Ilion

Dan Simmons to obłąkany geniusz postmodernizmu. Ta książka nie wyszłaby nikomu innemu, a w jego wykonaniu jest piękna.

Dan Simmons to obłąkany geniusz postmodernizmu. Ta książka nie wyszłaby nikomu innemu, a w jego wykonaniu jest piękna.

Pokaż mimo to

Niezłe, ale jak dla mnie przekombinowane, w sumie przynajmniej trzy światy zmieszczone w jednej książce, przez co wszystko się trochę rozłazi i momentami nuży. Jednak książki opowiadające jedną historię, za to naprawdę dobrze, mają przewagę, co udowadnia doskonały 'Terror' tegoż autora.

Niezłe, ale jak dla mnie przekombinowane, w sumie przynajmniej trzy światy zmieszczone w jednej książce, przez co wszystko się trochę rozłazi i momentami nuży. Jednak książki opowiadające jedną historię, za to naprawdę dobrze, mają przewagę, co udowadnia doskonały 'Terror' tegoż autora.

Pokaż mimo to

Miszmasz gatunkowy, prowadzony pewną ręką. Długo się rozkręca, ale kiedy już chwyta, nie można się oderwać. Część druga zapowiada się naprawdę soczyście.

Miszmasz gatunkowy, prowadzony pewną ręką. Długo się rozkręca, ale kiedy już chwyta, nie można się oderwać. Część druga zapowiada się naprawdę soczyście.

Pokaż mimo to

Jest to wspólna recenzja dla dylogii Ilion/Olimp, bo to de facto jedna dwutomowa powieść.
Trudny jest sam początek, bo zostajemy rzuceni w uniwersum tak zawiłe i tajemnicze, że można od razu zgłupieć. Trzy niezależne historie (wojna trojańska, morawce i Daeman z Adą) z czasem zaczynają się łączyć i splatać w całość, co nie oznacza, że jest jaśniej – wręcz przeciwnie, wraz z rozwojem akcji dochodzą nowe wątki i postacie, przez co historia do samego końca jest bardzo złożona.
Chylę czoła przed wyobraźnią autora, jak w „Hyperionie” świat jest bogaty, ale i tajemniczy, jednak tym razem – przedobrzył, szczególnie z wojną trojańską i Bogami (chociaż wpychanie na siłę Shakespeare’a i Prouste też w dobrym tonie nie było). Do teraz nie ogarnąłem jakoś wszystkiego i obawiam się, że niepotrzebnie się męczę – nie da się znaleźć w tym sensu, bo sensu nie ma.
Wartka akcja, ciekawy świat, zapadające w pamięć motywy, historia bogata i złożona, ale jednak zbyt chaotyczna, za trudna w odbiorze, za dużo autor chciał upchnąć – tak dużo, że zmieściło się nawet w dwóch potężnych tomiskach.
Nie jest złe, ale przekombinowane, dla wytrwałych. Za kilka lat wrócę i na spokojnie jeszcze raz prześledzę losy bohaterów, może tym razem chwyci.

Jest to wspólna recenzja dla dylogii Ilion/Olimp, bo to de facto jedna dwutomowa powieść.
Trudny jest sam początek, bo zostajemy rzuceni w uniwersum tak zawiłe i tajemnicze, że można od razu zgłupieć. Trzy niezależne historie (wojna trojańska, morawce i Daeman z Adą) z czasem zaczynają się łączyć i splatać w całość, co nie oznacza, że jest jaśniej – wręcz przeciwnie, wraz z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna świetna książka Simmonsa.

Z mocnych stron:
- wykorzystanie motywów literackich, piękny język.
- korowód pełnokrwistych, ciekawych bohaterów,
- wartka akcja, nieliniowa fabuła, co pewien czas niespodzianki,
- wykreowany ciekawy i spójny (póki co) świat.

Ze słabych:
- póki co brak (zobaczymy jak się ta opowieść zakończy - w przypadku Hyperiona pod koniec cyklu poziom spadł).

Pewną wadę stanowi też waga książki - w sensie dosłownym - polskie wydanie po prostu dużo waży.

Kolejna świetna książka Simmonsa.

Z mocnych stron:
- wykorzystanie motywów literackich, piękny język.
- korowód pełnokrwistych, ciekawych bohaterów,
- wartka akcja, nieliniowa fabuła, co pewien czas niespodzianki,
- wykreowany ciekawy i spójny (póki co) świat.

Ze słabych:
- póki co brak (zobaczymy jak się ta opowieść zakończy - w przypadku Hyperiona pod koniec cyklu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja kontynuacja fascynacji książkami Dana Simmonsa.

Moja kontynuacja fascynacji książkami Dana Simmonsa.

Pokaż mimo to

Czy można napisać na nowo Iliadę i nie zrobić przy tym z siebie błazna? Ano można, jeśli jest się Danem Simmonsem.

O fabule Ilionu pisał nie będę, gdyż stopniowe poznawanie świata przedstawionego to nie lada gratka i nie chciałbym swoją wypowiedzią pozbawić kogoś tej możliwości.

Powiem tylko, że jest to kolejna, szósta już książka tego pisarza, która idealnie trafia w mój gust, choć przecież jest to również zupełnie inna pozycja niż Terror, którym zachwycałem się w zeszłym miesiącu. Dlatego dołączam Dana Simmonsa do wąskiego grona moich ulubionych autorów.

Na półce czeka już drugi tom. Obok spoczywa Letnia Noc. A potem będę musiał podszkolić angielski, bo pozostaną mi już tylko powieści nieprzetłumaczone na język polski.

Ale grunt to dobra motywacja.

Czy można napisać na nowo Iliadę i nie zrobić przy tym z siebie błazna? Ano można, jeśli jest się Danem Simmonsem.

O fabule Ilionu pisał nie będę, gdyż stopniowe poznawanie świata przedstawionego to nie lada gratka i nie chciałbym swoją wypowiedzią pozbawić kogoś tej możliwości.

Powiem tylko, że jest to kolejna, szósta już książka tego pisarza, która idealnie trafia w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ahh, ależ ten Dan Simmons jest znakomity! Po świetnym "Terrorze" postanowiłem się zabrać za "Ilion". Od razu zaznaczam, że cholernie się obawiałem tej książki. Fanem fantastyki nie jestem, nie czytam takich pozycji, więc do "Ilionu" pochodziłem z pewną ostrożnością, a nawet sceptycyzmem. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie, bo książka jest cholernie wciągająca i jest w stanie zadowolić szerokie rzesze ludzi.
Książka składa się z trzech różnych opowieści. W pierwszej z nich poznajemy Thomasa Hockenberry'ego, znawcę "Iliady" z przełomu dwudziestego i dwudziestego pierwszego stulecia, który trafia pod Troję. Tam, na polecenie Bogów obserwuje zmagania Achajów i Trojańczyków, a wszystko to konfrontuje z homeryckim tekstem "Iliady" biorąc jednocześnie udział w igraszkach mieszkańców Olimpu. Drugi wątek dzieje się w czymś na kształt postapokaliptycznego świata, w którym żyją ludzie nie znający swojej przeszłości ani historii. Grupa osób podróżuje przez świat i poszukuje odpowiedzi na pytania, co stało się z dawnymi mieszkańcami planety. Trzecia opowieść mówi o organizmach biochemicznych z Jowisza. W pewnym momencie wysyłają oni ekspedycję na Marsa, aby zbadać tajemnicze kwantowe zakłócenia, które mogą doprowadzić do kosmicznej katastrofy.
Świetne jest to w jaki sposób Simmons bawi się różnymi stylami i jak miesza gatunki literackie. W zasadzie mamy tutaj elementy powieści historycznej, fantastyki, a nawet horroru(dawno nie poczułem stresu przy czytaniu jakiejś książki). Jest tu wszystko czego dusza zapragnie. Starożytna Grecja, bezkres kosmosu, podróż przez opuszczoną Ziemię, są Bogowie, ludzie, roboty, Marsjanie czy hologramy. W powieści pojawia się kilka kapitalnych motywów. Oparcie fabuły na "Iliadzie" i interpretacja jej na sposób "fantastyczny" jest moim zdaniem strzałem w dziesiątkę, która zniesmaczy chyba tylko historycznych ortodoksów. Stwory z Jowisza dyskutujące o sonetach Szekspira i twórczości Marcela Prousta czy inspirowanie się szekspirowską "Burzą" jest kolejnym zabiegiem, który mam nadzieję nie tylko mnie urzekł. Jestem pozytywnie zaskoczony "Ilionem", Simmons powoli pnie się w górę w osobistej klasyfikacji ulubionych pisarzy.
Parę dni odpoczynku i zabieram się za drugą część cyklu - "Olimp".

Ahh, ależ ten Dan Simmons jest znakomity! Po świetnym "Terrorze" postanowiłem się zabrać za "Ilion". Od razu zaznaczam, że cholernie się obawiałem tej książki. Fanem fantastyki nie jestem, nie czytam takich pozycji, więc do "Ilionu" pochodziłem z pewną ostrożnością, a nawet sceptycyzmem. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie, bo książka jest cholernie wciągająca i jest w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita przygoda

Niesamowita przygoda

Pokaż mimo to

Odważne łączenie gatunków i pozornie niepasujących do siebie światów, to bardzo ryzykowne posunięcie. Jeśli się uda, to operując rzeczami już wymyślonymi, przewrotnie można stworzyć coś zupełnie nowego i oryginalnego. Jednak jeśli to połączenie nie zagra, to wychodzi niezrozumiały, rozchodzący się w szwach twór. Ilion Dana Simmonsa niestety należy do tej drugiej kategorii.

Odważne łączenie gatunków i pozornie niepasujących do siebie światów, to bardzo ryzykowne posunięcie. Jeśli się uda, to operując rzeczami już wymyślonymi, przewrotnie można stworzyć coś zupełnie nowego i oryginalnego. Jednak jeśli to połączenie nie zagra, to wychodzi niezrozumiały, rozchodzący się w szwach twór. Ilion Dana Simmonsa niestety należy do tej drugiej kategorii.

Pokaż mimo to