Pisane pod tezę (arystokratyzm to zło, bogaci są źli i próżni),czyli obecnie tzw. cherry picking – staranne dobieranie pojedynczych przykładów, pomijając ogromną część, niepasującą do ustalonej wizji. Tak to jest, jak w szaty obiektywności obleka się feministka z kompleksem niższości (sama się do tego przyznawała w wywiadach). Wielokrotnie przewija się przez tekst „klasa próżniacza” (czemu nie burżujstwo? nie żałujmy sobie) i uraza do Arystotelesa (spłaszcza i trywializuje jego etykę do, aż do znudzenia powtarzanego, „słusznie dumnego”). Platon lakonicznie wspomniany tam i siam… ale co najbardziej bije po oczach:
Jak można pisać o rycerskim ethosie słowem nie zająknąłwszy się o religii chrześcijańskiej i filozofii? Jak można pisać o rycerstwie bez chrześcijańskich zakonów i bractw? Ani razu nie ma przytoczenia rzeczywistych kodeksów, maksym i przysiąg pasowanych rycerzy! (wspominając Emily Post powołującą się na krzyżowców robi jej z tego wyrzut w przypisie!).

Celem tej pracy było zaciemnianie obrazu średniowiecza i ogólnie „męskiego świata”, przez zaprezentowanie tylko ich najgorszych stron, przez przytoczenie, owszem licznych wtedy, niewłaściwych zachowań ludzi, którzy „elitą” byli tylko z uroszczenia. Na wstępie zostajemy pouczeni, że nie chodzi o normy, ale o faktyczne zachowania – więc w jakim celu przytaczane są negatywne zachowania FIKCYJNYCH postaci literatury? (jeśli nie w erystyczno-manipulacyjnym).

To tak, jakby współczesny „ethos żołnierski” prezentować tylko przez pryzmat najemnego/instrumentalnego charakteru wykorzystywania wojska do celów politycznych, oraz licznych gwałtów i grabieży popełnianych przez żołnierzy;
albo „ethos policyjny” prezentować przez skorumpowanych cwaniaków bezmyślnie wykonujących rozkazy totalitarnej władzy, pałowanie demonstrantów i bicie na komendzie.
Kto normalny chciałby założyć mundur po czymś takim? No wciąż ci uczeni nie słuchają Platona – jeśli ktoś daleko odbiega od np. ideału rycerza, to nie nazywajmy go rycerzem. Jak ludzie mają chcieć dążyć do ideału rycerza, jeśli pokazujemy jednostronnie, że w praktyce „rycerz” jest zakutym łbem, który, jeśli jest silny i przydatny wasalowi, może robić co mu się podoba?

Ateński arystokrata to napuszony kulturysta z fiksacją na punkcie sławy.
Spartański i germański wojownik to tępy kark szukający zaczepki.
Rycerz to hipokryta dymający żonę swojego wasala, który mu na to pozwala, bo musi posługiwać się "rycerzem" do uciskania „szlachetnego chłopa”.
Gentleman to snobistyczny leń gardzący pracą.

A tak przy okazji, wg pani Ossowskiej, rycerz nosił 60-80 kilogramową zbroję XD (str 69)

Feministki będą piały z zachwytu.

Zdecydowanie odradzam.

Pisane pod tezę (arystokratyzm to zło, bogaci są źli i próżni),czyli obecnie tzw. cherry picking – staranne dobieranie pojedynczych przykładów, pomijając ogromną część, niepasującą do ustalonej wizji. Tak to jest, jak w szaty obiektywności obleka się feministka z kompleksem niższości (sama się do tego przyznawała w wywiadach). Wielokrotnie przewija się przez tekst „klasa...

Krótka, lecz rewelacyjna pozycja profesor Marii Ossowskiej, która omawia historyczny rozwój ethosu rycerskiego w kulturze europejskiej i północnoamerykańskiej. W kilku rozdziałach autorka przedstawia najpierw samo pojęcie wzoru, dziś powiedzielibyśmy wzorca, zachowania nazywanego rycerskim, czyli szlachetnym, godnym i zasługującym na opiewanie w kulturze, a następnie omawia jak się przejawiał i zmieniał w kolejnych epokach historycznych (a nawet miejscach).
Wzorcami są kolejno starożytni greccy herosi i odrębnie Spartanie, Germanie (Germanowie, jak w tytule rozdziału),ale ci starożytni, a nie późniejsi, rycerze średniowieczni, nowożytni (głownie renesansowi) dworzanie, gentlemani – nie tylko brytyjscy oraz amerykańscy przedstawiciele elit, w tym z przemysłowej północy, rolniczego południa i z Dzikiego Zachodu.
W każdym z rozdziałów autorka omawia cechy osoby kultywującej przedstawiany ethos, jej wartości, wady i zalety. A także takie szczegóły jak pochodzenie, stosunek do prawa, skuteczność lub jej brak, umiejętności, sposób spędzania czasu czy uzyskiwania dochodów, rozumienie honoru, szlachetności czy poczucia obowiązku. Przytacza przykłady – przede wszystkim z literatury, ale także memuarystyki a nawet filmów. Bez trudu można zaobserwować rozwój i zmiany ethosu rycerskiego w miejscu i czasie, a nawet różnice w jego rozumieniu pomiędzy poszczególnymi krajami czy jego regionami (np. w USA). Mamy zatem przegląd literackiej klasyki pod tym kątem z celnymi uwagami autorki.
Modelowa praca popularyzatorska z niezwykle ciekawym zakończeniem – wierszem osoby niewątpliwie hołdującej temu ethosowi – Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego i informacją o jego śmierci, jako uzupełnieniem wartości ważnych dla naszego wojskowego, polityka, poety i bon vivanta.

Krótka, lecz rewelacyjna pozycja profesor Marii Ossowskiej, która omawia historyczny rozwój ethosu rycerskiego w kulturze europejskiej i północnoamerykańskiej. W kilku rozdziałach autorka przedstawia najpierw samo pojęcie wzoru, dziś powiedzielibyśmy wzorca, zachowania nazywanego rycerskim, czyli szlachetnym, godnym i zasługującym na opiewanie w kulturze, a następnie omawia...

Wznowienie klasycznego dzieła polskiej specjalistki od etyki, teorii i socjologii moralności (w języku dzisiejszych femi-faszystek brzmiałoby to mniej więcej tak: polskiej etyczki, teoretyczki i socjolożki),dotyczącego etosu rycerskiego w dziejach świata. Oczywiście nie jest to książka napisana w duchu konserwatywnym, jednakże pozbawiona dawnej warstwy cenzury (pierwsze wydanie 1973) stanowi bardzo wartościową historię zmian i ewolucji (czasem rewolucji) w pojmowaniu i praktykowaniu rycerskości. Mamy tu zatem podróż przez: * Ateny, z ich pochwałą rozmyślania i wielkoduszności, ale także próżności i pederastii, oraz pogardy dla kobiet *Spartę z ideałem mężczyzny jako całkowicie oddanego wojnie * Germanię, charakteryzującą się surowością obyczajów, pochwałą honoru, ale też pogardą dla pracy i wręcz kultem pijaństwa, * Średniowiecze, ze słynnym ideałem rycerza, walczącego za wiarę, króla, dla dam i chwały, niewolnego wszakże od wad: porywczości, brutalności i gwałtowności * Renesans będący mieszanką ideałów oraz wad średniowiecz i starożytności, * erę nowożytną, gdzie ethos rycerski uwidacznia się pod postacią gentelmana. Szczególnie ciekawy jest dodatkowy rozdział o rycerskości w ,,Nowym Świecie” i różnicach między Północą a Południem USA.

Wznowienie klasycznego dzieła polskiej specjalistki od etyki, teorii i socjologii moralności (w języku dzisiejszych femi-faszystek brzmiałoby to mniej więcej tak: polskiej etyczki, teoretyczki i socjolożki),dotyczącego etosu rycerskiego w dziejach świata. Oczywiście nie jest to książka napisana w duchu konserwatywnym, jednakże pozbawiona dawnej warstwy cenzury (pierwsze...

O formach okiełznywania pleoneksji - dyktatu siły. Przydałaby się jakaś forma takiego ethosu dla dzisiejszych wojen i starć "kapitalistyczno-ideologicznych".

O formach okiełznywania pleoneksji - dyktatu siły. Przydałaby się jakaś forma takiego ethosu dla dzisiejszych wojen i starć "kapitalistyczno-ideologicznych".

Maria Ossowska opisuje pokolei archetypy różnych epok z punktu widzenia literatury. Nie ma tutaj podanych konkretnych przykładów z życia, dlatego książka dla mnie jest trochę nie pełna. Jednakże warto przeczytać.

Maria Ossowska opisuje pokolei archetypy różnych epok z punktu widzenia literatury. Nie ma tutaj podanych konkretnych przykładów z życia, dlatego książka dla mnie jest trochę nie pełna. Jednakże warto przeczytać.

Fragment recenzji książki mojego autorstwa:

"Opublikowana po raz pierwszy w 1973 roku praca stanowi omówienie jednego z najciekawszych zagadnień w historii wojskowości – etosu rycerskiego. Nie jest to jednak książka poświęcona sprawom tylko militarnym. Zaznacza to już na początku sama autorka , wskazując na mnogość płaszczyzn na których funkcjonowali przedstawiciele stanu rycerskiego - poza wspomnianą sferą wojenną, wyróżnić można także sferę prywatną i publiczną, ze wszystkimi ich odmianami i wariantami. Omawianej rozprawy nie można zatem zakwalifikować jako podręcznika do historii wojskowości – umiejscawiać ją można raczej na pograniczu historii (w ogóle) i socjologii.

Jakie jest jednak dokładne znaczenie użytego w tytule wyrażenia – ethos ? Autorka rozumie ten termin jako określenie stylu życia danej społeczności (w tym wypadku konkretnego stanu) i przyjęte przez tę zbiorowość wartości moralne. Stawia we wstępie wyraźne rozgraniczenie między etyką i etosem, wskazując różnice pomiędzy tymi zagadnieniami . Jej zdaniem etyka odnosi się bardziej do spraw indywidualnych – jednostek, etos natomiast do-tyczy ogółów – całych grup ludzkich. Dzięki klarownemu wyjaśnieniu tego terminu Autorka jasno nakreśliła problematykę, jaka zawarta jest na następnych kartach publikacji: przedmiotem rozważań miał być każdy wysublimowany na przestrzeni wieków ideał wojownika i żołnierza.

Sama treść podzielona została na osiem rozdziałów, z których pierwszy stanowi niejako wprowadzenie do właściwego wywodu. Ze względów praktycznych podzieliła M. Ossowska zgromadzony materiał chronologicznie. Tworząc uniwersalny wzór „rycerza” sięga aż do czasów antycznych. Za podstawowe dzieło, wzmiankujące o etosie rycerskim, uważa pierwszy monument piśmienniczy zachodniej cywilizacji – Iliadę Homera. Kolejny rozdział stanowi omówienie najbardziej zmilitaryzowanej społeczności świata starożytnego – Sparty. Następ-nie jej uwaga zogniskowana jest na arystokracji plemiennej Germanów. Ze świata starożytnego przechodzi do średniowiecza i dalej – sukcesywnie – przedstawia wszystkie wzory wojownika i arystokraty, wykrystalizowane na przestrzeni wieków. Klamrę chronologiczną książki stanowi omówienie społeczeństwa Amerykańskiego czasów niemal współczesnych Autorce. Dostrzega ona zwyczaje zaczerpnięte z etosu rycerskiego czasów wcześniejszych, wciąż tkwiące w tradycji społeczeństwa pierwszej połowy XX wieku. Przywołuje zatem Ossowska wszystkie sztandarowe przykłady „rycerskości” na przestrzeni wieków, wyczerpując tym samym postawiony sobie cel, a układ chronologiczny pozwala na szybką orientację w tekście i ułatwia Czytelnikowi odszukanie informacji odnoszących się do wybranego wycinka historii."

M.O. 2012

Fragment recenzji książki mojego autorstwa:

"Opublikowana po raz pierwszy w 1973 roku praca stanowi omówienie jednego z najciekawszych zagadnień w historii wojskowości – etosu rycerskiego. Nie jest to jednak książka poświęcona sprawom tylko militarnym. Zaznacza to już na początku sama autorka , wskazując na mnogość płaszczyzn na których funkcjonowali przedstawiciele stanu...

ciekawa, poszerza perspektywy w badaniu średniowiecza

ciekawa, poszerza perspektywy w badaniu średniowiecza