Bardzo dobre tempo i rozwinięcie postaci drugoplanowych.

Bardzo dobre tempo i rozwinięcie postaci drugoplanowych.

Kolejna część ABŚ bardzo mi się dłużyła... Po epickim finale w poprzedniej części dostalismy ogromny zjazd, większość książki nudy. Shallan wyjątkowo mnie drażniła, całe te śledztwo dla mnie nie potrzebne. Kaladin znowu dobry Samarytanin wszystkim chce pomóc, Dalinar wciąż kombinuje... oby 2 tom był lepszy, bo znowu dostaliśmy długi wstęp.

Kolejna część ABŚ bardzo mi się dłużyła... Po epickim finale w poprzedniej części dostalismy ogromny zjazd, większość książki nudy. Shallan wyjątkowo mnie drażniła, całe te śledztwo dla mnie nie potrzebne. Kaladin znowu dobry Samarytanin wszystkim chce pomóc, Dalinar wciąż kombinuje... oby 2 tom był lepszy, bo znowu dostaliśmy długi wstęp.

Robiłam kilkukrotne podejście do lektury, ale jak wreszcie udało mi się nad nią przysiąść, to byłam nie do oderwania. Świetna fabuła - jak można się było spodziewać po poprzednich częściach.

Robiłam kilkukrotne podejście do lektury, ale jak wreszcie udało mi się nad nią przysiąść, to byłam nie do oderwania. Świetna fabuła - jak można się było spodziewać po poprzednich częściach.

Sanderson jak zawsze zachwyca.

Sanderson jak zawsze zachwyca.

Książka bardzo dobra warta przeczytania byle tak dalej

Książka bardzo dobra warta przeczytania byle tak dalej

Ciężko jest się wypowiedzieć, ponieważ jest to tylko część tomu. Niemniej jednak czytało się jak zawsze przyjemnie jednak odczułem wrażenie pojawiających się tutaj niepotrzebnych dłużyzn. Druga połowa zweryfikuje "Dawcę Przysięgi"

Ciężko jest się wypowiedzieć, ponieważ jest to tylko część tomu. Niemniej jednak czytało się jak zawsze przyjemnie jednak odczułem wrażenie pojawiających się tutaj niepotrzebnych dłużyzn. Druga połowa zweryfikuje "Dawcę Przysięgi"

Zacznę od pochwalenia oprawy - pancerz Adolina prezentuje się doskonale, a i sam Adolin niczego sobie. Podoba mi się taka interpretacja tej postaci, nie cukierkowy książę z bajki, tylko poważny chłopak w pięknym mundurze.

Sama decyzja podzielenia "Dawcy przysięgi" na dwa tomy jest okropna. Czytelnik przerywa książkę gdzieś przed połową i co ma teraz począć? Biec w nocy do księgarni? Ani nie zaszpanuje grubym tomiszczem na półce w biblioteczce, ani się nim nie nacieszy tak jak poprzednimi tomiszczami. Nie dziwię się, że średnia wyszła dużo niższa niż w przypadku "Słów Światłości", bo ciężko (a może nawet o jakieś 600 stron lżej) ocenić specyficzne tempo rozwijania akcji, które pojawia się pewnie we wszystkich książkach tego autora. Ja akurat je lubię, chociaż tutaj trochę bardziej doskwiera mała liczba interakcji między głównymi bohaterami.

Bardzo podoba mi się scena powrotu do Paleniska, wątek Moasha, a nawet zabawa z różnymi osobowościami Shallan.

W tej książce, tak jak w kolejnych fazach Marvela zmienia się stawka. Początkowo chodziło o samych bohaterów, później o losy wojny, teraz o przyszłość całego Rosharu. Mimo tego, że bohaterowie mogą już latać, walczyć z nieśmiertelnymi istotami, to ich historie wciąż porywają. Odpowiednie ograniczenia w używaniu mocy, ludzkie słabości powodują że czytelnik nadal może się z nimi utożsamiać, kibicować im, podziwiać ich. Dlatego z przyjemnością sięgnę po kolejny tom Archiwum Burzowego Światła.

Zacznę od pochwalenia oprawy - pancerz Adolina prezentuje się doskonale, a i sam Adolin niczego sobie. Podoba mi się taka interpretacja tej postaci, nie cukierkowy książę z bajki, tylko poważny chłopak w pięknym mundurze.

Sama decyzja podzielenia "Dawcy przysięgi" na dwa tomy jest okropna. Czytelnik przerywa książkę gdzieś przed połową i co ma teraz począć? Biec w nocy do...

Książka jest niewątpliwie dobra, ale poprzednie tomy były jednak lepsze. Trochę skończyłam ją na siłę, z sympatii do Pana Sandersona. Brakowało mi tu akcji, dłużyzn było sporo. Liczę na więcej w następnej części i kolejnych tomach. Wciąż mam nadzieję na rozkręcenie fabuły.

Książka jest niewątpliwie dobra, ale poprzednie tomy były jednak lepsze. Trochę skończyłam ją na siłę, z sympatii do Pana Sandersona. Brakowało mi tu akcji, dłużyzn było sporo. Liczę na więcej w następnej części i kolejnych tomach. Wciąż mam nadzieję na rozkręcenie fabuły.

Dalsze przygody na Rosharze. Kalladin ma rodzinne spotkanie i śledzi parszendi, shallan rozwiązuje zagatkę morderstw ,a Dalinar tworzy sojusze. potem jest też więcej o poszczególnych osobach z mostu 4 polecam i czytam dalej

Dalsze przygody na Rosharze. Kalladin ma rodzinne spotkanie i śledzi parszendi, shallan rozwiązuje zagatkę morderstw ,a Dalinar tworzy sojusze. potem jest też więcej o poszczególnych osobach z mostu 4 polecam i czytam dalej

Już na samym starcie ,,Dawca przysięgi" ma jeden, konkretny problem: jest kontynuacją ,,Słów światłości", czyli jednej z najwyżej ocenianych powieści fantasy (jak dla mnie top 3 wszechczasów). Dotychczasowy poziom serii oraz styl autora powodują, że oczekiwania czytelnika są wysokie. Dodatkowo wydawnictwo postanowiło w trochę sztuczny sposób podzielić tom na dwie części. Niestety wszystkie wymienione rzeczy wpływają na gorszy odbiór powieści. Nadal jest to świetna książka, ale oczekiwałem czegoś więcej. Przez sztuczny podział historia urywa się w środku opowieści, która dodatkowo przez ponad 600 stron ma wyraźny problem z tempem. Nie przeszkadza mi brak akcji, ale nawet jak na Sandersona tempo jest wolne.
Autor zawsze skupiał się na rozwoju bohaterów. Wreszcie poznajemy losy Dalinara. Od ,,Drogi królów" ten bohater wydawał się potencjalnie kluczową postacią w sadze, jednakże do tej pory skupiano się bardziej na Shallan i Kaladinie. Wątek Dalinara jest wciągający, zwłaszcza sceny retrospekcji, które wyraźnie ukazują tego bohatera w innym świetle i aż ciężko sobie wyobrazić co spowodowało tak drastyczną zmianę w jego zachowaniu.
Swoje rozdziały otrzymują również niektórzy mostowi. Poznajemy losy Tefta, który okazuje się uzależniony od narkotyku zwanego ogniomchem. Na chwilę możemy obserwować świat oczami Skały. Mnie osobiście najbardziej do gustu przypadły losy Moasha. Ciekawi mnie dokąd prowadzi droga tej postaci i kogo ostatecznie postanowi wesprzeć.
Jednakże rozwój postaci Dalinara wyraźnie zabiera miejsce pozostałym postaciom. Najbardziej cierpi na tym Kaladin, który z postaci pierwszoplanowej został odstawiony na boczny tor. Dodatkowo wreszcie powraca Jasnah, na którą autor chyba nie ma pomysłu, a przynajmniej ja takiego nie widzę.
Mimo w/w minusów muszę nadmienić, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Sanderson ma dość lekkie pióro, jego długie opisy czyta się z zaciekawieniem, a relacje między bohaterami są intrygujące. Polecam fanom cyklu i twórczości Sandersona.

Już na samym starcie ,,Dawca przysięgi" ma jeden, konkretny problem: jest kontynuacją ,,Słów światłości", czyli jednej z najwyżej ocenianych powieści fantasy (jak dla mnie top 3 wszechczasów). Dotychczasowy poziom serii oraz styl autora powodują, że oczekiwania czytelnika są wysokie. Dodatkowo wydawnictwo postanowiło w trochę sztuczny sposób podzielić tom na dwie części....