Od rodziców kiedyś dostałam „Biblię w obrazkach dla najmłodszych”. Od tego momentu po prostu uwielbiałam historie biblijne. Dlatego sięgnęłam po „Ze skarbnicy midraszy”. Byłam ciekawa objaśnień, jakie na przestrzeni wieków zostały stworzone, by przybliżyć najważniejsze zagadnienia etyczne i moralne tekstów biblijnych tym, co nie mogli poświęcić życia na studiowanie Tory.

Muszę przyznać, że niektóre historie są przepiękne. Niektóre, z mojej perspektywy, dość kontrowersyjne, ale w końcu jestem gojką. Wiele historii powtarza się, lub pokazuje jedno i to samo wydarzenie z kilku perspektyw, np.: historia Abrahama i Izaaka. Przy tej opowieści przeżyłam spory szok. Dla mnie Izaak prowadzony przez ojca jako branek ofiarny zawsze był chłopcem kilkuletnim. Według midraszy Izaak miał wtedy ponad trzydzieści lat…To jest dopiero posłuszeństwo.

„Skarbnica midraszy” na pewno przybliżyła mi wiele historii biblijnych i pozwoliła przyjrzeć się mentalności narodu wybranego. Ale nie umiem się nią do końca zachwycić. Jest to spowodowane tym, że wiele zawartych tam opowieści ma swoisty wydźwięk propagandowy. Jest to taka żydowska wersja „tłumaczenia z polskiego na nasze”. Przeszkadzała mi również dosłowność niektórych interpretacji, np.: „rzucanie chleba na wodę”, czy „połamanie zębów grzesznikowi”. I dlatego daję tej publikacji tylko 6 gwiazdek. Niemniej uważam, że jest to pozycja warta przeczytania i naprawdę ją polecam.

Od rodziców kiedyś dostałam „Biblię w obrazkach dla najmłodszych”. Od tego momentu po prostu uwielbiałam historie biblijne. Dlatego sięgnęłam po „Ze skarbnicy midraszy”. Byłam ciekawa objaśnień, jakie na przestrzeni wieków zostały stworzone, by przybliżyć najważniejsze zagadnienia etyczne i moralne tekstów biblijnych tym, co nie mogli poświęcić życia na studiowanie Tory....

Ze skarbnicy midraszy
tłum. Michał Friedman
O Friedmanie pisałem m.in. przy ocenie "Agad talmudycznych", a midrasz to wg Wikipedii:
"jedna z metod interpretacji i komentowania Pism natchnionych za pomocą sentencji, objaśnień lub przypowieści, często służąca umocnieniu miejscowej tradycji ustnej co do religijnych lub moralnych zwyczajów poprzez powiązanie jej z Pismem Świętym".

Przykład tej metody, tego rodzaju myślenia odnajdujemy już w pierwszym akapicie:

"Dzieci moje, tak jak dom świadczy o tym, że ktoś go zbudował, jak ubranie świadczy o tym, że ktoś je utkał, a drzwi świadczą o tym, że je zrobił stolarz, tak świat świadczy o tym, że stworzył go Wszechmogący".

Wobec takich porównań ateiści stają się bezbronni. A czyż nie wzrusza nas opowieść o łzach?

"Po wygnaniu Adama i Ewy z raju Pan Bóg zauważył, że odczuwają skruchę i przejmują się swoim wygnaniem. Ulitował się wtedy nad nimi i powiedział:
— Nieszczęsne moje dzieci, ukarałem was za grzech i wygnałem z raju, w którym żyliście bez trosk, w dostatku i dobrobycie. Teraz przyjdzie wam żyć w świecie pełnym zmartwień i nieszczęść, o którym nie mieliście pojęcia. Chcę jednak, abyście wiedzieli, że moja dobroć i miłość do was nie ustały. Wiem, że dotkną was różne kłopoty i nieszczęścia, które zatrują wam życie, i dlatego ofiaruję wam z mojej skarbnicy tę oto drogą perłę. Jest to łza. Kiedy dotknie was nieszczęście, będzie wam źle, serce przepełni ból, a dusza będzie w udręce, wtedy z waszych oczu wypłynie łza i od razu zrobi wam się lżej.
Kiedy Adam i Ewa usłyszeli słowa Najwyższego, z ich oczu polały się łzy. Stoczyły się po ich policzkach i spadły na ziemię.
I były to pierwsze łzy, które zrosiły ziemię. Te właśnie łzy Adam i Ewa przekazali w spadku swoim dzieciom i dzieciom ich dzieci. I od tego czasu, kiedy człowieka dotyka nieszczęście, kiedy boli go serce i kiedy na duszy robi mu się markotno, wypływają z jego oczu łzy i od razu robi mu się lżej".

Niektóre opowieści są powtórzeniem tych z "Egad talmudycznych", inne są zbieżne, a jeszcze inne różne, jak chociażby ta o żonie Lota, która tutaj zamieniła się w słup soli, bo wbrew zakazowi, odwróciła się, aby spojrzeć na płonącą Sodomę.

Najważniejsze, że mamy okazję poznawać Stary Testament w sposób "lekki, łatwy i przyjemny". Miłej lektury!!

PS Lektura dostępna na "wolne lektury" pod "autor nieznany".

Ze skarbnicy midraszy
tłum. Michał Friedman
O Friedmanie pisałem m.in. przy ocenie "Agad talmudycznych", a midrasz to wg Wikipedii:
"jedna z metod interpretacji i komentowania Pism natchnionych za pomocą sentencji, objaśnień lub przypowieści, często służąca umocnieniu miejscowej tradycji ustnej co do religijnych lub moralnych zwyczajów poprzez powiązanie...

Urocze opowieści na różne tematy z morałem.

Urocze opowieści na różne tematy z morałem.