Pomijając doniosły fakt, że autorka podejmuje temat niezwykle ważny i istotny we współczesnym, starzejącym się społeczeństwie Polski, Europy i Świata, należy jej się wielkie uznanie za próbę zmierzenia się z twórczością nieco zapomnianej już Marii Kuncewiczowej. Powiedziałabym że młody wiek autorki działa na jej korzyść w modnisiu do interpretacji dzieł Marii Kuncewiczowej, ponieważ dostrzega w nich jakby o wiele więcej niż dotychczas widziałam ja sama. Przed wszystkim zwraca uwagę na to, że w dziełach Kuncewiczowej można szukać pewnych motywów, toposów, symboli i za to należy się autorce największe uznanie. Motyw starości? Pomysł ciekawy, a jego wykonanie jakże solidne i … zaskakujące. Kuncewiczowa pisała o starości!!! Taka pierwsza myśl nasuwa się po przeczytaniu książki Pani Ilony Gołębiewskiej. I pisała w sposób niezwykle wrażliwy, trafny i … realistyczny. W jej książkach znajdziemy starców takich jakimi widziała ich sama Kuncewiczowa. Co jest istotne, im pisarka była starsza, tym więcej uwagi poświęcała starości i próbowała ją scharakteryzować. Mówiła i pisała o starości jak o naturalnej kolei ludzkiego życia – starość zawsze była, jest i będzie wpisana w naturę człowieka. Starość w ujęciu Marii Kuncewiczowej jest darem od losu, ponieważ nie każdy może jej doświadczyć, kiedy śmierć za wcześnie przerwie życie. Człowiek w swojej starości jest bogatszy umysłowo, mentalnie i emocjonalnie o te wszystkie wydarzenia, ludzi i miejsca, które były obecne w jego życiu. Słowa pisane przez Marię Kuncewiczową są o tyle prawdziwe, że ona sama dożyła sędziwej starości. Ponadto była to samotna starości, bez ukochanego męża i syna u boku, ale za to w domu, który był wielką ostoją w życiu kobiety, walczącej od samego początku o swoje miejsc na Ziemi. Była to również walka o godne przeżywanie starości, które w przypadku Marii Kuncewiczowej wiązało się z kontynuowaniem pisarstwa, które było dla niej niezależne od metryki. Książka Ilony Gołębiewskiej jest niezwykle cenną i imponującą pozycją wydawniczą, którą powinien przeczytać każdy z nas, aby ułatwić sobie przygotowanie się do swojej własnej starości.

Pomijając doniosły fakt, że autorka podejmuje temat niezwykle ważny i istotny we współczesnym, starzejącym się społeczeństwie Polski, Europy i Świata, należy jej się wielkie uznanie za próbę zmierzenia się z twórczością nieco zapomnianej już Marii Kuncewiczowej. Powiedziałabym że młody wiek autorki działa na jej korzyść w modnisiu do interpretacji dzieł Marii Kuncewiczowej,...

Książka jak najbardziej godne polecenia, tym bardziej, że jest interdyscyplinarnym spojrzeniem na obraz starości zarówno na przestrzeni historii, na kartach szeroko pojętej literatury, jak również w twórczości znakomitej polskiej pisarki Marii Kuncewiczowej. Autorka ukazuje w kontekście jednostkowym i społecznym różnorodne sposoby rozumienia starości. Książka stanowi pewny fenomen na polskim rynku wydawniczym, ponieważ nie tylko odnosi się do ukazania starości jako procesu biologicznego, społecznego, psychologicznego i kulturowego, ale przede wszystkim przedstawia sposoby rozumienia starości na przestrzeni wieków, ukazywania jej na odmienne sposoby w literaturze, aż wreszcie daje przykład przekrojowego pojmowania starości na przykładzie dzieł Marii Kuncewiczowej. Autorka w idealny sposób łączy rozważania literackie z naukowymi, czym daje wyraz dojrzałości swojego myślenia, pomimo tak młodego wieku. Książka momentami wzrusza, ciekawi, rozmiesza, zadziwia, ukazując zarazem ludzkie życie z perspektywy starości, która przestaje już być tematem tabu. Ta książka na pewno się do tego przyczynia. Serdecznie polecam do przeczytania!

Książka jak najbardziej godne polecenia, tym bardziej, że jest interdyscyplinarnym spojrzeniem na obraz starości zarówno na przestrzeni historii, na kartach szeroko pojętej literatury, jak również w twórczości znakomitej polskiej pisarki Marii Kuncewiczowej. Autorka ukazuje w kontekście jednostkowym i społecznym różnorodne sposoby rozumienia starości. Książka stanowi pewny...

Autorka napisała książkę na temat ważny i potrzebny. Przedmiotem analizy uczyniła twórczość wielkiej polskiej pisarki, Marii Kuncewiczowej, dziś można by powiedzieć „wielkiej zapomnianej”. A szkoda, gdyż to wrażliwa erudytka, która była nie tylko świadkiem epoki, w której żyła, ale także stawiała jej diagnozę i wskazywała kierunki terapii. Przede wszystkim zaś była humanistką, doskonałą obserwatorką, którą poruszał człowieczy los. Każda z jej książek jest tego wymownym dowodem.
Książka została napisana z dużą kulturą, dobrą znajomością analizowanego zagadnienia, językiem jasnym i klarownym. Autorka dała również dowód swej erudycji, pasji oraz umiejętności kojarzenia i wiązania faktów, mających swe źródło w różnych dziedzinach naukowych. Pozwoliło to na zbudowanie szerokiego kulturowego kontekstu, na tle którego autorka rozpatruje tytułowy problem. Wielkim plusem tej książki jest wielostronne spojrzenie na problem starości, który postrzegany jest jako naturalny etap w życiu człowieka. I tak też widziała go Maria Kuncewiczowa, wskazując na jego blaski i cienie.
(Z recenzji Prof. dr hab. Teresy Zaniewskiej)

Autorka napisała książkę na temat ważny i potrzebny. Przedmiotem analizy uczyniła twórczość wielkiej polskiej pisarki, Marii Kuncewiczowej, dziś można by powiedzieć „wielkiej zapomnianej”. A szkoda, gdyż to wrażliwa erudytka, która była nie tylko świadkiem epoki, w której żyła, ale także stawiała jej diagnozę i wskazywała kierunki terapii. Przede wszystkim zaś była...