Książka Penny Vinceni bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się lekkiego romansu o bogatej dziewczynie i biednym chłopaku, którzy próbują pokonać kłody rzucane im pod nogi na drodze do miłości. Dostałam w sumie dramat, opisujący w pewnym sensie prozę życia, który z jakiegoś powodu bardzo wpłynął na mnie emocjonalnie i skłonił do wielu, wielu refleksji. Muszę zaznaczyć, że tytuł książki jest tu bardzo dobrze dobrany, bo decyzje podejmowane przez bohaterów mają bardzo różne, czasem pozytywne, a czasem negatywne konsekwencje i kształtują całą historię. Aż nasuwa się pytanie "jak potoczyłaby się ta historia, gdyby została podjęta inna decyzja?".

Z początku trudno było mi się wciągnąć w historię i nawet zastanawiałam się, czy dokończę tę powieść. Umieszczenie spisu postaci z informacją kto kim jest na samym początku książki uważam za BARDZO nieudane, bo niestety znajduje się tam kilka spojlerów. Książka to opis kilkunastu lat z życia Elizy i Matta oraz ich rodziny i przyjaciół. Z początku miałam trochę problem z odnalezieniem się w ramach czasowych, bo autorka przeskakiwała z akcją o kilka miesięcy, nie informując o tym czytelnika. Opisy Londynu w latach 60-tych były do pewnego momentu ciekawe, ale potem zaczęły mi się trochę dłużyć i zastanawiałam się, czy akcja się w ogóle rozkręci. Tak było przez jakieś 90 stron, po których kompletnie wsiąknęłam w tę powieść i klimat tamtych lat. Tak bardzo, że nie mogłam się od niej oderwać i czytałam ją do 4 rano.

Niesamowite jest to, jak na przestrzeni lat zmienił się pogląd o kobiecie pracującej i ile praw udało się kobietom wywalczyć od lat 60-tych.

Uważam, że charaktery bohaterów zostały dobrze nakreślone. Z początku miałam do nich zupełnie inne nastawienie - Eliza wydawała mi się zbyt beztroska, nieco irytująca i infantylna. Matt nieco arogancki i sztywny, ale za to trzeźwo myślący, z ambicjami, perspektywami, dążący do celu. W miarę biegu historii moje nastawienie zmieniało się. Naprawdę współczułam Elizie, jednocześnie mając ochotę nią mocno potrząsnąć, aby się obudziła i przestała być taka uległa i zahukana, i postawiła na swoim, tak jak robiła to na początku książki. Mattem też miałam ochotę potrząsnąć, aby przestał być takim hipokrytą, manipulantem, egoistą i burakiem i pomyślał o szczęściu Elizy i czymś więcej, niż własny czubek nosa. Przecież gdy się kogoś kocha to chce się szczęścia tej osoby, a on ją na siłę unieszczęśliwiał. Podoba mi się to, że autorka nie wybielała swoich postaci - każda z nich zrobiła coś złego, co trudno było wybaczyć czy zaakceptować, ale mając dobrze nakreślone charaktery czytelnik był w stanie zrozumieć, dlaczego właśnie ta DECYZJA została przez bohaterów podjęta.

Muszę przyznać, że poglądy czy problemy postaci w dużej mierze wydają się niedzisiejsze, a jednak czytając tę książkę można sobie wiele rzeczy uświadomić. To, że poniekąd jesteśmy kowalem własnego losu i jeśli bardzo chcemy, to możemy dużo osiągnąć. To, że ocenianie kogoś po ilości pieniędzy to bzdura. To, że nie ma mało ambitnego zawodu, jeśli ten zawód przynosi komuś szczęście. To, że każdy, a przede wszystkim kobieta, powinien mieć swoje własne pieniądze oszczędzone na czarną godzinę, tak w razie czego. To, że "przeciwieństwa się przyciągają" to też trochę bzdura, bo osoby o kompletnie dwóch różnych poglądach na wiele spraw i nieskłonne do kompromisów zawsze będą skazane w związku na emocjonalne huśtawki, awantury i chyba przede wszystkim zawód, jeśli chodzi o oczekiwania wobec drugiej osoby.

Zakończenie pozostawiło we mnie taką małą ryskę, że może jednak trochę szkoda, że akurat tak wyszło ze wszystkim, że bohaterowie podjęli takie, a nie inne decyzje. Mimo wszystko tę pozycję uważam za bardzo udaną, właśnie szczególnie przez to, że zmusiła mnie do refleksji, do zastanowienia się nad wieloma rzeczami. Cieszę się, że żyjąc w obecnych czasach jako kobieta mam o wiele więcej praw i mogę sama o sobie decydować. Myślę, że ta książka zostanie jeszcze długo w mojej pamięci.

Książka Penny Vinceni bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się lekkiego romansu o bogatej dziewczynie i biednym chłopaku, którzy próbują pokonać kłody rzucane im pod nogi na drodze do miłości. Dostałam w sumie dramat, opisujący w pewnym sensie prozę życia, który z jakiegoś powodu bardzo wpłynął na mnie emocjonalnie i skłonił do wielu, wielu refleksji. Muszę zaznaczyć, że...

zacytuję słowa Agnieszki Osieckiej
Nie mam serca do sieroty,
zgubionego wajdeloty
Nie, mnie nie zrozumie pan!
To nie mój styl z "musztardówki" pić
i z panem "na wiarę" żyć!
Wolałabym na stokrotkach spać
i trenować nowe miny, i przed lustrem stać!

Tak bym chciała damą być,
ach, damą być, ach, damą być
i na wyspach bananowych "bananówkę" pić!

zacytuję słowa Agnieszki Osieckiej
Nie mam serca do sieroty,
zgubionego wajdeloty
Nie, mnie nie zrozumie pan!
To nie mój styl z "musztardówki" pić
i z panem "na wiarę" żyć!
Wolałabym na stokrotkach spać
i trenować nowe miny, i przed lustrem stać!

Tak bym chciała damą być,
ach, damą być, ach, damą być
i na wyspach bananowych "bananówkę" pić!

Te prawie sześćset stron minęło, jak jedna chwila. To dlatego, że lubię takie książki. Niby lata pięćdziesiąte, sześćdziesiąte, a wszystko brzmi, jakby upłynęła cała epoka. Dziś problemy, z którymi borykają się główni bohaterowie, są już tak niecodzienne... Jedno tylko nie zmieniło się, mimo upływu lat - gorące, burzliwe, czasem nieśmiałe i mocno skrywane uczucia. Znajdziecie w tej książce wszystko. Trochę tła historycznego tamtych czasów, problemy damsko-męskie, walkę kobiet o swoje prawa i wiele wątków obyczajowych. Zderzenie prostych ludzi i arystokratów, rekinów businessu i skromnych, ubogich ludzi, walczących o każdy kolejny dzień życia.
Książkę czytało mi się bardzo fantastycznie, bo bardzo odpowiada mi styl pisania Penny Vinzenci. To nie pierwsza jej książka, po którą sięgnęłam i nie żałuję. Polecam wszystkim

Te prawie sześćset stron minęło, jak jedna chwila. To dlatego, że lubię takie książki. Niby lata pięćdziesiąte, sześćdziesiąte, a wszystko brzmi, jakby upłynęła cała epoka. Dziś problemy, z którymi borykają się główni bohaterowie, są już tak niecodzienne... Jedno tylko nie zmieniło się, mimo upływu lat - gorące, burzliwe, czasem nieśmiałe i mocno skrywane uczucia....

Na początku myślałam, że nie przebrnę. Całe szczęście po połowie zrobiło się ciekawie ;)

Na początku myślałam, że nie przebrnę. Całe szczęście po połowie zrobiło się ciekawie ;)

Decyzja to moje pierwsze spotkanie z Penny Vincenzi, którą uznaje się za jedną z poczytniejszych angielskich autorek. Pisarka tworzy od końca lat 80., w Polsce wydane zostały jej cztery tytuły. Nie ukrywam, że Decyzja trafiła do mnie całkowicie przypadkowo i długo wzbraniałam się przed rozpoczęciem lektury. W końcu jednak nadszedł ten moment, w którym zdecydowałam, że chcę poznać historię niezależnej Elizy. Czy spotkanie z twórczością Vincenzi okazało się udane?

Eliza to kobieta ambitna i – jak na swoje czasy – bardzo odważna. Jako indywidualistka postanawia iść własną drogą i nie poddaje się konwenansom. Ale spotkanie Matta wszystko zmienia w jej życiu. Niezwykła miłość łączy tę dwójkę, choć w zasadzie dzieli ich tak wiele. Podobało mi się to, jak autorka sprawnie nakreśliła charaktery tych postaci. Ale to nie jedyni tak dobrze wykreowani bohaterowie – powieść pełna jest indywidualnych, realistycznie przedstawionych postaci, które mają swoje problemy i interesujące życie. Dzięki ich różnorodności, książka staje się rozbudowaną, wielowątkową opowieścią nie tylko o miłości, w którą można wsiąknąć na długie godziny (wszak lektura liczy sobie prawie 600 stron!). Mimo to nie udało mi się zaprzyjaźnić z tym tytułem. Przede wszystkim drażniły mnie dialogi – domyślam się, że ich nieco wystylizowany, przesadnie elegancki styl był celowym zabiegiem autorki, nie zmienia to jednak faktu, że część rozmów między bohaterami mnie raziła i nie pozwalała wczuć się w historię. Również bohaterowie, mimo swoich indywidualnych, dobrze przedstawionych charakterów, nie byli w stanie rozbudzić we mnie sympatii, a im dalej śledziłam ich losy, tym większą niechęć we mnie wywoływali. Zakończenie niestety mnie nie usatysfakcjonowało, choć w sumie sama nie wiem, jakiego finału mogłabym się po tej książce spodziewać.

Na plus działa świetne przedstawienie realiów życia w Londynie w latach 60. – mam tu na myśli przemiany społeczne i kulturalne, a także wnikliwa analiza sytuacji kobiet, które wychodziły poza kanon przeciętnej żony i matki. Dodatkowym atutem powieści jest lekkie pióro autorki – przez książkę się płynie i gdyby nie te zgrzytające dialogi, mogłabym uznać Decyzję za lekturę obowiązkową dla tych, którzy poszukują zgrabnej i realistycznie napisanej historii. Niestety dwa najważniejsze dla mnie punkty w dobrej powieści – bohaterowie, których mogłabym polubić oraz realizm w ich relacjach – mnie nie przekonują. Dlatego Decyzja zasłużyła jedynie na ocenę dobrą. Polecam entuzjastkom książek o dużych gabarytach, w których miłość i nienawiść dzieli cieniutka granica, a wszystko rozgrywa się na tle dobrze przedstawionych realiów życia sprzed ponad sześćdziesięciu lat.

Decyzja to moje pierwsze spotkanie z Penny Vincenzi, którą uznaje się za jedną z poczytniejszych angielskich autorek. Pisarka tworzy od końca lat 80., w Polsce wydane zostały jej cztery tytuły. Nie ukrywam, że Decyzja trafiła do mnie całkowicie przypadkowo i długo wzbraniałam się przed rozpoczęciem lektury. W końcu jednak nadszedł ten moment, w którym zdecydowałam, że chcę...

Z reguły wystrzegam się książek na okładce, których imię i nazwisko autora jest na całą stronę, a tytuł gdzieś tam z boku. Niestety skusiłam się na tę pozycję. Jeśli nie lubicie ckliwych historii rodzinno-romantycznych rodem z brukowców, to radzę tej książki nie czytać. Ja choć czasem sięgnę po romans, tego nie mogłam po prostu znieść. Nie jestem w stanie doczytać jej do końca. Coś jest nie tak z tłumaczeniem to pewne, ale same postacie i historia jest żenująco przewidywalna. Akcja toczy się w latach 60-tych w Londynie w świecie mody i biznesu. Wydaje mi się, że miała to być opowieść o trudnej drodze do emancypacji kobiet i cenie jaką się za to płaci, ale wydaje mi się, że to tylko taka bardzo nieudana maska. Wyszła raczej historia w której główna bohaterką jest kobieta niezaradna, naiwna i przestraszona jak sierotka. Najbardziej raziło mnie w tej książce to, że każda postać była określana zawsze jako piękna bądź przystojna i seksowna albo nieseksowna. Słowo "seksowny" pojawiało się zdecydowanie za często. Jakby ci ludzie nie mieli mózgów, a życie targało nimi w te i wewte, a jedyną siłą napędowa była chuć, nad którą w domyśle, przecież nie da rady zapanować. Poza tym uważam, że z tych prawie 600 stron swobodnie można by wyrzucić połowę. Nie polecam, strata czasu, jest wiele lepszych książek.

Z reguły wystrzegam się książek na okładce, których imię i nazwisko autora jest na całą stronę, a tytuł gdzieś tam z boku. Niestety skusiłam się na tę pozycję. Jeśli nie lubicie ckliwych historii rodzinno-romantycznych rodem z brukowców, to radzę tej książki nie czytać. Ja choć czasem sięgnę po romans, tego nie mogłam po prostu znieść. Nie jestem w stanie doczytać jej do...

To jedna z nielicznych książek, których nie byłam w stanie doczytać do końca. Kompletnie nie w moim guście. Myślałam, że się rozkręci, ale w końcu się poddałam. Wynudziłam się przy niej straszliwie :( 40 zł poszło w błoto. Książki szczerze nie polecam.

To jedna z nielicznych książek, których nie byłam w stanie doczytać do końca. Kompletnie nie w moim guście. Myślałam, że się rozkręci, ale w końcu się poddałam. Wynudziłam się przy niej straszliwie :( 40 zł poszło w błoto. Książki szczerze nie polecam.

Książka z pewnością nadaje się na film. Z zaciekawieniem brnęłam do końca lektury, zakończenie dość przewidywalne, aczkolwiek warto sięgnąć po tą książkę, chociażby ze względu na losy bohaterów,które przypominają losy wielu zwykłych ludzi.

Książka z pewnością nadaje się na film. Z zaciekawieniem brnęłam do końca lektury, zakończenie dość przewidywalne, aczkolwiek warto sięgnąć po tą książkę, chociażby ze względu na losy bohaterów,które przypominają losy wielu zwykłych ludzi.

Bardzo dobra książka opisująca życie ludzi świat mody i nie tylko w Lodynie w latch 60-tych XX wieku. I zarazem pierwsza autorstwa Penny Vincenzi.
Pełna namiętności, zdrad, cierpienia.
Alew równiez tego jak zdrada Ellizy spowodowałą lawinę zachować Matta. A tym samym walki o dziecko, tylko w celu, aby zranić drugiego małżonka. Nie patrząc na to, jak cierpi dziecko.
Według mnie ksiązka świetnie nadawałaby się na film. A losy bohaterów(skomplikowane i burzliwe) wciągają;)
Polecam!

Bardzo dobra książka opisująca życie ludzi świat mody i nie tylko w Lodynie w latch 60-tych XX wieku. I zarazem pierwsza autorstwa Penny Vincenzi.
Pełna namiętności, zdrad, cierpienia.
Alew równiez tego jak zdrada Ellizy spowodowałą lawinę zachować Matta. A tym samym walki o dziecko, tylko w celu, aby zranić drugiego małżonka. Nie patrząc na to, jak cierpi dziecko.
Według...

Taka sobie, na początku nawet chciałam zrezygnować z jej czytania ale potem trochę się rozkręciła.
Ogólnie nie polecam, nie warto.

Taka sobie, na początku nawet chciałam zrezygnować z jej czytania ale potem trochę się rozkręciła.
Ogólnie nie polecam, nie warto.