Główną bohaterką powieści Beaty Ostrowickiej jest Laura, która ma normalną, zwyczajną i kochającą rodzinę...beztroskie, idealne życie.
Wciąż za czymś pędzi chce pomóc swojej siostrze Monice, która zaszła w ciążę, pomaga też Pani Wandzie jest to starsza kobieta u niej dorabia jej matka.
Ma wspaniałego, przystojnego chłopaka Błażeja i najlepszą przyjaciółkę Szarą na, którą zawsze może liczyć, wspiera ją bardzo, a także ufa bezgranicznie.

Beata Ostrowicka to bardzo dobra pisarka napisała wspaniale swoją powieść, bardzo fajnie się czytało, lekkim i przyjemnym językiem napisana książka.
"Przecież cię znam" to życiowa,cudowna i super książka młodzieżowa wciągnęła mnie naprawdę szybko przeczytałam z przyjemnością zadowolona jestem z tej powieści poruszyła mnie za serce.

Główną bohaterką powieści Beaty Ostrowickiej jest Laura, która ma normalną, zwyczajną i kochającą rodzinę...beztroskie, idealne życie.
Wciąż za czymś pędzi chce pomóc swojej siostrze Monice, która zaszła w ciążę, pomaga też Pani Wandzie jest to starsza kobieta u niej dorabia jej matka.
Ma wspaniałego, przystojnego chłopaka Błażeja i najlepszą przyjaciółkę Szarą na, którą...

Raczej nic ciekawego...

Nie zaciekawia, nie wciąga...

Zwykła historia młodej dziewczyny.

Liczyłam na więcej.

Raczej nic ciekawego...

Nie zaciekawia, nie wciąga...

Zwykła historia młodej dziewczyny.

Liczyłam na więcej.

Książka jak dziesiątki innych opowiadających o polskiej rzeczywistości, gdzie co druga rodzina nie ma ojca, co trzecia nastolatka ma dziecko, a dla podkreślenia młodzieżowego klimatu postacie klną gdzie popadnie i czasami zupełnie bez sensu, co wypada strasznie sztywno.
Myślę, że za jakiś tydzień, ewentualnie cztery dni zapomnę o tej historii, ponieważ jest bardzo popularna, przewidywalna i przezroczysta.
Możliwe jednak, że przeczytałam już zbyt dużo książek o "szarej polskiej rzeczywistości" i jestem tym tematem kompletnie znudzona, dlatego książki nie odradzam (chociaż nie sądzę, by nauczyła młode osoby czegoś poza wulgarnym językiem),ale też nie polecam.

Książka jak dziesiątki innych opowiadających o polskiej rzeczywistości, gdzie co druga rodzina nie ma ojca, co trzecia nastolatka ma dziecko, a dla podkreślenia młodzieżowego klimatu postacie klną gdzie popadnie i czasami zupełnie bez sensu, co wypada strasznie sztywno.
Myślę, że za jakiś tydzień, ewentualnie cztery dni zapomnę o tej historii, ponieważ jest bardzo...

Normalna kochająca się rodzina. Beztroska codzienność. Idealny chłopak.
Laura chciałaby móc to powiedzieć o swoim życiu, ale nie może… Pewnie dlatego wciąż gdzieś pędzi. Musi przecież pomóc Monice, siostrze, która bardzo wcześnie zaszła w ciążę i samotnie wychowuje dziecko. I pani Wandzie, starszej kobiecie, u której dorabia sobie matka. Do tego Laura trzy razy w tygodniu udziela korepetycji. Powinna też spotykać się z ojcem, na co zwykle nie ma ochoty, bo nie może znieść jego najnowszej "miłości". Dziewczyna tęskni za dawnymi czasami, choć przed nikim, nawet samą sobą, by się do tego nie przyznała. Na szczęście ma Szarą, na którą zawsze może liczyć. I Błażeja, który, mimo że jest dla niej najbliższą osobą na świecie, nigdy nie będzie jej chłopakiem...

Szkoda czasu na jej czytanie. Nuda, nic się nie dzieje, flaki z olejem. Fabuła zupełnie o niczym. Prawie jak moda na sukces, lub klan. Nie polecam.

Książkę oceniam na 2.

Normalna kochająca się rodzina. Beztroska codzienność. Idealny chłopak.
Laura chciałaby móc to powiedzieć o swoim życiu, ale nie może… Pewnie dlatego wciąż gdzieś pędzi. Musi przecież pomóc Monice, siostrze, która bardzo wcześnie zaszła w ciążę i samotnie wychowuje dziecko. I pani Wandzie, starszej kobiecie, u której dorabia sobie matka. Do tego Laura trzy razy w tygodniu...

Książka byłaby o wiele lepsza gdyby na każdej stronie nie było przynajmniej jednego przekleństwa. Rozumiem ze może autorka chciała się wczuć w nastolatków ale myślę że książka to nie najlepsze miejsce na to... po prostu na każdym przekleństwie się wkurzalam i myślałam "w jaki celu?!?!" . A tak pomijając ten fakt to szybko się ją czyta i zdecydowanie zaplusowala zakończeniem. Przez ostatnie kilka stron płakałam wiec warto było przeczytać chociaż dla tych ostatnich kartek.

Książka byłaby o wiele lepsza gdyby na każdej stronie nie było przynajmniej jednego przekleństwa. Rozumiem ze może autorka chciała się wczuć w nastolatków ale myślę że książka to nie najlepsze miejsce na to... po prostu na każdym przekleństwie się wkurzalam i myślałam "w jaki celu?!?!" . A tak pomijając ten fakt to szybko się ją czyta i zdecydowanie zaplusowala...

Książka ma coś w sobie. Jest naturalna. Nie ma wydziwionych problemów, niestworzonych historii i wyidealizowanych bohaterów. Sprawia wrażenie, jakby autorka usiadła i napisała całą powieść za jednym zamachem. Nie ma się poczucia "brnięcia" przez książkę, słabszych czy gorszych momentów. Wszystko jest napisane płynnie i bardzo dobrze się czyta-trudno jest się oderwać. Bohaterowie bardzo fajni. Realni. Bardzo ich polubiłam i trochę żałuję, że to już koniec. Akurat w takim momencie..!

Książka ma coś w sobie. Jest naturalna. Nie ma wydziwionych problemów, niestworzonych historii i wyidealizowanych bohaterów. Sprawia wrażenie, jakby autorka usiadła i napisała całą powieść za jednym zamachem. Nie ma się poczucia "brnięcia" przez książkę, słabszych czy gorszych momentów. Wszystko jest napisane płynnie i bardzo dobrze się czyta-trudno jest się oderwać....

Zastanawiam się, po co ja to sobie robię. Już się przecież nauczyłam, że Ostrowicka dla młodzieży, to nie to samo, co Ostrowicka dla dzieci. Że książki dla dzieci, przynajmniej te, które czytałam, są ciepłe, kolorowe, optymistyczne, ale młodzieżowe jedna w drugą - ciężkie, dołujące i z beznadzieją w zakończeniu (w sensie takim, że w życiu bohatera przeważnie niewiele się zmienia, a jeśli nawet coś się zmienia, to on sam przeważnie pozostaje bez zmian, dalej kipiąc buntem i złością i widząc cały świat jako okropny).
Nie wiem co życie zrobiło tej pani, że tak go nienawidzi. Nie neguję, że wokół mnie są setki takich osób i Ostrowicka pisze o nich i dla nich. Ale ten całkowity brak optymizmu i mówienie czytelnikowi: życie jest do dupy i nic na to nie poradzisz (pardon pour le mot, ale książka też nie unika niestety wulgaryzmów) nie jest chyba tym, co tygrysy lubią najbardziej.
Polecam wyłącznie tym, którzy lubią się dołować albo jara ich cudze cierpienie, złosliwość, bunt i brak jakiejkolwiek perspektywy na zmianę.
Którzy lubią sie przygladać jak bohater funduje sobie cierpienie na własne życzenie (często z niemocy lub niewiedzy, ze mozna inaczej) i nie mogąc lub nie wiedząc jak z tego wyjśc pozostaje w dole na zawsze.
Polecam tym, którzy z ciekawością XIX wiecznego badacza obserwującego wiwisekcję lubią patrzeć jak zraniony bohater rani innych skutkami własnych zranień i NIGDY z tego nie wyjdzie, bo wyjscia nie ma a wszystko jest do dupy.
Takie jest przesłanie wszystkich przeczytanych przeze mnie książek Ostrowickiej dla młodziezy. W tej nie doczytałam jeszcze zakończenia, ale JUŻ jestem zmęczona i zdołowana duszną atmosferą beznadziejności, złosci, nienawiści, złosliwościami, pretensjami, niechęcią, ciężarem ponad siły, którego bohaterka nie chce odłożyc, choć wcale nie musi go dźwigać.
Zgoda, sa setki takich ludzi, ale czy nie lepiej pokazać im JAK można z tego wyjść zamiast pokazać: tkwicie w tym po uszy i zostaniecie w tym szambie na wieki?

Zastanawiam się, po co ja to sobie robię. Już się przecież nauczyłam, że Ostrowicka dla młodzieży, to nie to samo, co Ostrowicka dla dzieci. Że książki dla dzieci, przynajmniej te, które czytałam, są ciepłe, kolorowe, optymistyczne, ale młodzieżowe jedna w drugą - ciężkie, dołujące i z beznadzieją w zakończeniu (w sensie takim, że w życiu bohatera przeważnie niewiele się...

Bardzo dobra powieść!!!!! <3 Polecam młodzieży ale także ich rodzicom!!!! :)

Bardzo dobra powieść!!!!! <3 Polecam młodzieży ale także ich rodzicom!!!! :)

Lekka, idealna na długie tramwajowe podróże.

Lekka, idealna na długie tramwajowe podróże.

Historia opowiedziana w książce ogólnie mi się podobała, jednak według mnie zdecydowanie za dużo przekleństw.

Historia opowiedziana w książce ogólnie mi się podobała, jednak według mnie zdecydowanie za dużo przekleństw.