Zabawy poufne były moim najwierniejszym kompanem podczas ostatnich miesięcy, gdy akurat musiałam przemieścić się tramwajem. Krótka forma idealnie się tu sprawdziła.

Osiecka żongluje słowem tak sprawnie, że aż nie chce się wierzyć, że tak celnie można formułować swoje myśli. Forma i sposób podania przypomina mi podcast “Ja i moje przyjaciółki idiotki” dlatego serdecznie polecam wszystkim fanom Asi Okuniewskiej!

Bystra, spostrzegawcza, pełna humoru i sarkazmu Osiecka przekazuje nam swoje spostrzeżenia i rady w sprawie relacji damsko-męskich. Robi to w sposób niezwykle bezpośredni, ale jednocześnie precyzyjny i lekki. Czytając niektóre z nich wyraźnie czujemy przerysowanie bohaterów i groteskowość sytuacji, innym razem Osiecka pozostawia zakończenie otwarte, skłaniając nas do refleksji nad omawianym tematem.

To książka, do której chce się wracać! Pomimo upływu lat, podejmowane przez autorkę tematy są boleśnie aktualne :)

Zabawy poufne były moim najwierniejszym kompanem podczas ostatnich miesięcy, gdy akurat musiałam przemieścić się tramwajem. Krótka forma idealnie się tu sprawdziła.

Osiecka żongluje słowem tak sprawnie, że aż nie chce się wierzyć, że tak celnie można formułować swoje myśli. Forma i sposób podania przypomina mi podcast “Ja i moje przyjaciółki idiotki” dlatego serdecznie...

arcydzieło. Osiecka jest moim natchnieniem.

arcydzieło. Osiecka jest moim natchnieniem.

Z próbką twórczości Agnieszki Osieckiej miałam do czynienia w "Listach na wyczerpanym papierze" i pamiętam, że wtedy bardzo mi się spodobało.

Początkowo myślałam, że tak będzie i tym razem. "Zabawy poufne" to zbiór felietonów, o relacjach damsko-męskich i po prostu o życiu napisanych z przymrużeniem oka, a jednocześnie tak prawdziwych. Felietony te są napisane w formie mini historyjek z morałem. Pełne humoru, tym bardziej, że rozgrywają się w czasach PRL-u. Osiecka udowadnia, że mimo, iż te czasy minęły ludzie nadal są tacy sami.

Mimo tego, gdzieś tak po 3/4 książki felietony te zaczynają się jakoś "rozjeżdżać". Miałam problem ze zrozumieniem morałów płynących z historii, a żarty przestały mnie bawić. Może to przez ilość felietonów, bo co za dużo to niezdrowo. Wpływ na to miała też postać profesora Amy'ego, którego pierwowzorem była psycholog Amy Navarro. Moim zdaniem ta postać nie wnosiła do felietonów nic poza tym, że chwilami była niezwykle irytująca i było jej tam za dużo.

Mimo to bardzo polecam "Zabawy poufne" i myślę, że jeszcze kiedyś sięgnę po coś spod pióra Agnieszki Osieckiej.

Z próbką twórczości Agnieszki Osieckiej miałam do czynienia w "Listach na wyczerpanym papierze" i pamiętam, że wtedy bardzo mi się spodobało.

Początkowo myślałam, że tak będzie i tym razem. "Zabawy poufne" to zbiór felietonów, o relacjach damsko-męskich i po prostu o życiu napisanych z przymrużeniem oka, a jednocześnie tak prawdziwych. Felietony te są napisane w formie...

Kapitalne, pełne inteligentnego poczucia humoru na wysokim poziomie, felietony Osieckiej! Czyta się rewelacyjnie, jednym tchem!

Kapitalne, pełne inteligentnego poczucia humoru na wysokim poziomie, felietony Osieckiej! Czyta się rewelacyjnie, jednym tchem!

Osiecka nosi metafizyczny tornister pełen spojrzenia na relacje damsko-męskie, otwiera go przed nami, i co? I Trafia w punkt! Z przekąsem, humorem i błyskotliwością. Uśmiałam się!

Kuracja Osieckiej na życie? "Stosować końskie dawki szaleństwa, choćby miało się palnąć jakieś głupstwo.(...)Działajmy dla nas samych, żebyśmy nie czuły się jak zimowa marchew.(...) Zatem dziewczyny i kobiety! Trochę szczęścia, trochę życia! Trochę wiosny wiosną! Zima nasza, wiosna nasza, niech nas cena nie odstrasza". Tak jest!

Osiecka nosi metafizyczny tornister pełen spojrzenia na relacje damsko-męskie, otwiera go przed nami, i co? I Trafia w punkt! Z przekąsem, humorem i błyskotliwością. Uśmiałam się!

Kuracja Osieckiej na życie? "Stosować końskie dawki szaleństwa, choćby miało się palnąć jakieś głupstwo.(...)Działajmy dla nas samych, żebyśmy nie czuły się jak zimowa marchew.(...) Zatem...

Lekka i chwilami zabawna a chwilami z refleksją dość dobrze ukrytą opowieść. Dokładnie taka jaka była pani Agnieszka Osiecka, a przynajmniej jaką ją ja sobie wyobrażam, bo przecież nie znałam jej osobiście. Ten poufny zbiór opowieści czytało mi się wyjątkowo dobrze i polecam ją każdemu. Jest i zabawnie i wcale niegłupio.

Lekka i chwilami zabawna a chwilami z refleksją dość dobrze ukrytą opowieść. Dokładnie taka jaka była pani Agnieszka Osiecka, a przynajmniej jaką ją ja sobie wyobrażam, bo przecież nie znałam jej osobiście. Ten poufny zbiór opowieści czytało mi się wyjątkowo dobrze i polecam ją każdemu. Jest i zabawnie i wcale niegłupio.

Ta mała książeczka, mieszcząca się z łatwością w torebce, zawiera aż ponad 50 krótkich, zabawnych felietonów o zawirowaniach i relacjach miłosno-towarzyskich, kobiet i mężczyzn w różnych konfiguracjach. Czytałam może zbyt długo, bo z przerwami. Felietony, jak na autorkę przystało, dowcipne z nutką ironii. Ukazywały się w miesięczniku "Magazyn Rodzinny" w latach PRL-u. Mimo to, pokazane scenki/tematy są ponadczasowe, aktualne. Nie jest to poradnik.
Agata Passent - córka Agnieszki Osieckiej tak je podsumowała:
"Choć epoka, którą z kronikarską dokładnością uwieczniła autorka, minęła i nie ma już Pewexów, a walerianę zastąpił prozac, zaś marząc o wakacjach, marzymy bardziej o Seszelach niż Pilawkach, to problemy rodzinno-łóżkowe pozostają bez zmian. Dalej rywalizujemy z teściową, męczymy się z maminsynkami, a panowie stają się coraz mniej rycerscy. Dziś jednak felietony te zyskały nowy kontekst. Księgarnie zalane są poradnikową literaturą quasipsychologiczną. Teksty zaś drwią nie tylko z tego typu hochsztaplerskich porad, ale i z psychoterapii jako takiej".
Uwielbiam Agnieszkę Osiecką, jej osobowość i twórczość. Zdecydowanie wolę jednak jej piosenki i poezję.

Ta mała książeczka, mieszcząca się z łatwością w torebce, zawiera aż ponad 50 krótkich, zabawnych felietonów o zawirowaniach i relacjach miłosno-towarzyskich, kobiet i mężczyzn w różnych konfiguracjach. Czytałam może zbyt długo, bo z przerwami. Felietony, jak na autorkę przystało, dowcipne z nutką ironii. Ukazywały się w miesięczniku "Magazyn Rodzinny" w latach PRL-u....

wachałam sie między dobrą a bardzo dobrą i nawet nie dlatego ze książka jest zła tylko dlatego że po osieckiej oczekiwałam czegoś wiecej:) ale przeczytać nie zawadzi:)

wachałam sie między dobrą a bardzo dobrą i nawet nie dlatego ze książka jest zła tylko dlatego że po osieckiej oczekiwałam czegoś wiecej:) ale przeczytać nie zawadzi:)

Większość opowiadań jakoś nie przemówiła do mnie, ale zapadł mi w pamięć cytat "prawdziwych przyjaciół poznaje się w szczęściu"

Większość opowiadań jakoś nie przemówiła do mnie, ale zapadł mi w pamięć cytat "prawdziwych przyjaciół poznaje się w szczęściu"

Świetna dowcipna książka, napisana już 30 lat temu, ale myślę, że w wielu przypadkach bardzo aktualna.
Książka składa się z bardzo krótkich rozdziałów.
Wyborna lektura na beztroskie wakacje, czy to w górach czy nad morzem :). Polecam !

Świetna dowcipna książka, napisana już 30 lat temu, ale myślę, że w wielu przypadkach bardzo aktualna.
Książka składa się z bardzo krótkich rozdziałów.
Wyborna lektura na beztroskie wakacje, czy to w górach czy nad morzem :). Polecam !