Książka należąca do awangardowych, przez to trudna dla wielu. Oszust, który podszywa pod syna nieżyjącego właściciela tytułowego zakładu, próbuje dostać zakład na własność, a wikła się w rodzaju śledztwa o nieboszczyku. Nie jest w żadnym razie prosty kryminał, a oryginalna w treści i sposobie narracji. Nie taka straszna, aczkolwiek obrzydziły opowiadania Judyty o dzieciństwie i po śmierci rodziców trafiła w łapy sanitariusza.

Książka należąca do awangardowych, przez to trudna dla wielu. Oszust, który podszywa pod syna nieżyjącego właściciela tytułowego zakładu, próbuje dostać zakład na własność, a wikła się w rodzaju śledztwa o nieboszczyku. Nie jest w żadnym razie prosty kryminał, a oryginalna w treści i sposobie narracji. Nie taka straszna, aczkolwiek obrzydziły opowiadania Judyty o...

*Jednak doczytałem do końca.

Bełkot i chaos.

Trochę tak jakby ktoś Wam opowiadał swój sen z gatunku tych głupkowatych - ani ładu ani składu. Na przemian wspomnienia, sny, "zamiany ról" między postaciami...

I nie, to nie jest intrygujące whatsoever. Tzn. opis może tak, ale nie zapominajcie jeszcze o WYKONANIU.
Może jeszcze gdyby ten cel, ten "Grall" był sprecyzowany i żeby to wszystko się kręciło wokół czegoś konkretnego...

Nie dajcie się też zwieźć (interesującemu) opisowi a propos udawania syna i stopniowego zatracania i wczuwania się w jego rolę itd. To w ogóle nie o tym. Ten cały motyw synostwa to może trzy zdania na ten temat...
"Aura tajemnicy"? No mnie bełkotliwa narracja nijak nie intryguje. "Poddawanie w wątpliwość zdarzeń"? Przy bełkocie faktycznie można się zastanawiać, ale to i tak tylko przez parę stron.

Ani bohatera, ani historii, ani piękna.
Po prostu nie traćcie na to czasu.

Chcecie surrealizmu?
Nabokov.
Chcecie dystorsji tożsamości?
Nabokov.
Chcecie czasem historii tak nie zawsze do końca o czymś konkretnym, ale pięknie napisanym, przy czym oblizujecie palce i nie macie absolutnie poczucia straconego czasu ?
Nabokov.

Nabokov. Nabokov. Nabokov.

Jak ma się Marilyn to na co komu Gertruda?

*Jednak doczytałem do końca.

Bełkot i chaos.

Trochę tak jakby ktoś Wam opowiadał swój sen z gatunku tych głupkowatych - ani ładu ani składu. Na przemian wspomnienia, sny, "zamiany ról" między postaciami...

I nie, to nie jest intrygujące whatsoever. Tzn. opis może tak, ale nie zapominajcie jeszcze o WYKONANIU.
Może jeszcze gdyby ten cel, ten "Grall" był sprecyzowany i...

Trochę chaotyczny - przez to frapujący - nie jestem miłośnikiem tego typu literatury dlatego ocena mocno subiektywna i może nie odzwierciedlać prawdziwej wartości tego tytułu.

Trochę chaotyczny - przez to frapujący - nie jestem miłośnikiem tego typu literatury dlatego ocena mocno subiektywna i może nie odzwierciedlać prawdziwej wartości tego tytułu.

„Zakład kąpielowy” to ambitny projekt artystyczny, który może nie w każdym najmniejszym szczególe jest trafiony, ale którego nie sposób uznać za chybiony. Augustin bierze na tapet topos, wydawałoby się, wybebeszony już w literaturze europejskiej na wszystkie strony, do wyrzygania, czyli rozpad świata jednostkowego pod wpływem traumatyzujących przemian dziejowych, i daje mu nowe szaty. Co ciekawe, o wojnie nie pada tu przy tym ani jedno słowo. Wiele słów opisuje za to cały brud, który się wówczas szeroko rozlewa z ludzkich wnętrz, a także tryumf instynktów nad uosabiającym rozum porządkiem.

„Zakład” to zarazem przepracowany na nowo mit o synu marnotrawnym, testowany przez Augustina w równoważnych, lecz wzajemnie wykluczających się wariantach, przy czym autor próbuje utrzymać całość w karbach jednej opowieści. A nie jest to łatwe, bo jednocześnie podważa dogmaty, na których opiera się nasze przekonanie o stałości świata – integralność jaźni, linearność czasu – a wraz z rozpadem osobowości bohatera powolnemu rozkładowi ulega struktura powieści.

Kolejnym, trochę może oczywistym tematem jest zagubienie, utrata tożsamości w nowoczesnym świecie, rozpaczliwe poszukiwania jakiegoś punktu oparcia, choćby za cenę życia w kłamstwie. Surrealistyczny klimat powieści, a także pętla, w którą wpadł bohater, nieodparcie przywodzą mi na myśl film „Zeszłego roku w Marienbadzie”, starszy od „Zakładu” o dwa lata i realizujący te same założenia nouveau roman.

Augustin stale podsyca niepokój czytelnika, zasypuje go nadmiarem absurdalnych niekiedy szczegółów, fantastycznymi skojarzeniami. Jako czytelnik ani przez chwilę nie czułem się w „Zakładzie kąpielowym” na pewnym gruncie, bezpieczny. A przecież o to właśnie między innymi chodzi w literaturze.

I dla jakiegoś powodu to właśnie tę spośród swoich licznych powieści postanowił po ponad czterdziestu latach poprawić i odświeżyć urodzony w Jeleniej Górze niemiecki prozaik. Jako że zreaktywowany PIW bardzo prężnie działa na rynku ambitnej prozy, może pokusiłby się o udostępnienie polskiemu czytelnikowi „Badehaus Zwei”?

Tymczasem ostrzę sobie zęby na „Mamę” Augustina, wydaną przez PIW przed sześciu laty w przekładzie znakomitej Małgorzaty Łukasiewicz. Jeśli i ta powieść pozostawi mnie w podobnym oszołomieniu co „Zakład kąpielowy”, zaoszczędzę fortunę na dopalaczach.

„Zakład kąpielowy” to ambitny projekt artystyczny, który może nie w każdym najmniejszym szczególe jest trafiony, ale którego nie sposób uznać za chybiony. Augustin bierze na tapet topos, wydawałoby się, wybebeszony już w literaturze europejskiej na wszystkie strony, do wyrzygania, czyli rozpad świata jednostkowego pod wpływem traumatyzujących przemian dziejowych, i daje mu...

To książka którą na przestrzeni 15 lat chyba 5 razy zaczynałem i zawsze to co przeczytałem pozostawało w mojej wyobraźni i to "niedokończenie" powodowało że nie mogłem zapomnieć o tej książce. W końcu przeczytałem! :) Bardzo mi się podobała

To książka którą na przestrzeni 15 lat chyba 5 razy zaczynałem i zawsze to co przeczytałem pozostawało w mojej wyobraźni i to "niedokończenie" powodowało że nie mogłem zapomnieć o tej książce. W końcu przeczytałem! :) Bardzo mi się podobała

zamiast kafkowskiego osaczenia chaos i brak konkretu.

zamiast kafkowskiego osaczenia chaos i brak konkretu.