Z całym szacunkiem, ale to Pat, a nie Ania jest moją ulubioną bohaterką z książek Lucy Maud Montgomery, które miałam okazję przeczytać.
Za każdym razem, kiedy czytam tę książkę, mam wrażenie, że gdyby Pat istniała naprawdę, byłybyśmy świetnymi przyjaciółkami.
Uwielbiam Srebrny Gaj, to miejsce kojarzy mi się z przytulnym domem, rodzinnym ciepłem i szczęściem. Srebrny Gaj jest taki swojski...

Ta książka jest niesamowita, magiczna. Mam do niej ogromny sentyment i uwielbiam wracać do tej książki i czytałam ją już kilka razy. To zdecydowanie moja comfort book! Wystarczy mi sama myśl o niej, żeby poczuć się lepiej!

Baśniowość tej książki zawsze ujmuje mnie za serce i sprawia, że czuję się jakbym znów była dzieckiem. Pozwala choć na chwilę zapomnieć o zwykłym świecie i przenieść się do cudownego, pełnego harmonii miejsca!

Polecam wszystkim! 💚

Z całym szacunkiem, ale to Pat, a nie Ania jest moją ulubioną bohaterką z książek Lucy Maud Montgomery, które miałam okazję przeczytać.
Za każdym razem, kiedy czytam tę książkę, mam wrażenie, że gdyby Pat istniała naprawdę, byłybyśmy świetnymi przyjaciółkami.
Uwielbiam Srebrny Gaj, to miejsce kojarzy mi się z przytulnym domem, rodzinnym ciepłem i szczęściem. Srebrny Gaj...

Drugi i ostatni tom perypetii Pat Gardiner. Dorosła Pat trochę jakby wbrew sobie poszukuje partnera życiowego. Panicznie boi się zmian. Nieuchronne zmiany nadchodzą, co stanowi dla Pat prawdziwą tragedię.
Ten tom podobał mi się bardziej niż pierwszy. Psychika głównej bohaterki została skonstruowana mistrzowsko. Jest coś takiego w tej powieści, co powoduje, że wciąga i nie można się od niej oderwać. Cała Montgomery.

Drugi i ostatni tom perypetii Pat Gardiner. Dorosła Pat trochę jakby wbrew sobie poszukuje partnera życiowego. Panicznie boi się zmian. Nieuchronne zmiany nadchodzą, co stanowi dla Pat prawdziwą tragedię.
Ten tom podobał mi się bardziej niż pierwszy. Psychika głównej bohaterki została skonstruowana mistrzowsko. Jest coś takiego w tej powieści, co powoduje, że wciąga i nie...

Kocham tę książkę, jest nasączona taka magią. Miłością do domu,ciepłem i cudownymi historyjkami. Klimat pochłania w całości tak, że aż chce się wskoczyć do kuchni Judysi po małe "co nieco"
Końcówka była strasznie smutna, płakałam przez odstanie 30 stron, jeśli Maud chciała kiedyś wydobyć z czytelnika takie emocje to udało jej się to na mnie aż za dobrze.
Na zawsze zostanie w moim sercu❤️‍🩹

Kocham tę książkę, jest nasączona taka magią. Miłością do domu,ciepłem i cudownymi historyjkami. Klimat pochłania w całości tak, że aż chce się wskoczyć do kuchni Judysi po małe "co nieco"
Końcówka była strasznie smutna, płakałam przez odstanie 30 stron, jeśli Maud chciała kiedyś wydobyć z czytelnika takie emocje to udało jej się to na mnie aż za dobrze.
Na zawsze zostanie...

Książka gorsza od poprzedniego tomu, ale nadal dobra, a przede wszystkim bardzo ciepła i taka "swojska", oczywiście w pozytywnym znaczeniu. No i także potrafi złamać serce, podobnie jak część poprzednia.

Nie jest to może najlepsza seria Montgomery, ale zdecydowanie jest warta uwagi, zwłaszcza fanów jej twórczości.

Książka gorsza od poprzedniego tomu, ale nadal dobra, a przede wszystkim bardzo ciepła i taka "swojska", oczywiście w pozytywnym znaczeniu. No i także potrafi złamać serce, podobnie jak część poprzednia.

Nie jest to może najlepsza seria Montgomery, ale zdecydowanie jest warta uwagi, zwłaszcza fanów jej twórczości.

Dylogia o "Pat ze Srebrnego Gaju" już za mną.
Na wstępie zaznaczę, że historia bardzo mi się spodobała, Pat jednak nie trafiła do mojego serca tak jak Ania czy Valancy.
Dylogia ta opowiada o codziennym życiu dziewczynki - Pat, właśnie oraz jej rodziny.
Rodzinie towarzyszymy przez kilka lat, bo od dzieciństwa do opuszczenia rodzinnego domu przed Pat.
Pat to pierwsza "moja" bohaterka Montgomery, która ma kochających i wspierających ją rodziców, choć czasem kompletnie zapominałam o ich istnieniu 🙊
Podziwiam Montgomery za wykreowanie kolejnego tak pięknego, wręcz wymarzonego jak Zielone Wzgórze Ani domu głównej bohaterki, czyli Srebrnego Gaju. W jej książkach każda okolica wydaje się magiczna.
Jest to historia bardzo ciepła, pełna przyjaźni, miłości i przywiązania. Przede wszystkim jest to, jednak historia o miłości do swojego rodzinnego domu.
Mimo tego ciepła, ma w sobie również łyżkę dziegciu, która moim zdaniem była punktem zapalnym dla zmiany sposobu myślenia bohaterki.
Pat to bohaterka o dobrym sercu, bardzo zżyta ze swoją rodziną, jest również bardzo sentymentalna. Kocha naturę i swoje codzienne, spokojne życie.
Wątek romantyczny niestety mnie zawiódł, jego rozwiązanie pojawiło się na kilku ostatnich stronach, zupełnie mnie zaskakując, bo nic nie zapowiadało, że uczucia Pat się odmieniły 🤔
⛔UWAGA SPOILER⛔

(Po lekturze ciągle zastanawiałam się czy gdyby pożar nie miał miejsca, Pat zdecydowała się ostatecznie na opuszczenie Srebrnego Gaju🙈)
Teraz jestem bardzo ciekawa trylogii o Emilce i myślę, że w najbliższym czasie zacznę ją podczytywać 😉

Dylogia o "Pat ze Srebrnego Gaju" już za mną.
Na wstępie zaznaczę, że historia bardzo mi się spodobała, Pat jednak nie trafiła do mojego serca tak jak Ania czy Valancy.
Dylogia ta opowiada o codziennym życiu dziewczynki - Pat, właśnie oraz jej rodziny.
Rodzinie towarzyszymy przez kilka lat, bo od dzieciństwa do opuszczenia rodzinnego domu przed Pat.
Pat to pierwsza "moja"...

Miła lektura, lecz chyba Pat nie powinna być wzorem dla młodego czytelnika, przywiązanie do korzeni to jedno, a przekonanie, że człowiek mając te zaplecze może wyjść w świat i brać z życiem za bary to drugie (a nie będąc młodziutką dziewczyną rezygnować z życia).

Miła lektura, lecz chyba Pat nie powinna być wzorem dla młodego czytelnika, przywiązanie do korzeni to jedno, a przekonanie, że człowiek mając te zaplecze może wyjść w świat i brać z życiem za bary to drugie (a nie będąc młodziutką dziewczyną rezygnować z życia).

Ponownie przenosimy się do świata Pat i jej spokojnego życia, które, wraz z upływem lat, zaczyna być dla niej coraz bardziej monotonne. Drugi tom jej losów przynosi też wiele tak znienawidzonych przez bohaterkę zmian w jej ukochanym domu.
Choć uwagę przyciąga barwna postać Tillytucka, za mało jest Hilarego. Zakończenie nie jest złe, po części nawet wprawia w osłupienie, że autorka zdecydowała się na ten krok, a jednak jest ono za mało rozbudowane i zbyt nagłe. Wiele wątków można by z powodzeniem rozbudować. Niestety przy pierwszej części wypada dość blado.

Ponownie przenosimy się do świata Pat i jej spokojnego życia, które, wraz z upływem lat, zaczyna być dla niej coraz bardziej monotonne. Drugi tom jej losów przynosi też wiele tak znienawidzonych przez bohaterkę zmian w jej ukochanym domu.
Choć uwagę przyciąga barwna postać Tillytucka, za mało jest Hilarego. Zakończenie nie jest złe, po części nawet wprawia w osłupienie, że...

"Szczęście nosimy w sobie niezależnie od okoliczności."

Druga część serii o Pat zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu niż część pierwsza. Bardzo przyjemnie się ją czytało, żywiąc nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

"Szczęście nosimy w sobie niezależnie od okoliczności."

Druga część serii o Pat zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu niż część pierwsza. Bardzo przyjemnie się ją czytało, żywiąc nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

Nie ma to jak wrócić po latach do jednej ze swoich najukochańszych książek i płakać jak dziecko ze wzruszenia. Niezrównany klimat i niezwykłe ciepło bijące z każdej strony. Można naprawdę samemu poczuć się częścią rodziny Gardinerów.
(a Hilary Gordon to serdeczny, fantastyczny chłopak - szkoda, że nie pojawiał się równie często, co w pierwszej części).

Nie ma to jak wrócić po latach do jednej ze swoich najukochańszych książek i płakać jak dziecko ze wzruszenia. Niezrównany klimat i niezwykłe ciepło bijące z każdej strony. Można naprawdę samemu poczuć się częścią rodziny Gardinerów.
(a Hilary Gordon to serdeczny, fantastyczny chłopak - szkoda, że nie pojawiał się równie często, co w pierwszej części).

Ciąg dalszy opowieści o Pat Gardiner, teraz już młodej kobiecie, która zawraca w głowach chłopcom, realizuje się jako pani domu, troszczy o rodzeństwo i pieczołowicie dba o swój ukochany Srebrny Gaj. Przyznaję, że jej przywiązanie do rodzinnego domu chyba klasyfikowałoby się do jakiegoś leczenia, bo to, co bawiło i rozczulało u dziecka, trochę irytuje w przypadku dorosłej osoby. Mrzonki o tym, jak to jej starszy brat nigdy się nie ożeni i będą razem po wsze czasy urzędować na farmie ojca wydały mi się po prostu nierealne. Tym bardziej, że są to marzenia tylko Pat, a jej brat od samego początku książki ma ewidentnie inne plany.
Niemniej jednak, czy nasza bohaterka tego chce, czy nie, zmiany są pisane całej rodzinie Gardinerów. Ktoś bierze ślub, ktoś inny się zakochuje, ktoś dorasta, ktoś wyjeżdża, a jeszcze ktoś inny odchodzi. Jej samej też są pisane pewne zawirowania uczuciowe, jednak dużo czasu musi upłynąć i mnóstwo zmian musi zajść, by nad Srebrny Gaj przedłożyła uczucie do mężczyzny.
Podobnie jak w pierwszej części, tak i teraz najbarwniejszą postacią wydaje mi się niezrównana Judysia Plum ze swoimi opowieściami i historiami o przodkach oraz krewniakach bodaj wszystkich mieszkańców Wyspy. Do tego choć jest tylko niewykształconą służącą zdaje się być mądrzejsza i bardziej przenikliwa niż cała reszta bohaterów książki.
Przyjemna lektura.

Ciąg dalszy opowieści o Pat Gardiner, teraz już młodej kobiecie, która zawraca w głowach chłopcom, realizuje się jako pani domu, troszczy o rodzeństwo i pieczołowicie dba o swój ukochany Srebrny Gaj. Przyznaję, że jej przywiązanie do rodzinnego domu chyba klasyfikowałoby się do jakiegoś leczenia, bo to, co bawiło i rozczulało u dziecka, trochę irytuje w przypadku dorosłej...