Tym razem dostajemy jesienną opowieść melancholijną. Jakby Andreas zdecydował się na chwilę odpoczynku w całej historii, jakby potrzebował czasu. I stworzył album w którym brakuje jedynie powolnego tykania zegara. Fabuła się zupełnie nie spieszy. Idealnie wyraził to w postaci niskich, poziomych, niemal statycznych kadrów. Tylko drobne elementy się zmieniają... lub tło, ale bardzo delikatnie np. liści na krzaku jest co raz mniej. Piękny jesienny klimat, zwykłe niespieszne czynności jak czytanie książki, spacer czy... pieczenie ciasta. Jednak mamy kilka interesujących nawiązań do głównej fabuły. Andreas zdecydował się wyjaśnić kilka intrygujących szczegółów. Oczywiście nie wszystko jest wprost... ale wystarczy połączyć fakty i niektóre zachowania czy kadry z poprzednich albumów nabierają nowego sensu. W tym Andreas jest mistrzem. Sposób w jaki wykorzystuje kadry by przekazać czytelnikowi wskazówki... zbudować klimat, jest na prawdę niezwykły. A! Idealnie jest wyjaśnione dlaczego kolejny tom... jest jaki jest :D

Tym razem dostajemy jesienną opowieść melancholijną. Jakby Andreas zdecydował się na chwilę odpoczynku w całej historii, jakby potrzebował czasu. I stworzył album w którym brakuje jedynie powolnego tykania zegara. Fabuła się zupełnie nie spieszy. Idealnie wyraził to w postaci niskich, poziomych, niemal statycznych kadrów. Tylko drobne elementy się zmieniają... lub tło, ale...

Było smutno i nostalgicznie, ale bardzo lubię jak jest tak. Jesienne rozkminy o śmierci, leniwy czas, rozmowy przy kominku... Pokazały to kadry. No mistrz. Andreas stworzył w tym tomie mały raj. I dał nam trochę sekretów. I jeszcze przy okazji pokazał trochę palcem – tu stań i się zastanów, a tu masz trochę z życia. Patrz.

Było smutno i nostalgicznie, ale bardzo lubię jak jest tak. Jesienne rozkminy o śmierci, leniwy czas, rozmowy przy kominku... Pokazały to kadry. No mistrz. Andreas stworzył w tym tomie mały raj. I dał nam trochę sekretów. I jeszcze przy okazji pokazał trochę palcem – tu stań i się zastanów, a tu masz trochę z życia. Patrz.

Komiks obyczajowy. Właściwie jest to samodzielna opowieść i można ją czytać nie znając poprzednich tomów. Historia ma fajny, jesienny klimat, który doskonale oddaje nastrój przemijania. Pastelowe barwy, melancholia, nostalgia. Oczywiście Andreas i tutaj serwuje nam graficzne eksperymenty. Prawie cały komiks składa się z poziomych kadrów, które swoją formą kojarzą mi się z napisami końcowymi w filmach. Opowieść płynie nieśpiesznym i jednostajnym rytmem. Biorąc pod uwagę, że w Polsce nie wydaje się zbyt wielu komiksów obyczajowych, warto zwrócić uwagę na tę publikację.

Ocena dotyczy całej serii.

Komiks obyczajowy. Właściwie jest to samodzielna opowieść i można ją czytać nie znając poprzednich tomów. Historia ma fajny, jesienny klimat, który doskonale oddaje nastrój przemijania. Pastelowe barwy, melancholia, nostalgia. Oczywiście Andreas i tutaj serwuje nam graficzne eksperymenty. Prawie cały komiks składa się z poziomych kadrów, które swoją formą kojarzą mi się z...