Zupełnie nie rozumiem skąd taka dobra średnia ocena dla tej książki. Dawno nie czytałam nic tak słabego. Chyba, że z książkami zaczyna być tak jak z filmami na festiwalach filmowych - nie ważne czy dobry, ważne, że z kontrowersyjnym wątkiem homoseksualizmu i transwestytyzmu. Bo żadnych emocji w tej książce nie ma, żadnej intrygi, a sprawność językowa Ferey'a jak u autora opowiadań w szkolnej gazetce.
I oczywiście sucho rzucane przekleństwa, które miałyby tak mną wstrząsnąć, jak życzy sobie tego Ferey.
Żal...

Zupełnie nie rozumiem skąd taka dobra średnia ocena dla tej książki. Dawno nie czytałam nic tak słabego. Chyba, że z książkami zaczyna być tak jak z filmami na festiwalach filmowych - nie ważne czy dobry, ważne, że z kontrowersyjnym wątkiem homoseksualizmu i transwestytyzmu. Bo żadnych emocji w tej książce nie ma, żadnej intrygi, a sprawność językowa Ferey'a jak u autora...

Wreszcie po tylu nudnych tytułach coś ciekawego, wciągającego, interesującego. Lubię, gdy się wiele dzieje, gdy dzieje się źle i strasznie, tu się działo!!! Trochę za dużo nazwisk i dat, ale też sporo się dowiedziałam o historii tego kraju, nie miałam pojęcia, że w latach, gdy już byłam na świecie, tyle złego tam się działo :( Ja bym jeszcze tragicznie zakończyła książkę :) ale niech będzie, tyle przeszli bohaterowie,więc niech sobie teraz żyją długo i szczęśliwie :)

Wreszcie po tylu nudnych tytułach coś ciekawego, wciągającego, interesującego. Lubię, gdy się wiele dzieje, gdy dzieje się źle i strasznie, tu się działo!!! Trochę za dużo nazwisk i dat, ale też sporo się dowiedziałam o historii tego kraju, nie miałam pojęcia, że w latach, gdy już byłam na świecie, tyle złego tam się działo :( Ja bym jeszcze tragicznie zakończyła książkę :)...

Argentyna w czasach junt wojskowych ma na swoich kartach historii dużo czerwonych plam. Morderstwa, gwałty, terror były na porządku dziennym. Tutaj mamy historię Szkoły Mechanicznej Marynarki Wojennej jednego z większych, 500 tajnych ośrodków, gdzie w tym jednym zamordowano około 5000 tysięcy ludzi, gdzie odbierano matkom nowo narodzone dzieci i oddawano je w adopcję w okresie junty. Historia rozpoczyna się morderstwem młodego transwestyty i zaginięciem córki bogatego milionera. Głównymi bohaterami są syn opozycjonisty Ruben i rzeźbiarka Jana, którzy także uniknęli śmierci, doświadczyli okropieństw tamtych czasów, a teraz ktoś próbuje ich uciszyć - na zawsze. Ukazane mamy nierówności społeczne nie tylko bogaci-biedni, ale także biali- Indianie (Mapucze). Likwidacja plemion indiańskich i ludzi niepoprawnych politycznie. Wszechwładza wojskowych i policji, terror, okropieństwa ciągle trwają, rząd i policja są skorumpowane, a ktoś nie przebiera w środkach, aby zataić dawne wydarzenia. Zatrważająca relacja oparta na współczesnej historii tamtych regionów ukazuje mroczną historię dziejącą się nie tak dawno. Zemsta bywa mroczna.

Argentyna w czasach junt wojskowych ma na swoich kartach historii dużo czerwonych plam. Morderstwa, gwałty, terror były na porządku dziennym. Tutaj mamy historię Szkoły Mechanicznej Marynarki Wojennej jednego z większych, 500 tajnych ośrodków, gdzie w tym jednym zamordowano około 5000 tysięcy ludzi, gdzie odbierano matkom nowo narodzone dzieci i oddawano je w adopcję w...

Połączenie kryminału i thrillera, osadzone w ostatnich trzydziestu latach rządów władzy Argentyny. Ogromne emocje wzbudziły we mnie tortury stosowane w tajnych więzieniach oraz likwidacja plemion indiańskich Ameryki Pd.
Atutem książki jest szybka akcja i zaskakujące zwroty wydarzeń.

Połączenie kryminału i thrillera, osadzone w ostatnich trzydziestu latach rządów władzy Argentyny. Ogromne emocje wzbudziły we mnie tortury stosowane w tajnych więzieniach oraz likwidacja plemion indiańskich Ameryki Pd.
Atutem książki jest szybka akcja i zaskakujące zwroty wydarzeń.

"Mapucze" przyciągnęła mnie fantastycznym początkiem, który sprawił, że wszedłem w lekturę jak w masło i nie mogłem się oderwać, aż do końca czytania. Książka zawiera w sobie sporą dawkę smutku, bardzo mi się spodobała, jak na razie jest to moja ulubiona książka autora. Caryl Ferey nie boi się poruszać ważnych i niezwykle trudnych tematów. Język zastosowany w książce jest wyrazisty, dosadny, dzięki czemu bardzo łatwo pochłania się kolejne strony powieści. Pod sam koniec czytania okazuje się, że prawda jest na prawdę szokująca.

Córka ludu Mapucze, Jana, cudem przeżyła ciężkie czasy w ogarniętym chaosem państwie. Teraz jako rzeźbiarka mieszka w Buenos Aires, zajmując pustostan dworca kolejowego. Poznajemy również Rubéna Calderóna, któremu również udało się wyjść bez większego szwanku z okrutnych kazamatów ESMA. Mężczyzna musiał jednak pozostawić za sobą zmarłego ojca i młodszą siostrę. W Argentynie przywracają po trzydziestu latach demokrację, a Rubén pracuje tam jako detektyw. Postanawia podjąć pracę dla stowarzyszenia Babcie z Plaza de Mayo, która poszukuje uprowadzonych dzieci w czasie trwania rządów junty wojskowej. Drogi tych dwojga bohaterów będą miały się połączyć i odcisnąć swoje piętno na polityce najwyższego szczebla w Argentynie. Gdzie ponoć przestrzegane są prawa człowieka...

Lektura Mapucze wywarła na mnie bardzo dobre wrażenie, fabuła prezentuje się szalenie ciekawie i trzyma w napięciu od początku do końca. Jest to powieść kryminalna oraz historia ostatnich trzydziestu lat rządów władzy Argentyny. Ogromne emocje wzbudziły we mnie tortury stosowane w tajnych kazamatach ESMA, Szkoły Mechanicznej Marynarki Wojennej. Opisywane tam zdarzenia, aż jeżą włos na głowie i wzbudzają mdłości. Autor pisze bardzo realistycznie i dosadnie, sprawiając tym samym chęć dalszej lektury. Główni bohaterowie stworzeni zostali z psychologicznym zacięciem. Są barwni i prawdziwi. Ruben-detektyw wraz z Janą-Indianką Mapucze stanowią parę wyrazistych i prawdziwych bohaterów, o których czyta się z przyjemnością. Z przyjemnością śledzi się również fabułę i chłonie dalsze wątki fabularne. Ich wielowymiarowość stanowi ogromny atut tej książki. Akcja jest szybka i pełna zaskakujących zwrotów fabularnych. Nie zabraknie silnych emocji, wrażeń i faktów historycznych.

"Mapucze" nie zawiodło mnie i z pewnością sięgnę jeszcze po kolejną książkę tego autora. To rewelacyjna książka obyczajowo-kryminalna, która spodoba się miłośnikom gatunku. Książka ujarzmia demony przeszłości, sprawiając, że czytelnik jeszcze mocniej wsiąka w lekturę. Pióro autora jest barwne i bogate, dzięki czemu książkę czyta się z nieukrywaną przyjemnością. Powieść Caryla Fereya jak najbardziej przypadła mi do gustu i chodziła mi jeszcze po głowie na długo po zakończeniu czytania. Jak najbardziej polecam.

"Mapucze" przyciągnęła mnie fantastycznym początkiem, który sprawił, że wszedłem w lekturę jak w masło i nie mogłem się oderwać, aż do końca czytania. Książka zawiera w sobie sporą dawkę smutku, bardzo mi się spodobała, jak na razie jest to moja ulubiona książka autora. Caryl Ferey nie boi się poruszać ważnych i niezwykle trudnych tematów. Język zastosowany w książce jest...

Nie sposób jednoznacznie ocenić tej książki. Z pewnością czas spędzony w trakcie jej lektury uznaję za wyjątkowo udany. Muszę jednak wyraźnie podkreślić, że na mój odbiór tej książki wpłynęło także kilka czynników wykraczających poza ramy czysto literackie. Sentymentalnie muszę za to dodać do oceny jedną gwiazdkę. „Mapucze” niezwykle przyjemnie się czyta – na poziomie językowym nie można książce niczego zarzucić, bez względu na to czy to zasługa lekkiego pióra autora, czy tytanicznej pracy tłumacza. Rzecz jasna przy pełnej świadomości gatunku i naszych oczekiwań od tego typu pozycji! W tym wymiarze obcowanie z książką naprawdę sprawia przyjemność! Na końcową ocenę książki z pewnością duży wpływ ma fantastyczny początek, który spowodował, iż niemal natychmiast większość moich myśli skupiła się na lekturze. Niestety całość nie jest równa i momentami poziom zdecydowanie spada. Książka z pewnością jest świeża i dla ludzi zaczytanych w popularnych autorach kryminałów i thrillerów z pewnością będzie powiewem nowego powietrza. Jest jednak w niej coś dziwnego, coś co powoduje, że miałem nieustanne wrażenie, że fabuła jest jakby poza mną, przez większość czasu opisywana historia nie była najważniejsza (swoją drogą sama w sobie dość przeciętna),a mimo to nie umniejszało to przyjemności z czytania. To być może zasługa specyficznego klimatu książki, sposobu prowadzenia narracji, czy też dobrze rozpisanych postaci. Niestety całość psuje dość banalne zakończenie – o tyle to niezrozumiałe, że autor miał potencjał, aby zaskoczyć, czy wręcz zaszokować czytelnika – szkoda, że z tego nie skorzystał! Reasumując „Mapucze” Fereya to z pewnością pozycja warta polecenia! Kolejna bardzo dobra książka, która opuściła wydawnictwo Sonia Draga!

Nie sposób jednoznacznie ocenić tej książki. Z pewnością czas spędzony w trakcie jej lektury uznaję za wyjątkowo udany. Muszę jednak wyraźnie podkreślić, że na mój odbiór tej książki wpłynęło także kilka czynników wykraczających poza ramy czysto literackie. Sentymentalnie muszę za to dodać do oceny jedną gwiazdkę. „Mapucze” niezwykle przyjemnie się czyta – na poziomie...

To pierwsze moje spotkanie z tą autorką i po lekturze Mapucze z pewnością nie ostatnie. Dawno nie czytałam tak dobrej książki , która jednocześnie jest historią kryminalną, ale i historią ostatnich 30 lat rządów władzy Argentyny. Do tej pory to państwo kojarzyło mi się z Maradonną, Messim, karnawałem i pampą. Gdzieś "migało" mi w głowie ,że rządziła tam junta,że porywano dzieci opozycjonistów i działały szwadrony śmierci.Natomiast takiego obrazu okrucieństwa, terroru obywateli Argentyny, wszechwładzy wojskowych nie znałam. Caryl Ferey maluje nam w niezwykle plastyczny sposób biedę, przyrodę , która w jakiś sposób jest odrażająca, ukazuje nierówności społeczne. I to nie jest wcale kraj , który większość z nas kojarzy ze znakomitą piłką nożną i papieżem Franciszkiem...Choć kryminały czytam od wielu lat, to tortury stosowane w tajnych kazamatach ESMA, Szkoły Mechanicznej Marynarki Wojennej, budzą jednak swoim okrucieństwem szok i obrzydzenie.Główni bohaterowie :Ruben-detektyw , który sam był porwany i torturowany i Jana-Indianka Mapucze, która jest artystką ,rzeźbiarką zaczynają śledztwo , by wyjaśnić zamordowanie w dokach portowych transwestyty Luz i zaginionej fotograficzki. Tak się zaczyna wędrówka w mroczną przeszłość Argentyny. Język powieści jest bardzo dosadny , wśród bohaterów niewielu jest tych pozytywnych.

To pierwsze moje spotkanie z tą autorką i po lekturze Mapucze z pewnością nie ostatnie. Dawno nie czytałam tak dobrej książki , która jednocześnie jest historią kryminalną, ale i historią ostatnich 30 lat rządów władzy Argentyny. Do tej pory to państwo kojarzyło mi się z Maradonną, Messim, karnawałem i pampą. Gdzieś "migało" mi w głowie ,że rządziła tam junta,że porywano...