia książki przez autora, gdzie fikcja literacka przez niego stwarzana przenika rzeczywistość i na odwrót. Książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Przeciekawa". Nie wiem, jak inaczej określić dzieło Paula Austera. Nie do końca zrozumiała i dość tajemnicza, aczkolwiek napisana świetnym językiem i ze smakiem. Zdecydowanie przekonała mnie do Pana Austera i właśnie pędzę do biblioteki po jego kolejne książki.

"Przeciekawa". Nie wiem, jak inaczej określić dzieło Paula Austera. Nie do końca zrozumiała i dość tajemnicza, aczkolwiek napisana świetnym językiem i ze smakiem. Zdecydowanie przekonała mnie do Pana Austera i właśnie pędzę do biblioteki po jego kolejne książki.

Pokaż mimo to

Niestety niewypał. No cóż, każdemu autorowi się zdarza, tylko po co wydawca to wydaje. Ostatnio pisałem o tym opiniując "Opętanych" Gombrowicza. Szkoda, bo to autor nie tylko "Trylogii nowojorskiej", lecz i mojego ukochanego "Timbukte". Zawiodła i forma, i treść. Czytelnika męczą superdługie i superliczne przypisy, w których toczy się uzupełniająca akcja, a potrójna akcja powoduje w głowie czytelnika "kociokwik", tym bardziej, że wszyscy i wszędzie są pisarzami, którzy piszą.... itd
Nie polecam.

Niestety niewypał. No cóż, każdemu autorowi się zdarza, tylko po co wydawca to wydaje. Ostatnio pisałem o tym opiniując "Opętanych" Gombrowicza. Szkoda, bo to autor nie tylko "Trylogii nowojorskiej", lecz i mojego ukochanego "Timbukte". Zawiodła i forma, i treść. Czytelnika męczą superdługie i superliczne przypisy, w których ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka już nie nowa, ale jeśli ktoś ją znajdzie niech kupuje i się lubuje w fabule.

Książka już nie nowa, ale jeśli ktoś ją znajdzie niech kupuje i się lubuje w fabule.

Pokaż mimo to

Wszystko tak poplątane, że ostatecznie nie wiem do końca o co w tej książce chodzi. Spójność fabuły szczególnie jest zaburzana przez długie przypisy, które czasem ciągną się na trzy strony. Nie lepiej było już po prostu opisać to ciągiem w samej książce? Nie polecam

Wszystko tak poplątane, że ostatecznie nie wiem do końca o co w tej książce chodzi. Spójność fabuły szczególnie jest zaburzana przez długie przypisy, które czasem ciągną się na trzy strony. Nie lepiej było już po prostu opisać to ciągiem w samej książce? Nie polecam

Pokaż mimo to

Znakomita lektura! Od początku do końca panowanie nad materią powieści, poruszanie istotnych kwestii w didaskaliach, by na końcu dowalić emocjonującą końcówkę. A to wszystko rozgrywa się głównie w umyśle głównego bohatera, w pisanej przez niego powieści oraz w dialogach.
Historia jest wciągająca i przejmująca, choć przyznam się, w ramach subiektywnego drobiazgu, że inaczej bym rozwiązał końcówkę (biorąc pod uwagę, to co zrobiła bohaterowi żona). Długotrwałego okłamywania i zdradzania nie można tak prostu wybaczyć, zwłaszcza, że pomimo w zasadzie permanentnego dialogu wewnętrznego nie dowiadujemy się, dlaczego nasz antagonista tak bardzo kochał żonę, poza banalnym, romansowym faktem, że "zakochał się od pierwszego wejrzenia". Tutaj jest jedyny dla mnie zgrzyt i dlatego nie daję maksymalnej oceny. Cała reszta na piątkę.

Znakomita lektura! Od początku do końca panowanie nad materią powieści, poruszanie istotnych kwestii w didaskaliach, by na końcu dowalić emocjonującą końcówkę. A to wszystko rozgrywa się głównie w umyśle głównego bohatera, w pisanej przez niego powieści oraz w dialogach.
Historia jest wciągająca i przejmująca, choć przyznam się, w ramach subiektywnego drobiazgu, że inaczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

powieść w powieści, o tym jak myśl zamienia się w słowo, wybiega nam na przeciw i staje się ciałem. pochłaniająca zdolność narracyjna.

powieść w powieści, o tym jak myśl zamienia się w słowo, wybiega nam na przeciw i staje się ciałem. pochłaniająca zdolność narracyjna.

Pokaż mimo to

Zawiodłam się na tej książce.

Jako że znam kilka innych książek Paula Austera ("Trylogia Nowojorska", "Niewidzialne" o której to książce pisałam tutaj: http://anhelli-anhelli.blogspot.com/2012/09/niewidzialne-paul-auster-pisarstwo-nie.html) - miałam więc niejakie rozeznanie w stylu tego pisarza.

Podoba mi się jego swobodny tok prowadzenia narracji, którą umiejętnie wplata w fabułę, wprawiając czytelnika w stan zawieszenia pomiędzy niebem a ziemią. Taka swobodna paplanina, coś w stylu Woody Allena, tyle że na łagodniejszą, nostalgiczno-romantyczną nutę. Niestety atuty Austera, które doceniłam w innych jego książkach, a więc rozbudowane zdania, dogłębna analiza postaci, szczegółowy opis ich życiorysów, poglądów, odczuć, w tej konkretnej książce wydały mi się płaskie, nijakie, wręcz naciągane. Autor potraktował przypisy jako odrębną część książki, rozpraszając niepotrzebnie uwagę zbyt częstymi dygresjami. Także trafne i błyskotliwe poczucie humoru, wplatane do fabuły w poprzednich jego książkach, tutaj wydały mi się niewypałami, wymuszonym rechotem wypalonej inwencji twórczej, która na siłę próbuje zaskoczyć, rozśmieszyć, zaszokować.

Całość historii, opisującej krótki okres z życia gł. bohatera -- skądinąd znowuż "pisarza" -- kiedy to po długiej rekonwalescencji stara się rozbudzić w sobie na nowo pasję twórczą, kręci się wokół błękitnego zeszytu Made in Portugal, który zdaje się wpływać w magiczny sposób na jego właściciela. W jaki sposób, nie sposób tego inaczej opisać jak: odrywając go od rzeczywistości, a więc od swej żony, przyszłej matki, przyjaciela (również "pisarza"), a nawet od samego siebie. Główny bohater opisuje rzekomo fikcyjną postać (i znowuż związaną z "pisarstwem"), która pod wpływem nieprzewidzianego zdarzenia, cudem uchodząc z życiem, postanawia definitywnie zmienić swoje życie. Porzuca więc swą żonę, dom, pracę, przyjaciół i wyjeżdża do Kansas City, aby zacząć wszystko od nowa. Twórca owej historii, nie zdaje sobie jednak sprawy, że pisząc tę opowieść powiela ten sam schemat co gł. bohater, pakując się w te same rozterki, problemy, etc. Inaczej mówiąc: "poplątanie z pomieszaniem". Przyznaję, że liczyłam na jakąś głębszą myśl kryjącą się pod tym "trójwymiarowym" zabiegiem, ale podobnież jak w przypadku Matrioszki, także i tutaj, na samym końcu, zostałam z niczym.

Książka Austera nie przypadła mi do gustu, niedawna lektura pozycji "Niewidzialne", skusiła mnie do głębszego zapoznania się z tym autorem, tymczasem jedyne co dostałam, to kiepskiej jakości, naciąganą opowiastkę, którą można by ująć w dwóch zdaniach, rozciągniętą na dwustu' stronach niczym zbyt cienko rozsmarowane masło na zjełczałej kromce chleba. Rozwiązanie historii z góry wydawało się oczywiste, postacie były mdłe, nieprzekonywujące, porównania jak i sam proustowski styl opisywania świata, męczący.
Wprawdzie nie mówię Paulowi definitywnego "Nie", bo jak to bywa często w życiu pisarza, nawet najlepszy twórca miewa wzloty i upadki, niemniej odtąd będę podchodzić do jego twórczości ostrożnie. Miejmy nadzieję, że next time pozytywnie mnie zaskoczy i kolejna recenzja, będzie zasługiwać na dłuższy tekst na moim blogu. Tym razem jednak odradzam lekturę. Szkoda czasu.

Zawiodłam się na tej książce.

Jako że znam kilka innych książek Paula Austera ("Trylogia Nowojorska", "Niewidzialne" o której to książce pisałam tutaj: http://anhelli-anhelli.blogspot.com/2012/09/niewidzialne-paul-auster-pisarstwo-nie.html) - miałam więc niejakie rozeznanie w stylu tego pisarza.

Podoba mi się jego swobodny tok prowadzenia narracji, którą umiejętnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to