Cienie przeszłości

Karinę spotyka okropne nieszczęście – pewnego wieczoru zostaje zaatakowana, dotkliwie pobita, doznaje urazu głowy. Budzi się w szpitalu z amnezją, próbuje więc odbudować swoje życie, odkryć prawdę o tym, jaką osobą była przed tragicznym zdarzeniem… Na szczęście towarzyszy jej żarliwy narzeczony…

Opowieść o tym, że warto wierzyć intuicji, instynktowi, przeczuciom, po prostu - sobie… Czasami bowiem czyjaś troska może okazać się pozorna, a przyjaciel – fałszywy… Pamiętajmy też, że wszystko ma znaczenie – każdy gest, słowo, czyn – powróci do nas… przetworzone przez czas i okoliczności. A szczególnie groźna w skutkach jest wzgardzona miłość.

Karinę spotyka okropne nieszczęście – pewnego wieczoru zostaje zaatakowana, dotkliwie pobita, doznaje urazu głowy. Budzi się w szpitalu z amnezją, próbuje więc odbudować swoje życie, odkryć prawdę o tym, jaką osobą była przed tragicznym zdarzeniem… Na szczęście towarzyszy jej żarliwy narzeczony…

Opowieść o tym, że warto wierzyć intuicji, instynktowi, przeczuciom, po prostu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapowiadało się nieźle: despotyczna businesswoman w wyniku brutalnego pobicia traci pamięć, majątek, pracę, jej życie zmienia się diametralnie. W poszukiwaniu własnej tożsamości pomaga jej usilnie „narzeczony”. Ale Karina (co za imię!) nie wierzy w szczere intencje mężczyzny. No i dalej wszystko się powoli sypie. Zaczyna być z lekka nudnawo, wtrącane od czasu do czasu trudne italica niejakiego Tuwima nie budują nastroju. A już totalnym przegięciem (przynajmniej dla mnie) są niesamowicie opisowe sceny erotycznych uniesień w ramionach kochanka. Ech… chyba się starzeję….Takie sobie.

Zapowiadało się nieźle: despotyczna businesswoman w wyniku brutalnego pobicia traci pamięć, majątek, pracę, jej życie zmienia się diametralnie. W poszukiwaniu własnej tożsamości pomaga jej usilnie „narzeczony”. Ale Karina (co za imię!) nie wierzy w szczere intencje mężczyzny. No i dalej wszystko się powoli sypie. Zaczyna być z lekka nudnawo, wtrącane od czasu do czasu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Karina to młoda kobieta postrzegana przez wszystkich jako wyjątkowo wredna, nieczuła, mająca wszystko i wszystkich głęboko w nosie cholera. Nie ma rodziny, nie ma przyjaciół, za to wszystko wskazuje na to, że ma jakiś zaciętych wrogów. Pewnego wieczoru, wracając do domu, zostaje napadnięta i pobita. Skutkiem tego jest uraz głowy i amnezja. Karina nie pamięta niczego ze swojej przeszłości. Nie wie kim jest, gdzie mieszka, gdzie pracuje. Nic o sobie nie potrafi powiedzieć. Ale szczęśliwie w szpitalu odnajduje ją Wiktor, podający się za jej narzeczonego. Karina oczywiście go nie poznaje, ale widząc, że nie ma innego wyjścia, jak zaufać temu mężczyźnie, zgadza się na zamieszkanie w jego domu. Tylko cały czas ma przeczucie, że coś jest w tym wszystkim nie tak. Że Wiktor wcale nie pasuje do niej i do jej życia. A pojawiające się od czasu do czasu przebłyski wspomnień pozwalają przypuszczać, że w jej życiu był jeszcze inny mężczyzna.

„Cienie przeszłości” to bardzo przeciętne połączenie powieści obyczajowej z romansem. Spokojnie da radę przeczytać, jednakże nie ma tutaj niczego, co utkwiłoby w pamięci na dłużej. Jest to więc książka, którą można zaliczyć do kategorii: przeczytać i zapomnieć. Niby dobrze się ją czyta, chwilami nawet wciąga i trzyma w napięciu, ale są też rzeczy, których mi tutaj zabrakło. Przede wszystkim autorce nie do końca udało się odzwierciedlić uczuć czy też strachu towarzyszących Karinie po utracie pamięci. Były jakieś tam próby uwzględnienia tego, jednak zabrakło mi w nich większych emocji. Chwilami odnosiłam nawet wrażenie, jakby bohaterka zbytnio się tym napadem nie przejęła. I dodatkowo w fabułę wkradła się też naiwność, chwilami granicząca wręcz z absurdem, a to również nie wpłynęło korzystnie na jej odbiór.

Tak więc myślę, że z braku laku można po tę książkę sięgnąć. Jednak warto pamiętać, że autorka ma w swej twórczości o wiele lepsze dzieła.

Karina to młoda kobieta postrzegana przez wszystkich jako wyjątkowo wredna, nieczuła, mająca wszystko i wszystkich głęboko w nosie cholera. Nie ma rodziny, nie ma przyjaciół, za to wszystko wskazuje na to, że ma jakiś zaciętych wrogów. Pewnego wieczoru, wracając do domu, zostaje napadnięta i pobita. Skutkiem tego jest uraz głowy i amnezja. Karina nie pamięta niczego ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Było to moje pierwsze spotkanie z Edytą Świętek, na pewno nie ostatnie. Na początku książka mi się dłużyła, potem mnie bardzo wciągneła i się podobała a pod koniec trochę już była przewidywalna ale że szybko się i przyjemnie czytało to połknęłam ją w jeden dzien. ;)
Przyjemna powieść z przesłaniem, o tym że zemsta niekoniecznie rozwiązuje problemy. I że warto jednak nie mieć wrogów... ;)

Było to moje pierwsze spotkanie z Edytą Świętek, na pewno nie ostatnie. Na początku książka mi się dłużyła, potem mnie bardzo wciągneła i się podobała a pod koniec trochę już była przewidywalna ale że szybko się i przyjemnie czytało to połknęłam ją w jeden dzien. ;)
Przyjemna powieść z przesłaniem, o tym że zemsta niekoniecznie rozwiązuje problemy. I że warto jednak nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaczęło się intrygująco. Zaraz potem (jak dla mnie) było już przewidująco.

Mimo dosyć oklepanej fabuły czytało się lekko, przyjemnie nawet - na tyle, że nie miałam ciągot, by odłożyć książkę na bok, choć wiedziałam kto jest kim (tzn. tym dobrym i złym) - nie spodziewałam się tylko takiego miałkiego zakończenia.
Nie wiem czy od początku takie było zamierzenie autorki, czy zwyczajnie zabrakło pomysłu na finał.
Trochę szkoda, bo dla mnie obniżył on wartość całej książki.

W każdym razie to dobra książka w sam raz na wakacyjną lekturę, zwłaszcza dla wiecznych romantyczek ;)

Zaczęło się intrygująco. Zaraz potem (jak dla mnie) było już przewidująco.

Mimo dosyć oklepanej fabuły czytało się lekko, przyjemnie nawet - na tyle, że nie miałam ciągot, by odłożyć książkę na bok, choć wiedziałam kto jest kim (tzn. tym dobrym i złym) - nie spodziewałam się tylko takiego miałkiego zakończenia.
Nie wiem czy od początku takie było zamierzenie autorki, czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fajna książka, tak naprawdę o miłości, choć na początku powiało grozą.
Główka bohaterka to kawał cholery, która na szczęście dostała w głowę i dzięki temu wyciągnęła wnioski z lekcji, jaką dało jej życie.

Fajna książka, tak naprawdę o miłości, choć na początku powiało grozą.
Główka bohaterka to kawał cholery, która na szczęście dostała w głowę i dzięki temu wyciągnęła wnioski z lekcji, jaką dało jej życie.

Pokaż mimo to

Jest to kolejna bardzo dobra polska powieść, połączenie kryminału, romansu i obyczajówki, a jej dodatkowym atutem jest to, że akcja rozgrywa się w nastrojowym Krakowie.
Główną bohaterką jest około 30-letnia Karina, która pewnego dnia budzi się w szpitalu z amnezją i poważnymi obrażeniami spowodowanymi pobiciem - okazuje się, że została napadnięta.
Wkrótce w szpitalu pojawia się Wiktor, który twierdzi, że jest jej narzeczonym i roztacza nad nią opiekę. Wokół kobiety zaczynają dziać się dziwne rzeczy, jej mieszkanie zostaje doszczętnie splądrowane i zdewastowane, a Karina zaczyna otrzymywać pogróżki. Wkrótce w jej otoczeniu pojawia się inny mężczyzna Adam, który ma na Karinę magnetyczny, obezwładniający wpływ. Lista podejrzanych o rozbój i dewastację rozszerza się...
Książka świetnie napisana, z wieloma intrygami, tajemnicami z przeszłości i sporą dawką subtelnego erotyzmu.
Bardzo polecam.

Jest to kolejna bardzo dobra polska powieść, połączenie kryminału, romansu i obyczajówki, a jej dodatkowym atutem jest to, że akcja rozgrywa się w nastrojowym Krakowie.
Główną bohaterką jest około 30-letnia Karina, która pewnego dnia budzi się w szpitalu z amnezją i poważnymi obrażeniami spowodowanymi pobiciem - okazuje się, że została napadnięta.
Wkrótce w szpitalu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu serii "Spacer Ajeją Róż" postanowiłam, że zapoznam się też z inną twórczością autorki. "Cienie przeszłości" jakoś średnio mi przypadły do gustu. Może były zbyt przewidywalne w wielu momentach, może zbyt naiwne? Sama nie wiem...

Po przeczytaniu serii "Spacer Ajeją Róż" postanowiłam, że zapoznam się też z inną twórczością autorki. "Cienie przeszłości" jakoś średnio mi przypadły do gustu. Może były zbyt przewidywalne w wielu momentach, może zbyt naiwne? Sama nie wiem...

Pokaż mimo to

Historia dziewczyny, która zostaje napadnięta, pobita, budzi się w szpitalu i nic nie pamięta. Wyobraźcie sobie, patrzysz w lustro i widzisz obcą twarz nie znasz tej osoby , w głowie mętlik, czarna dziura - KOSZMAR.
Cała opowieść dzieje się w jednym z najpiękniejszych miast Polski - Krakowie. Bohaterka Karina młoda kobita o silnej osobowości, uparta, odważnie dążąca do odkrycia prawdy o sobie, ale to co odkryje nie będzie miłe, momentami wstrząsające.

Autorka pokazuje nam w jaki sposób praca w korporacji zmienia nas w bezduszne osoby-,, Służbowo jesteś największym potworem, jakiego spotkałem w całym moim życiu.’’,, Byłaś najgorsza, najbardziej wredną kobietą jaka pracowała w korporacji ….Od ciebie dostawało się zjebę za byle co: za nie właściwy kolor długopisu, nieodpowiedni rozmiar zszywek , głupi wyraz twarzy, ziewanie, zmęczenie,…. Uwielbiałaś pastwić się nad podwładnymi….. A wszystko to ze słodkim uśmiechem na ustach.”
Autorka zwraca także uwagę na problem patologii w polskich rodzinach, -alkohol, libacje, morderstwo ,a w tym wszystkich uczestniczą dzieci.
Od samego początku domyślamy się, kto może stać za napadem na Karinę, ale nie umniejsza to naszej ciekawości, razem z główną bohaterką odkrywamy jej tożsamość- , życie z dzieciństwa, życie po studiach i życie po utracie pamięci.
Końcówka historii- tu autorka zawiodła, w ogóle się nie postarała, poszła trochę na łatwiznę , tak mocno przesłodzona, banalna.

Historia dziewczyny, która zostaje napadnięta, pobita, budzi się w szpitalu i nic nie pamięta. Wyobraźcie sobie, patrzysz w lustro i widzisz obcą twarz nie znasz tej osoby , w głowie mętlik, czarna dziura - KOSZMAR.
Cała opowieść dzieje się w jednym z najpiękniejszych miast Polski - Krakowie. Bohaterka Karina młoda kobita o silnej osobowości, uparta, odważnie dążąca do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacznę przewrotnie od tego, że brakuje mi tu kilku rzeczy ( najbardziej tego nieszczęsnego hasła od emaila, dużo za dużo cytatów wierszy ). Pomarudziwszy, powiem teraz, że mimo wszystko, lektura była znakomita, fabuła wciąga, a autorka ma dobre, lekkie pióro.

Zacznę przewrotnie od tego, że brakuje mi tu kilku rzeczy ( najbardziej tego nieszczęsnego hasła od emaila, dużo za dużo cytatów wierszy ). Pomarudziwszy, powiem teraz, że mimo wszystko, lektura była znakomita, fabuła wciąga, a autorka ma dobre, lekkie pióro.

Pokaż mimo to