"Z pomocą pułkownika rozsunęła składane, podwójne lóżko i przetrząsnęła poduszki, po czym opuszczono ciało na miękką białą pościel.
- Czy zyje? — spytala.
- Tak - odrzekl pulkownik.
- Czy jest nadzieja?
- Nie! Nie ma nadziei"

W literaturze skandynawskiej urzeka mnie jej brutalny realizm i swoista bezwzględność. Brak tam wymuszonych happy endów oraz cudownych ocaleń w ostatniej chwili. Jeśli coś źle się zapowiada to przeważnie źle się skończy.
Tak samo działa świat w powieści Lagerlof "Gosta Berling". Tytułowy bohater, proboszcz, który stoczył się na samo dno i pragnie odebrać sobie zycie, nagle dostaje drugą szansę. W typowym kiczowany filmie albo innym produkcie popkultury pewnie bylaby to historia o tym, jak dawny hulaka nawraca się na uczciwą drogę. U Lagerlof jednak wszystko wygląda o wiele bardziej realistycznie. Gosta był wyrzutkiem i wyrzutkiem pozostał, a drugą szansę, jaką dostał od życia wykorzystał, aby bawić nadal pić i imprezować w najlepsze.
Nie jest to jednak bohater, który z rozmysłem i przyjemnością czyni zło. To raczej typ, który chce dobrze, a wychodzi mu jak zawsze. W jakimś sensie próbuje stanąć moralnie na nogi. Jednak jak mu to wychodzi - oceńcie sami.

Książka opowiada o przygodach bohatera prostym i staroświeckim językiem. To język opowieści snutych w śnieżną noc przy kominku. Szalenie podobają mi się fragmenty, kiedy narratorka/autorka dochodzi do głosu i dzieli się swoimi przemyśleniami i uczuciami.

Książka mnie zachwyciła i niesamowicie wciągnęła. Bije od niej jakaś magia, moc i przesłanie: w każdym z nas walczy dobro ze złem, a świat nie zawsze wspiera tę "dobrą" stronę.

"Z pomocą pułkownika rozsunęła składane, podwójne lóżko i przetrząsnęła poduszki, po czym opuszczono ciało na miękką białą pościel.
- Czy zyje? — spytala.
- Tak - odrzekl pulkownik.
- Czy jest nadzieja?
- Nie! Nie ma nadziei"

W literaturze skandynawskiej urzeka mnie jej brutalny realizm i swoista bezwzględność. Brak tam wymuszonych happy endów oraz cudownych ocaleń w...

Świetnie napisana książka Selmy Lagerlöf w przekładzie niezrównanego Franciszka Mirandoli.

Dużo tu poezji, dużo pięknych opisów przyrody, dużo charakternych postaci i dużo baśniowych historii rodem z zimnej północy.

Gdybym był redaktorem (którym oczywiście nie jestem) to skróciłbym powieść o jakieś sto stron.

Świetnie napisana książka Selmy Lagerlöf w przekładzie niezrównanego Franciszka Mirandoli.

Dużo tu poezji, dużo pięknych opisów przyrody, dużo charakternych postaci i dużo baśniowych historii rodem z zimnej północy.

Gdybym był redaktorem (którym oczywiście nie jestem) to skróciłbym powieść o jakieś sto stron.

Książka szwedzkiej noblistki jest utkana z niezwykłych, romantyczno-magicznych opowieści, których wspólną nicią jest postać Gösty Berlinga, owianego złą sławą buntownika i banity. Niegdyś luterański ksiądz, Gösta zostaje wygnany od swojej trzódki z powodu pijaństwa - przygarnięty przez tajemniczą majorową Ekeby wkracza w dziedzinę, gdzie świat baśni miesza się z rzeczywistością, w lesie mieszkają tajemnicze istoty, a czas i przestrzeń bywają kapryśne.

Pamiętam "Göstę" z czasów nastoletnich, znalazłam tę książkę gdzieś na strychu i pochłaniałam namiętnie przy lampce nocnej. Wydawała mi się wtedy arcydziełem i w sumie spełniała wszystkie warunki, jakich moje licealne serce drugoklasisty wymagało od książki. Teraz po latach odbieram ją mimo wszystko mocno inaczej. Jedyne, co się nie zmieniło, to mój stały zachwyt nad tym, jak pisze pani Lagerlöf. Nie rozumiem ludzi narzekających na język, którym napisana jest ta książka - przecież to jedna z jej największych zalet. Wszystko tam jest takie piękne, mroczne, poetyckie, przyroda oddycha razem z człowiekiem, można ów język określić w sumie jednym słowem: dziewiętnastowieczność. I to jest coś, co nadal w sumie jest w stanie wydobyć mi to serce drugoklasisty spod lewego żebra.
Co się zmieniło? Mój odbiór treści. Widzę rzeczy, których przedtem nie dostrzegałam, przeszkadza mi to, co mi nie przeszkadzało. O ile nie mam już zdziwka, że Gösta ma żonę i jest księdzem (dotarło do mnie, że to nie kościół rzymski XD),o tyle zaczynają mnie mocno uwierać teozoficzne pasje autorki. Gösta to figura odwróconego Chrystusa - sprzed ołtarza przechodzi "drogę krzyżową" by zająć się ciesiołką, ale też na końcu drogi jest pomoc ubogim. Jest tu niby wiara, ale mniej potężna niż magia fińskiej wiedźmy i starych bóstw. No i jest diabeł, chodzi, mąci, podpisują z nim krwią cyrografy. Powiem tyle: forma nadal smakuje, ale treść już mniej. Może stałam się stara i zgrzybiała, a może wiem już czym jest teozofia i że nie ma nic wspólnego z filozofią ani z teologią 😉. Na pewno ta książka na zawsze pozostanie w mojej świadomości jako pozycja, która ukształtowała mocno moje poczucie estetyki i gusta literackie, ale czy będę miała ochotę do niej wracać? Pewnie niekoniecznie. Na pewno zagrzebię się głębiej w Szwecji tego okresu.

Co do samego wydania, jest okej. Duże, porządne litery, żadnych skrótów (I'm watching you, wydawnictwo MG!). Papier nieco makulaturowy, ale da się przeżyć. Ja pamiętam to moje domowe, stare, z oczami na okładce. Były pięknie niebieściuchne i patrzyły na mnie za każdym razem - pan z nowej okładki nie ma oczu i już na mnie nie patrzy.

Książka szwedzkiej noblistki jest utkana z niezwykłych, romantyczno-magicznych opowieści, których wspólną nicią jest postać Gösty Berlinga, owianego złą sławą buntownika i banity. Niegdyś luterański ksiądz, Gösta zostaje wygnany od swojej trzódki z powodu pijaństwa - przygarnięty przez tajemniczą majorową Ekeby wkracza w dziedzinę, gdzie świat baśni miesza się z...

Jakoś mnie ta książka za bardzo nie wciągnęła. Może po prostu nie mój ulubiony styl. Przeczytałem jako część kanonu literatury (po kolei czytam książki zawarte w tym kanonie).

Jakoś mnie ta książka za bardzo nie wciągnęła. Może po prostu nie mój ulubiony styl. Przeczytałem jako część kanonu literatury (po kolei czytam książki zawarte w tym kanonie).

Jak dla mnie jest to zbiór powiązanych ze sobą przypowieści. Większość rozdziałów zawiera morał lub opisuje postawę godną naśladowania. Nie znam podań i legend skandynawskich, ale klimat baśniowości jest mocno wyczuwalny. A i Gösta jest postacią niezwykła, z resztą jego kompanii, kawalerowie z Ekeby, też.

Jak dla mnie jest to zbiór powiązanych ze sobą przypowieści. Większość rozdziałów zawiera morał lub opisuje postawę godną naśladowania. Nie znam podań i legend skandynawskich, ale klimat baśniowości jest mocno wyczuwalny. A i Gösta jest postacią niezwykła, z resztą jego kompanii, kawalerowie z Ekeby, też.

Gösta Berling to pierwsza powieść Selmy Lagerloff, szwedzkiej noblistki, najbardziej znanej z książki dla dzieci „Cudowna podróż”. Rozgrywa się w pierwszej połowie XIX wieku w prowincjonalnym szwedzkim regionie Värmland (Värmlandia).
Tytułowa postać to pastor pozbawiony funkcji z powodu niewłaściwego zachowania i pijaństwa. Trafia do Ekeby, majątku majorowej, gdzie wśród podobnych kawalerów wiedzie wesoły i raczej hulaszczy żywot. Ale wszystko się zmienia, gdy owi bezproduktywni w zakresie obowiązków, ale za to kreatywni jeśli chodzi o zabawę rezydenci, przejmują pieczę nad posiadłością. Od tej pory część wydarzeń jest przedstawiana na dwa sposoby (np. transport rudy) – oficjalny, zawierajacy wersję kawalerów oraz rzeczywisty. Niezależnie od pozycji rezydentów tytułowy bohater ma powodzenie u kobiet, szczególnie zamożnych i ustosunkowanych, ale nic nie rozgrywa się w tym zakresie szablonowo. Rzeczywistość miesza się z wydarzeniami nadprzyrodzonymi, jak pakt z diabłem czy nawiązania do legend.
Wreszcie zakończenie tylko częściowo wpisuje się w ton moralizatorski.
Powieść napisana jest w dziewiętnastowieczny sposób. Nie można narzekać na niedobór słów, czy opisów – wręcz przeciwnie. Język autorki jest bogaty, pełen kwiecistych określeń, nawiązujący do lokalnych baśni i podań ludowych. Każde wydarzenie jest bardzo długo i dokładnie przedstawione, podobnie jak przyroda Värmlandii.
Staroświecka, ale przez to bardzo egzotyczna powieść. Warta przeczytania.

Gösta Berling to pierwsza powieść Selmy Lagerloff, szwedzkiej noblistki, najbardziej znanej z książki dla dzieci „Cudowna podróż”. Rozgrywa się w pierwszej połowie XIX wieku w prowincjonalnym szwedzkim regionie Värmland (Värmlandia).
Tytułowa postać to pastor pozbawiony funkcji z powodu niewłaściwego zachowania i pijaństwa. Trafia do Ekeby, majątku majorowej, gdzie wśród...

Momentami irytowało mnie nadmierne gloryfikowanie Gosty, który chyba był jakimś spełnieniem marzeń autorki o jej idealnym mężczyźnie, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Momentami nieco się dłużyło, ale są dwie ogromne zalety tej książki - piękny, nieco baśniowy styl, który wprost czaruje, oraz cudowny, mistyczny klimat ludowości, przywodzący nieco na myśl Dziady czy Balladynę, ale w skandynawskim wydaniu.

Momentami irytowało mnie nadmierne gloryfikowanie Gosty, który chyba był jakimś spełnieniem marzeń autorki o jej idealnym mężczyźnie, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Momentami nieco się dłużyło, ale są dwie ogromne zalety tej książki - piękny, nieco baśniowy styl, który wprost czaruje, oraz cudowny, mistyczny klimat ludowości, przywodzący nieco na myśl Dziady czy...

"Gösta Berling" Selmy Lagerlöf to powieść wyjątkowa, łącząca w sobie elementy baśni, poematu i literatury obyczajowej. Spaja je w całość postać tytułowego bohatera, którego poznajemy już na wstępie; to w nim dowiadujemy się kim był i dlaczego stał się tym, kim jest obecnie.

Gösta Berling to młody, przystojny mężczyzna, który był proboszczem parafii w zachodniej Varmlandii, jednak okoliczności i warunki w jakich pełnił tę duchową posługę przerosły go i spowodowały, że zaczął sięgać coraz częściej do kieliszka. I może nie byłoby w tym nic zdrożnego, bo w końcu wszyscy w tych okolicach pili, gdyby nie to, że w swej słabości zbratał się Gösta z miejscowymi hulakami i zaczął żyć jak oni, zaniedbując swoje obowiązki. Udało mu się wprawdzie czasowo uniknąć usunięcia z parafii, ale pozostała świadomość, że i tak w przyszłości nie uniknie kary ze strony biskupstwa. Opuścił więc miejsce posługi bożej i stał się bezdomnym włóczęgą, którego jedynym marzeniem było opuścić ten padół ziemski i prawie by mu się to udało, gdyby nie majorowa z Ekeby, która uratowała go od śmierci i uczyniła jednym z wielu rezydentów w swej posiadłości. Kilka lat później Gösta zawarł pakt z diabłem, co w konsekwencji przyniosło całą gamę wszelkiego zła na okolicznych mieszkańców Varmlandii; sam też uczestniczył w jego szerzeniu i nie dlatego, że czynił to świadomie, ale często przez bierność czy zaniechanie swych powinności wobec bliźnich.

I tak zaczyna się opowieść o dziwnych i niesamowitych zdarzeniach, kreślona pięknym, choć niełatwym słowem przez Selmę Lagerlöf, w której opisuje ona mroczne, wprost niewiarygodne ludzkie losy, ale też piękno i uroki tamtejszych surowych okolic, daje świadectwo życia mieszczańskich rodzin w początkach XIX wieku, panujące zwyczaje, liczne bale, próżność. To wszystko przedstawione jest w kilkudziesięciu historiach, bohaterami których jest wiele osób, z którymi zetknął się na swej drodze Gösta Berling, historiach, które są jak baśnie czy legendy, opowiadane przez wędrownych bardów, przesiąknięte mroczną i przytłaczającą atmosferą, w których nie ma radości, szczęścia czy kolorowych perspektyw.
Książka nie należy do łatwych - nie tylko z uwagi na tematykę i styl, ale również na język, który mocno odstaje od dzisiejszego. Ja osobiście czytałam ją fragmentami, przez kilka dni. Niemniej warto sięgnąć do tej książki, bo mimo wszystko jest to swoista perełka literacka.

"Gösta Berling" Selmy Lagerlöf to powieść wyjątkowa, łącząca w sobie elementy baśni, poematu i literatury obyczajowej. Spaja je w całość postać tytułowego bohatera, którego poznajemy już na wstępie; to w nim dowiadujemy się kim był i dlaczego stał się tym, kim jest obecnie.

Gösta Berling to młody, przystojny mężczyzna, który był proboszczem parafii w zachodniej...

Książka przyciągnęła mnie swoim pięknym wydaniem: twarda oprawa, ładna okładka oraz sam tytuł. W środku znajduje się także interesującą treść. Całość składa się z opowiadań, w które wplecione zostały elementy legend i baśni skandynawskich. Wszystko okraszone barwnymi opisami przyrody i miejsc, w których dzieje się akcja. Sami bohaterowie, w tym ten tytułowy, to bardzo zagubione dusze. Czasami ich zachowania i decyzje były dla mnie niezrozumiałe. Ale nie było tam postaci, która pozostałaby obojętna. Każdy z bohaterów wzbudzał jakieś emocje, negatywne czy pozytywne, ale nie pozostawał nijaki. Majorowa, Sintram i inni są skonstruowani w ciekawy sposób, nie są postaciami jednowymiarowymi. Jedyną przeszkodą dla czytelnika może być język, gdyż pozycja została napisana już dawno temu. Mnie osobiście to odpowiadało, bo pasowało do klimatu opowieści. Podsumowując: książka pięknie wydana, ciekawi bohaterowie, piękne krajobrazy, a to wszystko połączone ze światem legend i baśni. Jak dla mnie bardzo przyjemna lektura, która nie pozostawia obojętnym i naprawdę można się wczuć w klimat tamtych czasów. Zdecydowanie polecam.

Książka przyciągnęła mnie swoim pięknym wydaniem: twarda oprawa, ładna okładka oraz sam tytuł. W środku znajduje się także interesującą treść. Całość składa się z opowiadań, w które wplecione zostały elementy legend i baśni skandynawskich. Wszystko okraszone barwnymi opisami przyrody i miejsc, w których dzieje się akcja. Sami bohaterowie, w tym ten tytułowy, to bardzo...

Powieść została w rzeczywistości wydana w 1891 roku.

O czym opowiada? O Rycerzach św. Graala z XIX wieku, w kostiumie zawadiaków i scenografii Dalekiej Północy, hamerni i lasów wokół jeziora. Tym Graalem jest miłość i przyzwoitość. Rycerzami zaś życiowi rozbitkowie, wyrzutki i ówcześni autsajderzy.

Jak opowiada? Za pomocą opowiadań, za pomocą baśni, legendy i przypowieści. Jest diabeł wcielony i oszust, są nawróceni złoczyńcy, jest bohater prawdziwy i archetypy kobiet, dzielnych i tragicznych, niewinnych i bezwzględnych. Snuje gawędę za pomocą krajobrazu, pogody.

Po co opowiada? By zawrzeć katalog cnót, przybliżyć boskość ludzkości, by dać Wermlandii własną mitologię, by przekazać, że świat przyrody (także z ludźmi) byłby niczym bez kultury, a raczej byłby czystym złem bez kultury ludzkiej.


Słucha się do tego Symfonii Sibeliusa (6 to arcydzieło, ale inne też)
Kto chce się czymś podzielić - proszę napiszcie PW lub linka do dyskusji

Powieść została w rzeczywistości wydana w 1891 roku.

O czym opowiada? O Rycerzach św. Graala z XIX wieku, w kostiumie zawadiaków i scenografii Dalekiej Północy, hamerni i lasów wokół jeziora. Tym Graalem jest miłość i przyzwoitość. Rycerzami zaś życiowi rozbitkowie, wyrzutki i ówcześni autsajderzy.

Jak opowiada? Za pomocą opowiadań, za pomocą baśni, legendy i...