Po co czytać taka książkę o problemach mnichów z IV wieku?
Co ja mam z jej przeczytania?

Otóż jest to właściwie najbardziej wartościowa książka, jaką kiedykolwiek przeczytałem. Główną umiejętność jaką po niej zyskałem, to umiejętność przypisywania natłoku codziennych myśli, do Ośmiu Logismoi – czyli ośmiu szufladek, którym de facto da się przypisać większość myśli jakie bombardują nas codziennie, właśnie tych myśli, które obniżają naszą jakość życia.

Książka (zwłaszcza rozdział drugi) wymaga głębokiego przemyślenia i reinterpretacji do własnych, indywidualnych okoliczności i naszego charakteru:
W końcu mało kto dzisiaj ma fantazje, że będzie błagany o objęcie kapłaństwa, a gdy „skromnie” odmowi to siłą go do tego zmuszą – ale za to niemal każdy fantazjuje sobie, że jego szef będzie zdumiony efektami jego pracy – i go pochwali, a on skromnie powie, że to nic takiego. Albo fantazjuje, że usłyszy pochwały od rodziny, i zyska szacunek sasiadów, jeżeli uda mu się zbić majątek/kupic drogie auto (choć jeżeli do tego faktycznie dojdzie, to spotka się raczej z zazdrością).

Również większość z nas zna się najlepiej na kwestiach związanych z polityką, prowadzenia drużyny piłkarskiej i ekonomii – czyli wszystkim, poza tym, czym się na codzień zajmujemy i na czym powinniśmy się koncentrować. Obrazowo: zajmujemy się na pierwszym miejscu rzeczami wzniosłymi, ale na które nie zadnego wpływu, podczas, gdy w łazience kapie kran od kilku tygodni, a z własnym dzieckiem rozmawialiśmy ostatnio 3 miesiące temu.

Mnisi będąc na pustkowiu, odcięci od szumu, mogli wyabstrahować pewne wzorce myśli, które dręczą nas do dnia dzisiejszego. Byłem zdziwiony, że mechanizmy nie zmieniły się od ponad 1600 lat.

Rozpatrując tą książkę w kwestii psychologii, to czytając wiele innych, również wartościowych książek z psychologii, to one głownie skupiały się na problemie, natomiast ta książka – na mechanizmie, który jest producentem tego problemu.
Książka mi bardzo pomogła, ale jest strasznie trudna, żeby ją odpowiednio zrozumieć, przyswoić i (najważniejsze) zreinterpretować do własnych potrzeb. Ja wspomagałem się wykładami na Youtube OSB Włodzimierz Zatorski.

Zastanawiam się też, czy wyciągnąłbym z niej tyle, gdybym przeczytał ja kilka lat temu, gdy byłem młodszy. To rodzaj tej książki, która jeśli wydaje się „nudna” bądź „głupia” to porostu trzeba ja odłożyć a półke i wrócić do niej za kilka lat.

Po co czytać taka książkę o problemach mnichów z IV wieku?
Co ja mam z jej przeczytania?

Otóż jest to właściwie najbardziej wartościowa książka, jaką kiedykolwiek przeczytałem. Główną umiejętność jaką po niej zyskałem, to umiejętność przypisywania natłoku codziennych myśli, do Ośmiu Logismoi – czyli ośmiu szufladek, którym de facto da się przypisać większość myśli...

Rewelacyjna podróż duchowa. Wzbogaca perspektywę relacji ducha z duszą i ciałem. Dogłębnie rozwija i objaśnia koncepcję grzechów.

Jeśli będzie się pamiętać o specyfice prowadzenia religijnego trybu życia mnicha i przełoży to na rodzinny tryb życia, to bogactwo jakie wprowadzi ta pozycja jest wręcz nie do ocenienia.

Przestrzegam też przed stylem charakterystycznym dla pracy naukowej, a nie "życiowego poradnika" - wiele tu powtórzeń i rozmontowywania wszystkiego na czynniki pierwsze.

Polecam wszystkim, którzy chcą prowadzić głębsze/wyższe życie - również ateistom (Zamieńcie sobie wyraz Bóg na Dobro ;)

Rewelacyjna podróż duchowa. Wzbogaca perspektywę relacji ducha z duszą i ciałem. Dogłębnie rozwija i objaśnia koncepcję grzechów.

Jeśli będzie się pamiętać o specyfice prowadzenia religijnego trybu życia mnicha i przełoży to na rodzinny tryb życia, to bogactwo jakie wprowadzi ta pozycja jest wręcz nie do ocenienia.

Przestrzegam też przed stylem charakterystycznym dla...

Wierny towarzysz św. Grzegorza z Nazjanzu, człowiek bystry o otwartym umyśle, który odmówił przyjęcia biskupstwa Thmuis, które chciał mu ofiarować arcybiskup Teofil z Aleksandrii. Nieprzemijającą wartość w nauczaniu Ewagriusza ma jego nauka o ośmiu rodzajach pokus, która stanowiła dla Kościoła podwaliny do twierdzenia o 7 grzechach głównych. Człowiek wielkiej duchowości, odrzucający sławę, stawiający na pierwszym miejscu kształtowanie swojej duchowości.
Książka obszerna i moim zdaniem bardzo dobrze opracowana. Czyta się jak typowy wykład z filozofii. Mnóstwo odnoszeń, źródeł historycznych. Autor podszedł do tematu stricte naukowo.
Ewagriusz jak i autor opracowania w połączeniu z sobą dają ciekawą, łatwo czytającą się mi lekturę.
Z samego Ewagriusza, najbardziej zostało mi w głowie opanowanie i rozsądek. Mimo, że Ewagriusz pochodził z całkowicie odmiennej epoki, to pewne jego uwagi są wciąż aktualne. Oczyszczanie umysłu w drodze panowania nad ciałem zawiera wiele uwag praktycznych i jakiejś mądrości życiowej. Jako przykład podam, że np. pisząc o opanowaniu w jedzeniu podkreślał umiar. Zauważył już w IV w., że żadna przesada nie jest dobra dla duchowości. Przestrzegał przed czymś, co dziś byśmy nazwali anoreksją; przed tym, żeby jedzenie nie stało się obsesją, a ambicje nie odwróciły się z powściągliwości i panowania nad sobą w niewolę przesadnych ambicji i nieuporządkowania w drugą stronę. Zwrócił uwagę, że jeżeli w ramach pracy nad sobą zakłada się wyrzeczenia, to celem i tak jest taka doskonałość, która prowadzi do dobra, a nie uczynienie z siebie robota idealnie przestrzegającego reguł. I tak jeżeli mnich ma postanowienie zachować w danym okresie post, a odwiedzi go gość, to należy podporządkować postanowienie umartwiania się - gościnności. Według mnie cenna pozycja.
W czasach, gdy panowanie nad sobą nie stanowi wartości warto sięgnąć po praktyczne wskazówki człowieka, który swoje słowa o wyrzeczeniach dogłębnie przeżył.

Wierny towarzysz św. Grzegorza z Nazjanzu, człowiek bystry o otwartym umyśle, który odmówił przyjęcia biskupstwa Thmuis, które chciał mu ofiarować arcybiskup Teofil z Aleksandrii. Nieprzemijającą wartość w nauczaniu Ewagriusza ma jego nauka o ośmiu rodzajach pokus, która stanowiła dla Kościoła podwaliny do twierdzenia o 7 grzechach głównych. Człowiek wielkiej duchowości,...

Dobra Synteza.

Dobra Synteza.