Prawdopodobnie najbardziej znane dzieło pióra przedwojennego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Władysława Konopczyńskiego. Książka napisana ładnym i dającym się czytać językiem, miejscami nawet publicystycznym. Autor nie stroni od swoich ocen, a nawet złośliwości – np. stwierdzając, że Michał Korybut Wiśniowiecki znał 8 języków, ale w żadnym z nich nie miał nic ciekawego do powiedzenia. Drugi plus to troska autora o bezstronność. Konopczyński był endekiem, których stosunek do mniejszości narodowych, a szczególnie Żydów, był powszechnie znany. Na szczęście w książce prawie tego nie widać. Nawet, wbrew swojej partii i stanowisku sanacji – wskazuje na ewidentną przewagę Rusinów (czyli Ukraińców) na terenie Rusi Czerwonej, a więc w okolicach Lwowa. Wreszcie w ostatnich rozdziałach próbował zawrzeć także pewne elementy spoza historii politycznej i wojskowej, co przed wojną i wcześniej było zdecydowanie rzadkie, jeśli nie wyjątkowe.
Ten słaby plus jest oczywiście jednocześnie dużym minusem. Tak jak lubią to czynić publicyści historyczni Konopczyński (co było wówczas standardem) koncentruje się na losach rządzących, ich zabiegach dyplomatycznych, walkach wewnętrznych oraz wojnach. Są to zatem polityczno-wojskowe dzieje Polski nowożytnej, a raczej warstw nią rządzących. Autor nie docenił kultury ani sztuki, zaś sprawy ekonomiczne i społeczne niemal całkowicie pominął.
Druga wada to oczywiście redakcja dzieła. Zostało napisane do czytania od A do Z, bez odpowiedniej struktury rozdziałów i podrozdziałów, ułatwiającej nawigowanie w treści i wyszukiwanie potrzebnych informacji. No i całkowity brak ilustracji, map, wykresów, tabel i innych elementów graficznych, pozwalających lepiej przekazać wiele wiadomości, niż słowa. I wreszcie fakt, że z dzisiejszego punktu widzenia wiele podanych informacji jest nieaktualnych. Mimo to pozycja warta przeczytania, a przynajmniej częściowego zapoznania się z nią.

Prawdopodobnie najbardziej znane dzieło pióra przedwojennego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Władysława Konopczyńskiego. Książka napisana ładnym i dającym się czytać językiem, miejscami nawet publicystycznym. Autor nie stroni od swoich ocen, a nawet złośliwości – np. stwierdzając, że Michał Korybut Wiśniowiecki znał 8 języków, ale w żadnym z nich nie miał nic...

Mimo iż jest to książka wydana w II RP i nie można bezmyślnie jej czytać to jest to bardzo dobre źródło międzywojennej polskiej myśli histograficznej. Przyjemnie mi się czytało.

Mimo iż jest to książka wydana w II RP i nie można bezmyślnie jej czytać to jest to bardzo dobre źródło międzywojennej polskiej myśli histograficznej. Przyjemnie mi się czytało.

Co mi się podoba w tej książce? Soczystość języka i wyrazistość, czasem wręcz dosadność opinii. Profesor Konopczyński, przedstawiciel jeszcze przedwojennej szkoły historycznej. To jest klasa sama w sobie. To nie jest klasyczny podręcznik akademicki. Pięknie napisany kawałek historii. Taka ścieżka wyłożona rozdziałami postaci poszczególnych władców.

Co mi się podoba w tej książce? Soczystość języka i wyrazistość, czasem wręcz dosadność opinii. Profesor Konopczyński, przedstawiciel jeszcze przedwojennej szkoły historycznej. To jest klasa sama w sobie. To nie jest klasyczny podręcznik akademicki. Pięknie napisany kawałek historii. Taka ścieżka wyłożona rozdziałami postaci poszczególnych władców.