Nie jestem docelowym odbiorcą "The Order of the Poison Oak". Co nie zmienia faktu, że przeczytałem książkę z przyjemnością. Tym bardziej, że Hartinger lepiej niż w "Geography Club" potrafił wyważyć edukację z rozrywką. Oczywiście miał już zadanie ułatwione. "Geography Club" miało młodym czytelnikom pokazać, jak radzić sobie z własną orientacją seksualną, miało afirmować ich jako jednostki i pokazać, że nie są sami, że są ludzie, którzy ich rozumieją, do których mogą się zwrócić o pomoc. Mając ten problem z głowy, Hartinger mógł więcej czasu poświęcić perypetiom głównego bohatera. Owszem, aspekt edukacyjny jest wciąż wyraźnie obecny (przez wprowadzenie wątku dzieci, które przeżyły pożary),ale ubrany został w przystępne szaty interesujących (z czysto rozrywkowego punktu widzenia) przypowieści. Hartinger z werwą i humorem opowiada o tym, jak to jest być nastolatkiem odpowiedzialnym za dzieci na letnim obozie, który jednocześnie musi radzić sobie z własnymi skomplikowanymi emocjami. Jest to na tyle sympatyczna książeczka, że naprawdę żałowałem, że tak szybko się skończyła. Jestem przyzwyczajony do lektur, które czytam dniami jeśli nie tygodniami. "The Order of the Poison Oak" można spokojnie skończyć w ciągu jednego wieczoru.

Nie jestem docelowym odbiorcą "The Order of the Poison Oak". Co nie zmienia faktu, że przeczytałem książkę z przyjemnością. Tym bardziej, że Hartinger lepiej niż w "Geography Club" potrafił wyważyć edukację z rozrywką. Oczywiście miał już zadanie ułatwione. "Geography Club" miało młodym czytelnikom pokazać, jak radzić sobie z własną orientacją seksualną, miało afirmować ich...